dagje Kampala en op safari
Door: Nadine
Blijf op de hoogte en volg Natalie
07 Februari 2011 | Oeganda, Hoima
Lieve allemaal,
Voordat ik van wal steek met het volgende verhaal, moet ik effe wat kwijt: wat zijn Natalie en ik onder de indruk van jullie belangstelling voor en het medeleven met de broeders en zusters en onze belevenissen hier!! Ongelooflijk, dat hadden we echt nooit verwacht toen we naar Schiphol vertrokken hoor! Heel erg bedankt allemaal, voor jullie toffe reacties, die we overigens ook doorgeven aan Mirjam en Henry, want het is zo aanmoedigend voor hen! Uit jullie reacties klinkt ook duidelijk door hoe de verslagen echt aankomen bij jullie, hoe vaak hebben we al niet gehoord en gelezen ‘wat maken wij ons toch druk om kleinigheden’, ‘bij jullie is pas echt ondersteuning nodig’ enzovoorts. Wij in het westen mogen inderdaad blij zijn met onze overvloed, maar af en toe even wakker geschud worden en flink relativeren is best goed.
Nou, waar waren we gebleven in het verhaal….oh ja, de wekker ging op de maandag na de bush om 04.30hr weer af. Gaap. Vanaf die dag was de planning om Hoima een paar dagen in te ruilen voor sight seeing, maar hoe alles zou gaan lopen, waar we zouden slapen, geen idee, als we maar op tijd in Henry’s busje zouden zitten en dan maar de rest over ons heen laten komen.
Eerste bestemming: Kampala. Want daar moest het KO koppel toch ook heen, en Henry had wat formaliteiten te regelen. Tja, wat zouden wij gaan doen? Eigenlijk hadden we bedacht om naar de grote lokale markt te gaan en straatwerk te doen, want hoe het hier ook een waar velddienst-paradijs is, we hadden echt de uitwerking van de hitte, klimaatverandering, en de tijdrovende andere bezigheden onderschat, dus onder de streep viel de kwantiteit aan velddienst nogal tegen. Schrik. Maar nadat we een beetje bijgeslapen hadden in ’t busje en weer aanspreekbaar waren, kwam Rosa met een wel heel aanlokkelijk idee: shoppen! Hoeraaaa! De vakantie was begonnen! Maar wat nou met de velddienst? Oh ja, hier kan je makkelijk het nuttige met het aangename combineren! Dus zijn we al vanuit het busje begonnen met prediken, en vervolgens hebben we zowat alle verkopers verblijd met een cadeautje voor hun service (lectuur die ze maar al te graag uit onze handen gristen). Natuurlijk gingen we niet naar de mzungu-shopping-mall, maar met Rosa mee, naar de lokale stoffenwinkels en op zoek naar wat afrikaanse dracht. Al was ’t maar als voorbeeld, want die middag zou Rosa ons meeslepen naar een Zweedse zuster die coupeuse is, om ons iets leuks te laten aanmeten, en waarbij je met het resultaat ook nog in Nederland op een congres durft te verschijnen. Die naaiprestaties in Hoima voor EUR 5 hebben we maar laten varen. Met alle respect, maar toen Chantal had haar pakje had laten zien, griezelde ik van het schots- en scheve prutswerk. Na een paar uur in de verzengende hitte van de stad waren we toch echt toe aan wat te eten, en wat kwamen we tegen? Mr. Tasty!! Hoeraaa! De Kentucky Fried Chicken van Kampala, wat een zaligheid na de beperkte variatie in Hoima! Na ons volgepropt te hebben propten we ons in een taxi-busje, op weg naar Christina, de Zweedse zuster. Wat een prachtige omgeving, daar op de heuvel buiten de stad, wat een uitzicht. Vlakbij lag ook Cassia Lodge, een luxe hotel, waar we wachtten op Henry om ons op te pikken. Maar het was té fijn om even door luxe omringd te zijn, door een prachtige tuin, zwembad, en terrasje, dus….tijd voor een tequila-shot! Wat een vakantiedag! Oh ja, dit moet ik ook even vertellen, speciaal voor onze vrienden uit het Perzisch veld: kennen jullie nog Leah uit Denemarken? Natalie en ik zijn vlak nadat we met Perzisch begonnen waren met Bart Sattler en Mahsa naar Kopenhagen gegaan, waar we haar hadden leren kennen. Jaaaaren geleden. En wie komen we tegen bij Cassia Lodge? Leah en haar man!!! Die dienen sinds 2 jaar in Kampala in de Engelstalige gemeente! Wat is de wereld toch klein. Anyway, de tequila-shot hebben we uitgebreid naar dineren met z’n allen, voordat we in terug naar de armoe moesten. We zouden namelijk de nacht doorbrengen in een goedkoop ‘hotel’. Dan weet je al wel hoe laat het is. Als ze al een ster hadden, vraag ik me af wie ze daarvoor hebben omgekocht. ’t Was zo smerig dat we liever voor de 3e dag onze haren wasten niet wasten (je kon er patat in bakken) dan 20 inheemse ziektes oplopen. Het bedje net was groot genoeg voor 1½ uf, het was zeker 35 graden, en dan nog een veel te krappe klamboe erover, wat een nachtmerrie. Er kwam geen eind aan de veel te lawaaierige snikhete nacht. Ik wordt niet gauw claustrofobisch, maar nu…? Gelukkig werd het toch nog licht….eindelijk dinsdag.
