Uitdagingen
Door: Nadine
Blijf op de hoogte en volg Natalie
14 Februari 2011 | Oeganda, Hoima
Heerlijk. Net een tequila shot op. Fijn he! Dat ze zelfs in dit stoffige gehucht tequila verkopen! Ja ja, daar hadden we toch wel 80.000 shilling voor over. Heel aso eigenlijk. Want daar kan een arme lokale bewoner alleen maar van dromen. Beetje ethisch onverantwoord. Nou ja, jammer dan. Een beetje thuis. Daar heeft een mzungu toch echt af en toe behoefte aan.
Ja, effe stoom afblazen hoor, hihi! Tuurlijk isset allemaal geweldig hier. Maar ook Uganda kent z’n uitdagingen, laten we eerlijk zijn. Uitdagingen die je af en toe aan thuis doen denken. Gewoon stroom hebben als je ’t nodig hebt. In plaats van dat je na een dag in de velddienst bent geweest en de straaltjes zweet langs je benen stromen, dat precies na het douchen die ****stroom weer uitvalt. Net nu je eindelijk weer ’s je haar een beetje leuk wilt föhnen. Heb je na een paar dagen geen internet sappige verhalen te melden aan het thuisfront, valt de stroom weer uit en kan je alsnog ’t internet niet op hier. En wat fijn zou ’t zijn om gewoon door de straten kunnen lopen zonder dat je overal wordt nageroepen. Misschien had ik toch m’n haar bruin moeten verven. Had ’t gescheeld? Geen idee, maar ik wordt gillend gek van al die kindertjes die in hordes achter je aan rennen, en je met hun vieze vingertjes onder smeren en denken dat de mzungu ’t heus niet merkt. Elke dag opnieuw. Wennen ze er nou nooit aan dat er ook blanken bestaan? Of denken ze echt dat we van een andere planeet komen en we door een vliegende schotel worden opgehaald voordat ze hun vieze vingertjes op mzungu hebben kunnen planten? Volgens een verhaal van een nabezoek van Natalie zien sommige goedgelovigen mzungu’s zelfs als ‘spirits’ (goede of kwade geesten). Zucht. Wat moeten die mensen hier toch van ver komen. Heel zielig eigenlijk. Je kan ze alles wijsmaken. ’t Verklaart wel de over-reacties. Maar voor ons wordt ’t alleen maar irritanter en een steeds grotere test op je geduld. Eergisteren was de velddienst actie bij zuster Margaret thuis. Die woont in de schilderswijk van Hoima. Pal naast een schooltje die waarschijnlijk ooit is begonnen, door iemand die dacht een leuk centje te kunnen verdienen. Ja, in Hoima kan alles. Papieren of diploma’s niet nodig. Zet op een open plek wat houten bankjes neer, trek er een rieten omheining omheen, prop 5 kindjes op elk 2-persoonsbankje, klaar. Een nieuwe school is geboren. Anyway, na een lange oververhitte (doch leuke) ochtend liepen Brenda (pionierster) en ik naar haar huisje voor de middagactie. Ik had zo’n behoefte aan even een break. Even in alle rust kunnen zitten in de schaduw. Maar het was me niet gegund. Laat nou net om 14.00hr het schooltje alle kindertjes ‘vrijlaten’ voor een pauze. De nachtmerrie begon. “MZUNGUUUUU!!!!!” en aaaaalle kindertjes renden en masse op mij af. Een horde vliegen die niet weg te slaan was. Het was bijna onmogelijk om zonder kindjes te vertrappen de veilige haven, huisje Margaret, te bereiken. Terwijl haar huisje maar een paar meter van me verwijderd was. Gelukkig had ik toch nog zonder schrammen de deuropening bereikt waar het gordijn voor wapperde. Hehe, veilig. Dacht ik. Maar nee, natuurlijk heeft niemand die kinderen ooit geleerd respect voor andermans terrein te tonen, en zal het in het hoofd van een leerkracht niet opkomen om in te grijpen als ’t nodig is. Ik had de zitbank in het 8 m2 kleine woonkamertje nog niet bereikt of de kinderhoofdjes propten zich al door de deur en het raam, elkaar verdringend om toch nog een glimps van mzungu te scoren. Ik ben maar in het midden van de bank gaan zitten, want links was teveel in het zicht van al die oogjes in de deuropening, en rechts was te dicht bij het open venster waar niet alleen oogjes maar ook tentakeltjes gevaarlijk dichtbij zouden komen. Wat een verschrikking, je zou maar beroemd zijn en elke dag met opdringerige fans moeten dealen, die denken je grootste vriend te zijn. En maar vriendelijk blijven lachen. Nou, bij mij was de kingdom-smile allang vergaan, ik kon ze wel schieten. Gelukkig hoefde ik uiteindelijk niet degene te zijn die ze wegjoeg, maar gebruikte een zuster haar ‘autoriteit’ om ze tenminste een meter verder weg te bonjouren. Nadat de actie over was en iedereen was ingedeeld, zou ik met Rose studeren, in het huisje van Margaret, want dat was het meest praktisch. Zo gezegd zo gedaan. Inmiddels waren de lessen weer begonnen, en hoorden we alleen nog systematisch geschreeuw van het klassikaal herhalen van lesjes. Na de studie zou ik met Rose door de schilderswijk teruglopen, op zoek naar een boda. Toch wel een fijn gevoel om met een lokaal iemand hier te lopen, want om wat voor reden dan ook leven in Margarets wijk meer kerels dan dames, en de volwassenen hebben in de loop van de jaren ook niet veel meer manieren bijgeleerd. Maar van de kindjes zou ik deze keer geen last hebben, dacht ik opgelucht. Dus na het slotgebed pakten we onze spullen bij elkaar om weg te gaan. ‘TTRRIIIIIIIIIING!!!!!’. Zeg dat het niet waar is. Maar het was waar, de schoolbel ging, de volgende pauze begon en de vliegen werden weer losgelaten. De nachtmerrie ging verder. Met het gelukkige verschil dat deze keer Margaret buiten stond om ons gedag te zeggen, en om bij voorbaat al dat losgeslagen grut tegen te houden! M’n hoed en incognito-zonnebril had ik al op, en met Rose als bodyguard smeerde ik ‘m ’t eerste ’t beste steegje in. Overleefd.
