Parel van Afrika
Door: Nadine
Blijf op de hoogte en volg Natalie
16 Januari 2014 | Oeganda, Mbale
Wat een prachtig land is Uganda toch, wat een natuur. De afgelopen paar dagen hebben we er nóg meer van kunnen genieten met ons uitje naar de Sipi Falls en het National Park Murchison Falls. Wat flora en fauna betreft begrijp ik dat men Uganda de Parel van Afrika noemt. De bergen, watervallen, palmen, vlinders, vogels….adembenemend.
Deels hebben we kunnen genieten van een uitje in de natuur met de ouders van Rosa. We hebben een paar dagen met elkaar doorgebracht, zij zijn speciaal uit Kenia komen reizen om de ouders van Rosa’s vriendin te kunnen ontmoeten. “Nu we de vrucht hebben gezien, willen we ook de boom zien waaraan de vrucht heeft gehangen”, zo zeiden ze, twee oude getrouwe mensjes van over de 70 die van dag tot dag overleven in het simpele dorpje waar ze vandaan komen, maar die gelukkig zijn met hun leven dat om Jehovah draait. Pappa Rosa pioniert en mamma Rosa gaat ondanks haar gezondsheidsproblemen zo veel in de velddienst gaat dat ze overweegt ook te gaan pionieren. Wat een kanjers.
We zijn met z’n allen naar de Sipi Falls gegaan, waarvan wat foto’s te zien zijn. Daarnaast heb ik nog wat foto’s toegevoegd van de velddienst en het dagelijks leven hier, op de markt bijvoorbeeld. Een van de feestmaaltjes die Naat per se wilde maken, is rundvlees in biersaus. Hebben wij even een goed stuk vlees bij de plaatselijke slager gescoord! Jum!
Vlak voordat we afscheid moesten nemen omdat we met z’n vieren (Fritz, Marianne, Natalie en ik) nog een tripje in NP Murchison Falls hadden gepland, wilde ik graag nog wat nabezoeken overdragen aan Naat. Ik hoopte dat ik Abigail kon terugvinden, het allereerste vrouwtje dat ik hier in de velddienst op straat heb aangesproken. Ze raakte niet uit mijn hoofd. We vonden de kerk die zij had beschreven, die ook haar woonplaats zou zijn. Daar troffen we een andere vrouw aan, die we als erg onaangenaam ervoeren, maar wel bevestigde dat Abigail hier verblijft. Ik was al bang dat we Abigail nu niet meer op tijd zouden vinden, maar nadat we de kerk en de vrouw hadden verlaten, kwamen we haar toch weer op straat tegen, precies op tijd voordat ze zelf de kerk weer bereikte! Wat daarna volgde is onbeschrijfelijk. Eerst zijn we midden op straat een Bijbelstudie begonnen met hulp van de Goed nieuws-brochure. Vervolgens ontwikkelde zich een gesprek in het Luganda tussen haar en Rosa. Naat en ik merkten dat de sfeer steeds verdrietiger werd, ze begon te huilen en haar hart uit te storten over de trauma’s die ze in haar jonge leven heeft meegemaakt, en nu nog voortduren. Om het vertrouwen van Abigail niet te beschamen, zal ik niet op dit blog beschrijven wat voor horror ze heeft meegemaakt. Maar ga er maar vanuit dat we heel blij waren haar toch nog te treffen op straat, en dat we hopen dat ze de Bijbelstudie voort zet, want alleen Jehovah kan nog zin aan haar leven geven. Je gunt iedereen de hoop en de toekomst die de bijbel beschrijft, maar dit soort schrijnende gevallen des te meer.
