Even voorstellen: familie Ssenyonga en gem. Hoima
Door: Nadine
Blijf op de hoogte en volg Natalie
29 Januari 2011 | Oeganda, Hoima
Het is donderdagavond 27-01-11, half 10 ’s avonds. De waxinelichtjes op led-batterij van de Action verlichten enigszins de woonkamer. Best cosy als je – als er wel stroom is – één mega spaarlamp van 150 watt ofzo gewend bent.
Het gaat heel goed met ons. Moe maar op een fijne manier, voldaan. En het eten blijft (meestal) braaf binnen. Gisteren zijn we heerlijk met een groepje naar een echt zwembad met een echte ligweide van een echt hotel geweest! Wat een vakantiedagje! Zalig, Natalie en ik hebben letterlijk alleen maar boeken gelezen, geslapen, en friet gegeten. En hopelijk een piepklein beetje bijgekleurd, maar de factor 50 zonnecrème liet dat amper toe. Hoewel een dame in het dorp me enthousiast liet weten ‘you were pink when I met you, now you turned yellow!’! We hebben de dag afgesloten met een filmavondje.
Vandaag zijn we weer in de velddienst geweest, we hadden allebei wat nabezoekjes te doen en studies te leiden. Het was echt geweldig! Bij de één vallen nog meer schellen van de ogen als bij de ander, als de waarheid uit de bijbel doordringt en eindelijk duidelijkheid geeft. Het is iedere keer weer fascinerend te zien wat voor uitwerking dat heeft op mensen. Als ze er nou maar blijvend hun voordeel mee gaan doen, maar dat is up to hun. Later meer details!
In dit verslagje wil ik eigenlijk maar eens wat mensen voorstellen. Zoals de familie waarmee het allemaal begon toen we vorig jaar in the blind een mailtje stuurden aan Mirjam en Henry Ssenyonga, nadat we op hun bestaan waren getipt door een zuster die ging doen wat ik graag wilde: een paar weken dienen in het buitenland. De familie bestaat uit Mirjam (53jr) uit Rotterdam, Henry (56jr), Jovia (22jr), Francina (18jr), Chrispus (14jr) en Grace (9jr). Mirjam en Henry hebben de kinderen in de loop van de tijd één voor één in hun gezin opgenomen.
Francina (uit Rwanda) is het langst bij ze, sinds ze een jaar of 11 was. Ze hebben haar getroffen in een vluchtelingenkamp waar ze uiteindelijk terecht was gekomen nadat haar ouders en broertjes en zusjes tijdens de genocide uit elkaar waren gedreven. We hebben een topje van de ijsberg gehoord over wat zij allemaal heeft mee moeten maken, verschrikkelijk. Gelukkig heeft ze nu een stabiele omgeving. Jovia is bij het gezin sinds haar 16e. Toen haar echte ouders in de waarheid kwamen, hadden ze geen gemeente in de buurt om zich mee te verbinden. De prediking was zacht gezegd niet veilig voor Jovia. Om op een gezonde verder te kunnen, was het het beste dat ze niet bleef waar ze was, en hebben Mirjam en Henry haar ook maar opgenomen. Beide meiden werden hier goed opgeleid, en zijn zoals zoveel zusters gaan pionieren. Het zijn leuke hardwerkende meiden. Hoe langer we hier zijn, hoe opener en spontaner ze worden, echt leuk.
Vervolgens kwam Crispus in beeld. Hij en Grace zijn kleinkinderen van Henry. Hun ouders waren niet in staat voor ze te zorgen, dus werden ze maar ergens bij gezinnen gedumpt. In de vakanties mocht Cris bij Mirjam en Henry logeren, en op gegeven moment mochten ze ‘m houden. Met een tasje erbij. Just like that. Hij was toen 9 jaar. Grace volgde pas later. Cris is een spontane jonge vent, attent, en Grace ook al, zo jong als hij is. Allebei maakten ze zich zorgen om ons toen we naar Hoima town wilden lopen, en hadden ons het liefst willen begeleiden, is het niet schattig? Zij zijn allebei open en easy-going.