Ja ja, het hoort er allemaal bij, als je ‘need-greater’ bent! Zegeningen te over, en wat uitdagingen krijg je er gratis bij! Maar aan de andere kant, waar zou de fun zijn als er geen uitdaging is! ’t Is natuurlijk ook wel lachen, al die Afrikaanse dingen waar wij Hollanders geen kaas van hebben gegeten. Grote spinnen achterna met een bus spray, king-size mieren in je mangosap, kakkerlakken van 5 cm die op je schouder landen, afval wordt hier gewoon buiten neergepletterd en de fik gaat erin, schrale handen als je 2 of 3 uur lang je kleren op de hand hebt gewassen, bruine smerige voeten in je birkenstocks waarvan je aan het eind van de dag de kleur niet meer herkent. Van vis- of vleesfilet heeft niemand ooit gehoord want als het op eten aankomt kennen ze hier geen verspilling, dus de kip gaat kakelend onder de arm mee naar huis. Of wat denk je van de bijbelstudies die gewoon in de winkeltjes wordt geleid, met klanten en al. Of dat je als zuster wordt gevraagd (in dit geval Mirjam) even de gemeenteadministratie te doen omdat de kringopziener komt en geen broeder ooit heeft geleerd behoorlijk te administreren en de Nederlandse zusters daar nou eenmaal beter in zijn. Ja, need-greater zijn betekend exposure, jezelf openstellen en verruimen. ’t Hoeft allemaal niet Hollands. Hoewel, de combinatie is misschien nog wel het best, hihi. En hard werken natuurlijk he, een beetje zelfstandigheid is wel een must, voor degenen die ook zijn opgewarmd door onze verhalen! Maar wat krijg je er veel voor terug!
Inmiddels is het alweer maandag, en nog steeds geen kans gehad om wat nieuws op het blog te zetten. Dus ik typ lekker verder nu ik na een drukke dienstweek eindelijk een dagje vrij heb. Wat we gisteren hebben gezien…. Over exposure gesproken zeg. ’s Ochtends hadden we vergadering en we wilden eigenlijk direct daarna naar huis om even bij te komen, want om 17.00hr zouden we weer op visite gaan. Ware het niet dat Mirjam had aangegeven dat er een vrouw, Beatrice (die ijverig met Jehovah’s Getuigen in de groep in Kisiita de bijbel bestudeert), bij ons in Hoima naar de vergadering was gekomen. Hoe ze hier is gekomen met haar 10-jarige dochtertje, geen idee. Waarschijnlijk bovenop een volgeladen truck, met een zooitje andere vluchtelingen. Ja, zij is ook een vluchtelinge en zit in het plaatselijke kamp, en spreekt alleen Swahili en Frans. Nu bleek dat haar dochtertje hier in Hoima in het ziekenhuis lag. Het kind was er in het vluchtelingenkamp al niet goed aan toe, maar hoe ‘niet goed’? Mirjam de moederkloek zat het niet lekker. Met haar ervaring weet ze hoe het hier werkt, en de enige oplossing was om zelf met de moeder naar het ziekenhuis te gaan, om uit te vinden wat er aan de hand was. Want of je nou elkaars taal spreekt of niet, men communiceert hier niet. Hooguit met halve woorden, of met de halve onbegrijpelijke waarheid. Zelfs dokters moet je zelf leegtrekken om wat brokjes informatie te krijgen. Een van de uitdagingen in Uganda, zal ik maar zeggen. Het leek Mirjam wel een goede ervaring voor ons om ook eens mee te maken hoe het er in een Afrikaans ziekenhuis aan toe gaat, en eigenlijk leek ons dat ook wel een goed idee. Nou, dat hebben we geweten. Ik was blij dat we vlak na de vergadering nog anderhalve banaan naar binnen hebben kunnen werken, anders hadden twee mzungus hun witte vlaggetjes opgestoken. Buiten op het ziekenhuis terrein leek het nog mee te vallen, hoewel je overal mensen op kleedjes buiten zag liggen, slapend, of met een teiltje water, of met wat kolen hun potje kokend. Gelukkig hebben we niemand op een pispot hoeven zien, want ook dat gebeurt buiten, en zo rook het ook. Deze mensen waren niet de zieken, maar familie of vrienden die als verzorgers fungeren. Hier hoef je namelijk in een ziekenhuis niet te verwachten dat een verpleegster voor je zorgt. Ben je onder een truck gekomen en heb je gecompliceerde botbreuken? Zelfs in Kampala laten ze je rustig 5 maanden op een stinkbed rotten met wat pijnstillers eer ze je breuken gaat zetten. Dus in Hoima hoef je niet veel beter te verwachten. Laat staan dat ze je verzorgen. Moet je een kindje baren? Neem vooral zelf je een plastic overtrekje om op te liggen, je watten en desinfecterende middelen mee want anders kom je in de rommel van de vorige kersverse moeder te liggen. Kindje eruit? Hup, plasticje dichtvouwen met de bebloede zooi en nageboorte erin, prop watten tussen de benen en baby mee. Volgende. Moeder krijgt een dag de tijd om enigszins bij te komen op een andere afdeling, maar daarna moet je oprotten want er staan er alweer 20 in de rij. Dus op de boda of de fiets met je babytje, zie maar hoe je thuis komt. Zo is het leven. Hoe zou het dan met het dochtertje zijn van Beatrice, vroeg ik me dus af. Want inmiddels was al heel wat meer bekend over haar situatie. Zij is een van de vele slachtoffertjes van het sneeuwbal effect van de armoede. Geen geld -> geen schoentjes -> lopen op blote