Vervolg: Hoe gaat t met broeders en zusters Uganda

Hatsekidee, daar zijn we weer!

Het heeft eventjes geduurd, maar wat in ’t vat zat…

Zoals beloofd in het vorige verslag, kunnen jullie hieronder weer wat updates lezen over een paar broeders en zusters die jullie hetzij hebben leren kennen via onze reisverslagen, hetzij bij deze gaan leren kennen.

NIEUWS OVER EEN PAAR VAN MIJN BIJBELSTUDIES
Sommigen van jullie hebben eind april in de Koninkrijkszaal van gemeente Leidschendam, een fotopresentatie over onze ervaringen in Uganda bijgewoond. Na afloop werden er vragen gesteld, en een van die vragen was: “Heb je nog iets gehoord over de nabezoeken en studies die je hebt kunnen oprichten?”
Op dat moment kon ik daar helaas nog niets over zeggen.

Maar laat ik nou net een dag later een mail krijgen van familie Gomo aan wie ik een van mijn studies heb overgedragen! Ze schreven dat deze vrouw, Sylvia, goede vorderingen maakt en ook de Gedachtenisviering had bijgewoond in Hoima!

Vervolgens kreeg ik een week of twee geleden een e-mailtje uit Kampala, van Rosette, het meisje die t liefst 2 tot 3 keer per week wilde studeren. Zij was maar tijdelijk in Hoima en was een week voor ons eigen vertrek naar Holland, weer teruggegaan naar school in Kampala. Uiteraard had ik haar op het hart gedrukt de dichtstbijzijnde Koninkrijkszaal daar op te zoeken. Sindsdien was de lijn dood, tot vorige week dus! Ze schreef dat ze ons en vooral onze bijbelse gesprekken erg mist, maar zo vaak als mogelijk (waarschijnlijk is het een kostschool waar ze op zit) “haar broeders en zusters van de Jehovah’s Witnesses Church opzoekt”, en dat ze “haar hartelijke groeten wil geven aan mijn familie en ook aan haar broeders en zusters van Jehovah’s Getuigen in Nederland”. Is dat nou niet schattig? In elk geval weet ik nu dat ze nog steeds contact heeft met de lokale gemeente. Hopelijk maakt ze verdere vorderingen.

En last but not least, afgelopen week hoorde ik via Mirjam dat broeder Richard uit Hoima nog steeds Rosette’s broer voor Bijbelstudie bezoekt. Die gast is hooguit een jaar of 17, spreekt nauwelijks Engels en was destijds blij als een kind met het Wat leert de bijbel echt boekje in het Runyoro. En hij studeert nu nog steeds!

Ook Betty, een vrouw die vlak bij de Koninkrijkszaal woont, en die ik als studie had overgedragen aan Anna, studeert nog steeds. Ze zijn nu in hoofdstuk 3 bezig.

Je kan je voorstellen dat al die berichten me vleugeltjes geven! Ik kan Jehovah niet dankbaar genoeg zijn dat zelfs die korte 6 weekjes toch echt zoden aan de dijk heeft gezet!

SPREUKEN 3:27, 2 KORINTHIËRS 8:13-15 IN PRAKTIJK GEBRACHT
Voor hen die heel lief aan de materiële nood van onze Ugandese broeders en zusters hebben gedacht, kunnen we opnieuw vertellen dat jullie centjes o zo nuttig zijn besteed!
We kunnen niet aan ieder van jullie individueel terugkoppelen wat er precies met jouw bedrag is gebeurd, maar Mirjam houdt alle bijdragen uit NL nauwkeurig bij in een overzicht. Vanuit die “geldkist” kan ze dan broodnodige steun geven op het moment dat er bijvoorbeeld weer een calamiteit is, of als broeders en zusters gewoon met levensbehoeften geholpen moeten worden.
Regelmatig krijgt Nadine of ik van haar een mail als ze weer iemand heeft kunnen helpen.

