Daar doe ik het nou voor! (EN: see note in report)
Door: Natalie Rosien
Blijf op de hoogte en volg Natalie
31 Maart 2015 | Oeganda, Kitende
A NOTE FOR MY ENGLISH READERS: the report below will be posted in English for you soon. You will get another notification of that in your mailbox. Thanks for your patience…
Raaaaaaah alweer meer dan een maand voorbij! Echt waar? En ik zit nog steeds niet in mijn routine. Niet dat dat de vreugde van de prediking hier wegneemt natuurlijk. Het prediken is zoals altijd weer verbazingwekkend. Elke keer opnieuw kan ik er niet over uit hoeveel mensen hier op zoek zijn naar de waarheid uit de Bijbel.
Na slechts één weekje crashen in Oeganda kan Susy er over mee praten. Supergezellig om haar hier te hebben en in record tijd de meest basale ups en downs van het Oegandese leven te laten zien. Ups zoals het rustige tempo in de velddienst en de voldoening om bij elke deur je Bijbel te kunnen opendoen, het eenvoudige leven hier en broeders en zusters die zo dankbaar zijn voor kleine dingen en, nog belangrijker, voor het feit dat ze de waarheid hebben gevonden. En laten we de lol op de boda’s niet vergeten! Downs zoals de confrontatie met veel ziektes en viezigheid van dichtbij, ellendige dingen die onder je neus gebeuren en je kan niks doen. En het opportunisme dat veel lokale mensen uiten in stelen als ze de kans krijgen. Ook de timmerman met wie ik zo blij was door de goede bedden en bank die hij voor me maakte, bleek ’s avonds een andere baan te hebben. Nooit meer bij hem meubels bestellen, wat zonde!
Een week nadat Susy vertrokken was, kwam de volgende gast, en die blijft 3 maanden. Rita, een Australische zuster die ik eerder in Nederland heb leren kennen. Ook heel gezellig, en weer een heel ander leven dan wat ik gewend ben op mezelf. Ineens gebruiken we de oven veel meer en heeft ze al verse zachte witte kaas gemaakt van lokale melk en stremsel dat ze uit Australië had meegebracht! Geweldig! Gezelligheid gaat natuurlijk ook door de maag!
Hoewel ik nog steeds niet het gevoel heb een bestendig vast weekritme te hebben (is dat eigenlijk mogelijk in Afrika?), geniet ik van elke dag die ik in de velddienst mag zijn. Vooral de laatste twee weken hebben veel zoden aan de dijk gezet bij verschillende nabezoeken en studies.
ALEX
Zo hadden Rosa en ik nadat we net in Kitende gearriveerd waren, met een jongeman gesproken die bewaker is van een compound bij mij in de buurt. Nadat ik hem een traktaat had gegeven zat het Rosa niet lekker om al weg te gaan en stelde ze hem nog wat meer vragen. Alex bleek al lang bekend te zijn met Jehovah’s Getuigen elders in Kampala, excuseerde zich een seconde, ging zijn kamertje in en kwam even later terug met het Wat leert de Bijbel boekje én het paarse Gods Koninkrijk boek! Blijkbaar was hij door zijn komst naar Kitende het contact met Getuigen kwijtgeraakt. Maar hij vroeg ons steeds om hem te helpen, want zo zei hij, hij studeerde nu het Leert de Bijbel boekje voor zichzelf als hij alleen was maar vond dat hij meer uitleg nodig had. Toen liet hij me zijn boekje zien en ja hoor, volledig onderstreept tot waar hij zei gekomen te zijn, ergens in hoofdstuk 3. Inmiddels heeft Wilberforce zich over hem ontfermd en studeert hij met hem. Vandaag heeft Alex zijn vergaderbezoek hervat door op eigen houtje, door de zware regen en modder heen, naar onze vergadering in Kevina House te komen.
