Nadine terug van weggeweest - de eerste daagjes

Lieve allemaal!

Hier mijn eerste blogbericht, jippie ik mag ook meespelen!

De reis op vrijdag 2/11 is vlekkeloos gegaan, en ik het vliegtuig zat ik me al te verkneukelen op het rondedansje van twee uffen op de airport. Na m’n visum gescoord te hebben, hobbelde ik de aankomsthal in Entebbe in met al m’n bagage, maar….geen Natalie…geen Rosa….snif!! Maar gelukkig duurde het niet lang of er kwam een bezweet blondje (die 2 uur in de file had gestaan) de aankomsthal instieren, hoeraaaa! Met enige vertraging een extra groot stuiterend rondedansje!!

De 2 dagen die volgen bleven we in Kampala. De eerste overnachting hadden we bij een stel (Dina en Jonas) waarvan Dina uit Denemarken komt (jarenlang daar in het Perzisch veld gediend, kwam aanzetten met foto’s van Farangis, jawel!). Een paar jaar geleden getrouwd met Jonas, uit Rwanda, en nu wonen en dienen ze samen hier, en hebben een soort B&B voor broeders en zusters. De 2 nachten erop sliepen we met Rosa in hun bescheiden huisje (grootste kamertje is niet meer dan 8 m2). Even wennen voor mij, douche en toilet in een buitengebouwtje (gat in de grond, waarin nesten kakkerlakken huishouden die elke avond platgespoten moeten worden, met toch nog het risico al hurkend plotseling oog in oog met een taaie reuzenkakkerlak te staan (uh..zitten), ik spreek uit ervaring…), afwassen en tandenpoetsen buiten… Maar toch, als je het zelf schoon en opgeruimd houdt, went alles best snel eigenlijk, een beetje kamperen zeg maar. Het korte verblijf in Kampala sloten we af met een traditionele diner dansant! Geweldig hoe verschillende delen van relatief klein Uganda zoveel verschillende typisch afrikaanse dansen en kledij hebben, het swingde de pan uit, met die djembé trommels!

Maandag 5/11 vertrokken we naar Hoima. Onderweg was toch echt even een pitstop nodig, dus wij bij een tankstation eraf. Gelijk een stel kerels op ons af: ‘do you want to burn yourselves??!’. Bleek er rook uit de motorkap te komen, vandaar al die mensen die seinden onderweg…en wij maar denken ‘wat moeten ze van ons mzungu’s’. Er was een werkplaatsje bij de tank, dus de auto werd gelijk provisorisch gefixt, maar waarschijnlijk hadden we echt geluk dat we even een tussenstop wilden, doorrijden had waarschijnlijk minder prettig geëindigd… (de auto is inmiddels in Hoima onder handen genomen). Leuk hoor trouwens, dat links rijden over modderweggetjes met enorme kuilen, bobbels en gaten in de weg, dat was mijn debuut in rijden door Afrika! ’s Avonds kwamen we aan in een opgeruimd appartementje op Ssenyonga’s compound. Heerlijk, alles netjes, het eten stond klaar, dus we gooiden onze koffers naar binnen en alle tasjes met boodschappen op de grond, en schoven in the main house aan. Met het fijne idee om na de lange reis niet gelijk uitgebreid te hoeven schoonmaken. Maar zoals gewoonlijk kan je in Afrika er beter niet uitgaan dat iets lang blijft zoals het is… Na het eten stapten we ons appartementje weer in en….één grote mierenplaag op de vloer, krioelend tussen alle tasjes, klimmend over het kruidenrekje, overal! En geen hollandse miertjes he, nee mega-mieren! Platstampen had geen zin met zo’n overmacht. Dan maar adem in en gif sprayen…om vervolgens toch nog de hele vloer te vegen, te schrobben en te dweilen…gloeiende… Dat een verdiende wel een chocomel en kruidnoten uit Holland!

Na dinsdag lekker rustig aan gedaan te hebben, was woensdag mijn eerste velddienstdag in Hoima. Gek hoor, het was echt als vanouds, en relaxed. Al die eerste indrukken van vorig jaar waren er niet, ik kon zo instappen en sommige nabezoeken van Naat herkenden me nog. We zijn eerst naar het actiepunt gegaan, met Brenda (van de naaimachine) en Naat van ‘huis tot huis’ (van erfje met kippen, kindjes, en steenkolen, tot erfje) gegaan. Daarna nabezoeken gebracht, en bijbelstudenten van Naat opgezocht, veel gelopen zoals voorheen, uitgerekend in een wijk met heel veel schooltjes, ja ja, allemaal braaf getrotseerd! Bij een schooltje zaten 2 leraren buiten met een bord eten op schoot te lunchen. Ik dacht, die willen vast ook wel iets lezen. Dus ik gaf ze ieder een Wachttoren en liet ze de nieuwe rubriek zien. Tijdens het uitleggen schaarde zich de onvermijdelijke troep ‘abajunguuuu!!, mzunguuu!!’ gillende kindjes om me heen, de nachtmerrie van vorige keer (alleen toen was ik oververhit en uitgeput). Jammer dat Naat geen foto kon nemen op dat moment, dan had ik nu bewijs gehad, dat ook dit terugkerend verhaal op deze eerste dag geen probleem was! Het geheim: accepteren wat je toch niet kan veranderen. Van de cultuurverschillen, de verschillende kijk op dingen, het fenomeen van mzungu zijn tot de beestjes in huis en kindjes die je dag aan dag zullen blijven nagillen en achternalopen. Accepteren. Of zoals Omid zegt: embrace it! Test doorstaan! Tenminste…vandaag…hihi.

Wat wel anders was dan vorige keer, is dat het klimaat helemaal ontwricht is. Het regent zo hard hier, soms een bui, soms onophoudelijk met onweer. Vandaag moesten we ook van de ene op de andere minuut rennen naar de beschutting van de Koninkrijkszaal waar we gelukkig in de buurt waren. Zittend onder een afdakje en een boom, konden we wel de kans waarnemen om in alle rust een bammetje te eten en nabezoeken te bellen. En we troffen weer andere mensen bij wie ik vrijdag weer terug mag komen om een stukje uit het Waarheid-traktaat mee te bespreken. Elk nadeel heeft z’n voordeel. Bij de volgende enorme regenbui zaten we gelukkig nét binnen bij Betty en Betty. Met de ene Betty (die weg is van onze lectuur want het onderwijst zo goed en dat kan ze goed gebruiken in haar plaatselijke kerk, haha) had Naat de vorige keer al uit het gele boekje gestudeerd, en de andere Betty was een nabezoek van Naat die later met een plaatselijke zuster (Anna) is gaan studeren, leuk he! Daar gaan we vrijdag ook weer naar toe.
Het was een productieve dag, en een goede start! Benieuwd naar morgen!

Zie de foto’s voor wat plaatjes van de dagen zoals ze waren!