CAROLINE KABATONOZI
Een voorbeeld is het helpen van Caroline Kabatonozi, een wat oudere zuster, een ijverige pionierster. Zij is aan jullie voorgesteld in het reisverslag d.d. 23 februari 2011 (het laatste verslag dat vanuit Uganda is geplaatst op het blog). Het plan was om haar te helpen bij de eerste bewerking van haar braakliggend stuk land, door een tractor te betalen die het land klaar maakt om te bezaaien, en lidmaatschap bij de HODFA, de boerenontwikkelingsorganisatie waarbij Mirjam werkzaam is.

Ondertussen hadden we ook geld (100.000 Ugandese shilling = ruim 30 euro) opzij gezet voor haar dochter Priscilla, die getrouw in de groep Kiboga dient, 80 km van Hoima vandaan. Van dat geld was ergens eind maart de helft alvast aan Priscilla gegeven, voor boodschappen.

Ondertussen was Mirjam al in overleg gegaan met Caroline en de field advisor van de boerenorganisatie over haar agrarische activiteiten. Op dat moment was de droogte nog steeds aanhoudend. Inmiddels is er te weinig tijd over om dit seizoen nog veel oogst te verwachten, dus Caroline wil, logisch, liever het volgende seizoen afwachten.

De huidige situatie van Caroline is alleen niet bepaald gunstig: Meestal is zij op haar boerderij 10 km buiten de stad, maar ter wille van de theocratie komt ze elk weekend naar Hoima. Zo kan ze op vrijdagavond en op zondagochtend de vergaderingen bezoeken en werkt ze mee in de velddienst. Om in Hoima te kunnen zijn, huurt ze een kamertje voor 15.000 shilling (ongeveer 5 euro) per maand. Nu had ze Henry al eerder om support gevraagd omdat de betaling van haar huur achterstallig was. Mirjam en Henry wilden haar niet het geld geven dat bedoeld was om haar landbewerking op gang te brengen, want dan komt ze nooit uit die vicieuze cirkel en kan ze nooit iets opbouwen. Diezelfde week wilden Mirjam en Henry het huurprobleem met Caroline bespreken, maar wat bleek? Probleem “opgelost”! Hoe dan? Haar dochter Priscilla had haar uit de brand geholpen. Met het geld dat zij had gekregen om boodschappen te doen. Ik vind het weer een typisch voorbeeld van weggeven van wat je niet hebt, wat een schat is die Priscilla. Maar aan de andere kant, het huurprobleem is natuurlijk helemaal niet opgelost, het is alleen maar opgeschoven, want Caro heeft nog steeds geen inkomsten.

Mirjam wilde graag het kamertje zien dat Caro huurt. Ze schrijft aan ons: “Ze bracht me daar en ik was geschokt. Vies klein kamertje, ouwe dunnen matras op de grond. Verder niets, niets, niets. Een ouwe aluminium pan en een zakje rijst is alles wat ik er vond. Wat ze eet? Rijst. Zonder iets erbij. Dus ik heb haar de resterende 50.000 shilling van Priscilla gegeven om goed eten te kopen.
De verhoogde ingang van haar kamertje is helemaal weggespoeld door de regen en je moet in de deur klimmen, die 80 cm (!) boven de grond is. Uit huis stappen is nog groter probleem. Je moet je omdraaien en net zoals een kind van de trap klimt, je aan deurposten vasthouden en eruit klimmen. Ik had er moeite mee, en zij is nog ouder dan ik. Ze is al een keer gevallen. Als de regens komen, dan gaat ze natuurlijk uitglijden, want de grond is ongelijk en gewoon aangestampte aarde. En dan kunnen we haar in het ziekenhuis gaan bezoeken met een gebroken heup! Dus Henry is er (in haar afwezigheid) geweest met stenen, zand en cement, en heeft een trappetje voor haar deur gebouwd.”

