De eerste indrukken

Tijd voor een volgend verslagje.

Wat je in 3 dagen al niet voor indrukken kan opdoen! Eigenlijk begin ik nu al wat te wennen aan hoe het dagelijks leven in Hoima eraan toe gaat, maar ik ga gewoon proberen de eerste indrukken uit te drukken ;-).

De dag na aankomst hebben we vooral geslapen, uitgepakt en bijgekomen. En gesetteld in ons appartementje: een woonkamer beneden en een slaapkamer boven, allemaal prima ingericht. En een douche. Koud water, dat wel, maar who cares in zo’n warm land. Zelfs een echte wc! De stroom valt ’s avonds meestal uit, maar wij vinden kaarslicht wel gezellig. We voelen ons helemaal thuis hier. Ons appartementje is de enige van een ca. 12 die net op tijd af was gemaakt. Allemaal op het terrein van Mirjam en Henry. De foto’s laten beter zien hoe echt is. Pas in de namiddag ging de deur van het slot, met het plan om naar Hoima town te wandelen (ca. 4 km). Crispus en Grace staarden ons alleen vol ongeloof aan, alsof we gek geworden waren. Veel te stoffig. “It’s not like Holland!”. Hmmm jammer dan, we zijn niet van suiker. Maar toen onderweg de eerste truck langs kwam scheuren, snapten we wat ze bedoelden. De eerste van vele grote roodbruine stofwolken daalde op ons neer. Uche. Ook niet dat er een stoep waar je kan lopen. Maar dat was nog niet eens zo erg. Wat de weg langer maakte was de enorme uitloop uit alle hutjes die we veroorzaakten. “MZUNGU MZUNGU!!!” Massa’s kinderen, maar ook volwassenen, liepen op hun terrein met ons mee, ze leken nog nooit blanken te hebben gezien. Nu reflecteren wij ook wel licht, niet elke mzungu is zo bleek als wij natuurlijk, en dan ook nog twee bij elkaar, wat een feest. Voor hun dan. In het begin aandoenlijk maar op gegeven moment duurt 4 km teruglachen en zwaaien best lang. Volgende keer toch maar met de bodaboda. Ja, dat is het locale vervoersysteem. Geen dolmusbusjes of tuktuk, je springt gewoon bij een jongen achterop de motor, haha! Ja echt, je ziet ze overal, daar zijn ze voor, geef ze 30 cent en ze rijden je naar waar je wezen moet.
Eindelijk aangekomen in de stad met minstens 3 blaren op elke voet, begon het volgende apieskijke project. We hadden op Mirjams kantoor afgesproken want we hadden nog wat boodschappen nodig, maar een normale supermarkt hebben ze natuurlijk niet. De ‘stad’ bestaat uit 2 hoofdstraten en een markt waar je van alles kan kopen. Wat een drukte en gekrioel van mensen, verkopers, fietsers, vrouwen met manden op hun hoofd, groepen boda’s, enzovoorts. Ik zou compleet de weg zijn kwijt geraakt als Mirjam er niet bij was. Ondanks dat het maar 2 grote straten zijn. De markt was prachtig om te zien. Allerlei kleuren van de groentes en fruit, de manden met meel en bonen, mooi gezicht. Om de hoek was de slager. Een halve koe hing aan touw, omringd door vliegen, z’n inmiddels lege darm lag nog op de tafel. Een stuk koe ging mee met Mirjam, daar is inmiddels gehakt van gedraaid. Ook de botten gingen mee, voor de honden. ’s Avonds mochten we met de familie mee eten, en deden we vervolgens mee met de gezinsstudie (voorbereiden van de wt). Dat was onze eerste dag in Hoima. Hoe zou ’t morgen gaan?