MARY EN GEORGE
Een andere Bijbelstudente die me blijft verbazen, is Mary. Zij woont met haar man George in een piepklein huisje in Namulanda (niet ver van Kitende, aan Entebbe Road). Piepklein is: een kamertje van zo’n 10 vierkante meter, door de helft gescheiden door een gordijn in een slaapgedeelte en een zitgedeelte, betonnen vloer, geen keuken, badkamer en wateraansluiting. Buiten is een pitlatrine, buiten kookt ze op een kool stoofje, water komt uit jerrycans die bij een gemeenschappelijke waterkraan in de buurt gevuld worden. Mary spreekt goed Engels, maar George spreekt alleen Luganda. Tijdens mijn eerste bezoekje van huis tot huis besprak ik een vraag op de achterkant van de WT met haar. Ik mocht de volgende week terug maar liefst pas om 14 uur. Zowaar hield ik me aan de tijd. Ben ik normaal niet zo goed in, al helemaal niet in Afrika waar niemand tijd serieus neemt of waar er altijd wel iets vertragends gebeurt buiten je macht. Maar in haar geval was ik op tijd en ze merkte dat meteen waarderend op. We mochten binnenkomen en we bespraken (als ik het me goed herinner) de Paradijsbeloften op de eerste blauwe bladzijden van het Leert-boekje. Daarmee was een studie gestart.
De week erop zaten we koud binnen in haar huisje en zei ze goedkeurend: “Nadat jullie vorige week weg waren gegaan, heb ik alles wat jullie zeiden en de Bijbelverzen die jullie gebruikten, nagetrokken in mijn Luganda Bijbel. Alles klopte wat jullie zeiden!” Ik kon mijn blijdschap niet op en liet haar Handelingen 17:11 zien, dat God aanmoedigt om zelf onderzoekend te zijn en niet klakkeloos te geloven wat iemand zegt.
In de loop van de afgelopen weken is de studie elke keer doorgegaan, op één keer na omdat ikzelf verhinderd was door een urgente complicatie en haar niet kon bellen omdat ik haar telefoonnummer niet had (oeps, lesje voor de volgende keer). Op dinsdag, drie dagen na de in het water gevallen afspraak, ging ik onverwacht langs om uit te leggen wat er was gebeurd, en dat was maar goed ook. Ze was die zaterdag de hele dag rusteloos geweest en daardoor niet echt productief geweest in huis, omdat ze maar zat te wachten op ons en zich afvroeg waarom deze mensen ineens niet meer kwamen opdagen. Wat vond ik het rot voor haar!
De vorige keer was ze namelijk heel openhartig naar ons geweest en heeft ze ons details over haar leven verteld waar ik verbaasd van stond. En nu verdwenen we ineens even uit het vizier. Ze zal wel gedacht hebben. Gelukkig was ze toch klaar voor hervatting van de studie, zelfs nu we onverwacht voor haar deur stonden.
Inmiddels zijn we aan het eind van Hoofdstuk 2. En elke week bespreken we ter afsluiting een les uit de blauwe brochure over de organisatie van Jehovah’s Getuigen. Als ik dat dreig te vergeten (was me laatst overkomen) zwaait zij ermee en herinnert me eraan dat we nog niet klaar zijn!
Hoewel ze graag wil, is het zwaar voor Mary om naar de vergadering in Kevina House te komen, omdat ze hoogzwanger is. Een klein vrouwtje (kleiner dan ik) met een grotere baby dan gemiddeld. Ze heeft al moeite met een boodschapje op straat halen en is na een paragraaf lezen buiten adem.
Zij en haar man passen naar mijn indruk niet in het beeld van de gemeenschap van Oegandezen. Terwijl veel gezinnen hier altaartjes hebben voor de verering van overleden voorouders, heeft zij er een afschuw van, altijd al gehad. Ze heeft niets bijgelovigs in huis.
Toen ze eerst niet zwanger werden klopten de buren aan dat ze tegen een vergoeding wel een goed woordje wilden doen bij een goede witch doctor, díe zou het probleem wel oplossen. Want het is natuurlijk je reinste schande, misschien zelfs wel een straf van God, als je geen kind kunt maken. Maar daar dacht haar man, verbazend genoeg, anders over. Allebei moesten ze niets van de buren en witch doctors hebben en haar man vond dat ze hun eigen leven moesten kunnen leiden. Komt er een kind, wel en goed. Komt er geen kind, gaat het leven ook gewoon door. De houding van de buurtbewoners: Pffff jullie moeten wel heel holy zijn om geen witch doctor nodig te hebben, wie denk je dat je bent. Bovendien liepen ze het geld mis dat ze voor hun “goede advies” hoopten te krijgen. Een keer raden, op een gegeven moment werd ze zwanger, zomaar, zonder hulp van demonen!