voetjes in de onhygiënische viezigheid -> jiggers (beestjes) kruipen onder je huid -> je voet gaat jeuken en ontsteken -> de wond blijft onbehandeld want er is geen geld voor een dokter -> je gaat naar een kwakzalver die met z’n kruidensmeersels de boel nog verder laat stinken -> je wordt dan toch maar doorverwezen naar een ‘echte’ dokter die kanker vaststelt en vindt dat de hele voet maar geamputeerd moet worden -> en als je dat toch wel heel raar vindt en naar een second opinion gaat blijkt dat het allemaal nog ‘meevalt’ want alleen de teen hoeft er maar af. ’t Is maar wat je meevallen noemt. Had in het begin het wondje normaal behandeld geworden (wondje open, wormpjes eruit, wondje dicht) dan had dit allemaal niet hoeven gebeuren. Of had het kind maar slippertjes gehad van een paar cent. Nu lag ze daar, in een snikheet klein ziekenhuiszaaltje met 10 krakkemikkige bedjes en kermende mensen, in een lucht waar je onpasselijk van werd. Naast haar lag een uitgemergeld vrouwtje, en onder een klamboe waar je bijna niet doorheen durfde te kijken, lag een verbrand kindje. Het was te erg. Gauw wegkijken, en bij het open venster gaan staan voor een vleugje frisse lucht. Ik hield m’n ogen maar strak gericht op Beatrice en Mirjam, met mezelf redenerend om de focus niet kwijt te raken en door m’n hoeven te zakken of uit ’t raam te hoeven hangen. Natalie deed precies hetzelfde, zei ze later. Arm arm kind, met d’r voet in een vies verbandje waar vliegen maar al te graag een tussenstop maakten. Ze had 40gr. koorts. Moeder en dochter wisten niet eens of ze nog wel konden blijven, of dat ze weer naar het kamp moesten, bovenop een truck. Gelukkig was Rosa meegekomen als Swahili-tolk, en kwam Henry ook polshoogte nemen. Uiteindelijk kwam de dokter erbij, die ook nog meedeelde dat het kind mentaal achterligt en slechthorend is. Misschien kwam het een wel door het ander, en het ander door een simpele oorontsteking die nooit is behandeld. Weer een toekomst voor een onschuldige meid weg. Wat een opluchting dat deze mensen inmiddels wel Jehovah hebben leren kennen, en aan het leren zijn wat ze moeten doen om profijt te trekken van wat ze leren uit de bijbel, zodat ze in elk geval weten waar ze aan toe zijn en een rooskleurige toekomst kunnen verwachten als ze er wat mee doen! Ik wou dat iedereen dat deed, wat missen veel mensen toch onnoemlijk veel. Natalie en ik bedachten op gegeven moment toch maar dat ’t verstandig was om even naar buiten te gaan, en Mirjam en Henry beraadslaagden ondertussen met de dokter. Met als resultaat dat moeder en dochter tot dinsdag blijven, want Henry bleek toch naar Kisiita te willen gaan deze week, en kan ze dan dinsdag heerlijk in z’n auto meenemen. Want je kan ’t toch niet over je hart verkrijgen ze weer op een truck te laten klimmen, levensgevaarlijk. Maar ondertussen had Beatrice er niet op gerekend te blijven, had geen geld, geen eten, geen drinkwater, geen zeep, niks. Dus besloten Mirjam en wij (na eerst onze eigen magen bijgetankt te hebben, dat was wel even nodig) de eerste levensbehoeften in te kopen om tot dinsdag te redden. En bij te springen om de opnamekosten te dekken. Van jullie steun! Lieve mensen, bedankt!!! :-)
Wat een ervaring was dit. Zelfs Mirjam was meer geraakt dan normaal, omdat ze door onze aanwezigheid deze situatie door mzungu-ogen heeft gezien, in plaats van door haar inmiddels ervaren ogen die allang gewend zijn aan het leven zoals het hier nu eenmaal is. Tja het leven is hier dus anders dan wij gewend zijn. En uit jullie reacties blijkt ook wel heel duidelijk hoe jullie er net als ons van onder de indruk zijn. Toch, als je hier bent, kan je het ook wel weer makkelijker relativeren dan als je je eigen luxe uit Nederland om je heen hebt. Lieve opie, jij hebt denk ik de gedachten van een heleboel lezers verwoord. Maar ik ga jou/jullie geruststellen hoor. Het gaat prima met Chantal, en met haar familie. Beter zelfs dan vele andere broeders en zusters hier. Of inwoners van Hoima. De keuken op de foto is heel normaal, zo niet al heel wat, als je bedenkt dat veel mensen gewoon op straat hun potje koken. Ze weten niet beter, en kennen niet anders. Kijk maar hoe ze allemaal lachen op de foto’s , dat is niet nep hoor, ze lachen ondanks hun leefsituatie. Waar we broodnodige zorg kunnen geven met jullie steun, doen we dat, en er komen steeds meer gelegenheden bij, zie het verhaal van Beatrice dat zich onverwacht voordeed. Maar de ‘normale’ leefomstandigheden hier blijven zoals ze zijn, daar doe je niks tegen, en dat verwacht ook niemand. Die zijn nu eenmaal anders dan in Nederland, en moeten in hun eigen perspectief gezien worden. Zo, ik hoop dat jullie nu net als wij rustig kunnen slapen!
Van het ziekenhuisverhaal hebben we geen foto’s gemaakt, dat vonden we niet zo gepast gezien hoe de mensen erbij lagen. Maar voor de gein hebben zitten bij dit verslag wel wat straatbeeldfoto’s en andere herkenbare beelden.
Liefs!
