Zo veel te doen! So much work to do!

Voor mijn Nederlandse lezers….lees verder voor het volledige verslag onder de Engelse tekst!

TO MY ENGLISH READERS
Sorry sorry for not having had the time to write my report in English. I hope you forgive me! Please be content with all the photos below.
Just letting you know that I’m still alive and kickin’ here, running around like crazy to try and help as many people as possible to learn about Jehovah within the limited time that is left for me here.

If anyone of you has slightly considered / fancied to try out Uganda, PLEASE come! No single minute of your time will be waisted. Don’t be weary of the unknown, within few weeks you’ll be much at ease and have established your own Bible studies.

At this moment the construction of our Kingdom Hall has started! We expect to dedicate the Hall within 3 months time. Jehovah willing, it will only increase the growth here more and more.

TERUG NAAR NEDERLANDS
He he, eindelijk weer eens tijd (omdat het buiten hard regent en de onverharde wegen hier nu grote modderpoelen zijn waar ik niet graag een vrije val in maak….) om jullie een update te geven over mijn leventje hier.
Newsflash! Veel eerder dan verwacht gaat de bouwploeg beginnen aan de bouw van onze eigen Koninkrijkszaal! Ze zijn al begonnen met het plaatsen van een omheining. Dat is altijd het eerste dat ze doen. Het wil wat met al die dieven hier. Kan niet wachten tot we als gemeente betrokken worden bij de bouw, wat een voorrecht om de eerste paar weken ervan mee te maken! Waarschijnlijk is de inwijding pas nadat ik alweer terug ben in Nederland, elk voordeel heb z’n nadeel… ;-).

MARY, GEORGE EN... FAITH!
Ondertussen is mijn superzwangere Bijbelstudente Mary niet meer superzwanger maar gezegend met een mooie dochter! Ze noemt haar Faith, hoewel zij en haar man George er geloof ik nog niet helemaal uit zijn wat haar naam wordt. De traditionele naam is te moeilijk om te onthouden, en Faith vind ik wel passen bij de omstandigheden waarin ze is bevallen. Het arme mens moest naar Mulago Hospital, het ziekenhuis voor de armen noem ik het maar, gesubsidieerd door de overheid.
De behandelingen zijn goedkoop maar de hygiëne ver beneden peil en de kamers overvol. En zoals in veel ziekenhuizen hier, moeten patiënten hun eigen beddengoed meenemen, zelfs soms het plastic waarop ze bevallen! Niemand brengt je eten of wast je, dat moet je familie doen. Mary vertelde op weg van het ziekenhuis naar huis dat de verpleegsters weigerden naar de patiënten om te kijken die niet genoeg geld hadden. Ze verzorgden alleen de patiënten die eerst betaalden. Of je leven nu in gevaar is of niet.
In Mary’s geval werd het een kritieke situatie omdat ze een keizersnede nodig had, en wel meteen! Anders zouden zij en de baby in gevaar komen. Maar voordat de chirurg iets kan doen, moet de patiënt ingeschreven worden, en dat moest iemand voor haar doen, ze kon het niet alleen in haar conditie. Helaas was zelfs haar man er niet (was naar huis gegaan om spullen op te halen = ruim een uur of 1,5 uur reistijd), ze was helemaal alleen. Uiteindelijk hebben ze haar toch op de operatietafel gegooid om de baby te halen. Na de geboorte en terug in haar bed met baby en al, was ze nog steeds helemaal alleen. Was zo moe maar durfde haar ogen niet te sluiten uit angst dat iemand haar baby zou stelen. Dat is namelijk de orde van de dag, vooral als er ook iemand in de buurt is wiens baby het niet heeft overleefd. Inderdaad was er zo iemand in de kamer.
Het feit dat zowel zij als haar dochter dit alles hebben overleefd en nu samen met ons en George in Wilberforce en Rosa’s auto op weg naar huis waren, schrijft Mary helemaal toe aan haar God Jehovah. Het is maar goed dat Willie en Rosa bereid waren ze op te halen, want hoe anders zou ze na zo’n operatie naar huis zijn gekomen! Geld voor een privé taxi hebben ze niet. Sterker nog. In de auto (inmiddels ’s avonds laat in de file eindelijk Kampala stad uit) bleef Rosa in Luganda doorvragen bij Mary hoe nu verder. Mary was wat terughoudend maar toen Rosa rechtstreeks vroeg of ze ten minste pijnstillers en medicijnen mee had gekregen voor vannacht, schudde Mary haar hoofd. “Hmmm, nee…. Maar we halen wel iets als we thuis zijn.” Rosa: “Hoe dan, zijn er apotheken bij jullie in de buurt?” Mary: “Nee… maar ja, ach, waar is het geld om medicijnen te kopen.” Ze was dus echt van plan om haar mond te houden en die nacht pijn te lijden én zich bloot te stellen aan het gevaar van een infectie zonder antibiotica! Niet één keer hebben deze mensen die zo arm zijn dat ze niet eens kolen kunnen kopen om op te koken, zelfs maar om een muntje van 500 shilling gevraagd (15 cent). Hoe anders zijn deze mensen ten opzichte van zoveel andere Oegandezen die bij het zien van blanke huid dollartekens in hun ogen krijgen. We waren allemaal zwaar onder de indruk. Jullie snappen wel dat we haar stant a pede het medicijnen recept ontfutseld hebben en bij de eerste de beste apotheek naar binnen zijn gerend. Mary en George konden het niet geloven.
Ik blijf Jehovah bedanken voor het voorrecht hen ontmoet te hebben en dat ze allebei gestaag doorgaan met hun Bijbelstudie.