Nog steeds heeft Mary nauwelijks contact met haar buurtbewoners, omdat ze ze voor geen cent vertrouwt met al hun magische hulpmiddelen en slechte intenties. Wij zijn de enigen die ze toestaat haar huis te betreden. “Ik snap niet dat die born agains (wedergeborenen) en sevdi’s (saved / gered) zo slecht over jullie Jehovah’s Getuigen praten” zei Mary laatst. “Tot nu toe heeft niets van wat ze zeggen geklopt met wat ik van jullie zelf hoor, en jullie zijn de enigen die elke keer alleen de Bijbel laten spreken en die me echt iets leren. In de andere kerken zeggen ze maar wat.”
Ondertussen heb ik haar ook gevraagd hoe haar man George erover denkt dat wij met haar de Bijbel bestuderen. Hij vond het goed, zei ze, en zou het op prijs stellen iets te lezen te krijgen in Luganda. Hij is nooit bij de studie aanwezig omdat hij hard werkt en toch geen Engels verstaat. Maar afgelopen week was hij in en om het huis bezig en probeerde soort van mee te luisteren. Omdat ik het gevoel had dat hij veel interesse had maar de taal een barrière opwierp, vroeg ik aan Mary te tolken en te vragen of hij het goed vond als ik zaterdag zou langskomen met een vriend die Luganda spreekt. Dat stelde hij heel erg op prijs, tolkte Mary terwijl George als een waterval doorpraatte in Luganda. Hij moest wel werken die dag, maar speciaal voor ons zou hij één uurtje vrij maken en van het werk thuiskomen om ons te zien, daarna zou hij weer verder moeten werken. Alleen die bereidheid al vond ik waanzinnig.
Ik wilde hem zo graag alvast iets te lezen geven maar had helemaal niks meer in mijn tas. Het enige wat mijn velddienstpartner uit haar tas kon vissen was een Waarheid traktaat in Luganda. In mijn hart dacht ik, tja, die twee velletjes papier, lekker veel, ik wou dat we een tijdschrift of boek voor hem hadden. Maar het Waarheid traktaat bleek een schot in de roos! George griste het traktaat uit haar hand en de Luganda waterval begon weer. Mary tolkte wat hij zei: Twee jaar geleden had hij ergens anders (Lubowa, een stuk verder richting Kampala) van iemand op straat precies hetzelfde traktaat gekregen. Hij had het al die tijd bewaard omdat hij het zo kostbaar vond! Van de zes vragen die in het traktaat behandeld worden, wist hij precies welke vraag hem toen zo getriggerd had: Vraag 4, hoe te bidden zodat je door God verhoord kan worden. Als ik het goed begreep was inmiddels dat oude traktaat toch kwijt geraakt, dus het was wel heel bijzonder dat mijn partner niks dan alleen precies dat traktaat in Luganda uit haar tas kon halen! Dank u wel Jehovah…. Ik kon mijn oren niet geloven. Toen dacht ik, ik moet die man belonen voor zijn interesse in de waarheid, heb ik niet iets op mijn tablet in Luganda. De video “Waarom de Bijbel onderzoeken” stond erop, dus ook die bekeek hij aandachtig. Toen hij de tablet aan me teruggaf, zei hij ‘Dit zijn precies de vragen waar ik al die tijd antwoord op wilde hebben.’
Na beloofd te hebben iets te regelen op zaterdag met een vriend die Luganda spreekt, liepen we een soort van verdwaasd weg. Wat een gave ervaring. Diezelfde week heb ik via via een Luganda Wat leert de Bijbel- boekje kunnen scoren (in de gemeente waren ze er niet, alleen op Bethel) en ben ik zaterdag ochtend teruggegaan met Wilberforce. De afspraak was: één uur tijdsbestek, niet meer niet minder, van 11 uur tot 12 uur. Wat een stiptheid in Afrika! We kwamen stipt om 11 uur aan, zagen de kaplaarzen van George al voor de deur staan, en Mary kwam naar buiten met het compliment dat we precies op tijd waren. Eenmaal binnen zei George in de loop van het gesprek: “Ik heb helaas maar heel weinig tijd voor jullie omdat ik dit weekend een bouwproject moet afhebben voor mijn klant. Ik heb anderhalf uur voor jullie vrijgemaakt.” Oeps! Nu moesten wij George teleurstellen want wij hadden maar op een uur gerekend en hadden ook een krap schema! In elk geval werd het belangrijkste bereikt: een studie werd gestart en we bleven ze herinneren aan de Gedachtenisviering aanstaande vrijdag. George staat erop dat ze komen. Jullie gaan het horen of het lukt met de zwangere buik!
