Bijna naar huis...en weer wat geleerd!

Een voorlopig laatste bericht uit het zonnige zuiden!
Wat super jullie enthousiaste comments te lezen op het blog, fijn dat de ervaringen aanstekelijk werken, zelfs als er af en toe een donder en bliksem tussen zit!

Zo intensief als ik in de velddienst bezig was, zo op een laag pitje heeft het deze afgelopen maand gestaan, dus dit keer weinig velddienst ervaringen, sorry!

Mijn afgelopen maand heeft voornamelijk bestaan uit reizen: van Uganda met de nachtbus naar Rwanda, dan naar Burundi, dan terug en via Uganda naar Kenia en nu ben ik weer terug in Uganda. Beetje intensief, maar erg de moeite waard!
Ik reisde samen met Rosa en Willie, die een kamer op Bethel hadden in Rwanda.
Jammer genoeg was er geen kamer vrij voor mij, maar Henk van Bussel, onze landgenoot die sinds jaar en dag in Afrika dient en nu dus sinds een aantal jaar met zijn vrouw Berthe op Bethel Kigali dient (zie Jaarboek 2012 blz 223-224), had me heel lief en gastvrij opgevangen.
Echt weer een bewijs van onze wereldwijde geestelijke familie, wat veel moeite hadden hij en zijn vrouw gedaan om me welkom te laten voelen op Bethel zelfs nu mijn slaapplaats net erbuiten lag! Ook dat had Henk geregeld: bij een broeder en zijn familie, die een hotel aan het oprichten zijn, en daardoor een kamer voor me beschikbaar konden stellen.

In Burundi sliep ik bij een Duits needgreater koppel die op het laatste moment gevraagd was of ze een gast konden ontvangen, oeps! De accommodatie die eerder voor me geregeld was, bleek achteraf in een te onveilige buurt te zijn, nu onze contactpersoon begreep dat de gast een mzungu was!
Maar goed, ik was achteraf erg blij met mijn onverwachte Europese luxe standaard gastverblijf! Wat een huis zeg, zelfs voor de gemiddelde mzungu toch echt indrukwekkend!
Dit koppel is nu 4 jaar in Burundi, hebben de laatste tijd veel commuterwerk gedaan voor Bethel in Bujumbura (ze wonen op loopafstand van Bethel) en zijn inmiddels aangesteld als vaste Bethelieten! Inmiddels zijn ook zij dus vertrokken uit het mooie huis, en verblijft tijdelijk een ander Duits needgreater koppel daar. Allebei zijn het jonge stellen, super gemotiveerd en net zo gevangen door het prediken in Burundi (in het Frans) als ik in Uganda ben! Heel leuk om ervaringen uit te wisselen met ze! En PS, om online de voetbalwedstrijd van BVB Dortmund – St. Petersburg te zien, hahaha! Echt een meine Heimat moment!

Toen door naar Kenia, van luxe huis regelrecht naar een klein dorp in het zand, zonder stroom of stromend water! En guess what, ook daar voelde ik me weer helemaal thuis! Lekker zonder make up, en een omslagdoek om, want leuke kleren dragen is zonde van de kleren daar. Wordt toch meteen vies.

Al met al ben ik met wat vertraging in de terugreis toch meer dan 3 weken weggeweest uit Mbale, en heb ik nu nog maar….. 10 dagen over van de 8 maanden! Raaaaaaaaaah!!!!
Het is te snel gegaan, alweer. Het is goed om het leven in Nederland weer op te pakken en heb ook daar heel veel zin in, maar…het zijn toch echt erg gemengde gevoelens.