Vandaag is het de vertrekdag van pa, ma en mij. We zitten heerlijk comfortabel op Bethel in Kampala, uit te rusten van de geweldige trip in het national park. Daar heb ik toch ook weer wat mooie foto’s van geselecteerd, dieren vervelen nooit! Gisteravond hebben we de Afrikaanse ervaringen afgesloten met een traditionele dansshow. We mogen nog even lekker mee eten hier op Bethel, en worden vanavond afgezet op de air port. En dan begint maandag het gewone leven weer. Heel raar, na 6 weken in totaal (incl. pioniersschool) weer het Nederlandse leven van alledag oppakken….het zal wel wennen worden. En Naat…die reist morgen terug naar Mbale, en heeft nog lekker een paar maandjes te gaan in de Parel van Afrika.
Deels hebben we kunnen genieten van een uitje in de natuur met de ouders van Rosa. We hebben een paar dagen met elkaar doorgebracht, zij zijn speciaal uit Kenia komen reizen om de ouders van Rosa’s vriendin te kunnen ontmoeten. “Nu we de vrucht hebben gezien, willen we ook de boom zien waaraan de vrucht heeft gehangen”, zo zeiden ze, twee oude getrouwe mensjes van over de 70 die van dag tot dag overleven in het simpele dorpje waar ze vandaan komen, maar die gelukkig zijn met hun leven dat om Jehovah draait. Pappa Rosa pioniert en mamma Rosa gaat ondanks haar gezondsheidsproblemen zo veel in de velddienst gaat dat ze overweegt ook te gaan pionieren. Wat een kanjers.
We zijn met z’n allen naar de Sipi Falls gegaan, waarvan wat foto’s te zien zijn. Daarnaast heb ik nog wat foto’s toegevoegd van de velddienst en het dagelijks leven hier, op de markt bijvoorbeeld. Een van de feestmaaltjes die Naat per se wilde maken, is rundvlees in biersaus. Hebben wij even een goed stuk vlees bij de plaatselijke slager gescoord! Jum!
Vlak voordat we afscheid moesten nemen omdat we met z’n vieren (Fritz, Marianne, Natalie en ik) nog een tripje in NP Murchison Falls hadden gepland, wilde ik graag nog wat nabezoeken overdragen aan Naat. Ik hoopte dat ik Abigail kon terugvinden, het allereerste vrouwtje dat ik hier in de velddienst op straat heb aangesproken. Ze raakte niet uit mijn hoofd. We vonden de kerk die zij had beschreven, die ook haar woonplaats zou zijn. Daar troffen we een andere vrouw aan, die we als erg onaangenaam ervoeren, maar wel bevestigde dat Abigail hier verblijft. Ik was al bang dat we Abigail nu niet meer op tijd zouden vinden, maar nadat we de kerk en de vrouw hadden verlaten, kwamen we haar toch weer op straat tegen, precies op tijd voordat ze zelf de kerk weer bereikte! Wat daarna volgde is onbeschrijfelijk. Eerst zijn we midden op straat een Bijbelstudie begonnen met hulp van de Goed nieuws-brochure. Vervolgens ontwikkelde zich een gesprek in het Luganda tussen haar en Rosa. Naat en ik merkten dat de sfeer steeds verdrietiger werd, ze begon te huilen en haar hart uit te storten over de trauma’s die ze in haar jonge leven heeft meegemaakt, en nu nog voortduren. Om het vertrouwen van Abigail niet te beschamen, zal ik niet op dit blog beschrijven wat voor horror ze heeft meegemaakt. Maar ga er maar vanuit dat we heel blij waren haar toch nog te treffen op straat, en dat we hopen dat ze de Bijbelstudie voort zet, want alleen Jehovah kan nog zin aan haar leven geven. Je gunt iedereen de hoop en de toekomst die de bijbel beschrijft, maar dit soort schrijnende gevallen des te meer.
Vandaag is het de vertrekdag van pa, ma en mij. We zitten heerlijk comfortabel op Bethel in Kampala, uit te rusten van de geweldige trip in het national park. Daar heb ik toch ook weer wat mooie foto’s van geselecteerd, dieren vervelen nooit! Gisteravond hebben we de Afrikaanse ervaringen afgesloten met een traditionele dansshow. We mogen nog even lekker mee eten hier op Bethel, en worden vanavond afgezet op de air port. En dan begint maandag het gewone leven weer. Heel raar, na 6 weken in totaal (incl. pioniersschool) weer het Nederlandse leven van alledag oppakken….het zal wel wennen worden. En Naat…die reist morgen terug naar Mbale, en heeft nog lekker een paar maandjes te gaan in de Parel van Afrika.