En zo zijn er nog veel meer nabezoeken en nieuwe studies die kippenvel hebben bezorgd de afgelopen week, we vielen letterlijk van de ene nieuwe studie in de andere, zelfs met complete families. Ik blijf jullie op de hoogte houden… ook al is de frequentie van mijn blogverslagen niet zo hoog. Te veel te doen… gelukkig is mijn excuus het werk van de Heer ;-).
PS Nog een grote bonus die de dienst hier een stukje makkelijker gaat maken kan ik jullie niet onthouden …. Voor het eerst van mijn leven in Oeganda heb ik mezelf verwend met een fantastische, lekker Westerse, Bosch wasmachine!!! Nooit meer handwassen, yihaaaaaaaaa!!!!!
Raaaaaaah alweer meer dan een maand voorbij! Echt waar? En ik zit nog steeds niet in mijn routine. Niet dat dat de vreugde van de prediking hier wegneemt natuurlijk. Het prediken is zoals altijd weer verbazingwekkend. Elke keer opnieuw kan ik er niet over uit hoeveel mensen hier op zoek zijn naar de waarheid uit de Bijbel.
Na slechts één weekje crashen in Oeganda kan Susy er over mee praten. Supergezellig om haar hier te hebben en in record tijd de meest basale ups en downs van het Oegandese leven te laten zien. Ups zoals het rustige tempo in de velddienst en de voldoening om bij elke deur je Bijbel te kunnen opendoen, het eenvoudige leven hier en broeders en zusters die zo dankbaar zijn voor kleine dingen en, nog belangrijker, voor het feit dat ze de waarheid hebben gevonden. En laten we de lol op de boda’s niet vergeten! Downs zoals de confrontatie met veel ziektes en viezigheid van dichtbij, ellendige dingen die onder je neus gebeuren en je kan niks doen. En het opportunisme dat veel lokale mensen uiten in stelen als ze de kans krijgen. Ook de timmerman met wie ik zo blij was door de goede bedden en bank die hij voor me maakte, bleek ’s avonds een andere baan te hebben. Nooit meer bij hem meubels bestellen, wat zonde!
Een week nadat Susy vertrokken was, kwam de volgende gast, en die blijft 3 maanden. Rita, een Australische zuster die ik eerder in Nederland heb leren kennen. Ook heel gezellig, en weer een heel ander leven dan wat ik gewend ben op mezelf. Ineens gebruiken we de oven veel meer en heeft ze al verse zachte witte kaas gemaakt van lokale melk en stremsel dat ze uit Australië had meegebracht! Geweldig! Gezelligheid gaat natuurlijk ook door de maag!
Hoewel ik nog steeds niet het gevoel heb een bestendig vast weekritme te hebben (is dat eigenlijk mogelijk in Afrika?), geniet ik van elke dag die ik in de velddienst mag zijn. Vooral de laatste twee weken hebben veel zoden aan de dijk gezet bij verschillende nabezoeken en studies.
ALEX
Zo hadden Rosa en ik nadat we net in Kitende gearriveerd waren, met een jongeman gesproken die bewaker is van een compound bij mij in de buurt. Nadat ik hem een traktaat had gegeven zat het Rosa niet lekker om al weg te gaan en stelde ze hem nog wat meer vragen. Alex bleek al lang bekend te zijn met Jehovah’s Getuigen elders in Kampala, excuseerde zich een seconde, ging zijn kamertje in en kwam even later terug met het Wat leert de Bijbel boekje én het paarse Gods Koninkrijk boek! Blijkbaar was hij door zijn komst naar Kitende het contact met Getuigen kwijtgeraakt. Maar hij vroeg ons steeds om hem te helpen, want zo zei hij, hij studeerde nu het Leert de Bijbel boekje voor zichzelf als hij alleen was maar vond dat hij meer uitleg nodig had. Toen liet hij me zijn boekje zien en ja hoor, volledig onderstreept tot waar hij zei gekomen te zijn, ergens in hoofdstuk 3. Inmiddels heeft Wilberforce zich over hem ontfermd en studeert hij met hem. Vandaag heeft Alex zijn vergaderbezoek hervat door op eigen houtje, door de zware regen en modder heen, naar onze vergadering in Kevina House te komen.