O ja, nog even een grappige maar wijze les die ik heb geleerd van Andrea Dion, die met haar man Jeff als zendelingen in onze buurgemeente Maluku (Luganda-talig, en Jeff is als Amerikaan de enige ouderling, wat een opgave!) dienen!
Zij dienen nu hier ongeveer 3 jaar, hoorden bij de laatsten die gegradueerd waren van Gilead in de oorspronkelijke vorm (pioniers die als zendelingen worden uitgezonden).
Een van de leraren van hun Gilead klas bereidde de studenten van hun klas voor op onbegrijpelijke momenten in het land waar ze naartoe zouden gaan. Dat ze simpelweg niet hun energie moesten verspillen aan het analyseren van het waarom en hoe in bepaald gedrag, de denkwijze of iets anders in de nieuwe cultuur. Soms staan dingen zo ver van je eigen bed dat je je heel druk kan maken over waarom dit of dat zo gaat, waarom deze broeder of zuster zo en zo doet, of waarom die man op straat dit of dat zegt. Toen wees de leraar naar zijn linkeroog: Gods en naar zijn rechteroog: Kingdom! Als je je maar focust op WAAROM je in dit vreemde land bent (Gods Koninkrijk en niets anders dan dat), dan lukt het beter om rare, zelfs schokkende momenten naast je neer te leggen, de schouders op te halen en met vreugde door te gaan met je dienst.
Andrea’s ouders waren uit Amerika op bezoek bij ze, in februari. Zij bezochten mijn Engelstalige gemeente en dus leerde ik ook hen kennen. Wat heb ik met ze gelachen!
Zwaar geagiteerd vertelde Jeanette, Andrea’s moeder, hoeveel medelijden ze had met een of andere tuinier in hun compound, want hij had van die tranende ogen, misschien van het stof hier, dacht ze (misschien waren zijn ogen wel rood van de gin elke dag, maar goed…). Dus zij achter hem aan rennen met oogdruppels, want ze wilde hem helpen. En de tuinier begreep haar niet en hoefde ook haar druppels niet. Ondertussen haar man: Jeanettte, laat hem nou, hij hoeft niet! Hij weet niet eens wat die druppels doen en als ze op zijn, wie helpt hem dan? Jeanette: Maar ik vind het zielig! Dit hele verhaal werd in geuren en kleuren door Jeanettte en haar man opgedist toen ik samen met hen en met Andrea and Jeff in de auto zat, tot onze grote hilariteit. Prompt zegt Andrea, ma, Gods Kingdom! Je gaat die man toch niet veranderen!

Mijn Gods Kingdom momenten stapelen zich ook op, hier een kleine greep:
Een vrouw die precies naast een vuilnisbelt uit een gootje water put. Vraag ik aan de zuster naast me: En dan zijn ze verbaasd dat ze tyfus en andere enge ziektes krijgen! Hoe zou ze reageren als we haar waarschuwen? De zuster: Dat hoef je niet eens te proberen, want ze luistert toch niet, en is waarschijnlijk nog beledigd ook als je haar probeert te verbeteren. Slik… Gods Kingdom… en vooral niet nadenken over de kindjes van die vrouw die vandaag of morgen ziek worden…
Onderweg tijdens de lange busreizen door alle landen heen, viel het me op dat heel veel mensen niet LANGS de weg zitten, maar OP de weg zitten! Waarom? Geen idee. Maar de buschauffeur toetert elke keer opnieuw als er weer mensen levensmoe lijken, en net op tijd kruipen ze dan van de weg af als wij voorbij razen, om daarna weer vrolijk hun plaatsje op de weg in te nemen. Ik vraag Rosa:… wat doen die mensen toch op de weg?! Rosa’s antwoord? Gods Kingdom….
Deze week, op de boda van huis naar de Koninkrijkszaal in town, moest de boda driver zo nodig aan drie (!) collega’s verkondigen dat hij, jawel, een muingereza, ofwel mzungu, ofwel ikke, achterop had! Alsof ze dat zelf niet konden zien met hun eigen ogen….
Als ik tegen iedereen die me anders, bijna discriminerend naar hun eigen ras toe, behandelt, zeg dat mijn bloed dezelfde kleur heeft als hun bloed…. Kom ik niet meer aan prediken toe! Gods Kingdom gaat voor, dus… diepe zucht en dan maar wegbijten!
Oh en hier rol ik keer op keer van om: De hoeveelheid kinderen in een gezin bepaalt zo ongeveer je trots en status hier, dus er zijn meer kinderen dan volwassenen in dit land. Niet dat ze erover nadenken dat elk kind een mond en een maag heeft, kleren nodig heeft, naar school moet… Waarom maken ze in hemelsnaam zo veel kinderen??!! Waarom snappen ze niet dat dat niet zo handig is als je geen geld hebt? Gods Kingdom! Geen geld betekent ook: geen luiers. Dus vandaag was ik met Andrea binnen bij een vrouw met een baby van 7 maanden. Zowaar wist baby dat ze niet mocht plassen op mama’s schoot, dus het begon te huilen tot mama haar waar neerzette voor susu (plasje doen)? Op de vloer in de zitkamer! Gewoon op de tegels, dwars door haar kleertjes heen. Daarna pakte moeders het kind vrolijk weer op, liet de plas liggen (stroomde langzaam onze kant op, slik), trok het broekje uit en zette het kind weer op haar schoot, trots als een pauw dat baby niet op haar schoot had gesusut! Ik kon mijn ogen niet geloven, ben hier nu bijna 8 maanden en ben opnieuw geschokt door iets wat ik compleet niet begrijp en nooit ga begrijpen. Focus op…. Gods Kingdom…
Ik was met Andrea, die het ook zag. Toen we weg waren gegaan zei ze: Onze gemeente hier bestaat uit dorpelingen. Wat denk je dat de moeders in de Koninkrijkszaal met hun babies doen?... Ja, echt! En als baby klaar is met susu, wordt het vrolijk aan de borst gelegd, midden in de zaal onder het oog van allen. Normaal deel van het leven hier.

