Onderste uit de kan!

Wat leuk was het zeg, om papa en mama en Nadine allemaal tegelijk hier te hebben gehad!

Zo gaaf te zien dat ze snel het eenvoudige leventje hier oppakten en zo genoten van de velddienst. De paar weekjes met elkaar gingen veel te snel, na een beetje Uganda opsnuiven was het alweer over.
Nadat ik ze had afgezet op het vliegveld en de volgende dag met de bus van Kampala naar Mbale reisde, had ik voor het eerst een zeer diep, hartgrondig Ik háát Afrika!! moment, hahaha!
De bus waarmee ik reisde had onderweg jawel…. Panne…. Hoe kan het ook anders zou je bijna zeggen. Echt langs de weg in de middle of no where, nog 110 km van Mbale vandaag, aaaaargh! En al ruim voorbij de voorlaatste noemenswaardige plaats Jinja. Probleem? Kapotte V snaar. Nee he! Betaal je daar geld voor en onderhouden ze niet eens hun bussen! Als het nou nog iets onvoorziens had geweest, maar dit had zo makkelijk voorkomen kunnen worden met normaal onderhoud en nu waren alle passagiers inclusief ikke, de sigaar. Een uur wachten… twee uur wachten… toen kwam een meneer aanzetten met een nieuwe V snaar. Helemaal uit Jinja, grmbl. Drie uur wachten… in de zon en in het stof…. nog steeds aan het sleutelen, toen eindelijk een andere bus van dezelfde maatschappij voorbij kwam. Die was niet helemaal vol, dus werd gezegd dat “we met die bus verder konden”. Gloeiende gloeiende, iedereen rennen en ellebogenwerk, maar ik stond buiten en mijn rugzak was binnen in de kapotte bus! Tegen de tijd dat ik mn rugzak had ontfutseld…. Was de andere bus al vol….raaaaaaaaaaaaah!!!!! Degenen die er niet meer bij pasten (waaronder ik dus) werden weer terug op straat gezet. Maar niet voor lang, want de busmensen zagen ook in dat het steeds later werd, de kapotte bus niet op tijd gerepareerd zou worden, en deze nieuwe bus ook de laatste van vandaag zou zijn. Er was dus echt geen andere optie dan degenen die nog op straat stonden, toch erbij te proppen, in de gangpaden en overal waar een mens kan staan/zitten op een paar vierkante cm. Pfffff scenes van films over treinen vol gevangenen naar nazikampen flitsten voorbij in mn hoofd! Raad wie de aller, allerlaatste was die de bus in werd getrokken? Een roodaangelopen ikke met een rode rugtas…. Met als enige “troost” dat de enige resterende plek in het trapgat naar de busdeur was, kon ik toch nog een soort van “zitten”. Tussen stinkende mensen, stinkende stoffige voeten onder me en stinkende oksels boven me. Voor de komende paar uren, want 110 km over Afrikaanse wegen rijd je niet in een uurtje. WAAAAAAAAAAA!!!! IK HAAT AFRIKA!!! Moppersmurf was er niets bij!
Zo dat moest ik even van me afblazen, haha! Dienen in Afrika is natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn he! Kunnen vast alle andere needgreaters en zendelingen met mij mee in koor zingen.

Toen ik eindelijk thuis kwam was het meteen weer goed, met een heeeeeel enthousiast warm welkom van mijn trouwe Rosa, die al had gekookt en me alles uit handen nam. Lekker douchen en een wijntje, maagje vol, Naat is weer de oude hihi!

Die week na de vermoeiende thuisreis startte meteen de kringopzienersweek met Willie en Rosa, dus ik viel van de ene bedrijvigheid in de andere.

Maar nu zijn ook Rosa en Willie voor 3 weken achter elkaar vertrokken, ineens ben ik weer alleen in huis. Dus ik heb me voorgenomen om de weken dat ik helemaal alleen ben, zo veel mogelijk in de dienst te staan.
Ben zowat elke dag erop uit, vanaf vroeg in de ochtend tot zolang ik het vol hou. Dat is niet zo super lang trouwens in de hitte, als ik zo’n 6 uur heb gedraaid ben ik al bek af.

Ik heb daardoor wel, na een paar afleidende weken, eindelijk veel aandacht kunnen besteden aan mijn nabezoeken, waardoor ik veel studies heb kunnen oprichten en leiden. Sommigen gaan zo goed en waarderen de studie zó, dat de gedachte om over een dikke twee maanden weg te moeten, best moeilijk is.

Bijvoorbeeld, HOERAAAAAAAA!!!! Vandaag kwam voor het eerst een van mijn Bijbelstudies naar de zaal! Dat is nog hard werken en bidden geblazen, zelfs hier, om iemand naar de zaal te krijgen.

Veel geïnteresseerden hebben geen idee hoe anders de vergaderingen van Jehovah’s Getuigen zijn vergeleken bij de plaatselijke kerken. Daar moet je opstaan en jezelf onder het oog van iedereen voorstellen… het collectemandje mag natuurlijk niet aan je voorbijgaan zonder dat je er iets in hebt gedaan…. Wil je dat een geestelijke voor je bidt? 20.000 shilling aub, eerst betalen, dank u wel… Geen wonder dat ze het eng vinden om een eerste keer een kijkje in de Koninkrijkszaal te nemen. We bereiden ze zo goed mogelijk voor met hulp van de blauwe Wie doen nu Jehovah’s wil brochure.