Zoals wij het gezin hebben leren kennen, is het een gezellig, keihard werkend, saamhorig gezin. Iedereen kent z’n taak. Ook Mirjam pioniert, terwijl ze ook nog 5 dagen in de week werkt. Maar dat zou wel heel moeilijk zijn als de meiden het huishouden niet zouden doen. Bovendien weet Mirjam gelukkig van aanpakken, en is een ster in creatief denken om alles wat weer eens anders loopt op te vangen. Want dat gebeurt meer wel dan niet. Voordat ze naar Uganda kwam, pionierde ze in Nederland, ook een tijdje in de speciale, en heeft op Bethel gediend. Ik heb zo’n bewondering voor haar nuchterheid, flexibiliteit en humor, die heb je ook wel hard nodig hier zeg! Over alles wat op 1 dag mis kan gaan of anders kan lopen kan je een boek schrijven. Trouble-shooting is haar onbetaalde job hier, en niet alleen voor haarzelf, haar gezin en haar werk. Een voordeel van mzungu zijn, is dat je dan meestal wat verder denkt dan de neus lang is. In tegenstelling tot de omgeving. Plannen is bijna onmogelijk. Alles en iedereen gaat z’n goddelijke kortzichtige gang, waarop fiasco’s volgen die de gemiddelde Nederlander al van verre ziet aankomen. Maar ja, wat doe je ermee? Je kan moeilijk zoals in The Matrix heel Hoima uploaden met een programmaatje ‘logisch denken’. Accepteren is de beste oplossing. Dingen gaan gewoon mis. Punt. Dus je moet je om de haverklap aanpassen. En waar mogelijk een poging wagen te anticiperen om de schade te enigszins te beperken.
Henry heeft net zo’n hectisch leven. Hij is ouderling (lang de enige geweest, nu is er 1 bij), pioniert (is trouwens ook speciale pionier geweest, en heeft ook op Bethel gediend) en reist nu van hot naar her voor de theocratie, dan weer naar een groep veraf, dan weer met de kringopziener mee, dan weer om de leiding te nemen bij de bouw van de zoveelste broodnodige Koninkrijkszaal. Daarnaast bouwt hij zelf appartementjes om te verhuren voor wat inkomsten en voor de net zo broodnodige ‘need-greaters’, ofwel tijdelijke helpende handen. Wij zijn de eersten die ‘langere’ periode in Hoima zijn. En al zoveel broeders en zusters hebben hun waardering geuit voor die ‘”opoffering” want in Mbarara is het toch wel een stuk makkelijker en moderner dan hier in de bush’. Nou, maar wij genieten er lekker wel van!
Maar jongens, jongens, serieus, WAT IS DE NOOD HIER GROOT! Inmiddels is het alweer de zaterdagmiddag de 29e, en we hebben net uitgebreid met Henry en Mirjam aan tafel gezeten en gehoord wat er allemaal aan verantwoordelijkheden op zijn 2 schouders rust. Behalve alle privé aangelegenheden zoals formaliteiten die hier dubbel zoveel tijd kosten als in Nederland (Uganda is echt het toppunt van HZB (Hou Ze Bezig), moet Henry zowat in z’n uppie de hele gemeente en de groepen buitenaf draaiende houden. Er is zoveel behoefte aan dienende broeders die lezingen kunnen houden, die groepen kunnen ondersteunen, die kunnen administreren enzovoorts. Organisatorisch en op gebied van herderlijk werk komt Henry gewoon handen en tijd te kort. Aan alle kanten wordt natuurlijk aan zo’n ervaren broeder getrokken. Her en der hebben we al wat geluidjes gehoord van sommige broeders die wel enthousiast worden van de verhalen hier, nou reken maar dat zodra een broeder of echtpaar zich meldt, er al een plan klaar ligt van alle groepen die begeleiding en sprekers nodig hebben, en van al het werk dat al hier in de gemeente moet gebeuren! Mirjam maakte al een grapje ‘jammer dat jullie geen broeders zijn, jullie hadden zo ingezet kunnen worden!’ Een echtpaartje uit Denemarken is zo begonnen als wij, en zij hebben zich verder beschikbaar kunnen stellen. Via Bethel zijn ze ergens in het land in de speciale pioniersdienst aangesteld, zijn ze meegenomen door de kringopziener, verder opgeleid, en inmiddels staan ze hier in de vervangende kringdienst. Zo brood-en-brood nodig zijn zulke stelletjes / broeders die hun handen vrij kunnen maken. We hebben ook de landkaart van Uganda bekeken, waarin Mirjam heeft gemarkeerd welke gebieden 1x met prediken zijn bereikt, zie de foto’s. Als ze weer eens van hot naar her rijden, nemen ze bewust steeds een andere binnendoor route, en maken er gelijk een predikingstocht van. Alles is toch maagdelijk gebied. Het gemarkeerde gedeelte was in het zuidwesten van het land redelijk gekleurd, tenminste de grotere binnendoorwegen. Maar de rest? De rest van de al die mensen die in al die dorpjes wonen, zijn überhaupt nog nooit bereikt! En dan hebben we het nog niet gehad over het noordwesten. Zelfs hier in Hoima is het gebied nog niet in kaart gebracht, 10 km verderop wordt nog niet eens gepredikt! Kan je nagaan…wat een werk is hier te doen. Oh ja, ben je een broeder die wel dienaar is, maar nog niet zoveel ervaring heeft? ‘Geen probleem!!’, wordt hier luid geroepen, ‘die kunnen ze dan uitgebreid hier opdoen! Alle hulp is meer dan welkom!’. Dus…de boodschap is wel duidelijk denk ik, hihi!