Op naar het 1e safaripark: Lake Mburo. Voordat we het officiële gedeelte ingingen, werden we al getrakteerd op een soort van Lion King ervaring op een rotspartij, maar dan niet met leeuwtjes maar met apies! Wauw wat welkom in het park! En wat een uitzicht over dat prachtige uitgestrekte natuurgebied terwijl de zonsondergang langzaam in gang ging. Yeiks, zonsondergang! Dus het zou snel donker worden! Gauw door, want we waren anders kom je er niet meer in! Zodra het donker wordt, worden de dieren actief en gaan op jacht namelijk. En we hadden ook nog geen accommodatie geregeld dus…waar zouden we nu weer gaan slapen? Vlug naar de entree, maar onderweg… wéér een traktatie! Warthogs (wilde zwijnen), zebra’s, heel dichtbij! Nu al! Gelukkig waren we net op tijd bij de entree, we mochten er nog in. En ze hadden nog één familie-banda voor ons midden in het park. Maar eer we daar naartoe reden was ’t dus wel al pikkedonker. We moesten voorzichtig rijden, want de warthogs waren overal. Maar wat was dat nou vlakbij de banda, verblind door onze koplampen? Dit ding was te groot om een zwijn te zijn… AAAAH! Een nijlpaard!!! Waar is die camera!! Maar helaas, hippo was alweer verschwunden. Wauw….’t moest even bezinken, wat stoer zeg. Door naar de banda. Twee kamers, en een armoe-douche, maar heerlijke bedden, joepie. Het toilet was 20 meter verderop in de bush. Errr. Hippo? Nou ja, we zien wel. Eerst maar wat eten in het restaurantje aan het meer. Op de weg terug hadden we deze keer de camera klaar, want stel je voor dat we Hippo weer zouden tegenkomen? En ja hoor, daar stond ie weer! FLITS! ……. Gloeiende… geen hippo maar een mega lichtflits op de foto. En weg wassie weer. Dachten we. ‘s Nachts moest Henry naar de small room 20 meter verderop. Wij sliepen heerlijk maar licht, en hoorden plotseling met een hoop kabaal Henry binnen komen rennen, en vervolgens geagiteerd Mirjam bellen. Wat een grap! Was ie Hippo bijna tegengekomen, niet gezien, maar vanuit de bosjes gehoord! En een paar seconden later hoorden wij hem zó dichtbij brommen dat het leek alsof ie letterlijk achter onze slaapkamer stond! Toen de dag was aangebroken, moesten Naat en ik natuurlijk ook naar het toilet, en namen de fotocamera mee. Sluip sluip, maar we hoorden en zagen niks. Tot we bijna bij het gebouwtje waren. “BROM!” We wisten niet hoe gauw we ieder een plee in moesten springen en de deur dichtsmijten. En wij stomme toeristen hadden wel een camera meegenomen, maar geen mobieltje, om Henry te bellen voor hippo-alarm! Maar in versnelde pas kwamen we veilig terug. Achteraf zei een parkwacht dat ’t beest zeker 25 meter verderop moet hebben gestaan, en dat het geluid gewoon ver draagt….hmmm…ik denk er zo het mijne van. Met het ontbijt werden we vergezeld door een brutale aap, wat ook grappige momenten opleverde, maar de rest van het park laat zich beter vertellen door de foto’s.
Op donderdag hadden we verwacht ’s middags in het volgende national park aan te komen, Queen Elisabeth. Maar onverwachts waren de plannen veranderd, en zouden we een omweg nemen via Kisoro, een achtergesteld stadje, waar Henry wat te regelen had en waar wij helaas stuck zaten zonder stroom. Maar de route was adembenemend, hoe lang en hobbelig het ook was. We reden volgens mij een heel gebergte over, wat een klim! Onderweg hadden gelukkig wel weer een luxe stop met schitterend uitzicht op Lake Bunyonyi, en een overheerlijke biefstuk erbij. Na de tijd in Kisoro met een modderig blokje om (ja, het had geregend) en 2 rotkaarsjes in het donker gekild te hebben (wéér dag en nacht geen stroom, hadden we een keer tijd, konden we wéér niet naar het internetcafé, grmbl), reden we op vrijdag naar Queen Elisabeth NP. We hebben 7 uur gehobbeld en gebobbeld door de oerwoud-achtige bergen, kwamen bijna zonder brandstof te zitten in de middle of no where (gelukkig kwam er net een truck langs die wel een jerrycan diesel voor de dubbele prijs wilde slijten), maar we werden elke keer weer verrast door de schitterende natuur. Ook de bergen waar de gorilla’s zitten waren duidelijk in beeld. Ik begrijp nu de titel van de film ‘Gorilla’s in the mist’. Het was mistig. En er was laag hangende bewolking waarop wij in het zonnetje rijdend neerkeken. Sprookjesachtig mooi. Eindelijk bereikten we QE NP, een immens groot natuurgebied waar we 2 uur lang doorheen hebben gereden eer we bij de officiële entree belandden. Ook hier kwamen we onderweg van alles tegen: bavianen die vechtten om de bananen die Henry ’t raam uit gooide, olifanten en geloof het of niet: een leeuw! Hooguit 20 meter van ons verwijderd! Wij hadden het beest natuurlijk gemist als Henry met zijn scherpe ervaren oog