Hoima en de brs en zrs - een update!

Hallo iedereen!
Het is alweer een tijdje geleden, mijn laatste verslag.
Het gaat nog steeds goed met me, ondanks dat het wat saaier is zo zonder Nadine.

Ik heb behoorlijk de routine in de velddienst in Hoima te pakken en ben er bijna elke dag wel op uit. Een paar keer werkte ik ’s middags zonder partner (ik die een lafaard ben als t op alleen werken aan komt!) maar dat maakte helemaal niet uit: ik hopte gewoon van studie naar studie, de hele middag door. Heerlijk, zo voldoeningschenkend! Vandaag ben ik enigszins vroeg begonnen, althans geprobeerd. Mijn nacht was behoorlijk gebroken door mensen in een kerk waar ze tot in de vroege morgen aan het trommelen en gillen waren. Meestal is het vrijdagnacht raak. Volgende keer maar weer oordopjes in.

Ondertussen heb ik hier en daar vragen uit Holland gekregen over hoe het nu gaat met die broeders en zusters over wie Nadine en ik vorige keer in 2011 hadden geschreven. Het belangrijkste is: Ze zijn allemaal nog steeds happy en ijverig in Jehovahs dienst! Hier een paar updates:

Vorige keer hadden we onder andere verteld over Haruna en Rose Wandera. Zij zijn nog steeds druk in de gemeente in Hoima, een paar maanden geleden is Rose zelfs begonnen in de pionierdienst! Ze vertelde me dat ze het zo jammer vond dat welgeteld niet zo heel veel echte Bunyoro mensen (de lokale mensen van Hoima) in de zaal te vinden zijn.
Hoima heeft naast lokale mensen ook veel doorstroom, onder andere door de vluchtelingenkampen in de buurt) en Rose vond dat er best meer mensen van de streek zelf in de waarheid zouden kunnen komen. Maar daar moest ze dan ook zelf wat voor doen! Dus is ze begonnen met pionieren. Dat is niet zo eenvoudig als je naast de zorg voor je gezin ook een winkel aan huis te runnen hebt. Zij en haar man Haruna hebben een schema gemaakt wie op welke dag in de winkel staat, en afwisselend hebben ze dan hun eigen dagen voor de velddienst. Maar als je bedenkt dat dinsdag en zaterdag voor Rose de enige volledige vrije dagen zijn… best pittig in de pio! Gelukkig heeft ze veel studies te leiden.
Zuster Caroline, een pionierster van in de 60, is inmiddels verhuisd naar buurgemeente Kiboga, een uur rijden van Hoima vandaan op weg naar Kampala. Dat is vanuit Hoima naar Kampala toe de eerste gemeente na Hoima.

Ja ja er zijn nog steeds maar gemiddeld ruim 5.000 verkondigers in het hele land, met een bevolking van boven de 30 miljoen, dus de afstanden tussen de gemeenten is erg groot. Ondertussen blijven nieuwe groepen trouwens als paddenstoelen uit de grond springen.
Voor zuster Caroline, die nu een kamertje deelt met een andere zuster in Kiboga, is dit een hele goede stap geweest. Voorheen kostte het haar heel wat opoffering om te reizen vanuit de village naar Hoima town voor de vergaderingen. Maar nu in Kiboga woont ze op loopafstand van de Koninkrijkszaal en is alles, inclusief de pionierdienst, veel makkelijker geworden.

Trouwens, de Koninkrijksdienst van december 2012 voor East Africa, heeft een leuk kadertje met Velddienst Hoogtepunten over Uganda: In juli 2012 hadden we een hoogtepunt van 5.859 verkondigers. Dat is 10% toename vergeleken met het jaar ervoor in juli 2011, en het vierde hoogtepunt op rij in dit dienstjaar! Tijdschrift verspreiding had ook een nieuw hoogtepunt van 100.991. In juli waren de verkondigers ongeveer 14 uur per maand in de velddienst.

We hadden vorig jaar ook over Brenda verteld, een jonge pionierster die uit huis was geschopt door haar moeder die haar geloof niet accepteerde. Zij gaat nog steeds trouw en gestaag door in de pionierdienst, ze is een veel gezien gezicht op de meeste velddienst acties, zoals ook vandaag. Vanmorgen heb ik nog met haar gewerkt.
Ook Rose (een andere Rose, de naam komt nogal veel voor hier), die in 2011 pas gedoopt was, is nog steeds trouw Jehovah aan het dienen. Vlak nadat Nadine en ik vorig jaar terug gekomen waren in Nederland, had ze een paar behoorlijke tegenslagen. Eerst waren haar biggen gestolen (weg inkomsten), daarna in de kamer die ze huurde, hadden dieven alles gestolen bij haar en de buren. Hoe? Ze sprayen verdovend spul de kamer in, je raakt bewusteloos en ze stelen letterlijk alles onder je kont vandaan. In Rose’s geval werd ze wakker op de vloer, zelfs het matras was onder haar vandaan gejat. Maar sindsdien is zij gewoon doorgegaan met Jehovah dienen, hier in Hoima.