Ook de situaties van zowat alle brs en zrs zijn doorgelicht. Schrijnend. En nog een keer schrijnend. Lieve mensen, wat zijn wij en de familie hier blij met jullie financiële ondersteuning! Zoveel gezinnetjes slapen op de harde koude vloer. Geen eens een bed hebben ze, of zelfs maar een matrasje. We zijn nu samen met Mirjam en Henry bezig met een planning, wat voor basisbehoeften vervuld kunnen worden, en wie waarmee het beste geholpen zou zijn.
Er valt nog zo veel meer te vertellen, maar ik laat het even hierbij. Misschien nog even leuk voor jullie om te weten wat we nog in de planning hebben (voor zolang die gehandhaafd blijft…): morgen een combi predikingstocht / bezoek aan afgelegen groep, en maandag gaan we (waarschijnlijk samen met Jovia en Francina) een paar dagen naar Mbarara…safari!!! En wel naar Queen Elisabeth Park, Lake Mburo en nog iets. De week van 8 feb. komt de kringopziener. Het weekend daarna hopen we met de familie naar de Murchison Falls te gaan. En dan hebben we nog maar een weekje en is het feest alweer afgelopen. We verbazen ons hoe snel de tijd hier vliegt. Maar voorlopig zijn we hier nog een klein maandje!
Bij het bericht heb ik maar gewoon een zooitje foto’s geplaatst. Om de familie te laten zien, en gewoon voor het leuke, voor nog een paar impressies.
Tot het volgende bericht weer!
Nadine
Het gaat heel goed met ons. Moe maar op een fijne manier, voldaan. En het eten blijft (meestal) braaf binnen. Gisteren zijn we heerlijk met een groepje naar een echt zwembad met een echte ligweide van een echt hotel geweest! Wat een vakantiedagje! Zalig, Natalie en ik hebben letterlijk alleen maar boeken gelezen, geslapen, en friet gegeten. En hopelijk een piepklein beetje bijgekleurd, maar de factor 50 zonnecrème liet dat amper toe. Hoewel een dame in het dorp me enthousiast liet weten ‘you were pink when I met you, now you turned yellow!’! We hebben de dag afgesloten met een filmavondje.
Vandaag zijn we weer in de velddienst geweest, we hadden allebei wat nabezoekjes te doen en studies te leiden. Het was echt geweldig! Bij de één vallen nog meer schellen van de ogen als bij de ander, als de waarheid uit de bijbel doordringt en eindelijk duidelijkheid geeft. Het is iedere keer weer fascinerend te zien wat voor uitwerking dat heeft op mensen. Als ze er nou maar blijvend hun voordeel mee gaan doen, maar dat is up to hun. Later meer details!
In dit verslagje wil ik eigenlijk maar eens wat mensen voorstellen. Zoals de familie waarmee het allemaal begon toen we vorig jaar in the blind een mailtje stuurden aan Mirjam en Henry Ssenyonga, nadat we op hun bestaan waren getipt door een zuster die ging doen wat ik graag wilde: een paar weken dienen in het buitenland. De familie bestaat uit Mirjam (53jr) uit Rotterdam, Henry (56jr), Jovia (22jr), Francina (18jr), Chrispus (14jr) en Grace (9jr). Mirjam en Henry hebben de kinderen in de loop van de tijd één voor één in hun gezin opgenomen.
Francina (uit Rwanda) is het langst bij ze, sinds ze een jaar of 11 was. Ze hebben haar getroffen in een vluchtelingenkamp waar ze uiteindelijk terecht was gekomen nadat haar ouders en broertjes en zusjes tijdens de genocide uit elkaar waren gedreven. We hebben een topje van de ijsberg gehoord over wat zij allemaal heeft mee moeten maken, verschrikkelijk. Gelukkig heeft ze nu een stabiele omgeving. Jovia is bij het gezin sinds haar 16e. Toen haar echte ouders in de waarheid kwamen, hadden ze geen gemeente in de buurt om zich mee te verbinden. De prediking was zacht gezegd niet veilig voor Jovia. Om op een gezonde verder te kunnen, was het het beste dat ze niet bleef waar ze was, en hebben Mirjam en Henry haar ook maar opgenomen. Beide meiden werden hier goed opgeleid, en zijn zoals zoveel zusters gaan pionieren. Het zijn leuke hardwerkende meiden. Hoe langer we hier zijn, hoe opener en spontaner ze worden, echt leuk.