Ja, effe stoom afblazen hoor, hihi! Tuurlijk isset allemaal geweldig hier. Maar ook Uganda kent z’n uitdagingen, laten we eerlijk zijn. Uitdagingen die je af en toe aan thuis doen denken. Gewoon stroom hebben als je ’t nodig hebt. In plaats van dat je na een dag in de velddienst bent geweest en de straaltjes zweet langs je benen stromen, dat precies na het douchen die ****stroom weer uitvalt. Net nu je eindelijk weer ’s je haar een beetje leuk wilt föhnen. Heb je na een paar dagen geen internet sappige verhalen te melden aan het thuisfront, valt de stroom weer uit en kan je alsnog ’t internet niet op hier. En wat fijn zou ’t zijn om gewoon door de straten kunnen lopen zonder dat je overal wordt nageroepen. Misschien had ik toch m’n haar bruin moeten verven. Had ’t gescheeld? Geen idee, maar ik wordt gillend gek van al die kindertjes die in hordes achter je aan rennen, en je met hun vieze vingertjes onder smeren en denken dat de mzungu ’t heus niet merkt. Elke dag opnieuw. Wennen ze er nou nooit aan dat er ook blanken bestaan? Of denken ze echt dat we van een andere planeet komen en we door een vliegende schotel worden opgehaald voordat ze hun vieze vingertjes op mzungu hebben kunnen planten? Volgens een verhaal van een nabezoek van Natalie zien sommige goedgelovigen mzungu’s zelfs als ‘spirits’ (goede of kwade geesten). Zucht. Wat moeten die mensen hier toch van ver komen. Heel zielig eigenlijk. Je kan ze alles wijsmaken. ’t Verklaart wel de over-reacties. Maar voor ons wordt ’t alleen maar irritanter en een steeds grotere test op je geduld. Eergisteren was de velddienst actie bij zuster Margaret thuis. Die woont in de schilderswijk van Hoima. Pal naast een schooltje die waarschijnlijk ooit is begonnen, door iemand die dacht een leuk centje te kunnen verdienen. Ja, in Hoima kan alles. Papieren of diploma’s niet nodig. Zet op een open plek wat houten bankjes neer, trek er een rieten omheining omheen, prop 5 kindjes op elk 2-persoonsbankje, klaar. Een nieuwe school is geboren. Anyway, na een lange oververhitte (doch leuke) ochtend liepen Brenda (pionierster) en ik naar haar huisje voor de middagactie. Ik had zo’n behoefte aan even een break. Even in alle rust kunnen zitten in de schaduw. Maar het was me niet gegund. Laat nou net om 14.00hr het schooltje alle kindertjes ‘vrijlaten’ voor een pauze. De nachtmerrie begon. “MZUNGUUUUU!!!!!” en aaaaalle kindertjes renden en masse op mij af. Een horde vliegen die niet weg te slaan was. Het was bijna onmogelijk om zonder kindjes te vertrappen de veilige haven, huisje Margaret, te bereiken. Terwijl haar huisje maar een paar meter van me verwijderd was. Gelukkig had ik toch nog zonder schrammen de deuropening bereikt waar het gordijn voor wapperde. Hehe, veilig. Dacht ik. Maar nee, natuurlijk heeft niemand die kinderen ooit geleerd respect voor andermans terrein te tonen, en zal het in het hoofd van een leerkracht niet opkomen om in te grijpen als ’t nodig is. Ik had de zitbank in het 8 m2 kleine woonkamertje nog niet bereikt of de kinderhoofdjes propten zich al door de deur en het raam, elkaar verdringend om toch nog een glimps van mzungu te scoren. Ik ben maar in het midden van de bank gaan zitten, want links was teveel in het zicht van al die oogjes in de deuropening, en rechts was te dicht bij het open venster waar niet alleen oogjes maar ook tentakeltjes gevaarlijk dichtbij zouden komen. Wat een verschrikking, je zou maar beroemd zijn en elke dag met opdringerige fans moeten dealen, die denken je grootste vriend te zijn. En maar vriendelijk blijven lachen. Nou, bij mij was de kingdom-smile allang vergaan, ik kon ze wel schieten. Gelukkig hoefde ik uiteindelijk niet degene te zijn die ze wegjoeg, maar gebruikte een zuster haar ‘autoriteit’ om ze tenminste een meter verder weg te bonjouren. Nadat de actie over was en iedereen was ingedeeld, zou ik met Rose studeren, in het huisje van Margaret, want dat was het meest praktisch. Zo gezegd zo gedaan. Inmiddels waren de lessen weer begonnen, en hoorden we alleen nog systematisch geschreeuw van het klassikaal herhalen van lesjes. Na de studie zou ik met Rose door de schilderswijk teruglopen, op zoek naar een boda. Toch wel een fijn gevoel om met een lokaal iemand hier te lopen, want om wat voor reden dan ook leven in Margarets wijk meer kerels dan dames, en de volwassenen hebben in de loop van de jaren ook niet veel meer manieren bijgeleerd. Maar van de kindjes zou ik deze keer geen last hebben, dacht ik opgelucht. Dus na het slotgebed pakten we onze spullen bij elkaar om weg te gaan. ‘TTRRIIIIIIIIIING!!!!!’. Zeg dat het niet waar is. Maar het was waar, de schoolbel ging, de volgende pauze begon en de vliegen werden weer losgelaten. De nachtmerrie ging verder. Met het gelukkige verschil dat deze keer Margaret buiten stond om ons gedag te zeggen, en om bij voorbaat al dat losgeslagen grut tegen te houden! M’n hoed en incognito-zonnebril had ik al op, en met Rose als bodyguard smeerde ik ‘m ’t eerste ’t beste steegje in. Overleefd.
Ja ja, het hoort er allemaal bij, als je ‘need-greater’ bent! Zegeningen te over, en wat uitdagingen krijg je er gratis bij! Maar aan de andere kant, waar zou de fun zijn als er geen uitdaging is! ’t Is natuurlijk ook wel lachen, al die Afrikaanse dingen waar wij Hollanders geen kaas van hebben gegeten. Grote spinnen achterna met een bus spray, king-size mieren in je mangosap, kakkerlakken van 5 cm die op je schouder landen, afval wordt hier gewoon buiten neergepletterd en de fik gaat erin, schrale handen als je 2 of 3 uur lang je kleren op de hand hebt gewassen, bruine smerige voeten in je birkenstocks waarvan je aan het eind van de dag de kleur niet meer herkent. Van vis- of vleesfilet heeft niemand ooit gehoord want als het op eten aankomt kennen ze hier geen verspilling, dus de kip gaat kakelend onder de arm mee naar huis. Of wat denk je van de bijbelstudies die gewoon in de winkeltjes wordt geleid, met klanten en al. Of dat je als zuster wordt gevraagd (in dit geval Mirjam) even de gemeenteadministratie te doen omdat de kringopziener komt en geen broeder ooit heeft geleerd behoorlijk te administreren en de Nederlandse zusters daar nou eenmaal beter in zijn. Ja, need-greater zijn betekend exposure, jezelf openstellen en verruimen. ’t Hoeft allemaal niet Hollands. Hoewel, de combinatie is misschien nog wel het best, hihi. En hard werken natuurlijk he, een beetje zelfstandigheid is wel een must, voor degenen die ook zijn opgewarmd door onze verhalen! Maar wat krijg je er veel voor terug!