MARY EN GEORGE
Een andere Bijbelstudente die me blijft verbazen, is Mary. Zij woont met haar man George in een piepklein huisje in Namulanda (niet ver van Kitende, aan Entebbe Road). Piepklein is: een kamertje van zo’n 10 vierkante meter, door de helft gescheiden door een gordijn in een slaapgedeelte en een zitgedeelte, betonnen vloer, geen keuken, badkamer en wateraansluiting. Buiten is een pitlatrine, buiten kookt ze op een kool stoofje, water komt uit jerrycans die bij een gemeenschappelijke waterkraan in de buurt gevuld worden. Mary spreekt goed Engels, maar George spreekt alleen Luganda. Tijdens mijn eerste bezoekje van huis tot huis besprak ik een vraag op de achterkant van de WT met haar. Ik mocht de volgende week terug maar liefst pas om 14 uur. Zowaar hield ik me aan de tijd. Ben ik normaal niet zo goed in, al helemaal niet in Afrika waar niemand tijd serieus neemt of waar er altijd wel iets vertragends gebeurt buiten je macht. Maar in haar geval was ik op tijd en ze merkte dat meteen waarderend op. We mochten binnenkomen en we bespraken (als ik het me goed herinner) de Paradijsbeloften op de eerste blauwe bladzijden van het Leert-boekje. Daarmee was een studie gestart.
De week erop zaten we koud binnen in haar huisje en zei ze goedkeurend: “Nadat jullie vorige week weg waren gegaan, heb ik alles wat jullie zeiden en de Bijbelverzen die jullie gebruikten, nagetrokken in mijn Luganda Bijbel. Alles klopte wat jullie zeiden!” Ik kon mijn blijdschap niet op en liet haar Handelingen 17:11 zien, dat God aanmoedigt om zelf onderzoekend te zijn en niet klakkeloos te geloven wat iemand zegt.
In de loop van de afgelopen weken is de studie elke keer doorgegaan, op één keer na omdat ikzelf verhinderd was door een urgente complicatie en haar niet kon bellen omdat ik haar telefoonnummer niet had (oeps, lesje voor de volgende keer). Op dinsdag, drie dagen na de in het water gevallen afspraak, ging ik onverwacht langs om uit te leggen wat er was gebeurd, en dat was maar goed ook. Ze was die zaterdag de hele dag rusteloos geweest en daardoor niet echt productief geweest in huis, omdat ze maar zat te wachten op ons en zich afvroeg waarom deze mensen ineens niet meer kwamen opdagen. Wat vond ik het rot voor haar!
De vorige keer was ze namelijk heel openhartig naar ons geweest en heeft ze ons details over haar leven verteld waar ik verbaasd van stond. En nu verdwenen we ineens even uit het vizier. Ze zal wel gedacht hebben. Gelukkig was ze toch klaar voor hervatting van de studie, zelfs nu we onverwacht voor haar deur stonden.
Inmiddels zijn we aan het eind van Hoofdstuk 2. En elke week bespreken we ter afsluiting een les uit de blauwe brochure over de organisatie van Jehovah’s Getuigen. Als ik dat dreig te vergeten (was me laatst overkomen) zwaait zij ermee en herinnert me eraan dat we nog niet klaar zijn!
Hoewel ze graag wil, is het zwaar voor Mary om naar de vergadering in Kevina House te komen, omdat ze hoogzwanger is. Een klein vrouwtje (kleiner dan ik) met een grotere baby dan gemiddeld. Ze heeft al moeite met een boodschapje op straat halen en is na een paragraaf lezen buiten adem.
Zij en haar man passen naar mijn indruk niet in het beeld van de gemeenschap van Oegandezen. Terwijl veel gezinnen hier altaartjes hebben voor de verering van overleden voorouders, heeft zij er een afschuw van, altijd al gehad. Ze heeft niets bijgelovigs in huis.
Toen ze eerst niet zwanger werden klopten de buren aan dat ze tegen een vergoeding wel een goed woordje wilden doen bij een goede witch doctor, díe zou het probleem wel oplossen. Want het is natuurlijk je reinste schande, misschien zelfs wel een straf van God, als je geen kind kunt maken. Maar daar dacht haar man, verbazend genoeg, anders over. Allebei moesten ze niets van de buren en witch doctors hebben en haar man vond dat ze hun eigen leven moesten kunnen leiden. Komt er een kind, wel en goed. Komt er geen kind, gaat het leven ook gewoon door. De houding van de buurtbewoners: Pffff jullie moeten wel heel holy zijn om geen witch doctor nodig te hebben, wie denk je dat je bent. Bovendien liepen ze het geld mis dat ze voor hun “goede advies” hoopten te krijgen. Een keer raden, op een gegeven moment werd ze zwanger, zomaar, zonder hulp van demonen!
