Even voorstellen: familie Ssenyonga en gem. Hoima

Het is donderdagavond 27-01-11, half 10 ’s avonds. De waxinelichtjes op led-batterij van de Action verlichten enigszins de woonkamer. Best cosy als je – als er wel stroom is – één mega spaarlamp van 150 watt ofzo gewend bent.

Het gaat heel goed met ons. Moe maar op een fijne manier, voldaan. En het eten blijft (meestal) braaf binnen. Gisteren zijn we heerlijk met een groepje naar een echt zwembad met een echte ligweide van een echt hotel geweest! Wat een vakantiedagje! Zalig, Natalie en ik hebben letterlijk alleen maar boeken gelezen, geslapen, en friet gegeten. En hopelijk een piepklein beetje bijgekleurd, maar de factor 50 zonnecrème liet dat amper toe. Hoewel een dame in het dorp me enthousiast liet weten ‘you were pink when I met you, now you turned yellow!’! We hebben de dag afgesloten met een filmavondje.

Vandaag zijn we weer in de velddienst geweest, we hadden allebei wat nabezoekjes te doen en studies te leiden. Het was echt geweldig! Bij de één vallen nog meer schellen van de ogen als bij de ander, als de waarheid uit de bijbel doordringt en eindelijk duidelijkheid geeft. Het is iedere keer weer fascinerend te zien wat voor uitwerking dat heeft op mensen. Als ze er nou maar blijvend hun voordeel mee gaan doen, maar dat is up to hun. Later meer details!

In dit verslagje wil ik eigenlijk maar eens wat mensen voorstellen. Zoals de familie waarmee het allemaal begon toen we vorig jaar in the blind een mailtje stuurden aan Mirjam en Henry Ssenyonga, nadat we op hun bestaan waren getipt door een zuster die ging doen wat ik graag wilde: een paar weken dienen in het buitenland. De familie bestaat uit Mirjam (53jr) uit Rotterdam, Henry (56jr), Jovia (22jr), Francina (18jr), Chrispus (14jr) en Grace (9jr). Mirjam en Henry hebben de kinderen in de loop van de tijd één voor één in hun gezin opgenomen.

Francina (uit Rwanda) is het langst bij ze, sinds ze een jaar of 11 was. Ze hebben haar getroffen in een vluchtelingenkamp waar ze uiteindelijk terecht was gekomen nadat haar ouders en broertjes en zusjes tijdens de genocide uit elkaar waren gedreven. We hebben een topje van de ijsberg gehoord over wat zij allemaal heeft mee moeten maken, verschrikkelijk. Gelukkig heeft ze nu een stabiele omgeving. Jovia is bij het gezin sinds haar 16e. Toen haar echte ouders in de waarheid kwamen, hadden ze geen gemeente in de buurt om zich mee te verbinden. De prediking was zacht gezegd niet veilig voor Jovia. Om op een gezonde verder te kunnen, was het het beste dat ze niet bleef waar ze was, en hebben Mirjam en Henry haar ook maar opgenomen. Beide meiden werden hier goed opgeleid, en zijn zoals zoveel zusters gaan pionieren. Het zijn leuke hardwerkende meiden. Hoe langer we hier zijn, hoe opener en spontaner ze worden, echt leuk.

Vervolgens kwam Crispus in beeld. Hij en Grace zijn kleinkinderen van Henry. Hun ouders waren niet in staat voor ze te zorgen, dus werden ze maar ergens bij gezinnen gedumpt. In de vakanties mocht Cris bij Mirjam en Henry logeren, en op gegeven moment mochten ze ‘m houden. Met een tasje erbij. Just like that. Hij was toen 9 jaar. Grace volgde pas later. Cris is een spontane jonge vent, attent, en Grace ook al, zo jong als hij is. Allebei maakten ze zich zorgen om ons toen we naar Hoima town wilden lopen, en hadden ons het liefst willen begeleiden, is het niet schattig? Zij zijn allebei open en easy-going.