Inmiddels is het alweer maandag, en nog steeds geen kans gehad om wat nieuws op het blog te zetten. Dus ik typ lekker verder nu ik na een drukke dienstweek eindelijk een dagje vrij heb. Wat we gisteren hebben gezien…. Over exposure gesproken zeg. ’s Ochtends hadden we vergadering en we wilden eigenlijk direct daarna naar huis om even bij te komen, want om 17.00hr zouden we weer op visite gaan. Ware het niet dat Mirjam had aangegeven dat er een vrouw, Beatrice (die ijverig met Jehovah’s Getuigen in de groep in Kisiita de bijbel bestudeert), bij ons in Hoima naar de vergadering was gekomen. Hoe ze hier is gekomen met haar 10-jarige dochtertje, geen idee. Waarschijnlijk bovenop een volgeladen truck, met een zooitje andere vluchtelingen. Ja, zij is ook een vluchtelinge en zit in het plaatselijke kamp, en spreekt alleen Swahili en Frans. Nu bleek dat haar dochtertje hier in Hoima in het ziekenhuis lag. Het kind was er in het vluchtelingenkamp al niet goed aan toe, maar hoe ‘niet goed’? Mirjam de moederkloek zat het niet lekker. Met haar ervaring weet ze hoe het hier werkt, en de enige oplossing was om zelf met de moeder naar het ziekenhuis te gaan, om uit te vinden wat er aan de hand was. Want of je nou elkaars taal spreekt of niet, men communiceert hier niet. Hooguit met halve woorden, of met de halve onbegrijpelijke waarheid. Zelfs dokters moet je zelf leegtrekken om wat brokjes informatie te krijgen. Een van de uitdagingen in Uganda, zal ik maar zeggen. Het leek Mirjam wel een goede ervaring voor ons om ook eens mee te maken hoe het er in een Afrikaans ziekenhuis aan toe gaat, en eigenlijk leek ons dat ook wel een goed idee. Nou, dat hebben we geweten. Ik was blij dat we vlak na de vergadering nog anderhalve banaan naar binnen hebben kunnen werken, anders hadden twee mzungus hun witte vlaggetjes opgestoken. Buiten op het ziekenhuis terrein leek het nog mee te vallen, hoewel je overal mensen op kleedjes buiten zag liggen, slapend, of met een teiltje water, of met wat kolen hun potje kokend. Gelukkig hebben we niemand op een pispot hoeven zien, want ook dat gebeurt buiten, en zo rook het ook. Deze mensen waren niet de zieken, maar familie of vrienden die als verzorgers fungeren. Hier hoef je namelijk in een ziekenhuis niet te verwachten dat een verpleegster voor je zorgt. Ben je onder een truck gekomen en heb je gecompliceerde botbreuken? Zelfs in Kampala laten ze je rustig 5 maanden op een stinkbed rotten met wat pijnstillers eer ze je breuken gaat zetten. Dus in Hoima hoef je niet veel beter te verwachten. Laat staan dat ze je verzorgen. Moet je een kindje baren? Neem vooral zelf je een plastic overtrekje om op te liggen, je watten en desinfecterende middelen mee want anders kom je in de rommel van de vorige kersverse moeder te liggen. Kindje eruit? Hup, plasticje dichtvouwen met de bebloede zooi en nageboorte erin, prop watten tussen de benen en baby mee. Volgende. Moeder krijgt een dag de tijd om enigszins bij te komen op een andere afdeling, maar daarna moet je oprotten want er staan er alweer 20 in de rij. Dus op de boda of de fiets met je babytje, zie maar hoe je thuis komt. Zo is het leven. Hoe zou het dan met het dochtertje zijn van Beatrice, vroeg ik me dus af. Want inmiddels was al heel wat meer bekend over haar situatie. Zij is een van de vele slachtoffertjes van het sneeuwbal effect van de armoede. Geen geld -> geen schoentjes -> lopen op blote voetjes in de onhygiënische viezigheid -> jiggers (beestjes) kruipen onder je huid -> je voet gaat jeuken en ontsteken -> de wond blijft onbehandeld want er is geen geld voor een dokter -> je gaat naar een kwakzalver die met z’n kruidensmeersels de boel nog verder laat stinken -> je wordt dan toch maar doorverwezen naar een ‘echte’ dokter die kanker vaststelt en vindt dat de hele voet maar geamputeerd moet worden -> en als je dat toch wel heel raar vindt en naar een second opinion gaat blijkt dat het allemaal nog ‘meevalt’ want alleen de teen hoeft er maar af. ’t Is maar wat je meevallen noemt. Had in het begin het wondje normaal behandeld geworden (wondje open, wormpjes eruit, wondje dicht) dan had dit allemaal niet hoeven gebeuren. Of had het kind maar slippertjes gehad van een paar cent. Nu lag ze daar, in een snikheet klein ziekenhuiszaaltje met 10 krakkemikkige bedjes en kermende mensen, in een lucht waar je onpasselijk van werd. Naast haar lag een uitgemergeld vrouwtje, en onder een klamboe waar je bijna niet doorheen durfde te kijken, lag een verbrand kindje. Het was te erg. Gauw wegkijken, en bij het open venster gaan staan voor een vleugje frisse lucht. Ik hield m’n ogen maar strak gericht op Beatrice en Mirjam, met mezelf redenerend om de focus niet kwijt te raken en door m’n hoeven te zakken of uit ’t raam te hoeven hangen. Natalie deed precies hetzelfde, zei ze later. Arm arm kind, met d’r voet in een vies verbandje waar vliegen maar al te graag een tussenstop maakten. Ze had 40gr. koorts. Moeder en dochter wisten niet eens of ze nog wel konden blijven, of dat ze weer naar het kamp moesten, bovenop een truck. Gelukkig was Rosa meegekomen als Swahili-tolk, en kwam Henry ook polshoogte nemen. Uiteindelijk kwam de dokter erbij, die ook nog meedeelde dat het kind mentaal achterligt en slechthorend is. Misschien kwam het een wel door het ander, en het ander door een simpele oorontsteking die nooit is behandeld. Weer een toekomst voor een onschuldige meid weg. Wat een opluchting dat deze mensen inmiddels wel Jehovah hebben leren kennen, en aan het leren zijn wat ze moeten doen om profijt te trekken van wat ze leren uit de bijbel, zodat ze in elk geval weten waar ze aan toe zijn en een rooskleurige toekomst kunnen verwachten als ze er wat mee doen! Ik wou dat iedereen dat deed, wat missen veel mensen toch onnoemlijk veel. Natalie en ik bedachten op gegeven moment toch maar dat ’t verstandig was om even naar buiten te gaan, en Mirjam en Henry beraadslaagden ondertussen met de dokter. Met als resultaat dat moeder en dochter tot dinsdag blijven, want Henry bleek toch naar Kisiita te willen gaan deze week, en kan ze dan dinsdag heerlijk in z’n auto meenemen. Want je kan ’t toch niet over je hart verkrijgen ze weer op een truck te laten klimmen, levensgevaarlijk. Maar ondertussen had Beatrice er niet op gerekend te blijven, had geen geld, geen eten, geen drinkwater, geen zeep, niks. Dus besloten Mirjam en wij (na eerst onze eigen magen bijgetankt te hebben, dat was wel even nodig) de eerste levensbehoeften in te kopen om tot dinsdag te redden. En bij te springen om de opnamekosten te dekken. Van jullie steun! Lieve mensen, bedankt!!! :-)