Nog steeds heeft Mary nauwelijks contact met haar buurtbewoners, omdat ze ze voor geen cent vertrouwt met al hun magische hulpmiddelen en slechte intenties. Wij zijn de enigen die ze toestaat haar huis te betreden. “Ik snap niet dat die born agains (wedergeborenen) en sevdi’s (saved / gered) zo slecht over jullie Jehovah’s Getuigen praten” zei Mary laatst. “Tot nu toe heeft niets van wat ze zeggen geklopt met wat ik van jullie zelf hoor, en jullie zijn de enigen die elke keer alleen de Bijbel laten spreken en die me echt iets leren. In de andere kerken zeggen ze maar wat.”
Ondertussen heb ik haar ook gevraagd hoe haar man George erover denkt dat wij met haar de Bijbel bestuderen. Hij vond het goed, zei ze, en zou het op prijs stellen iets te lezen te krijgen in Luganda. Hij is nooit bij de studie aanwezig omdat hij hard werkt en toch geen Engels verstaat. Maar afgelopen week was hij in en om het huis bezig en probeerde soort van mee te luisteren. Omdat ik het gevoel had dat hij veel interesse had maar de taal een barrière opwierp, vroeg ik aan Mary te tolken en te vragen of hij het goed vond als ik zaterdag zou langskomen met een vriend die Luganda spreekt. Dat stelde hij heel erg op prijs, tolkte Mary terwijl George als een waterval doorpraatte in Luganda. Hij moest wel werken die dag, maar speciaal voor ons zou hij één uurtje vrij maken en van het werk thuiskomen om ons te zien, daarna zou hij weer verder moeten werken. Alleen die bereidheid al vond ik waanzinnig.
Ik wilde hem zo graag alvast iets te lezen geven maar had helemaal niks meer in mijn tas. Het enige wat mijn velddienstpartner uit haar tas kon vissen was een Waarheid traktaat in Luganda. In mijn hart dacht ik, tja, die twee velletjes papier, lekker veel, ik wou dat we een tijdschrift of boek voor hem hadden. Maar het Waarheid traktaat bleek een schot in de roos! George griste het traktaat uit haar hand en de Luganda waterval begon weer. Mary tolkte wat hij zei: Twee jaar geleden had hij ergens anders (Lubowa, een stuk verder richting Kampala) van iemand op straat precies hetzelfde traktaat gekregen. Hij had het al die tijd bewaard omdat hij het zo kostbaar vond! Van de zes vragen die in het traktaat behandeld worden, wist hij precies welke vraag hem toen zo getriggerd had: Vraag 4, hoe te bidden zodat je door God verhoord kan worden. Als ik het goed begreep was inmiddels dat oude traktaat toch kwijt geraakt, dus het was wel heel bijzonder dat mijn partner niks dan alleen precies dat traktaat in Luganda uit haar tas kon halen! Dank u wel Jehovah…. Ik kon mijn oren niet geloven. Toen dacht ik, ik moet die man belonen voor zijn interesse in de waarheid, heb ik niet iets op mijn tablet in Luganda. De video “Waarom de Bijbel onderzoeken” stond erop, dus ook die bekeek hij aandachtig. Toen hij de tablet aan me teruggaf, zei hij ‘Dit zijn precies de vragen waar ik al die tijd antwoord op wilde hebben.’
Na beloofd te hebben iets te regelen op zaterdag met een vriend die Luganda spreekt, liepen we een soort van verdwaasd weg. Wat een gave ervaring. Diezelfde week heb ik via via een Luganda Wat leert de Bijbel- boekje kunnen scoren (in de gemeente waren ze er niet, alleen op Bethel) en ben ik zaterdag ochtend teruggegaan met Wilberforce. De afspraak was: één uur tijdsbestek, niet meer niet minder, van 11 uur tot 12 uur. Wat een stiptheid in Afrika! We kwamen stipt om 11 uur aan, zagen de kaplaarzen van George al voor de deur staan, en Mary kwam naar buiten met het compliment dat we precies op tijd waren. Eenmaal binnen zei George in de loop van het gesprek: “Ik heb helaas maar heel weinig tijd voor jullie omdat ik dit weekend een bouwproject moet afhebben voor mijn klant. Ik heb anderhalf uur voor jullie vrijgemaakt.” Oeps! Nu moesten wij George teleurstellen want wij hadden maar op een uur gerekend en hadden ook een krap schema! In elk geval werd het belangrijkste bereikt: een studie werd gestart en we bleven ze herinneren aan de Gedachtenisviering aanstaande vrijdag. George staat erop dat ze komen. Jullie gaan het horen of het lukt met de zwangere buik!