Wilber en Rosa Ouma, het koppel in de kringdienst, danken nog steeds Jehovah dat ze, na enkele jaren met taxibusjes en boda boda’s gereisd te hebben, hun dienst nu met hun eigen autootje kunnen vervullen. Op dit moment zitten ze aan maand lang in Kyangwali, een vluchtelingenkamp op 2 uur boemelen van Hoima vandaan, aan Lake Albert. Er zijn daar meerdere gemeenten, die allemaal deel uitmaken van hun kring. Een paar dagen geleden zaten ze nog een smal bootje op Lake Albert (tussen de krokodillen) op weg naar dorpjes aan de oevers van het meer, het was een hele dagtocht, 5 uur ’s ochtends weg en ’s avonds laat terug, maar ze hebben genoten! Rosa schreef me: “Het was een ervaring om nooit te vergeten! In een dorpje aan de oever hadden 9 koppels in slechts 20 minuten tijd met 116 mensen gesproken! Verder hebben we een lieve dame ontmoet die eerder broeders in de prediking getroffen had, en zich voorgesteld had als een van Jehovah’s Getuigen (ze had in Congo met Getuigen gestudeerd). Ze had vernomen dat de kringopziener zou komen en stond nu dus klaar om ons te vergezellen in de prediking! Dus ging ze met ons mee in de boot naar het volgende dorpje en predikte non stop mee! Het complete verhaal over deze dame krijg je nog, ik heb alles opgeschreven!” Dus ik ben samen met jullie erg benieuwd naar de details van het verhaal en naar foto’s, jullie houden dat van me tegoed!

Ondertussen blijf ik zelf in Hoima ook de ene na de andere leuke ervaring opdoen. Deze is al van een paar weken geleden toen Nadine nog erbij was. De meest recente ervaringen moet ik nog op papier zetten, ik loop achter met m’n schrijfwerk…
Vorig jaar in 2011 was ik met een zekere Betty, een vrouw die zeer actief is in de lokale Pinkstergemeente, een studie begonnen. Toen ik terugging naar Nederland is de studie voortgezet met een andere pionierster. Hoewel de studie niet heel regelmatig was, bleef de pionierster in contact met Betty en droeg ze die studie weer over aan mij toen ik dit jaar terugkwam in Hoima.
Een paar weken geleden zaten Nadine en ik bij Betty op het bankje voor haar kantoortje, hoofdstuk 5 uit het Wat leert boekje te bespreken, over de losprijs. Komt even later Betty 2 (buurvrouw die ook Betty heet, met haar had ik vorig jaar ook gesproken) erbij zitten. Ik vroeg haar of ze nog haar Wat leert de bijbel echt-boekje had van vorig jaar? Nee zei ze, want een familielid had dat boekje meegenomen zodat die het kon gebruiken om in de kerk te gebruiken voor onderwijs ;-). Toen kwam er een oudere man, een timmerman die Wilson heet, bij zitten op het bankje. Hij wilde ook een Leert-boekje. Gelukkig had ik er een paar in mijn tas zitten. Terwijl ik me richtte op de persoon voor wie ik kwam, Betty 1, las Mr. Wilson stilletjes mee, pakte toen een notitieschrift en een pen erbij en maakte allemaal aantekeningen. Tot ie indutte, haha! Maar even later zag ik hem weer wakker worden en schreef hij weer ijverig verder! Even later kwam er nog iemand aanschuiven, buurjongen Richard van een jaar of 12! Nu zaten we met zijn vijven op het bankje! De jongen las helemaal gebiologeerd mee in het boekje van Betty 1, wilde ook antwoorden geven op de vragen die ik stelde, en was me toch scherp! Waar de Betty’s even bleven hangen voordat ze een antwoord gaven, kwam Richard al met de spijker op zijn kop! Aan het eind van de studie vroeg hij in Runyoro aan Betty of hij misschien ook zo’n boekje kon krijgen? Hij sprak prima Engels, maar durfde de vraag niet rechtstreeks aan mij te stellen, daar was ie dan weer te verlegen voor. Dus vertaalde Betty glimlachend zijn vraag voor mij. Oh ik vond het zo jammer dat m’n boekjes op waren, wie had nou gedacht dat de studie met Betty uiteindelijk op een studiesessie met 4 mensen zou uitlopen! Ik had hem beloofd volgende week een boekje te komen brengen, maar toen we de volgende week terug kwamen, was de jongen helaas naar Kampala vertrokken. Hij bleek alleen tijdens de schoolperiodes bij familie te wonen in Hoima, maar nu zijn lange schoolvakantie was begonnen, is hij terug naar Kampala gegaan. Hopelijk komt hij daar ook Getuigen tegen en kan hij met hen verder!