Wat een ervaring was dit. Zelfs Mirjam was meer geraakt dan normaal, omdat ze door onze aanwezigheid deze situatie door mzungu-ogen heeft gezien, in plaats van door haar inmiddels ervaren ogen die allang gewend zijn aan het leven zoals het hier nu eenmaal is. Tja het leven is hier dus anders dan wij gewend zijn. En uit jullie reacties blijkt ook wel heel duidelijk hoe jullie er net als ons van onder de indruk zijn. Toch, als je hier bent, kan je het ook wel weer makkelijker relativeren dan als je je eigen luxe uit Nederland om je heen hebt. Lieve opie, jij hebt denk ik de gedachten van een heleboel lezers verwoord. Maar ik ga jou/jullie geruststellen hoor. Het gaat prima met Chantal, en met haar familie. Beter zelfs dan vele andere broeders en zusters hier. Of inwoners van Hoima. De keuken op de foto is heel normaal, zo niet al heel wat, als je bedenkt dat veel mensen gewoon op straat hun potje koken. Ze weten niet beter, en kennen niet anders. Kijk maar hoe ze allemaal lachen op de foto’s , dat is niet nep hoor, ze lachen ondanks hun leefsituatie. Waar we broodnodige zorg kunnen geven met jullie steun, doen we dat, en er komen steeds meer gelegenheden bij, zie het verhaal van Beatrice dat zich onverwacht voordeed. Maar de ‘normale’ leefomstandigheden hier blijven zoals ze zijn, daar doe je niks tegen, en dat verwacht ook niemand. Die zijn nu eenmaal anders dan in Nederland, en moeten in hun eigen perspectief gezien worden. Zo, ik hoop dat jullie nu net als wij rustig kunnen slapen!
Van het ziekenhuisverhaal hebben we geen foto’s gemaakt, dat vonden we niet zo gepast gezien hoe de mensen erbij lagen. Maar voor de gein hebben zitten bij dit verslag wel wat straatbeeldfoto’s en andere herkenbare beelden.
Liefs!
-
14 Februari 2011 - 19:50
Karin, Donna En Gijs:
Dames ik ben trots op jullie, voor een geweldige ervaring moet je heel wat over hebben. maar jullie inzet wordt niet alleen in hoima gewaardeerd voor mij en andere is het ook een waardevolle les in tevredenheid. ik hoop dat jullie nog een fijne tijd hebben de laatste weken. -
14 Februari 2011 - 21:19
Ydje:
ik leer iedere keer weer nieuwe dingen door jullie ervaringen. Ik moet gewoon tevreden zijn..wat die mensen mee maken..maar zoals je zelf al aangeeft we moeten het wel in het juiste perspectief blijven zien.
Geniet nog even! Ik geniet mee via jullie!
xx -
15 Februari 2011 - 08:29
Omie:
hoi, lieve meiden.Na een nacht slecht geslapen te hebben(kon niet warm worden)heb ik jullie verslag gelezen Maar wat mekker ik nou Nu hebben ook wij de andere kant van jullie verblijf daar gelezen. Ik moet zeggen ,daar werd ik niet vrolijk van.Wat moeten jullie veel verwerken ,Maar wel goed dat je het ons verteld hebt.Het positieve is dat jullie hebben kunnen bijdragen aan een klein beetje verlichting aan die moeder met haar zieke kindje. Maar ik ben beretrots op jullie ,maar beloof me letten jullie ook goed op jezelf.
Overschat jezelf niet .Die mensen daar weten niet anders.alhoewel het triest blijft.Neem voldoende rust .Het is Jehovah`s werk Dus denk ook een beetje aan ons,dat we jullie gezond (lichamelijk en geestelijk)terug mogen zien ,want ook hier zijn jullie nodig.Heel veel liefs en dikke kus jullie omie. -
15 Februari 2011 - 15:57
Ron En Marijke:
Wauw, wij zijn met stomheid geslagen. Wat een ervaring en wat fijn dat jullie een rekeningnummer geopend hebben, zodat jullie voor zulke nijpende gevallen hulp kunnen bieden. Het is met recht wat de bijbel zegt "ons teveel het tekort van onze brs en zrs kan dekken". Wij hebben ook heel veel respect voor Henry en Mirjam wat een bezige bijtjes.
We beseffen dat het hele leven daar veel meer alleen om de waarheid draait en de rest bijzaak is. Nu ons hier nog meer van bewust worden. Lieverds geniet nog van jullie overige tijd daar, van de kleine dreumesen die met hun vieze vingertjes aan jullie willen zitten. Jullie gaan dat straks missen. Jullie krijgen dan scheldwoorden en sneeuwballen naar jullie hoofd. Van de opgevoede kindertjes hier. Heel veel liefs, R&M. -
15 Februari 2011 - 16:01
Ron En Marijke:
P.S. Daar hebben we onze koffers niet voor meegegeven, om als maxicosi gebruikt te worden. En Naat alleen de vis zoenen. Grtz. R&M. -
15 Februari 2011 - 18:08
Pa:
Wat een verslag weer.
Dat niet alles Rozengeur en Maanenschijn is wisten we denk ik al vooraf, jullie ook. Maar wanneer je dan met de werkelijkheid wordt geconfronteerd zijn er toch wwer dingen waar je geen rekening mee hebt gehouden, "zie het ziekenhuisverhaal". Maar het is goed voor jullie en ook voor ons dat we met onze neus op de feiten worden gedrukt.
Wat kunnen we allen gelukkig zijn dat we op de een of ander manier hulp hebben kunnen bieden ook al besef je dat de broeders en zuster daar niet alleen staan met al hun ellende.
Maar het geeft een goed gevoel dat er direct geholpen kan worden. Anders dan in de wereld waar het geld in de zakken van wie dan ook verdwijnt.
Nog even over jullie voorstel of het niets voor ons is met onze fietsen aan een wagen te gaan hangen. Lijkt me geen goed idee en als liever Berg op dan naar beneden.