En zo zijn er nog veel meer nabezoeken en nieuwe studies die kippenvel hebben bezorgd de afgelopen week, we vielen letterlijk van de ene nieuwe studie in de andere, zelfs met complete families. Ik blijf jullie op de hoogte houden… ook al is de frequentie van mijn blogverslagen niet zo hoog. Te veel te doen… gelukkig is mijn excuus het werk van de Heer ;-).
PS Nog een grote bonus die de dienst hier een stukje makkelijker gaat maken kan ik jullie niet onthouden …. Voor het eerst van mijn leven in Oeganda heb ik mezelf verwend met een fantastische, lekker Westerse, Bosch wasmachine!!! Nooit meer handwassen, yihaaaaaaaaa!!!!!
-
31 Maart 2015 - 21:07
Roxanna:
Aaawhh die kindjes zijn inderdaad to cute!! Ik wil ook zoo graag die baby een flesje geven! Super foto's en blog naat. Keep on doing the good work! Liefs, rox -
31 Maart 2015 - 21:16
Loïs :
Ooo wat heerlijk om dit te lezen!
Dankjewel voor het delen van je ervaringen!! -
31 Maart 2015 - 21:29
Nadine:
Oooh zelfs ik wil bijten in die babyspek armpjes en friemelteentjes! Yum!
Wat een roerend verhaal over Mary en George. Typisch zo'n geval van mensen die helemaal niet passen in de harde wereld om hen heen, en nu 'thuis komen'.
Echt een beloning voor je effort om daar te zijn, ik ben maar wat trots op mijn uf! :-)
(En hoera voor je wasmachineeeee!!)
-
31 Maart 2015 - 21:44
Susy:
Oh no, nu krijg ik spontaan heimwee…. big time!!! Maar wat ontzettend gaaf dat het zo goed gaat met Mary en haar man (en dat ik bij het tweede studiemoment was :-) ). En I loooove Mr. Washer… Dikke vette knuffel van mij! X -
31 Maart 2015 - 22:24
Anneke:
Oh Natalie wat een geweldige ervaringen!!!!
Dank je dat je ze met ons deelt.
Ja prediken is een feest,heerlijk dat je er ook zo van kan genieten.
Kan me voorstellen dat je weinig tijd hebt voor je blog,
Liefs en blijf genieten en doorgaan met jullie geweldige werk
Anneke -
31 Maart 2015 - 23:52
Stefan:
tranentrekkend.... wat een geweldige verhalen/ervaringen zeg, niet "normaal". Erg mooi geschreven ook Naat, echt gaaf, leest lekker makkelijk weg. Ik wens je heel veel succes, geniet van al het moois en dank voor het aanmoedigen (ik krijg zelfs kriebels om dit ook nog eens ooit mee te gaan maken, het moet niet gekker worden :-) whahahahaha.
Groeten!, Stefan -
01 April 2015 - 01:53
Andre&Angelique:
HoiHoi uffie, Mooie verhalen weer en goede reminders voor alle verkondigers :) op tijd komen, "J. Wil" brochure ook studeren etc. En hoe belangrijk lectuur in verschillende talen is. Take Care en groetjes van ons.... -
01 April 2015 - 06:40
Pharmely:
Geweldig Nati.
Alsof ik de jaarboek lees. Hele leuke ervaringen.
Jehovah's zegen.
Pharmely -
01 April 2015 - 11:30
Ada Heerschap:
Mooi verslag.Als je leest hoe hongerig de mensen daar zijn,heel bijzonder.Maar ja,ze zijn ook niet verwend daar.Wij klagen hier van weelde.
Nog veel succes daar in Oeganda,en geniet van alle interesse.
Groetjes uit het verre Zonnemaire van Ada en Teun. -
01 April 2015 - 12:15
0mie:
Geweldig Naat we blijven via app aardig op de hoogte maar dat blog maakt het plaatje compleet.
Wat een ervaringen ,kan me goed voorstellen dat je hart daar ligt. Naat Jehovah`s zegen bij jullie werk en zien uit naar meer ervaringen.Groeten en liefs aan Rosa en Willy en natuurlijk Rita. -
01 April 2015 - 12:27
Mams:
HEIMWEEEEH!!! Je verslag is weer geweldig Uffie!!