de leeuw niet had gespot, al rijdend vanuit z’n ooghoek. Zelfs hij viel zowat van z’n geloof bij het zien van een wandelende leeuw (in plaats van slapend, verstopt en inactief) op dit hete uur van de dag, en dan ook nog zo dichtbij. Wederom: wat een welkom! Er zijn toeristen die van de andere kant van de wereld komen, vet betalen, 2 dagen zoeken naar de leeuwen, en vervolgens teleurgesteld naar huis gaan. Lang leve Henry als onze private guide! Ja, voor degenen die het nog niet weten, Henry heeft als speciale pionier in dit park gediend! Er wonen namelijk niet alleen dieren, het park beslaat complete dorpjes. Hij heeft kilometers gefietst door het park. Op een keer was hij van de velddienst nog onderweg op de fiets toen hij ziek werd en gewoon niet meer kon door fietsen om thuis te halen, en werd bijna opgegeten. Als er niet precies op dat moment een truck langsreed. Dat was zijn redding. En één van meerdere directe ontmoetingen met leeuwen. Na zijn verhalen gehoord te hebben, groeit het respect voor deze machtige dieren, geloof me. Maar ervaring in het park heeft hij als geen ander! Eenmaal in het park beland waren we net op tijd voor de laatste boottrip op Lake Edward. Schitterend, zie de foto’s! De volgende ochtend moesten we weer vroeg uit de klamboe, want ’s ochtends vroeg is het dé tijd om leeuwen te spotten. En inderdaad, vanuit de verte konden we 5 leeuwen en een beklagenswaardige antilope volgen die ze in het vizier hadden. Ze maakten zich duidelijk op voor de jacht. Maar toen ik even om me heen keek vanachter de filmcamera, bleek het publiek zich in no time naar 10 busjes te hebben uitgebreid, en daarmee was de jacht verstoord. Jammer. Maar het was een prachtig gezicht, majestueus. Zie weer de foto’s voor de rest van de rit door het park.
’s Avonds kwamen we na een bijna een week weggeweest te zijn en uit een rugzak te hebben geleefd thuis. Heerlijk.
Voordat ik van wal steek met het volgende verhaal, moet ik effe wat kwijt: wat zijn Natalie en ik onder de indruk van jullie belangstelling voor en het medeleven met de broeders en zusters en onze belevenissen hier!! Ongelooflijk, dat hadden we echt nooit verwacht toen we naar Schiphol vertrokken hoor! Heel erg bedankt allemaal, voor jullie toffe reacties, die we overigens ook doorgeven aan Mirjam en Henry, want het is zo aanmoedigend voor hen! Uit jullie reacties klinkt ook duidelijk door hoe de verslagen echt aankomen bij jullie, hoe vaak hebben we al niet gehoord en gelezen ‘wat maken wij ons toch druk om kleinigheden’, ‘bij jullie is pas echt ondersteuning nodig’ enzovoorts. Wij in het westen mogen inderdaad blij zijn met onze overvloed, maar af en toe even wakker geschud worden en flink relativeren is best goed.
Nou, waar waren we gebleven in het verhaal….oh ja, de wekker ging op de maandag na de bush om 04.30hr weer af. Gaap. Vanaf die dag was de planning om Hoima een paar dagen in te ruilen voor sight seeing, maar hoe alles zou gaan lopen, waar we zouden slapen, geen idee, als we maar op tijd in Henry’s busje zouden zitten en dan maar de rest over ons heen laten komen.
Eerste bestemming: Kampala. Want daar moest het KO koppel toch ook heen, en Henry had wat formaliteiten te regelen. Tja, wat zouden wij gaan doen? Eigenlijk hadden we bedacht om naar de grote lokale markt te gaan en straatwerk te doen, want hoe het hier ook een waar velddienst-paradijs is, we hadden echt de uitwerking van de hitte, klimaatverandering, en de tijdrovende andere bezigheden onderschat, dus onder de streep viel de kwantiteit aan velddienst nogal tegen. Schrik. Maar nadat we een beetje bijgeslapen hadden in ’t busje en weer aanspreekbaar waren, kwam Rosa met een wel heel aanlokkelijk idee: shoppen! Hoeraaaa! De vakantie was begonnen! Maar wat nou met de velddienst? Oh ja, hier kan je makkelijk het nuttige met het aangename combineren! Dus zijn we al vanuit het busje begonnen met prediken, en vervolgens hebben we zowat alle verkopers verblijd met een cadeautje voor hun service (lectuur die ze maar al te graag uit onze handen gristen). Natuurlijk gingen we niet naar de mzungu-shopping-mall, maar met Rosa mee, naar de lokale stoffenwinkels en op zoek naar wat afrikaanse dracht. Al was ’t maar als voorbeeld, want die middag zou Rosa ons meeslepen naar een Zweedse zuster die coupeuse is, om ons iets leuks te laten aanmeten, en waarbij je met het resultaat ook nog in Nederland op een congres durft te verschijnen. Die naaiprestaties in Hoima voor EUR 5 hebben we maar laten varen. Met alle respect, maar toen Chantal had haar pakje had laten zien, griezelde ik van het schots- en scheve prutswerk. Na een paar uur in de verzengende hitte van de stad