Jehovah is duidelijk hard aan het werk in Uganda om dit soort geestelijk gezinde personen te trekken. Mary en George zijn lang niet de enigen in onze kleine gemeente. Er zijn alleen al in de paar maanden dat ik er ben, zeker nog vijf of meer andere Bijbelstudentes van zowel Rosa als andere needgreaters die pas net zijn begonnen met studeren, meer dan gretig de Bijbelse waarheden in zich opslurpen en ongeacht de loopafstand naar de zaal, weer of geen weer, vanaf het begin trouw naar de vergaderingen komen, zelfs al actief deelnemen aan de Wachttoren bespreking!

Onze kleine gemeente bestaat pas 4 jaar, heeft nu bijna 40 verkondigers maar zo’n 70 aanwezigen op zondag, soms met uitschieters naar 90. Een broeder die vanaf het begin Kitende heeft zien groeien, vertelde me gisteren dat hij de laatste vijf maanden sinds we in Kevina House vergaderen, een opmerkelijke groei heeft waargenomen. Hoe zal het zijn als we onze eigen Koninkrijkszaal hebben!

JOSHUA EN ZIJN JAJA'S
Ondertussen studeer ik ook met een jongen van 11 jaar, Joshua. Hij en zijn vele broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes (geen idee wie wat is) wonen bij hun jaja’s (grootouders) en overgrootmoeder (die ik super jaja noem). Joshua’s school is vlakbij hun huis. Hij is ontzettend scherp voor zijn leeftijd en heel leergierig. Een aantal weken terug startte ik Bijbelles met hem uit de Luister naar God brochure. Dat was buiten, in hun compound. Toen ik de week erop terugkwam, werd ik hartelijk ontvangen door zowel Joshua als zijn oma, die ons binnen nodigde in hun huisje (betonnen kamertje met versleten bank). Binnen enkele seconden was het kamertje gevuld met de rest van alle kinderen, tussen 2 en 12 jaar oud. Iedereen wilde mee gluren, maar Joshua liet zich niet hinderen en ging onverstoorbaar door met onze bespreking. Daarna besloot ik ze een van de David en Sofia filmpjes te laten zien, wat een hit! Nu vragen ze elke week om een video :-).
We konden niet weggaan zonder eerst de rest van de familie begroet te hebben. Het volgende huisje op de compound (ook een betonnen donker kamertje) was het huis van super jaja, ver in de tachtig, en rimpeliger kan niet, maar super jaja was springlevend, bleek Engels te spreken en las zonder bril in haar Luganda Bijbel! Haar dochters (jaja’s Ruth en Sara) kwamen er ook bij zitten, plus alle kinderen plus uiteindelijk opa Daniel (zoon van super jaja). Om ze vervolgens de ontdekking van de eeuw te laten maken door Psalm 83:18 in hun Luganda Bijbel te laten lezen. Krijg de hik, Katonda (God) heeft een naam, Yakuwa! Na een fijn gesprek (Joshua luisterde in een hoekje scherp mee) de video “Waarom de Bijbel studeren” laten zien.

Helaas was het door de onophoudende regen de laatste twee zaterdagen onmogelijk om ze te bezoeken op het afgesproken tijdstip en ben ik gisteren op een doordeweekse dag teruggegaan om te zien wie ik thuis zou vinden. Ze waren er allemaal! Jullie hadden moeten zien hoe Joshua als een stier het huis van zijn oma in rende om vervolgens over de compound naar me toe te huppelen met zijn Luister naar God brochure in zijn hand zwaaiend. Hij moest nog even geduld hebben want inmiddels waren we bezig het Wat leert de Bijbel boekje te introduceren bij jaja Sara. Hoe gebruikte Joshua zijn tijd? Op het betonnen trappetje achter ons zaten hij en zijn neefjes/nichtjes hardop in de brochure te lezen en onderwees hij de kleinere kinderen! Inmiddels zijn we met het Bijbelverhalen boek begonnen.

De foto’s bij dit verslag brengen alles in beeld, enjoy!