Vervolgens kwam Crispus in beeld. Hij en Grace zijn kleinkinderen van Henry. Hun ouders waren niet in staat voor ze te zorgen, dus werden ze maar ergens bij gezinnen gedumpt. In de vakanties mocht Cris bij Mirjam en Henry logeren, en op gegeven moment mochten ze ‘m houden. Met een tasje erbij. Just like that. Hij was toen 9 jaar. Grace volgde pas later. Cris is een spontane jonge vent, attent, en Grace ook al, zo jong als hij is. Allebei maakten ze zich zorgen om ons toen we naar Hoima town wilden lopen, en hadden ons het liefst willen begeleiden, is het niet schattig? Zij zijn allebei open en easy-going.
Zoals wij het gezin hebben leren kennen, is het een gezellig, keihard werkend, saamhorig gezin. Iedereen kent z’n taak. Ook Mirjam pioniert, terwijl ze ook nog 5 dagen in de week werkt. Maar dat zou wel heel moeilijk zijn als de meiden het huishouden niet zouden doen. Bovendien weet Mirjam gelukkig van aanpakken, en is een ster in creatief denken om alles wat weer eens anders loopt op te vangen. Want dat gebeurt meer wel dan niet. Voordat ze naar Uganda kwam, pionierde ze in Nederland, ook een tijdje in de speciale, en heeft op Bethel gediend. Ik heb zo’n bewondering voor haar nuchterheid, flexibiliteit en humor, die heb je ook wel hard nodig hier zeg! Over alles wat op 1 dag mis kan gaan of anders kan lopen kan je een boek schrijven. Trouble-shooting is haar onbetaalde job hier, en niet alleen voor haarzelf, haar gezin en haar werk. Een voordeel van mzungu zijn, is dat je dan meestal wat verder denkt dan de neus lang is. In tegenstelling tot de omgeving. Plannen is bijna onmogelijk. Alles en iedereen gaat z’n goddelijke kortzichtige gang, waarop fiasco’s volgen die de gemiddelde Nederlander al van verre ziet aankomen. Maar ja, wat doe je ermee? Je kan moeilijk zoals in The Matrix heel Hoima uploaden met een programmaatje ‘logisch denken’. Accepteren is de beste oplossing. Dingen gaan gewoon mis. Punt. Dus je moet je om de haverklap aanpassen. En waar mogelijk een poging wagen te anticiperen om de schade te enigszins te beperken.
Henry heeft net zo’n hectisch leven. Hij is ouderling (lang de enige geweest, nu is er 1 bij), pioniert (is trouwens ook speciale pionier geweest, en heeft ook op Bethel gediend) en reist nu van hot naar her voor de theocratie, dan weer naar een groep veraf, dan weer met de kringopziener mee, dan weer om de leiding te nemen bij de bouw van de zoveelste broodnodige Koninkrijkszaal. Daarnaast bouwt hij zelf appartementjes om te verhuren voor wat inkomsten en voor de net zo broodnodige ‘need-greaters’, ofwel tijdelijke helpende handen. Wij zijn de eersten die ‘langere’ periode in Hoima zijn. En al zoveel broeders en zusters hebben hun waardering geuit voor die ‘”opoffering” want in Mbarara is het toch wel een stuk makkelijker en moderner dan hier in de bush’. Nou, maar wij genieten er lekker wel van!
Maar jongens, jongens, serieus, WAT IS DE NOOD HIER GROOT! Inmiddels is het alweer de zaterdagmiddag de 29e, en we hebben net uitgebreid met Henry en Mirjam aan tafel gezeten en gehoord wat er allemaal aan verantwoordelijkheden op zijn 2 schouders rust. Behalve alle privé aangelegenheden zoals formaliteiten die hier dubbel zoveel tijd kosten als in Nederland (Uganda is echt het toppunt van HZB (Hou Ze Bezig), moet Henry zowat in z’n uppie de hele gemeente en de groepen buitenaf draaiende houden. Er is zoveel behoefte aan dienende broeders die lezingen kunnen houden, die groepen kunnen ondersteunen, die kunnen administreren enzovoorts. Organisatorisch en op gebied van herderlijk werk komt Henry gewoon handen en tijd te kort. Aan alle kanten wordt natuurlijk aan zo’n ervaren broeder getrokken. Her en der hebben we al wat geluidjes gehoord van sommige broeders die wel enthousiast worden van de verhalen hier, nou reken maar dat zodra een broeder of echtpaar zich meldt, er al een plan klaar ligt van alle groepen die begeleiding en sprekers nodig hebben, en van al het werk dat al hier in de gemeente moet gebeuren! Mirjam maakte al een grapje ‘jammer dat jullie geen broeders zijn, jullie hadden zo ingezet kunnen worden!’ Een echtpaartje uit Denemarken is zo begonnen als wij, en zij hebben zich verder beschikbaar kunnen stellen. Via Bethel zijn ze ergens in het land in de speciale pioniersdienst aangesteld, zijn ze meegenomen door de kringopziener, verder opgeleid, en inmiddels staan ze hier in de vervangende kringdienst. Zo brood-en-brood nodig zijn zulke stelletjes / broeders die hun handen vrij kunnen maken. We hebben ook de landkaart van Uganda bekeken, waarin Mirjam heeft gemarkeerd welke gebieden 1x met prediken zijn bereikt, zie de foto’s. Als ze weer eens van hot naar her rijden, nemen ze bewust steeds een andere binnendoor route, en maken er gelijk een predikingstocht van. Alles is toch maagdelijk gebied. Het gemarkeerde gedeelte was in het zuidwesten van het land redelijk gekleurd, tenminste de grotere binnendoorwegen. Maar de rest? De rest van de al die mensen die in al die dorpjes wonen, zijn überhaupt nog nooit bereikt! En dan hebben we het nog niet gehad over het noordwesten. Zelfs hier in Hoima is het gebied nog niet in kaart gebracht, 10 km verderop wordt nog niet eens gepredikt! Kan je nagaan…wat een werk is hier te doen. Oh ja, ben je een broeder die wel dienaar is, maar nog niet zoveel ervaring heeft? ‘Geen probleem!!’, wordt hier luid geroepen, ‘die kunnen ze dan uitgebreid hier opdoen! Alle hulp is meer dan welkom!’. Dus…de boodschap is wel duidelijk denk ik, hihi!
Ook de situaties van zowat alle brs en zrs zijn doorgelicht. Schrijnend. En nog een keer schrijnend. Lieve mensen, wat zijn wij en de familie hier blij met jullie financiële ondersteuning! Zoveel gezinnetjes slapen op de harde koude vloer. Geen eens een bed hebben ze, of zelfs maar een matrasje. We zijn nu samen met Mirjam en Henry bezig met een planning, wat voor basisbehoeften vervuld kunnen worden, en wie waarmee het beste geholpen zou zijn.
Er valt nog zo veel meer te vertellen, maar ik laat het even hierbij. Misschien nog even leuk voor jullie om te weten wat we nog in de planning hebben (voor zolang die gehandhaafd blijft…): morgen een combi predikingstocht / bezoek aan afgelegen groep, en maandag gaan we (waarschijnlijk samen met Jovia en Francina) een paar dagen naar Mbarara…safari!!! En wel naar Queen Elisabeth Park, Lake Mburo en nog iets. De week van 8 feb. komt de kringopziener. Het weekend daarna hopen we met de familie naar de Murchison Falls te gaan. En dan hebben we nog maar een weekje en is het feest alweer afgelopen. We verbazen ons hoe snel de tijd hier vliegt. Maar voorlopig zijn we hier nog een klein maandje!
Bij het bericht heb ik maar gewoon een zooitje foto’s geplaatst. Om de familie te laten zien, en gewoon voor het leuke, voor nog een paar impressies.
Tot het volgende bericht weer!
Nadine
-
30 Januari 2011 - 09:52
Omie:
jongens wat een geweldig verslag was dit weer.Zo stel ik me de eerste christenen voor. Trekken over stoffige wegen. Jullie hadden jongens moeten zijn,(geboorte foutje) maar weet wel dat wat jullie nu doen, een enorme stimulans is voor de br. en zr. Nog een fijn verblijf daar en Jehovah`s zegen en iedereen de groeten .Dikke vette knuffel lefs jullie omie. -
30 Januari 2011 - 09:52
Omie:
jongens wat een geweldig verslag was dit weer.Zo stel ik me de eerste christenen voor. Trekken over stoffige wegen. Jullie hadden jongens moeten zijn,(geboorte foutje) maar weet wel dat wat jullie nu doen, een enorme stimulans is voor de br. en zr. Nog een fijn verblijf daar en Jehovah`s zegen en iedereen de groeten .Dikke vette knuffel lefs jullie omie. -
30 Januari 2011 - 15:29
Jan En Joyce Hofland:
hallo meisjes, wat zijn jullie onwijs bevoorrecht dit allemaal mee te maken. voor ons is dit weer erg geloofsversterkend. jullie pa was vanmorgen even bij ons en we hebben al het een en ander gehoord maar met de foto's erbij spreekt het net nog even iets meer aan. succes op jullie tocht en we zien weer uit naar het volgende verslag. een knuffel en jehovah's zegen op jullie verdere tocht. jan en joyce hofland -
30 Januari 2011 - 17:56
Jurgen:
Hallo Nadine en Nathalie, bedankt voor jullie uitvoerige en enthousiaste reisverslagen. Jullie gaan duidelijk volledig op in jullie dienst voor Jehovah en ervaren hierdoor veel vreugde. Ik heb veel waardering voor de manier waarop jullie jullie jongelingsjaren besteden. Wij hebben vandaag de KBS gehad voor dienaren en zijn ook weer aangemoedigd om hier ter plaatse ons nog meer in te zetten voor de gemeente. Ik kijk met belangstelling uit naar volgende verslagen. Succes en Jehovah's zegen toegewenst, Jurgen -
30 Januari 2011 - 18:03
Gitta:
Hai Meiden! Wat een fantastische foto's en ervaringen! En wat kunnen jullie je nuttig maken daar!! Zoveel onontgonnen gebied, en zoveel belangstelling! Jullie kunnen je nu wel een aardig goede voorstelling maken, wat het betekent een zendeling te zijn!! Ik zie al weer uit naar jullie volgende bush-avonturen!!