waren we toch echt toe aan wat te eten, en wat kwamen we tegen? Mr. Tasty!! Hoeraaa! De Kentucky Fried Chicken van Kampala, wat een zaligheid na de beperkte variatie in Hoima! Na ons volgepropt te hebben propten we ons in een taxi-busje, op weg naar Christina, de Zweedse zuster. Wat een prachtige omgeving, daar op de heuvel buiten de stad, wat een uitzicht. Vlakbij lag ook Cassia Lodge, een luxe hotel, waar we wachtten op Henry om ons op te pikken. Maar het was té fijn om even door luxe omringd te zijn, door een prachtige tuin, zwembad, en terrasje, dus….tijd voor een tequila-shot! Wat een vakantiedag! Oh ja, dit moet ik ook even vertellen, speciaal voor onze vrienden uit het Perzisch veld: kennen jullie nog Leah uit Denemarken? Natalie en ik zijn vlak nadat we met Perzisch begonnen waren met Bart Sattler en Mahsa naar Kopenhagen gegaan, waar we haar hadden leren kennen. Jaaaaren geleden. En wie komen we tegen bij Cassia Lodge? Leah en haar man!!! Die dienen sinds 2 jaar in Kampala in de Engelstalige gemeente! Wat is de wereld toch klein. Anyway, de tequila-shot hebben we uitgebreid naar dineren met z’n allen, voordat we in terug naar de armoe moesten. We zouden namelijk de nacht doorbrengen in een goedkoop ‘hotel’. Dan weet je al wel hoe laat het is. Als ze al een ster hadden, vraag ik me af wie ze daarvoor hebben omgekocht. ’t Was zo smerig dat we liever voor de 3e dag onze haren wasten niet wasten (je kon er patat in bakken) dan 20 inheemse ziektes oplopen. Het bedje net was groot genoeg voor 1½ uf, het was zeker 35 graden, en dan nog een veel te krappe klamboe erover, wat een nachtmerrie. Er kwam geen eind aan de veel te lawaaierige snikhete nacht. Ik wordt niet gauw claustrofobisch, maar nu…? Gelukkig werd het toch nog licht….eindelijk dinsdag.
Op naar het 1e safaripark: Lake Mburo. Voordat we het officiële gedeelte ingingen, werden we al getrakteerd op een soort van Lion King ervaring op een rotspartij, maar dan niet met leeuwtjes maar met apies! Wauw wat welkom in het park! En wat een uitzicht over dat prachtige uitgestrekte natuurgebied terwijl de zonsondergang langzaam in gang ging. Yeiks, zonsondergang! Dus het zou snel donker worden! Gauw door, want we waren anders kom je er niet meer in! Zodra het donker wordt, worden de dieren actief en gaan op jacht namelijk. En we hadden ook nog geen accommodatie geregeld dus…waar zouden we nu weer gaan slapen? Vlug naar de entree, maar onderweg… wéér een traktatie! Warthogs (wilde zwijnen), zebra’s, heel dichtbij! Nu al! Gelukkig waren we net op tijd bij de entree, we mochten er nog in. En ze hadden nog één familie-banda voor ons midden in het park. Maar eer we daar naartoe reden was ’t dus wel al pikkedonker. We moesten voorzichtig rijden, want de warthogs waren overal. Maar wat was dat nou vlakbij de banda, verblind door onze koplampen? Dit ding was te groot om een zwijn te zijn… AAAAH! Een nijlpaard!!! Waar is die camera!! Maar helaas, hippo was alweer verschwunden. Wauw….’t moest even bezinken, wat stoer zeg. Door naar de banda. Twee kamers, en een armoe-douche, maar heerlijke bedden, joepie. Het toilet was 20 meter verderop in de bush. Errr. Hippo? Nou ja, we zien wel. Eerst maar wat eten in het restaurantje aan het meer. Op de weg terug hadden we deze keer de camera klaar, want stel je voor dat we Hippo weer zouden tegenkomen? En ja hoor, daar stond ie weer! FLITS! ……. Gloeiende… geen hippo maar een mega lichtflits op de foto. En weg wassie weer. Dachten we. ‘s Nachts moest Henry naar de small room 20 meter verderop. Wij sliepen heerlijk maar licht, en hoorden plotseling met een hoop kabaal Henry binnen komen rennen, en vervolgens geagiteerd Mirjam bellen. Wat een grap! Was ie Hippo bijna tegengekomen, niet gezien, maar vanuit de bosjes gehoord! En een paar seconden later hoorden wij hem zó dichtbij brommen dat het leek alsof ie letterlijk achter onze slaapkamer stond! Toen de dag was aangebroken, moesten Naat en ik natuurlijk ook naar het toilet, en namen de fotocamera mee. Sluip sluip, maar we hoorden en zagen niks. Tot we bijna bij het gebouwtje waren. “BROM!” We wisten niet hoe gauw we ieder een plee in moesten springen en de deur dichtsmijten. En wij stomme toeristen hadden wel een camera meegenomen, maar geen mobieltje, om Henry te bellen voor hippo-alarm! Maar in versnelde pas kwamen we veilig terug. Achteraf zei een parkwacht dat ’t beest zeker 25 meter verderop moet hebben gestaan, en dat het geluid gewoon ver draagt….hmmm…ik denk er zo het mijne van. Met het ontbijt werden we vergezeld door een brutale aap, wat ook grappige momenten opleverde, maar de rest van het park laat zich beter vertellen door de foto’s.