Voor het eerst een dag in de velddienst met de locale broeders en zusters! Gelukkig gingen de meiden ook mee, Francina (18 jr) en Jovia (21 jr), zij pionieren ook. Henry zette ons bij de actie (trefpunt) af. De actie was bij een zuster thuis. Na het uitstappen moesten we tussen piepkleine huisjes en tussen het groen doorlopen om er te komen. Voor de kleine ingangen hangen gordijnen tegen de zon en insecten. Jovia schopte haar sandalen uit, en schoof een van de gordijnen opzij. Een piepkleine ‘woonkamer’, nog geen 8 m2, dat was ‘t. Maar het was netjes en schoon, met een bank en een plank. Toch konden alle 10 brs en zrs die op de actie kwamen erin. De actie ging precies zoals in Den Haag. De jonge br die de actie leidde heette iedereen welkom, gaf wat suggesties over hoe gesprekken te beginnen, deelde de aanwezigen met elkaar in, sprak een gebed uit, en daar gingen we! Ik had al met Jovia afgesproken en Natalie met Francina. Geen idee wat ik moest verwachten! Hier zijn de gebiedjes niet in vierkante blokken ingedeeld, hoe moest je weten welke huisjes je moet bezoeken en waar de rest is? Hoe reageren de mensen? Spreken ze wel allemaal engels? De traktaten die ik bij me had waren allemaal in het Runyoro. Nou ja, gaan maar met de banaan. Jovia snapte gelukkig precies de aanwijzingen van de broeder en we stapten op het eerste huisje af. Nou zo gaat het dus: mensen leven meer buiten dan binnen, dus je treft ze op hun binnenplaatsjes. Tussen de was die hangt te drogen, zittend met elkaar op kleedjes, kindjes schrobbend die onder de zeepsop in teiltjes met water met grote ogen naar je staren. Ze kijken er niet vreemd van op als je ineens op hun terreintje staat. Wel van de blanke die er ook bij staat. Vooral de kinderen, op gegeven moment zat ik bij een dame in haar kamertje en staken zeker 10 kinderen hun hoofd onder het gordijn door en raakten ‘stiekem’ giechelend mijn benen aan om er vervolgens achter te komen dat het toch echt echte huid was! De mensen reageren heel open, verwelkomen je, onderbreken hun werk, en pakken een krukje of iets anders om op te zitten erbij. Of je wordt in hun piepkleine woninkje binnen genodigd. Bijbel erbij en beginnen maar! Meestal pakte ik de ideale folder ‘Bent u benieuwd naar de waarheid?’ erbij om mee te beginnen: waarin 6 vragen, die bijna elk mens bezig houden, kort aan de hand van de bijbel worden beantwoord. Ik nodigde ze uit een vraag uit te kiezen, die ze het meest bezighoudt. Typerend dat bijna iedereen zonder aarzelen de vraag ‘wat gebeurt er bij de dood’ uitkiest. Zo volgen interessante gesprekjes. Het voordeel is dat iedereen in God gelooft, een goede basis. Zoveel mensen zijn benieuwd naar wat de bijbel nou echt leert, ondanks dat bijna iedereen naar één of andere kerk gaat en er allerlei bijgelovige ideeën op na houdt, en waarderen dat je de moeite voor ze neemt om ze daarbij te helpen. Maar er is zoveel te doen, er zijn nog zoveel mensen überhaupt nooit zijn bereikt. Dus aan wie ga je structureel je tijd besteden? Hier hanteren ze dus de regel H-H-H: Honest (oprecht), Humble (nederig), Hungry (hongerig (naar de waarheid)). Degenen die aan alle H’s voldoen, krijgen het voorrecht bijbelstudie te krijgen.

Na deze eerste dag in de velddienst in Hoima besloten Natalie en ik voor onze gastfamilie een pan spaghetti bolognese te maken, op z’n hollands. Heerlijk.

De grote spin die we ’s avonds in ons huisje tegenkwamen was minder fijn. Het eerste grote stuk ongedierte in huis. Gelukkig hebben ze daar spray voor. Hoera. De zoveelste Afrikaanse oplossing voor een Afrikaans probleem. Daar hebben ze hier heel veel van.

Binnenkort volgt meer!

PS: af en toe zullen we jullie toch een melding laten sturen door waarbenjij.nu, als er een nieuw verslag is geplaatst. Maar check ook zelf, want om jullie niet te belagen, doen we dat niet altijd.