En dan zijn er natuurlijk de veel serieuzere, schrijnende verhalen die absoluut de Gods Kingdom blik vooruit vereisen om het vol te houden hier en vreugde te houden in de dienst.
Dezelfde vrouw, Angela, vertelde tot Andrea’s grote schok dat ze deze week haar andere dochtertje van 2 of 3 jaar begraven had! Tranen over Angela’s gezicht. Hoe kwam dat? Michelle (dochtertje) was ziek, en de dokter die haar behandelde, een vrouw, had het kind een overdosis gegeven.
De dokter bleek een witch dokter te zijn (zoals zo vele hier, bijna iedereen gaat hier naar een witch dokter in de hoop op een wonder). Na de overdosis heeft het kind in het ziekenhuis nog drie weken gevochten voor haar leventje maar het mocht niet baten. Nog schokkender was dat dezelfde witch dokter tijdens de begrafenis het voor elkaar kreeg om het huis van Angela opnieuw binnen te gaan en alle kleding en andere zaken te stelen uit het huis!
Na haar dochtertje te hebben verloren door deze vrouw, was Angela dus ook nog eens beroofd door dezelfde vrouw.
Hoe schokkend het ook is, dit is maar één van de vele schrijnende verhalen hier. Bijna elke dag in de velddienst brengt wel een soortgelijk verhaal van iemand.
Het leven is hier zo weinig waard, dat het lijkt alsof mensen hier minder moeite lijken te hebben om elkaar de gekste dingen aan te doen om de gekste redenen, en vaak heeft het rechtstreeks verband met spiritisme en witchcraft . Satans invloed is hier op een heel direct merkbare manier aanwezig, echt absurd. Opeens is het plasje op de vloer een futiliteit geworden; wat Angela heeft meegemaakt doet elke kleine cultuurschok verbleken. Gelukkig deden de verzen uit de Bijbel die Andrea (in vloeiend Luganda) aan Angela liet zien, haar erg goed. Angela heeft alleen een Engelse Bijbel maar haar Engels is niet goed genoeg.
Nu Andrea haar verschillende Bijbelpassages in haar Luganda Bijbel liet zien, raakte het voor het eerst Angela’s hart! Ik heb zelden zo’n dankbaar gezicht gezien (nu met een grote glimlach in plaats van tranen) als dat van Angela.

Ik ben me steeds vaker bewust van alweer een focus-op-Gods-Kingdom moment en het helpt het me om dan maar m’n schouders op te halen in plaats van me op te winden, haha! Al blijft dat soms moeilijk! Het blijft interessant, het leven hier.

Over 10 dagen ben ik alweer terug in Nederland! Dit is dus mijn laatste blog vanuit hier, maar ik zie er naar uit velen van jullie weer persoonlijk te zien en bij te kletsen!

Tot snel! Natalie