Heel veel liefs, Gitta & Richard
-
30 Januari 2011 - 19:11
Tina En Victor:
Het doet ons heel goed, dit alles te lesen. Wij leven echt mee. Er is nog heel veel te doen, de velden zijn wit. In Nl 0%, D 0%, Oeganda 4% toename.
Geen vraag waar je echt wordt gebruikt. In ieder geval mag Jehovahs dag nog even wachten. Veel vreugde en Jehovahs zegen. Groetjes aus dem kalten Deutschland. -
30 Januari 2011 - 19:32
Kitty Hans En Ben:
Tsjonge jonge, we schamen ons hier over wat we hebben en het comfort hier. We beloven dat we nooit meer zullen mopperen. En doe al onze brs en zrs de groeten daar en zeg dat we voor ze bidden en dat we broeders gaan stimuleren daar naar toe te komen. Zoals je net gelezen hebt zijn de KBSsen hier in volle gang dus..... Oh ja... wat zijn jullie al bruin !!!
Veel liefs, KBH (KOUD HIER !!!) -
30 Januari 2011 - 19:32
Kitty Hans En Ben:
Tsjonge jonge, we schamen ons hier over wat we hebben en het comfort hier. We beloven dat we nooit meer zullen mopperen. En doe al onze brs en zrs de groeten daar en zeg dat we voor ze bidden en dat we broeders gaan stimuleren daar naar toe te komen. Zoals je net gelezen hebt zijn de KBSsen hier in volle gang dus..... Oh ja... wat zijn jullie al bruin !!!
Veel liefs, KBH (KOUD HIER !!!) -
30 Januari 2011 - 20:54
Ruud En Maria:
Fantastisch, wat een verhaal. Jullie schrijven alletwee echt verhalend. Zo kunnen we helemaal meegenieten. Wat fijn dat jullie daar zo mogen genieten. Pas op! Dadelijk blijven jullie daar nog "plakken". Haha.
Warme groet van Ruud en Maria. -
31 Januari 2011 - 10:22
Jeanine:
Hey meiden, ik zal eerst even uitleggen wie ik ben anders denken jullie '???', afgelopen zomer heb ik jullie ontmoet bij de zeedijk in Poortvliet. Jullie waren met Loïs, een goede vriendin van mij, mee. Zij heeft me de link doorgestuurd van jullie blog en wat ben ik blij dat ze dat gedaan heeft. Ik heb zojuist al jullie verslagen gelezen en foto's bekeken en ik word er gewoon helemaal emotioneel van, zóóó ontzettend mooi. Zoiezo ook een complimentje voor jullie schrijfstijl! Wat een geweldige ervaring die jullie mogen meemaken, echt een heel groot voorrecht. Ook al zijn de broeders en zusters in materiëel opzicht erg arm, in geestelijk opzicht zijn ze ontzettend rijk. Wat verkwikkend moet het zijn om zo weinig afleiding te hebben en je alleen maar op Jehovah en zijn koninkrijk te kunnen concentreren. Geniet ervan, Jehovah's zegen en ook al ken ik jullie eigenlijk niet echt, toch een hele grote knuffel voor jullie allebei en heel veel liefs voor alle broeders en zusters daar van mijzelf en me'n man Jeffrey. -
31 Januari 2011 - 13:14
Ron En Marijke:
Schitterend, wat een verhalen en wat een keuken! Wat zullen jullie straks allemaal te vertellen hebben. En waarschijnlijk nog meer plannen gaan maken. Inderdaad worden wij meegetrokken in jullie verhalen. Maar niet naar Suriname met vakantie? Heel veel liefs en geniet ook van jullie safari. En Jehovah's zegen. dikke kussss -
31 Januari 2011 - 15:45
Anoek Van Erk:
Ha meiden, wat leuk dat ik jullie hier weer tref! Het is echt al jaren gelden dat we op de Willem zaten. Ik wens jullie een hele mooie tijd toe op jullie reis.