Nog fijne dagen en doe allen de groeten -
16 Februari 2011 - 06:38
Sharon Uit Den Haag:
De leukigheid is ervanaf en de realiteit slaat toe, maar jullie zijn te prijzen om jullie "down to earth" mentaliteit. Die instelling heb je wel aan je opvoeding hier te danken. Lekker nuchter blijven, maar toch doen wat binnen je mogelijkheden ligt. Geneit nog van jullie laatste "geestelijke actieve" dagen daar en moge jullie vol van geest en vuur ons hier komen aansteken om de laatste "begeerlijke dingen" die Jehovah in Nederland nog uitschud, op te vangen en het "waarheidswater"om niet te blijven geven. XXXXXX -
16 Februari 2011 - 06:45
Sharon Uit Den Haag:
Misschien hebben jullie het Jaarboek 2011 niet in bezit, maar als dat wel het geval is dan zijn de opmerkingen op bladzijde 91 Zeer Aanmoedigend!! Liefs xxxxx -
16 Februari 2011 - 08:17
Ruud En Maria:
Die schoolbel . . . . ik zie dat tafereel helemaal vóór me . . . . Mzungu!!!! Mijn hele jeugd heb ik tegenover een lagere school gewoond, en mijn moeder wist door de schoolbel en het daarop volgende gejoel van spelende kinderen precies hoe laat het was. Want dat waren natuurlijk vastgestelde pauze-tijden. En plotseling viel er dan weer een stilte als alle leerlingen weer naar binnen moesten.
Dank jullie wel voor jullie nuchtere kijk op de zaken daar. Volhard in julie dienst, voed de "schapen" en blijf Jehovah om sterkte smeken.
Warme groeten van Ruud en Maria. -
16 Februari 2011 - 10:58
Anoek Van Erk:
Ach, mijn moederhart breekt als ik lees over het verhaal in het ziekenhuis. Ik ben zo dankbaar dat ik wel met mijn kindjes naar de dokter kan en dat ze hier goed geholpen worden.
Veel goeds op het vervolg van jullie reis! -
16 Februari 2011 - 12:54
Patrick En Perdita:
Wat maken jullie veel mee zeg, in het begin waren we best positive jaloers maar als je deze verhalen hoort.. dat is de harde realiteit, petje af hoor voor jullie!! We weten zeker dat Jehovah en onze broeders en zusters daar heel erg blij zijn met jullie inzet, ga zo door meiden!!! heel veel liefs van ons XXX -
16 Februari 2011 - 14:40
Marielle Vd Kerkhof:
Over uitdagingen gesproken....
Wat zijn wij enorme bofkonten dat we het zo ontzettend goed hebben!
Heel fijn dat jullie in allerlei opzichten een positieve bijdrage daar kunnen leveren!!
En ook petje af voor Mirjam & Henry!
xxx M -
16 Februari 2011 - 14:51
Elianne Van Ooijik:
Zo.. dit was best een emotioneel verhaal.. Wat erg is dat, zeg, dat het zo gaat in zo'n ziekenhuis. Terwijl hygiene zo belangrijk is! Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor jullie moeilijk was om daar in dat ziekenhuis aanwezig te zijn. Zo veel leed.. Maar het is ook goed geweest, want het laat ons beseffen hoe hard we Jehovah's koninkrijk nodig hebben en hoe goed we de mensen kunnen helpen door hun ook die hoop op dat koninkrijk te kunnen geven. En ik ben zo blij dat we via jullie de broeders en zusters ook finantieel kunnen helpen, dat doet ons ook goed :) Het is inderdaad een mooie bijbeltekst die Ron & Marijke aanhaalden, over dat ons teveel hun tekort zou dekken ;)
Ik wens jullie nog heel veel sterkte en volharding en Jehovah's zegen!
Ohja, en veel geduld nog met de kindertjes, haha, denk aan Jezus' woorden, he, "laat de kinderen bij mij komen"..Nouja, dat zullen jullie vast niet vergeten zijn :D
En bedankt voor jullie boeiende verhalen en foto's altijd! :D
Liefs,
xxx -
16 Februari 2011 - 17:48
Cokky, Jan, Smits:
Jullie, brengen een stukje van Jehovah"s aardse gezin in beeld en in ons hart.Dank je wel voor al jullie zelfopofferende liefde
Ook van Mirjam en Henry en vele anderen.Ja, we hebben gelukkig een toe- komst....zonder zorgen.Wij zijn trots om jullie broeder en zuster te mogen zijn.Dikke kus en hou vol met schrijven.
Vandaag ook even in de zon gezeten. -
16 Februari 2011 - 18:42
Eric Van Ooijik:
Weer bedankt voor je kleur- en geurrijke verslag. ;)
We leven helemaal mee.
Je haar verven en desnoods een pot schoensmeer hadden misschien de aandacht minder op jullie gericht, maar dan had je dit ook niet mee gemaakt. En ze zullen dit daar ook niet snel vergeten. Wie weet hoeveel er nog zullen reageren op de koninkrijks-uitnodiging doordat jullie daar zijn geweest.
En bedenk dat er meer vliegen op stroop dan azijn afkomen, dus zo onaardig komen jullie niet over... :D
Tot het volgende bericht maarweer, we wachten met spanning af. -
16 Februari 2011 - 18:43
Cees Sxchrama Brasil:
Als ik zo jullie verslag lees, wat is het hier in Brasil dan lux. Ik heb weleens gedacht, de Nederlanders die zo klagen moeten hier eens komen kijken, maar zou beter zijn als ze jullie verhaal lezen en beseffen hoe luxieus zelfs de "armen" in Ned. leven
Moedig van jullie dit te doen!! Ik als man ben niet moeilijk als het om ongedierte gaat, maar begrijp hoe het is voor jullie, want mijn dochter zit in de Dom. Republiek met ook veel ongedierte. Jehovah's Zegen -
16 Februari 2011 - 19:19
Greet Willemse:
nee maar ...mensen kindertjes! het doet mij een beetje aan die reklame denken het regent het regent grote korrels vents!!ha ha. nu even normaal ik kan het me zo levendig voorstellen, twee van die sneeuw witjes,daar zo mooi met een reine boodschap Dat zal blijvend indruk maken! groetjes xxx -
17 Februari 2011 - 09:30
Wout De Jong:
Jullie hebben het schrijverstalent van Mirjam! Het is wel een zeer realistisch beeld van de situatie daar. Je zou in eerste instantie denken, diezusters overdrijven schromelijk, maar we geloven jullie direct! Ik vindhet flink van jullie, je zo in te zetten voor de waarheid. En wat eenaanmoediging is het ook voor Mirjam en Henry om jonge mensen zo
bezig te zien. Ik heb in een ruk alle
verslagen gelezen! En dan komen wij
net terug uit Oostenrijk van de winter
sport! Dan is het wel een heel groot
verschil hoe er in een ander continent geleefd wordt. Hartelijk
bedankt voor jullie levendige beschrij
ving van het dagelijkse leven daar!