Op donderdag hadden we verwacht ’s middags in het volgende national park aan te komen, Queen Elisabeth. Maar onverwachts waren de plannen veranderd, en zouden we een omweg nemen via Kisoro, een achtergesteld stadje, waar Henry wat te regelen had en waar wij helaas stuck zaten zonder stroom. Maar de route was adembenemend, hoe lang en hobbelig het ook was. We reden volgens mij een heel gebergte over, wat een klim! Onderweg hadden gelukkig wel weer een luxe stop met schitterend uitzicht op Lake Bunyonyi, en een overheerlijke biefstuk erbij. Na de tijd in Kisoro met een modderig blokje om (ja, het had geregend) en 2 rotkaarsjes in het donker gekild te hebben (wéér dag en nacht geen stroom, hadden we een keer tijd, konden we wéér niet naar het internetcafé, grmbl), reden we op vrijdag naar Queen Elisabeth NP. We hebben 7 uur gehobbeld en gebobbeld door de oerwoud-achtige bergen, kwamen bijna zonder brandstof te zitten in de middle of no where (gelukkig kwam er net een truck langs die wel een jerrycan diesel voor de dubbele prijs wilde slijten), maar we werden elke keer weer verrast door de schitterende natuur. Ook de bergen waar de gorilla’s zitten waren duidelijk in beeld. Ik begrijp nu de titel van de film ‘Gorilla’s in the mist’. Het was mistig. En er was laag hangende bewolking waarop wij in het zonnetje rijdend neerkeken. Sprookjesachtig mooi. Eindelijk bereikten we QE NP, een immens groot natuurgebied waar we 2 uur lang doorheen hebben gereden eer we bij de officiële entree belandden. Ook hier kwamen we onderweg van alles tegen: bavianen die vechtten om de bananen die Henry ’t raam uit gooide, olifanten en geloof het of niet: een leeuw! Hooguit 20 meter van ons verwijderd! Wij hadden het beest natuurlijk gemist als Henry met zijn scherpe ervaren oog de leeuw niet had gespot, al rijdend vanuit z’n ooghoek. Zelfs hij viel zowat van z’n geloof bij het zien van een wandelende leeuw (in plaats van slapend, verstopt en inactief) op dit hete uur van de dag, en dan ook nog zo dichtbij. Wederom: wat een welkom! Er zijn toeristen die van de andere kant van de wereld komen, vet betalen, 2 dagen zoeken naar de leeuwen, en vervolgens teleurgesteld naar huis gaan. Lang leve Henry als onze private guide! Ja, voor degenen die het nog niet weten, Henry heeft als speciale pionier in dit park gediend! Er wonen namelijk niet alleen dieren, het park beslaat complete dorpjes. Hij heeft kilometers gefietst door het park. Op een keer was hij van de velddienst nog onderweg op de fiets toen hij ziek werd en gewoon niet meer kon door fietsen om thuis te halen, en werd bijna opgegeten. Als er niet precies op dat moment een truck langsreed. Dat was zijn redding. En één van meerdere directe ontmoetingen met leeuwen. Na zijn verhalen gehoord te hebben, groeit het respect voor deze machtige dieren, geloof me. Maar ervaring in het park heeft hij als geen ander! Eenmaal in het park beland waren we net op tijd voor de laatste boottrip op Lake Edward. Schitterend, zie de foto’s! De volgende ochtend moesten we weer vroeg uit de klamboe, want ’s ochtends vroeg is het dé tijd om leeuwen te spotten. En inderdaad, vanuit de verte konden we 5 leeuwen en een beklagenswaardige antilope volgen die ze in het vizier hadden. Ze maakten zich duidelijk op voor de jacht. Maar toen ik even om me heen keek vanachter de filmcamera, bleek het publiek zich in no time naar 10 busjes te hebben uitgebreid, en daarmee was de jacht verstoord. Jammer. Maar het was een prachtig gezicht, majestueus. Zie weer de foto’s voor de rest van de rit door het park.
’s Avonds kwamen we na een bijna een week weggeweest te zijn en uit een rugzak te hebben geleefd thuis. Heerlijk.
-
07 Februari 2011 - 19:55
Ydje:
Leuke foto's! en zoals altijd prachtige verhalen, ik heb gelijk weer zin in Ecuador hihi gaan jullie mee eind van het jaar? :)
-
07 Februari 2011 - 20:13
Pa:
Geweldige Fotos,
vooral de opname van het meer en de bush met net de mist/ wolken er over heen. het moet fantastisch zijn om het zelf van dichtbij gezien te hebben -
07 Februari 2011 - 21:28
Maantje:
Hoi lieve Meiden,
Ik had niet zo door hoe ik al jullie verslagen kon lezen (digibeet hè?), maar nu is dat gelukt. En na een uur lezen en genieten, wil ik jullie hartelijk danken. Zalig!! Wat een liefde en inspanning van onze broeders en zusters. Jehovah's schaapjes en herders zitten overal.
En wat mooi is het land. Ik ben blij dat ik op deze manier er ook van kan genieten.
Jullie nog een fijne voortzetting van deze levenservaring. Groet onze broeders en zusters daar.
Heel veel liefs uit een warm en aangemoedigd hart, Jullie Maantje. -
08 Februari 2011 - 07:54
Sharon Uit Den Haag:
Dat jullie maar zouden zien waar jullie zouden slapen etc. tijdens de site-seeing dag, liet me direkt denken aan Mt 10 :10 ( WT 15/3/1022 blz 6 ). Wat een relaxte maar spannende vooruitzicht lijkt me dat. En spannend/ondernemend en AWESOME kun je de trip wel noemen!!! xxxxx -
08 Februari 2011 - 07:55
Sharon Uit Den Haag:
Het is de WT 15/3/2011. Sorry. 's ochtneds vroeg heb ik last van dislextie!? -
08 Februari 2011 - 10:09
Ruud En Maria:
Lieve meiden, dit is in één woord GEWELDIG. Wat heerlijk dat jullie dit mogen meemaken. Blijf er van genieten. En wat fijn dat jullie ons laten meegenieten. De foto's maken jullie verhaal compleet. Ga door, ga dóóóór, please......