Toen ik begin april aan Mirjam vroeg wat Caro’s reactie was op het nieuwe trappetje, schreef ze terug: “Ze was helemaal verrast en belde ons meteen op (hoe wist ze dat WIJ het waren?!). Ook zei ze dat het een groot getuigenis was voor de landlady en de buren, die Henry daar allemaal bezig zagen en later bemerkten dat Caro daar niets van wist. Ik heb eergisteren met Caro en onze Field Advisor van de boerenorganisatie samen gezeten om een plan te maken voor haar.”

Het laatste nieuws (vandaag 30 mei 2011) is dat Caroline inmiddels toch alvast een deel van het budget heeft ontvangen (70.000 shilling) voor lidmaatschap van de boerenorganisatie en de voorbereidingen op het land.
Ze heeft al 12 gezinnen in haar dorp bij elkaar gekregen, die nu een groep vormen. Ze zijn met de eerste stappen van de agro-enterprise development begonnen en gaan bij Caroline thuis een demonstratie maken.

WILBERFORCE EN ROSA OUMA
In het verslag d.d. 23 februari hebben we ook de kringopziener van Hoima en zijn vrouw voorgesteld, Wilberforce en Rosa Ouma. Toen wij nog in Hoima waren, was het idee al ontstaan om hen te helpen een auto te kopen om hun reizende dienst wat lichter te maken. Ze waren zelf al vrij ver met sparen voor een auto, maar met de bijdragen uit Nederland hebben we eigenlijk in één klap het resterende tekort kunnen aanvullen!
Meteen al tijdens ons verblijf in Hoima, is Wilberforce aan de slag gegaan met tweedehands auto’s bekijken op het internet (bij Mirjam en Henry thuis, wij hebben meegekeken :)). Uiteindelijk hebben ze zo’n twee weken na onze terugkomst uit Uganda, een goede auto op de kop getikt!

Wilberforce had nog weinig rijervaring in het begin, maar ze rijden voor de dienst nu van hot naar her, soms in het donker en soms in stromende regen over modderbanen, dus die is al aardig ontgroend!
Afgelopen maand hebben ze bijvoorbeeld wel 5 speciale dagvergaderingen gehad, waarvan 3 in verschillende vluchtelingenkampen die niet altijd even makkelijk bereikbaar zijn.

Ze zijn ontzettend blij met hun autootje en kunnen zowat geen woorden bedenken om iedereen uit Nederland die heeft meegeholpen, en vooral Jehovah, die jullie hiertoe ongetwijfeld heeft aangezet, te bedanken!

Pas als je zelf in Uganda bent geweest, kom je erachter hoe zwaar het is om daar te reizen. De afstanden zijn zoveel groter, de wegen (voor zover je het wegen kunt noemen) vaak onbegaanbaar door alle kuilen en bulten en soms gevaarlijker door de afgronden naast je. Als je dat allemaal met openbaar vervoer moet doen ben je zo een hele dag onderweg. Dit autootje is weliswaar voor velen in Uganda, ook voor andere reizende opzieners, een luxe product, maar het helpt dit stelletje wel mooi om deze tak van dienst langer vol te houden, en daar is het hele land mee gediend!

APOLLO MUKASA
Dat een auto als luxe product wordt bezien blijkt wel uit een opmerking van een andere, oudere kringopziener. Deze trouwe broeder heet Apollo Mukasa en is heel kort aan het woord in het Jaarboek 2010, op bladzijde 121/122. Hij zei onlangs tegen Henry “verbaasd te zijn dat zoveel jonge en nieuwe kringopzieners nu allemaal in een auto rijden”.

Kan je nagaan, bij ons in Nederland is het de normaalste zaak van de wereld, hoe kan je nou in de kring staan zonder auto!! Een auto is zowat de eerste levensbehoefte hier! Maar in Uganda wordt dan keihard teruggekaatst: “Welnee joh! Die kringopzieners daar zijn verwend! Worden van voor tot achter verzorgd!”