-
16 Januari 2014 - 12:06
, Meriam:
Wat een prachtige beelden uit de omgeving. Het zal zeker wennen voor jullie worden. Het is hier nat en koud. Heel goede reis naar huis. We zien elkaar snel. Lieve groeten aan iedereen van Gerard en Meriam. -
16 Januari 2014 - 12:24
Toos Jeysman:
Wat een geweldig einde maken jullie mee. Wat leuk om Rosa,s ouders te hebben gezien . Wij leven met jullie mee.maar zijn toch blij om jullie morgenochtend terug te zien. Goede reis .Deel je ervaringen maar ook mondeling aan ons over.Wij verheugen ons erop.Tot morgen. Dikke kus voor allemaal en groetjes en jehova,s zegen voor de achter blijvers.xxxxxx -
16 Januari 2014 - 12:47
Patrick En Perdita:
Hoi lieve familie en vrienden,
Wat een mooie en leuke ervaringen weer!
Wij lezen het altijd met veel plezier :)
Goeie reis terug en jehovah's zegen!
Liefs P&P -
16 Januari 2014 - 14:04
Andreas Van Den Berg:
Mooi werk daar Naat! Was weer heerlijk om mee te mogen genieten.
Voor spinnen ben jij zeker niet meer angstig, vooral niet in je hangmat..
Een bruikbaar vat, jij bent dat!
Groet, Andreas.
-
16 Januari 2014 - 15:15
Cees Schrama:
KOM net uit de dienst en kan meteen nog jullie bericht meepiken. Super/grandioos. gr van mij en voor Frits, Marian en Nadine goede vlucht terug en voor allen Jehovah's Rijkste Zegen
-
16 Januari 2014 - 16:42
Anneke:
wat een feest zo met z;n allen
moeilijk om weer afscheid te nemen
maar wat ben je hier toch nodig,
geniet nog verder, lieve groet en Jehovah's zegen -
16 Januari 2014 - 20:37
Jan En Joyce Hofland:
Lieve allemaal, ja wat gaat het snel he, iedereen weer terug naar huis en jij mag nog gelukkig even blijven. We hopen dat je het nog fijn hebt het laatste stukje in schitterend Afrika en mooie ontroerende ervaringen mee zult maken. We wensen je alle goeds, Jehovah's zegen en nog een heerlijke tijd in Uganda! Liefs van Jan en Joyce ;-) spr 25:25
-
16 Januari 2014 - 20:41
Margaret:
Wat een prachtig land zeg!!! Ik had het niet zo mooi verwacht. Al die dieren dit lijkt voor mij op
hoe ik het paradijs in mijn hoofd hebt. Geweldig.
Ik hoop jullie binnenkort te zien zodat wij jullie ervaringen live kunnen horen.
Liefs
tante mar -
17 Januari 2014 - 14:30
Manushka:
Wat is het toch elke keer heerlijk om mee te leven met jullie avonturen! Ik ben jullie prachtige ervaringen aan Jan en alleman door aan het vertellen.
Ik ben echt blij dat jullie de tijd kunnen vinden om ons aan te moedigen met het schrijven van deze leuke verslagen. Bedankt! En Natalie; nog veel succes daar.
Groetjes van Manushka en natuurlijk ook van Bruno. -
17 Januari 2014 - 20:54
Christina En Dirk :
GEWLDIG OM ZOVAAK OVER JEHOVA TE MOGEN SPREKEN EN ALS JE DAN DIE GEWELDIGE NATUUR ZIE HEB JE WEL N GOEDE MOTIVATIE DAT JEHOVA ALLES WONDER BAAR GEMAAKT HEB DANK JULLIE DAT OOK WIJ ER VAN GENIETEN MAG
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