Ruud en Maria -
08 Februari 2011 - 13:20
Qmie:
wat een verrukkelijk verslag vol humor
moest vooral lachen om dat bed waar 11/2 uf in kon .Wat een prachtig land,wij kunnen dat alleen maar zien in de dierentuin.Maar om dat in de natuur te zien is sprookjesachtig. Heb wel het idee als jullie thuis komen dat je vakantie nodig heb om uit te rusten.Geniet met volle teugen liefs omie xxxx -
08 Februari 2011 - 13:23
Kirsten:
Lieve Naat, heb net de tijd genomen om jullie verslagen te lezen: super!! Heerlijk hoe jullie alles beschrijven en de lezer (mij in elk geval) het gevoel geven er even bij te zijn. En wat fantastisch dat de kleertjes zo goed terecht zijn gekomen, echt heel leuk om te horen. Daarnaast is het voor mij ook bijzonder om een kijkje te krijgen in jouw "zuster-leven". Ik wens jullie nog heel veel plezier, mooie momenten, dankbare mensen en kleurrijke dagen! Liefs, Kir -
08 Februari 2011 - 15:53
Jan En Joyce Hofland:
we hebben uitgebreid de tijd genomen om dit verslag te lezen. we zijn van mening dat als jullie ooit zonder werk komen te zitten jullie het heel goed zouden doen als schrijversduo. we liggen echt in een deuk om jullie heerlijke humor! we genieten weer van het verslag. de avonturen die jullie meemaken maken ons bijna jaloers alhoewel sommige ervaringen net ff iets te avontuurlijk zijn!!!! ook op geestelijk gebied smullen wij weer mee. het is geweldig dat jullie dit met ons willen delen. wat zijn de br en zr daar met weinig tevreden he? we gaan ons bijna schamen. dan maken ze zich hier druk om een lectuurbalie ...... het mag wat kosten. de foto's van de safari maken ons stil. wat is jehovah's schepping ge-wel-dig! hier kan geen "echte" safari tegenop. geniet met volle teugen van de rest van jullie "zendings"reis en geef de broeders en zusters een dikke knuffel van ons, enne neem er zelf ook een. jan en joyce hofland -
08 Februari 2011 - 18:27
Mams:
meiden,meiden,wat geweldig weer!door jullie verslagen met humor doorspekt lach ik me rot om daarna weer stil te vallen.dat jullie daar rondlopen kan ik soms nog niet geloven,mijn dochters!!!ik ben echt apetrots op jullie!blijf jullie best doen in geestelijk opzicht maar ook als bemiddelaar in materieel opzicht,jullie is veel toevertrouwd.hèèèl veel liefs en snel tot horens , jullie mams xxxxxxx -
08 Februari 2011 - 18:38
Oompje:
Hoi Uffies,
Ga gerust nog even door zo...Ben helemaal niet jaloers hoor...
Ook al ben ik een luxe beest toch geniet ik van jullie afzien. Kan me helemaal inleven in het eten van harige varkenssnuit en slapen op 1,5 mottig matras. Lijkt me geweldig om mee te maken... Back to basic..:-)
Denk dat we een serieus probleem zouden hebben als wij onder die omstandigheden moeten leven en dienen. Vraag me ernstig af of wij dat nog zouden kunnen opbrengen. De reactie van de mensen daar op de waarheid maakt veel goed en zal veel kracht geven om vol te houden.
Alle respect en waardering voor onze br's en zr's daar, en voor julllie ook een beetje natuurlijk. Valt me wel een beetje tegen dat jullie zo uitgelaten zijn bij een frietje en badje. Iets meer je best doen om je in te leven hoor:-)
Geniet ervan en Jeh's zegen voor jullie allemaal daar.
-
08 Februari 2011 - 20:24
Guapa:
twiedel,twiedel,twiet,twièèèt -
08 Februari 2011 - 20:35
Jules,christa, Ramon:
Wat een belevenis wat jullie daar allemaal meemaken,wat zijn ze daar ijverig. De foto,s zijn mooi wat een natuur, ook fijn dat jullie deze safari hebben kunnen meemaken, geniet nog volop van de komende periode , en wij genieten met jullie mee . Nog een fijne tijd daar en jehovah,s zegen . liefs van J&C en Ramon -
08 Februari 2011 - 23:11
Ron En Marijke:
Jullie vallen van ene uiterste in het andere uiterste. Schitterend wat jullie meemaken. Gave foto's en dan de verhalen die jullie beide schrijven. Wij zien weer uit naar het volgende verhaal. Hoe primitief men daar ook leeft Jehovah's naam wordt zeker gehoord. Luitjes geniet nog even, Jehovah's zegen, liefs Ron en Marijke. -
09 Februari 2011 - 13:04
Chiljon&mona:
we wanen ons helemaal in oeganda door alle foto's en verslagen! het versterkt echt ons gevoel van een wereldwijde broederschap. super om te zien dat onze broers en zussen ook daar Jehovah in wezen hetzelfde dienen als hier. ondanks materiele beperkingen net gekleed in de velddienst en met elkaar de wt-studie op de vergadering en zo. de liefde en vreugde straalt ervan af. we beginnen jullie wel een beetje te missen, maar jullie zijn druk bezig in de dienst en genieten volop dus dat maakt weer een hoop goed. voorzichtig voor de 'Big Five' en dan bedoel ik niet de 5 vergaderingen in de week. :)
liefs chiljon en mona
-
09 Februari 2011 - 16:38
Cor V.d. Berg:
Wij, Cor en Nettie uit Spijkenisse; genieten volp van jullie reisverslag. Wat een heerlijke dingen maken jullie mee. Ook de manier van schrijven, geeft je het gevoel dat je er bij bent. Ook de foto's zijn fantastisch! Echt mooi.