-
17 Februari 2011 - 15:08
Carin:
Hey Meiden,
Geweldig verhaal Nadine.
Triest van de ziekenhuizen daar, met een beetje hygiëne zouden de omstandigheden al een stuk verbeteren en daarme ook meer levens gered worden.
Het verhaal van de kinderen vind ik schitterend, julie kinderwens was al niet bijzonder groot en zal nu wel, samen met de vieze vingertjes, helemaal verdwenen zijn.
Het deed mij denken aan een keer dat ik op een studie was bij iemand uit Nigeria, het kleine meisje liep in haar blootje, ze wilde perse bij mij op schoot en aangezien ik een grote kindervriend ben, pakte ik haar op en zette haar op schoot, je kunt wel indenken wat er ongeveer 10 minuten later gebeurde......ja, inderdaad, het kinderblaasje bezweek! en ik moest nog de hele middag en avond door, dat was een lekker dagje kan ik je vertellen, maar ach het is weer een leuke anekdote. We zullen maar zeggen "look at the bright side of life"!!
Jullie nog heel veel fijne ervaringen toegewenst! Kom veilig thuis.
Tot bels.
Heel veel liefs,
Carin xxxx -
17 Februari 2011 - 15:43
Jan En Joyce Hofland:
wowwwww, wat een ervaringen weer. vooral die uit het ziekenhuis. hier kunnen wij ons dat niet voorstellen. toch heel bijzonder dat jullie dat allemaal meemaken. deze "predikingstocht" survivel of the fittest, zal jullie de rest van jullie leven bijblijven. het bijzondere met herinneringen is dat de geur of het geluid van iets je weer terugbrengt op de plaats waar het gebeurde. de kindertjes die maar niet bij jullie weg zijn te slaan. de schitterende dieren die jehovah heeft gemaakt. het bijzondere landschap wat je met niets anders kunt vergelijken. de liefdevolle band tussen de broeders en zusters waarvan jullie het bestaan niet wisten een paar weken geleden. jullie hebben ze nu in je hart gesloten en zij jullie. volgens mij hebben jullie de rest van het jaar nodig om al deze indrukken te verwerken! deze reis is echt wel iets anders als een paar weken door europa. maar met een goedgevulde rugzak met vele ervaringen rijker. het eten, het ongedierte, de manieren van de mensen, het sanitair. wat moeten wij nog veel leren en wat hebben wij het hier rijk. de ervaringen vinden we super maar ik zie ons daar niet zo gauw zitten, back to earth. heerlijk dat jullie dit toch allemaal meemaken in de naaste omgeving van jullie ugandeese broeders en zusters. over enkele dagen gaan jullie de koffers al weer vullen en komen jullie weer terug in de beschaving. maar de broeders en zusters daar leven altijd in die cultuur. voor hen is het een kwestie van (over)leven. het is maar net waar je wiegje stond. we zijn weer sprakeloos en opgebouwd door jullie met humor gelardeerde verhalen. geniet nog even van deze reis en kom vooral voldaan weer terug naar ons beschermde landje. je zou de broeders en zusters allemaal hiermee terug willen nemen opdat ze ook een beetje van onze luxe en gastvrijheid kunnen genieten. rijkdom kan voor ons een valkuil worden. de broeders en zusters daar hebben niet veel, alleen de waarheid. dat is eigenlijk meer dan voldoende. hun hele bezit past in 1 koffer. lieve meiden, geniet nog even van uganda. jullie zullen het nog heel erg gaan missen. we zien nu al uit naar volgende verslag. knuffel van jan en joyce
-
18 Februari 2011 - 09:36
Tony En Paul Raab:
We hebben voor de tweede maal jullie verslagen gelezen en de foto's bestudeerd. Wat een avontuur. het is zoals de meeste reacties zeggen: voor ons achterbljverdjes gebeuren daar dingen die je niet voor mogelijk houdt.Je hoort wel eens wat, maar het is -eerlijk gezegd- vaak nogal 'ver van je bed' en ga je er wat makkelijk aan voorbij.
Jullie maken het nu voor ons heel invoelbaar.Wat fijn dat jullie die mensen kunt helpen met kleine en grote dingen waarvan het Koninkrijk het grootste is. We bidden dat velen zullen luisteren en gunstig reageren!
Veel sterkte en moed (al die onbekende dingen, ik kom geen hippo tegen als ik naar toilet moet...) en kom veilig en gezond (eet niet te raar en ook geen vissekoppen) weer thuis.
A propos: hebben jullie er al eens over gedacht om jullie te verslagen te gebruiken voor een reisverslag in boekvorm, met foto's? Ik denk dat je heel wat potentiele afnemers zult hebben en er zijn uitgevers die gespecialiseerd zijn in kleine oplagen.
Het zou jammer zijn als het straks allemaal in de kast zou verdwijnen!! Ik denk dat het Genootschap ook jullie ervaringen graag zal lezen!
Liefs Tony/Paul -
18 Februari 2011 - 16:34
Maarten:
Wat een verborgen leed... en dan te bedenken dat Jehovah het allemaal ziet. Ik verlang hier in Nederland al vurig naar het paradijs, laat staan de mensen die onder zulke omstandigheden wonen. Wat fijn dat jullie ze die hoop in ieder geval kunnen geven! Het voordeel is misschien dat ze zich daar echt realiseren dat ze Jehovah nodig hebben voor een betere toekomst, wat je helaas van veel mensen hier niet kan zeggen.
Ik vind jullie moed en doorzettingsvermogen echt bewonderenswaardig! Jullie hebben zo te zien al vele harten bereikt en zeker weten dat van Jehovah verheugt. Veel sterkte toegewenst voor de prediking en barre omstandigheden en blijf die zegeningen tellen! =)
Groetjes aan de br. en zs daar -
20 Februari 2011 - 16:17
Saraa:
Wow, heftig..
Jullie zijn wel echte bikkels, dat is nu wel bewezen!
Over de mieren in de mangosap... njaa laat ook maar..
xx sara. -
22 Mei 2011 - 18:59
Andreas Van Den Berg:
De nieuwe wereld is echt nodig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