Liefs, Anoek -
31 Januari 2011 - 15:55
Jutta De Jong:
Hallo meiden, wat geweldig om jullie verslagen te mogen lezen. Jullie zullen veel vreugde hebben in de dienst voor Jehovah. De ervaringen die jullie hebben, geweldig. Veel succes verder. De groetjes aan Mirjam en Henry. (Ik heb bij Mirjam in de gemeente gezeten toen zij nog in Spijkenisse woonde.) -
31 Januari 2011 - 17:35
Patrick En Perdita:
Hoi meiden! geweldig reisverslag weer! we zitten altijd geboeid te lezen over wat jullie daar meemaken..en wat een werk moet daar nog worden verzet, gewoon hele gebieden die nog niet zijn bereikt..en wat een inzet daar van de broeders en zusters, echt weer een aanmoediging voor ons hier!
p.s. weleens gedacht aan een carriere als schrijfster?! hihi..
We kijken al uit naar het volgende hoofdstuk ;) Jehovah's zegen in jullie verdere adventures :) -
31 Januari 2011 - 18:26
Ydje:
Waarom ben ik geen jongetje!!!!!!!!!! Ik ben op een juiste manier jaloers op jullie..wat hebben wij het hier in Nederland toch makkelijk. Ik mag gewoon nooit meer klagen..
Heel veel succes met het regelen van alles daar en vooral het planten van al die waarheidszaadjes.
xx
Ydwine -
31 Januari 2011 - 19:28
Piet/dinie V.baren:
Wat een geweldig aanmoedigend verslag, jammer dat het jaarboek net uit is, het zou er niet in misstaan .Nadine en Natalie wat aanmoedigend om te lezen wat jullie allemaal ondernemen en meemaken.In gedachten leven we met jullie mee.
Ook de fot,s zijn aangrijpend als je ziet hoe de br. en ztrs daar wonen en leven.
Wat fijn dat er zoveel belangstelling voor de bijbel is.
We zien uit naar de verdere berichten.
groetjes van Piet en Dinie -
31 Januari 2011 - 20:29
Lois:
Lieve Meiden!!
Jullie zijn zoooooo goed bezig!! Ik lees jullie berichten iedere keer met een brok in mijn keel! GEWELDIG!!!!!!!!!!!!
Jullie zijn ook geweldige schrijvers, is het geen idee om hier een officieel boek over te gaan schrijven?! hihi
Liefs! En geniet lekker verder!!
Stephan en Lois -
31 Januari 2011 - 22:18
Springsmurf:
Hee meiden. Poeh, indrukwekkend.... Ik heb de spaarrekening nog een keer geplunderd. Het groeit niet op mijn rug hoor, maar het is niet ons geld maar van Jehovah, zeg dat maar tegen ze :-D
Elke euro is daar minstens 10x zoveel waard als hier. Letterlijk en figuurlijk. -
01 Februari 2011 - 06:51
Sharon Uit Den Haag:
Super te horen dat jullie weer aan de gezonde kant zijn. Het zal de gewoonste zaak van de wereld zijn om "wees"kinderen op te vangen, de kunst is hen genoeg liefde en aandacht te geven, en dat is precies wat Mirjam en Henry zo te zien met Jehovahs' hulp heel goed schijnen te doen. Doet me denken aan de WT-studie van afgelopen zondag. Job was hierin een geweldig voorbeeld. Wat een taken heeft Henry( wisten wij allang, maar nu zien jullie het met eigen ogen)!! Ondanks het gebrek aan bekwame broeders weet ik zeker dat Jehovah op zijn tijd voor "verlichting" zal blijven zorgen. Moge Jehovah de kracht die dat wat normaal is, te boven gaat, beslist bijlven geven. Maar............hoe komt het dan dat ondanks die enorme belangstelling voor de bijbel er een groot gebrek is aan dienende broeders?? Je zoou denken dat de toestroom dat zou kunnen opheffen toch??
... Een geweldig team vormen ze met z'n allen in het gezin van Henry en Mirjam, en dat is hartverwarmend en soziezo de kracht van hun geestelijke groei en onvermoeibaar onzelfzuchtige leven. Beslist aanmoeidgend!!. Heerlijk dat Mirjam een ingebouwde anti-stress remedie heeft; nuchterheid, flexibilitiet en humor. Petje af voor haar!! Nu kunnen jullie nog meer je "licht" laten schijnen want zo te zien zijn jullie Yellow!! (ha,ha,). Toch heerlijk dat jullie toch kunnen genieten van de nodige "oplaad" ontspanning, want dat lijkt me gezien de "zendingsuren"die jullie maken beslist op zijn tijd nodig. Keep up the good work!! en may Jah be with you all in fulfilling Mt 28:19 & 20. XXXXXX -
01 Februari 2011 - 09:51
Cor Van Den Berg:
Wat een heerkijke ervaring hebben jullie zusters opgedaan. Ik heb zelf eel wat van de wereld gezien als zeeman; maar dit schenkt zoveel genoegen, mensen geestelijk te zien groeien. Fantastisch!