Wij wensen jullie nog fijne dagen bij Henry en Mirjam.
P.s. Mirjam heeft vroeger bij ons in de gemeente gezeten in Spijkenisse. -
09 Februari 2011 - 17:46
Janherman:
Fantastisch leuke verhalen, wat een schitterende ervaringen allemaal! Aanmoedigend ook. Ieder verslag is er een om voor te gaan zitten! Geniet nog even met volle teugen van deze "expeditie", in Nederland kunnen jullie altijd nog eventueel slaaptekort inhalen! :-)
Ik kijk weer uit naar het volgende verslag! Groetjes, Janherman -
09 Februari 2011 - 21:00
Gisella:
Lieve meiden,
Wat een geweldig reisverslag. Echt genieten van jullie ervaringen en natuurlijk geniet ik van jullie mooie foto's. Heel veel plezier nog, geniet ervan en slapen kan altijd nog hoor! -
10 Februari 2011 - 09:44
Corry :
Ik volg jullie op de voet hoor! Super foto's. Het wordt straks vast erg wennen hier. Groetjes van K2.7 -
10 Februari 2011 - 11:46
Marielle:
PRACHTIGE FOTO'S!
Paradijslijk 'gewoon'!
Bedankt dat we mogen meegenieten met jullie!! Ik wil nog wel even melden dat jullie hele leuke schrijvers zijn! Ik zie het zo voor me en ik zit regelmatig hardop te lachen... het hippo/camera verhaal is zeer herkenbaar! Ik kijk al weer uit naar jullie volgende verslag :-)
Lieve groetjes Marielle -
10 Februari 2011 - 13:01
Trudy:
Hallo Nadine en Natalie,
Ik ben de zus van Mariëlle en ik zit hier zojuist met een grote smile jullie verhalen te lezen en de prachtige foto's te bekijken. Ik zal jullie helaas in Oeganda niet treffen, maar ik heb wel een date met Mirjam en Henry (doe ze de groetjes).
Jullie schrijven echt fantastisch leuk, ik krijg nog veel meer zin om te vertrekken!
Groetjes,
Trudy -
11 Februari 2011 - 14:00
Meriam En Gerard:
Wat een fantastische dingen maken jullie mee.Heerlijk om het nuttige met het aangename te verenigen. Al jullie verhalen heb ik met veel plezier gelezen. Echt leuk geschreven. De foto's zijn ook prachtig.Heel veel succes nog met de velddienst, een avondtuur opzich.Die Tequila's moeten jullie wel blijven drinken hoor.Goed tegen die kleine beesies.
Lieve groetjes van ons uit het regenachtige Wassenaar. -
11 Februari 2011 - 14:28
Opie:
Lieve moedige meisjes,
Na het lezen van jullie reisverslagen en alle commentaren daarop heb ik besloten om een keuze te maken uit de tot nu toe door jullie gemaakte foto's als foto van het jaar.
En het is geworden!!!!!!!!
de 'keuken' bij Chantal thuis. bij het verslag Familie Ssenyonga en gem. Hoima
Wat een verhaal zit hier in.
Chantal is haar eten aan het bereiden op de meest primitieve manier. Hier is zelfs geen voorstelling van maken als je het niet gezien hebt.
Dat meisje op de achtergrond dat wijdbeens op de grond , zonder tafel of stoel, aan het schrijven is.
Jullie hadden anderhalf bed voor twee uffen. Zij heeft nog geen halve stoel voor een meisje waarvan het leven net begonnen is.
Zet daar de ongelofelijke materiële rijkdom tegenover die wij in de z.g.n. beschaafde wereld hebben evenals de bestuurders en machthebbers van Uganda.
Bij zo'n foto springen de tranen in je ogen.
Laat iedereen die deze foto ziet zijn eigen leven hiermee eens vergelijken en zich dan afvragen,
Waar zijn wij mee bezig? waar maken wij ons druk over?
Na honderden jaren van overheersing door het z.g.n. blanke ras en kerstening door de vele Christelijke kerken die daar hun missiearbeid hebben verricht, is dit nog steeds het resultaat.
Ik weet niet wat voor toekomst Chantal voor ogen heeft en al helemaal niet van dat kleine meisje
Natuurlijk besef ik wel dat het voornemen van Jehovah al deze dingen zal rechtzetten.
Maar toch, zij zitten er nu mee.
Na alle jubel-commentaren van vele anderen over jullie moed en doorzettingsvermogen, en over het plezier dat jullie daar beleven blijft toch voor mij deze openstaande deur, door jullie verhalen en foto's. Mijn ogen zien door jullie verhalen en beelden een stukje van een wereld waarvan ik het bestaan vermoedde maar er geen beeld bij kon krijgen.