De studie die vandaag kwam, heet Joan. Jonge meid van begin 20, ik studeer nu 2x per week met haar uit de Goed Nieuws brochure, om ja ja, 8 uur ’s ochtends. Rosa had dit meisje tijdens de dienstweek van huis tot huis getroffen en aan mij overgedragen. Wat een cadeautje!
Joan kwam weliswaar te laat, maar durfde toch de zaal in te lopen, had zelfs een vriendin meegenomen, die tijdens de lezing en WT studie ijverig de teksten in de Bijbel mee opzocht. Na afloop bladerde Joan door het zangboekje en vroeg… “dus als jij in Nederland naar de vergadering gaat heb je precies hetzelfde zangboekje?” Ja dus! (Joepie, de info over de internationale eenheid onder Jehovah’s Getuigen was dus blijven hangen bij Joan! ).

De lezing ging over hoe Jehovah jongeren beziet, en de spreker haalde onder andere het Jonge Mensen Vragen boekje aan. Dus wij na afloop naar de lectuurbalie, beide meiden gingen trots als een pauw met hun nieuwe Jonge Mensen Vragen boekje naar huis. Dinsdag om 8 uur hebben weer studie bij Joan thuis, hopelijk lukt het haar vriendin Susan dit keer ook om te komen!

Een andere dame die Rosa aan me had overgedragen, is een oude dame van in de zeventig. Mama Allen noemen we haar. Wat een lieve dame zeg! Ze is wat vergeetachtig en daardoor komen we niet zo snel door het materiaal van de Goed Nieuws brochure heen, maar ze is zo vol waardering dat de tranen bijna in de ogen schieten. Mama Allen had les 5 uit de GN brochure gekozen: Wat is Gods bedoeling met de aarde? Las nu voor het eerst in haar eigen Bijbel, zowel in haar Luganda Bijbel als in de Engelse Bijbel, dat de rechtvaardigen de hoop hebben om voor altijd op áárde te mogen leven! Ze las Psalm 37: 10, 11 en 29 keer op keer hardop, dan Luganda en dan Engels, en weer vergelijken…. mompelend “ja het staat er toch echt…. De aarde… het land…”
Nadat ze die teksten met het verslag van Adam en Eva in Genesis had vergeleken en begreep dat het helemaal niet in Gods bedoeling lag dat mensen maar een kort tijdje zouden leven en dan sterven, werd die toekomst belofte uit Psalm logisch voor haar. Alsof stukjes van een puzzel bij elkaar gelegd werden en een stukje beeld vormden van de rode draad door de Bijbel.
Elke keer als ik bij haar ben, kan ze me niet laten gaan zonder me uitgebreid te bedanken dat ik haar deze dingen in haar eigen bijbel heb laten vinden. Ze zegt dan “ik heb nooit anders geweten dan dat goede mensen naar de hemel gaan en slechte naar de hel, en al die jaren dat ik leef ben ik nooit de passages in de bijbel tegengekomen die jij me hebt laten zien. En het stond er al die tijd in!
Je hebt me geholpen de boodschap van de Bijbel opnieuw te ontdekken! Ik ben in de zeventig maar ik leer nieuwe dingen, en ik ben er heel blij mee! Je bent nooit te oud om te leren!”

Dat zijn nou van die mensen die de gedachte om ze binnenkort achter te moeten laten, best moeilijk maken! Pijn in mijn hart om ze in de steek te laten. Zo voelt het, maar natuurlijk, als ze echt oprecht de waarheid willen leren, zorgt Jehovah voor iemand die de studie met ze kan voortzetten.
Ondertussen probeer ik in mijn resterende tijd het onderste uit de kan te halen.

O ja, ik heb stiekem wel nog een vakantie voor de boeg, in Rwanda! Mijn visum verloopt in maart (alweer), dit keer ga ik lekker naar het buitenland om hem te verlengen. Het wordt een bezoekje aan Bethel in Kigali, en daarna… we zien het wel.

Wordt weer vervolgd!

Inmiddels kan ik wel zeggen, tot gauw!! Jullie zus Natalie

PS van dinsdag 18 feb:
Vandaag weer met mama Allen gestudeerd, zie de paar toegevoegde foto's! Mama Allen was opnieuw zo ontroerd door de toekomst die haar te wachten staat (nooit meer ziek, Jesaja 33:24, want ze heeft zo'n last van artritis en pijn in haar botten, geen dood meer Jesaja 25:8, en... weer jong worden! Job 33:25)!
Bleef de teksten maar herlezen... never sick again... banang! (Luganda woord voor.... be khoda! voor de Perzen. Thamar weet jij NL woord?? :-)
Mijn predikingpartner dr ogen schoten vol alleen maar van het zien hoe mama Allen diep onder de indruk was van de verrassingen die uit haar bijbel kwamen!
Mama Allen zei: Natalie, om je te bedanken voor al dit moois, moet je me zondag ophalen en kom ik met je mee naar jouw kerk, nu wil ik dat eens van binnen zien! :-) :-) :-)
Wordt vervolgd....