Even schrikken: Henry heeft een hartinfarct gehad.

Tot nog toe gingen de blog verslagen vaak over lokale broeders en zusters die pas in de waarheid zijn en Bijbelstudies die in sneltreinvaart de Koninkrijkszaal vullen.

Maar het wel en wee van de familie Ssenyonga, Henry en Mirjam, bij wie Nadine en ik onze tijd in Uganda hebben doorgebracht, willen we ook graag met jullie delen.

Henry en Mirjam zijn (zoals jullie inmiddels wel doorhebben) harde werkers in de gemeente Hoima, waar ze beiden pionieren en waar Henry jarenlang de enige ouderling in de wijde omtrek was (nu zijn er een paar bij). Nadine en ik hebben met eigen ogen gezien hoe waanzinnig die twee zich inzetten voor onze broeders en zusters daar, en in het veld.

Twee weken geleden, het laatste weekend van mei, ging het mis met Henry.
Hij was een weekend in de gemeente Masindi (ten noorden van Hoima) voor een uitzendlezing en een comité zaak. ‘s Nachts kreeg hij echter kramp in zijn borst en pijn in zijn armen. Eigenlijk weet je het dan al. Hoewel zijn bloeddruk al ver was gezakt is hij toch nog, langzaam rijdend, teruggekomen naar huis.

De afgelopen twee weken zijn heel spannend geweest:
De hele eerste week was Henry zo zwak dat hij zelfs niet naar Kampala vervoerd kon worden voor gericht onderzoek. Zijn bloeddruk was in de loop van de week gezakt naar 83/60. Dat heeft Mirjam zelf nauwgezet met haar eigen bloeddrukmeter in de gaten gehouden (van alle markten thuis). Hij heeft alleen maar geslapen en nog meer geslapen op aspirine en valium.
In Hoima zijn er geen medische voorzieningen om uitgebreid onderzoek te doen, een hartaanval was dus nog niet bevestigd. Pijn in de borst kon ook duiden op een maag- of longkwaal.

Na die eerste week mocht Henry naar Kampala, mits vervoerd door Mirjam.
Op zondag vertrokken ze en op maandagochtend om 06.00 uur zaten ze in de wachtkamer van Kampala Hart Instituut: het enige ziekenhuis in de wijde omgeving waar men met hartklachten terecht kan.

Waarom zo vroeg zou je denken! Het ziekenhuissysteem werkt zo: er is geen afsprakenbalie.
Wie het eerst komt, die het eerst maalt. Mensen komen uit heel het land hier naar toe, en zelfs uit Noord-Tanzania. Je kan je dus wel voorstellen hoe overvol de wachtkamer was! Kom je in de loop van de ochtend, kan je al op je vingers natellen dat je die dag niet eens aan de beurt komt.
Mirjam en Henry zaten al vanaf 6 uur ’s morgens paraat op de houten bankjes in de wachtruimte. Tussendoor werden ze opgeroepen voor meten van bloeddruk, ECG en bloedonderzoek.
Om 16 uur ’s middags konden ze eindelijk bij de hart specialist zelf terecht! Hadden ze een uurtje later gekomen, hadden ze beter een dekentje mee kunnen nemen om ter plekke in de wachtkamer de nacht door te brengen, want nieuwe dag, nieuwe kansen. Dat is wat veel mensen ook doen als ze niet aan de beurt komen.

Toen Henry eenmaal onderzocht was, hebben ze hem meteen opgenomen voor minimaal 3 dagen, om verschillende onderzoeken te laten doen. Ondertussen verzorgde Mirjam patiënt Henry, er is namelijk geen verplegend personeel (zie ons eerdere verslag Uitdagingen, het gedeelte over Beatrice). Familie en vrienden zijn het verplegend personeel. Zij moeten ervoor zorgen dat hun zieke familielid wordt gewassen, gevoed, 24 uur per dag verzorging krijgt.
Gelukkig was er snel contact met de broeders van het Ziekenhuis Contact Comité. Ze stonden er dus niet helemaal alleen voor.

Inmiddels zijn de uitslagen bekend: Henry heeft wat men “Ischemic heart disease” noemt – verstoppingen in de hartvaten, die hebben geleid tot een hart infarct. De echo liet zien dat daardoor de binnenwand van de rechter boezem is aangetast.
Nu moet opgespoord worden waar zich precies de verstoppingen bevinden en hoe ernstig ze zijn. Maar nee, voor zo’n onderzoek heeft men geen voorzieningen in het Hart Instituut van Kampala. Daarvoor moeten ze naar de dichtstbijzijnde plaats waar dat wel kan: Nairobi, Kenia.
In afwachting van dit onderzoek (een angiogram) is Henry voor 2 weken naar huis gestuurd. Hij moet absolute rust houden.

Pas na dit onderzoek wordt duidelijk wat voor behandeling Henry moet krijgen. Bij lichte verstopping kunnen medicijnen volstaan. Maar is het ernstiger, dan worden er hetzij stents geplaatst, of er moet een by-pass operatie worden uitgevoerd.
Een keer raden: stents of by-pass kan zelfs niet in Nairobi gedaan worden!

De enige manier om Henry te laten opereren, is om naar India te vliegen en daar de operatie uit te laten voeren.
Ik vroeg me uiteraard af waarom ze niet gewoon naar Nederland komen. Iets te kort door te bocht: zo’n operatie kost hier 50.000 euro (ze hebben natuurlijk geen Nederlandse zorgverzekering) en bovendien zijn de wachttijden hier veel te lang. India is veel goedkoper, en daardoor gaan veel mensen uit Amerika en Europa daarheen voor hart operaties. Als gevolg zijn ze daar heel ervaren en bekwaam geworden. Over de kwaliteit van de medische zorg in India hoeven ze zich dus geen zorgen te maken.

Eerst maar eens het onderzoek in Nairobi afwachten.

Mocht je Henry en Mirjam een hart (hoe toepasselijk) onder de riem willen steken: stuur ze een aanmoedigend “kaartje” in de vorm van een commentaar op dit blog, zou ik zeggen! Mirjam leest ons blog ook, dus je boodschap komt meteen aan!

We houden jullie op de hoogte,

Nadine en Natalie



Email:
natalierosien@hotmail.com
nadinerosien@hotmail.com