Apollo is alleenstaand en inmiddels begin 60, met een lange staat van dienst, en heeft zijn hele reizende dienst altijd zonder auto gedaan, en deed dat tot voor zeer kort ;-) nog steeds. Vorig jaar had hij wel zijn rijbewijs gehaald, maar had simpelweg geen geld voor een auto. Hij heeft altijd minder kunnen sparen dan koppeltjes, omdat hij natuurlijk maar voor één persoon een toelage krijgt van het Genootschap. En dat terwijl veel jonge kringopzienerkoppels jarenlang in de vervangende kringdienst waren voordat ze als vaste kringopziener werden aangesteld en al die tijd een grotere toelage (voor speciale pioniers) bleven ontvangen voor beide partners.

Maar inmiddels heeft ook Apollo Mukasa zijn eigen autootje! En ja, ook dat is onder andere met jullie hulp gelukt! Hoe is dat gelopen? Henry had al een hele tijd een Toyota Corolla uit het stenen tijdperk (25 tot 30 jaar oud) voor de deur staan, eigenlijk bedoeld voor een van hun meiden om in te rijden. Maar in praktijk werd die auto totaal niet gebruikt en heeft dus nauwelijks nog een kilometer gereden. In eerste instantie was Wilberforce in deze Toyota geïnteresseerd, maar Henry had hem dat afgeraden omdat het zo’n oude bak was. In de reizende dienst kun je het je gewoon niet permitteren om de haverklap in de middle of nowhere met panne stil te staan.

Omdat niet alleen Wilberforce als kringopziener ondersteund moest worden, maar ook Apollo Mukasa een flinke steun in de rug kon gebruiken, hadden we voor hem hetzelfde bedrag opzij gezet aan bijdragen uit Nederland: 2 miljoen shilling, ongeveer 600 euro. Het plan was oorspronkelijk om hem te helpen een motor te kopen; hij reist ten slotte alleen en we wisten nog niet dat hij zijn autorijbewijs al had.
Ondertussen stond die oude Toyota nog steeds voor Henry’s deur.

Rinkeldekinkel, weer een lumineus idee! Henry heeft zijn gouden handjes weer eens uit de mouwen gestoken, heeft de 2 miljoen shilling voor Apollo Mukasa geïnvesteerd in nieuwe onderdelen voor zijn oude Toyota, en heeft die auto he-le-maal opgeknapt! Er zit zelfs een nieuwe motor in, ook een nieuwe accu. Hij is overgespoten zodat ie weer als nieuw lijkt. De waarde van het oude tuutje is al met al gestegen naar 5 miljoen. Het had begrijpelijk geweest als Henry zelf op enig moment zou hebben besloten een centje te verdienen door zijn Toyota op te gaan knappen en met winst te verkopen. Maar nu hebben ze besloten hem speciaal voor Apollo te gaan oplappen! Het is nu een veilige, goed te gebruiken auto! Henry heeft er alvast een jaar lang verzekering opgezet, en vanaf het moment dat de auto op Apollo’s naam staat, betaalt het Genootschap reparaties en onderhoudskosten.

Half maart, vlak voordat Henry de auto ging brengen naar Apollo, in Kampala, had Henry Apollo aan de telefoon. Apollo zei “dat hij haast niet kan slapen en van de auto droomt!” Inmiddels heeft ie de Toyota alweer ruim twee maanden. Weer een getrouwe broeder geholpen om de kringdienst nog langer vol te houden!

Jammer genoeg hebben we geen foto van Apollo en zijn Toyota. Mochten we er toch nog de hand aan kunnen leggen, dan wordt ie bij het volgende verslag gepubliceerd.

Wel zien jullie wat foto’s van een dagvergadering in een van de vluchtelingkampen, en van Wilberforce en Rosa met hun auto.

Oh er valt nog zo veel meer te vertellen. Volgende keer komen weer wat andere broeders en zusters aan bod.
Hopelijk blijven jullie net als ik genieten van de ervaringen uit dit prachtige stukje wereld!

Natalie