Heerlijk dat iedereen zo kan mee genieten......
We zijn trots op je,doordouwer!
LIEEEFS ............. je mams
-
01 April 2015 - 16:01
Meriam:
Hallo Natalie. Wat een fantastisch bericht. Heerlijk om dat mee te maken. Maar de moeite die jij doet kan niet anders dan vruchten afwerpen. Wat ben je een aanmoediging .Gezellig dat Rita bij je is. Wil je de groeten doen? Heel veel succes met alles. Lieve groeten van Gerard en Meriam. -
01 April 2015 - 17:13
Rob En Bep Van Der Meijden:
Wat heerlijk zoveel goed nieuws te lezen over het Goede Nieuws en wat ontroerend dat er in Oeganda zoveel mensen echt geïnteresseerd zijn in de waarheid, in tegenstelling tot hier in het welvarende Nederland. Wat moet er Boven een blijdschap zijn over jullie arbeid en de resultaten, dank je dat je dit met ons wil delen (dit is toch voor jou ook veel werk) door de verslagen op te schrijven en te versturen. Een dikke kus van je broer en zus -
02 April 2015 - 13:03
Marijke Den Heijer:
Vanaf een actie groep groetjes -
02 April 2015 - 15:02
Fam. Sarijoen:
We krijgen idd kippenvel bij het lezen van je ervaringen! Heel gaaf! Jah bless! x Fam. Sarijoen -
03 April 2015 - 09:08
Lydia Elfers:
Geweldige verhalen weer Nathalie!! Wat heerlijk he, om op die manier met de prediking bezig te zijn!!! Ik denk vaak aan je.. -
03 April 2015 - 14:26
Ricardo & Debora:
Hoi hoi!!!
Wat een geweldige ervaringen weer! Het is heel fijn om te horen dat mensen nog steeds zo op zoek zijn naar de waarheid, echt geweldig!
We zien uit naar je volgende mail, we worden hierdoor echt aangemoedigd, dankjewel!!!
Jehovah's zegen bij je goede werk en heel veel plezier met je wasmachine!!!
Groetjes,
Ricardo & Debora -
03 April 2015 - 22:48
Tante Mar:
Mooi ervaringen Naat.
Hier doe je het voor toch!!!
Wat een luxe in Afrika een wasmachine, geniet ervan he
liefs margaret -
05 April 2015 - 17:49
Myrthe H.:
Wauw, echt kippenvel - wat een prachtige ervaringen Naat! Wat is de waarheid toch geweldig, en wat worden er bijzondere mensen door getrokken. Zo gaaf dat je je in Oeganda in kunt zetten en dan ondanks de uitdagingen zulke geweldige ervaringen mee mag maken, truly the best life ever. En een zeer theocratische beslissing juist, die wasmachine: hou je meer tijd en energie over voor de dienst. Ik zeg: win-win :D Heel veel plezier, succes en Jehovah's zegen nog! Knuffel, Myrthe -
06 April 2015 - 10:19
Marjolijn:
Lieve Nathalie, bedankt weer voor het delen van de geweldige ervaringen. Mijn dag kan niet meer stuk als ik ze gelezen heb. Fijn dat je een wasmachine hebt! Scheelt heel wat tijd, tijd die je beter kan gebruiken ;)
Wil je de groetjes doen aan Mary & haar man Wilberforce?
Succes en Jehovah's zegen en geniet van alle goede dingen die je meemaakt! -
14 April 2015 - 13:08
Gitta Van Dam:
Wauw, wat een superleuk huisje heb je daar zeg!! Wel fijn , als je goede huisvesting hebt, kun je ook even lekker tot rust komen, en nieuwe energie opdoen, die je hard nodig zult hebben voor al je mooie adressen en bijbelstudies! -
02 Mei 2015 - 14:43
Henk Bolander:
We genieten van jouw verslagen en waren verrast te horen en lezen dat Rita bij je is. Doe haar ook de groeten van ons. En geniet ervan.
Succes en Jehovah's zegen. -
13 Mei 2015 - 22:05
Johan Hijmans:
Geweldig dat jij mij ook hebt toegevoegd aan je maillijst !! Geweldig al die ervaringen ik zie echt Jehovahs hand blijf deze vasthouden !! leuk om De foto's met Rita te zien !! Hou vol !! Wij denken dat we hier goed zitten maar wT heb jij een rijkdom de juiste rijkdom mensen die gunstig reageren op de prediking !! Geweldig groetjes Johan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