Lieve meisjes laat mij ook eens weten hoe Chantal haar leven ziet ( en al die andere broeders en zusters van mij) en wat zij voor verwachting heeft.
Wat kan zij zelf aan haar misère veranderen? Of zit ze er niet mee omdat ze geen andere voorbeelden kent? En heeft zij zich er bij neergelegd.
Wellicht is zij geestelijk veel rijker dan wij daar ze niet worden afgeleid door een wereld die wij eigenlijk in ons hart geen van alle willen.
Ik verlang er naar om jullie weer te kunnen knuffelen
Jullie Opie
-
11 Februari 2011 - 15:27
Sonja Rubingh:
Lieve zusjes,
Via mijn nicht, Mirjam Ssenyonga, kreeg ik jullie schitterende en enerverende reisverslagen. Van Mirjam ontvangen wij ook geregeld haar nieuwsbrieven waar wij enorm van genieten en niet alleen wat betreft de ervaringen maar ook haar schrijfstijl. deze is zo beeldend en vol humor. Wel, hetzelfde kan van jullie verslagen gezegd worden. Wat de prediking betreft zal het voor jullie daar ook een verademing zijn in vergelijking met het apatische en nagenoeg atheistische NL. Mensen hebben daar nog respect voor God. Meiden heel veel succes in jullie werk daar en wij kijken uit naar het vervolg verslag. Liefs, groetjes en dikke kus, ook voor Mirjam en Henry -
12 Februari 2011 - 13:54
Pa Tweede Keer:
Even nog dit ,
bij de bespreking van de gemeentebijbelstudie ging het onder andere over zelfopoffering, er werd toen onder andere verwezen na jullie verslag en fotos toe jullie bij de afgelegen groep waren en het foto waar de kringopziener en zijn vrouw slapen. Het is inderdaad heel aanmoedigend dat te zien.
Dus op de eene kant schrijven jullie dat de broeders en zusters aangemoedigd worden door jullie aanwezigheid, op de andere kant zie je hoe dat wij door de broeders en zusters daar worden aangemoedigd -
12 Februari 2011 - 14:32
Léonie:
Wat tof om te zien en lezen wat jullie allemaal meemaken!!! Ik kreeg de link doorgestuurd via een vriendin. Moet je lezen, zegt ze, over twee spontane meiden op avontuur in Afrika. Blijk ik die meiden nog te kennen ook:) Heel veel succes in de dienst daar en geniet van alle indrukken en belevenissen! Wij genieten met jullie mee!
Lieve groetjes van Léonie. -
13 Februari 2011 - 14:00
Fam. Bolander :
Alle reisverslagen indrukwekkend en heel avontuurlijk. Ook hele mooie foto's . Jullie zijn echt een aanmoediging voor iedereen.
Nog heel veel succes en plezier en we kijken uit naar het volgende bericht. -
14 Februari 2011 - 12:36
Myrthe:
Hi lieve meiden:
...
Zo stil ben ik van jullie verhalen :) Ik kan me voorstellen dat het cultuurverschil soms slopend is, maar wát een prachtige en aanmoedigende dingen maken jullie mee! Echt, wat is het een voorrecht om deel te mogen uitmaken van zo'n wereldomvattende broederschap en te zien hoe Jehovah iedereen die hem zelfopofferend dient, helpt en vreugde geeft (Neh 8:10) - wat de omstandigheden ook zijn. Jehovah's zegen en geniet nog van alles wat jullie kunnen doen daar! Enneh, zijn jullie nou kindervriendjes aan het worden? :p Wel héél schattige foto's iig! Dikke knuffel, Myrthe -
14 Februari 2011 - 16:08
Jan En El Ten Have:
Geweldig meiden N&N, wat een ervaringen. Een avontuur waar je als lezers van jullie verslagen meereist. Hebben in bed de neiging de klamboe over ons heen te trekken. Het zou hier wat vreemd zijn 20 meter van je huis een toilet te zoeken, laat staan dat je zegt een nijlpaard te hebben gehoord. Wij denken dat jullie de kuip kunnen afhuren om al jullie wederwaardigheden te vertellen. Wij zijn dankbaar dat 'onze' zusters ons zoveel van de hartverwarmende liefde en krachtsinspanningen van onze medebroeders en zusters laten meemaken, tot onze vreugde. Liefs van de family. -
27 Februari 2011 - 23:24
Andre En Angelique:
Geweldige foto's. Leuk dat jullie Leah en haar man ontmoet hebben. Nu zijn jullie vast voor geen enkel beest bang meer. WIj hebben hier alleen grote kakkerlakken die door het huis rennen. Zaterdag gaan we verhuizen naar een National Park waar veel possums zijn, ook in de tuin die we daar hebben. In de rivier waar we nu aan wonen zwemt een verdwaalde krokodil. Op giga spinnen en slangen is er niet veel wild hier. GROETJES -
22 Mei 2011 - 18:47
Andreas Van Den Berg:
Tjonge ik ben echt onder de indruk meiden. Ik heb zaterdag echt twee kanjers leren kennen! Wat een schoonheid, en dan wil Jehovah dat we hier eeuwig van gaan genieten,...wie kan dan nee zeggen?
-
05 Augustus 2011 - 09:57
Lydia V.d. Poel:
Zo zie je elkaar 10 jaar niet en zo ineens op google vind je deze pagina..
Gave reis en leuk dat jullie met mijn neef ook gereisd hebben.
Groetjes,
Lydia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