Groetjes uit Spijkenisse -
01 Februari 2011 - 20:39
Carin:
Hey Girls,
Fijn dat het weer wat beter met jullie gaat.
Leuk dat jullie zondag belden en ik even met een "collega" van mij mocht kletsen, was heel leuk te horen hoe ze dat daar doen, wow.. lots of respect!!
Keep up the good work!!
Wel een beetje op jullie zelf passen, als jullie ziek terug komen zou dat jammer zijn. Richt maar veel bijbelstudies op, dan laten jullie nog een leuke erfenis achter.
Ik wens jullie nog heel veel succes en natuurlijk veel plezier, geniet er van.
Tot bels!
Heel veel liefs,
Carin -
01 Februari 2011 - 21:09
Margaret:
Hoi Meiden.
jullie gaan hier bijna dagelijks over de tong alleen maar posie hoor.
Le en ik proberen Romain aan te moedigen om ook een poosje daar te gaan helpen. Wie weet als de BOS niet
doorgaat. Hij heeft de verslagen gelezen en vind het wel boeiend.
Wie weet hoeveel br door jullie verslag aan het denken worden gezet.
Straks komt mirjam appartementen tekort. Doe je best en doe ze de groeten van je oom en tante. -
02 Februari 2011 - 17:17
Irma:
Mzungu How are you??
Dag lieve zusjes!
Wat gaaf dat jullie in Hoima zijn! Geweldig om iedereen zo weer te zien op de foto.
Doe de hartelijke groetjes aan Hoima congregation en zeg dat ik ze mis!!
Ik volg jullie verslagjes ook! Echt super!
Wat is Cryspus groot geworden, we zijn nog geen jaar verder, sinds Hanna en ik der waren. Ongelofelijk! Liefs en Jehovah's rijke zegen! Irma.
Geniet ervan! -
03 Februari 2011 - 16:36
Edith En Erik:
we hebben net weer alle fotos bekeken. wat leuk om zoveel broeders en zusters te zien doe extra de groeten aan Crispus, we zijn even oud. we lezen net dat we een bedrag kunnen overmaken maar hoe werkt dat? groetjes en tot de volgende keer
doei -
04 Februari 2011 - 17:34
Ada Heerschap:
Wat een bewondering voor het werk daar.En wij zitten in een gemeente met 5 ouderlingen en 15 dienaren.Wij zouden daar moeten gaan helpen.Wij beseffen eigenlijk niet hoe gemakkelijk wij het hier hebben.Als wij het maar volhouden.Als ik jullie verslagen lees neemt mijn waardering toe voor Mirjam en Henri.De groeten van ons uit Zonnemaire. -
04 Februari 2011 - 21:09
Christina En Dirk :
we hebben weer jullie verslag ge lezen en genieten weer .
nog veel zegen op jullie werk van jehova toe gewenst.
en t kriebelt gewoon. om dat we het herkennen . we blijven jullie volgen en zijn ook heel blij voor onze zuster die geopereerd is -
05 Februari 2011 - 06:38
Aike:
Dag uffen,
Fijn te horen dat jullie het naar je zin hebben en goed gebruikt worden. Geniet ervan....
Veel liefs van ons -
11 Februari 2011 - 13:04
Greet En Marjan:
wij denken ook veel aan jullie!!en volg jullie op de voet jes.52:7. dat komt helemaal uit! zalig jullie zo bezig te zien .zo ver weg maar toch zo nabij.liefs van ons gem l.dam. -
28 Februari 2011 - 00:08
Andre En Angelique:
Nogmaals, geweldige ervaringen en foto's. Zal wel even aanpassen zijn weer in de westerse cultuur. Het was vast heerlijk douchen onder warm stromend water. Ik had eigenlijk moeten inpakken, maar vond jullie verhalen veel te spannend. Het moet voor jullie heel bijzonder zijn om gediend te hebben waar de behoefte is. Zeg ik dat goed? Wij ervaren het als een extra dimensie in het leven. Je bent meer met anderen bezig dan met jezelf. Nu jullie dit hebben meegemaakt kunnen jullie je vast overal aanpassen. Nou ja, als ik lees dat het -18C in Ned is weet ik het ook niet.De koudste temp hier is 10C. Dat is voor mij vriezen, dus de laatste keer in Ned heb ik een dikke winterjas gekocht. OK ik ga nu inpakken, doei, gr uit AUS
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