Zoals wij het gezin hebben leren kennen, is het een gezellig, keihard werkend, saamhorig gezin. Iedereen kent z’n taak. Ook Mirjam pioniert, terwijl ze ook nog 5 dagen in de week werkt. Maar dat zou wel heel moeilijk zijn als de meiden het huishouden niet zouden doen. Bovendien weet Mirjam gelukkig van aanpakken, en is een ster in creatief denken om alles wat weer eens anders loopt op te vangen. Want dat gebeurt meer wel dan niet. Voordat ze naar Uganda kwam, pionierde ze in Nederland, ook een tijdje in de speciale, en heeft op Bethel gediend. Ik heb zo’n bewondering voor haar nuchterheid, flexibiliteit en humor, die heb je ook wel hard nodig hier zeg! Over alles wat op 1 dag mis kan gaan of anders kan lopen kan je een boek schrijven. Trouble-shooting is haar onbetaalde job hier, en niet alleen voor haarzelf, haar gezin en haar werk. Een voordeel van mzungu zijn, is dat je dan meestal wat verder denkt dan de neus lang is. In tegenstelling tot de omgeving. Plannen is bijna onmogelijk. Alles en iedereen gaat z’n goddelijke kortzichtige gang, waarop fiasco’s volgen die de gemiddelde Nederlander al van verre ziet aankomen. Maar ja, wat doe je ermee? Je kan moeilijk zoals in The Matrix heel Hoima uploaden met een programmaatje ‘logisch denken’. Accepteren is de beste oplossing. Dingen gaan gewoon mis. Punt. Dus je moet je om de haverklap aanpassen. En waar mogelijk een poging wagen te anticiperen om de schade te enigszins te beperken.

Henry heeft net zo’n hectisch leven. Hij is ouderling (lang de enige geweest, nu is er 1 bij), pioniert (is trouwens ook speciale pionier geweest, en heeft ook op Bethel gediend) en reist nu van hot naar her voor de theocratie, dan weer naar een groep veraf, dan weer met de kringopziener mee, dan weer om de leiding te nemen bij de bouw van de zoveelste broodnodige Koninkrijkszaal. Daarnaast bouwt hij zelf appartementjes om te verhuren voor wat inkomsten en voor de net zo broodnodige ‘need-greaters’, ofwel tijdelijke helpende handen. Wij zijn de eersten die ‘langere’ periode in Hoima zijn. En al zoveel broeders en zusters hebben hun waardering geuit voor die ‘”opoffering” want in Mbarara is het toch wel een stuk makkelijker en moderner dan hier in de bush’. Nou, maar wij genieten er lekker wel van!

Maar jongens, jongens, serieus, WAT IS DE NOOD HIER GROOT! Inmiddels is het alweer de zaterdagmiddag de 29e, en we hebben net uitgebreid met Henry en Mirjam aan tafel gezeten en gehoord wat er allemaal aan verantwoordelijkheden op zijn 2 schouders rust. Behalve alle privé aangelegenheden zoals formaliteiten die hier dubbel zoveel tijd kosten als in Nederland (Uganda is echt het toppunt van HZB (Hou Ze Bezig), moet Henry zowat in z’n uppie de hele gemeente en de groepen buitenaf draaiende houden. Er is zoveel behoefte aan dienende broeders die lezingen kunnen houden, die groepen kunnen ondersteunen, die kunnen administreren enzovoorts. Organisatorisch en op gebied van herderlijk werk komt Henry gewoon handen en tijd te kort. Aan alle kanten wordt natuurlijk aan zo’n ervaren broeder getrokken. Her en der hebben we al wat geluidjes gehoord van sommige broeders die wel enthousiast worden van de verhalen hier, nou reken maar dat zodra een broeder of echtpaar zich meldt, er al een plan klaar ligt van alle groepen die begeleiding en sprekers nodig hebben, en van al het werk dat al hier in de gemeente moet gebeuren! Mirjam maakte al een grapje ‘jammer dat jullie geen broeders zijn, jullie hadden zo ingezet kunnen worden!’ Een echtpaartje uit Denemarken is zo begonnen als wij, en zij hebben zich verder beschikbaar kunnen stellen. Via Bethel zijn ze ergens in het land in de speciale pioniersdienst aangesteld, zijn ze meegenomen door de kringopziener, verder opgeleid, en inmiddels staan ze hier in de vervangende kringdienst. Zo brood-en-brood nodig zijn zulke stelletjes / broeders die hun handen vrij kunnen maken. We hebben ook de landkaart van Uganda bekeken, waarin Mirjam heeft gemarkeerd welke gebieden 1x met prediken zijn bereikt, zie de foto’s. Als ze weer eens van hot naar her rijden, nemen ze bewust steeds een andere binnendoor route, en maken er gelijk een predikingstocht van. Alles is toch maagdelijk gebied. Het gemarkeerde gedeelte was in het zuidwesten van het land redelijk gekleurd, tenminste de grotere binnendoorwegen. Maar de rest? De rest van de al die mensen die in al die dorpjes wonen, zijn überhaupt nog nooit bereikt! En dan hebben we het nog niet gehad over het noordwesten. Zelfs hier in Hoima is het gebied nog niet in kaart gebracht, 10 km verderop wordt nog niet eens gepredikt! Kan je nagaan…wat een werk is hier te doen. Oh ja, ben je een broeder die wel dienaar is, maar nog niet zoveel ervaring heeft? ‘Geen probleem!!’, wordt hier luid geroepen, ‘die kunnen ze dan uitgebreid hier opdoen! Alle hulp is meer dan welkom!’. Dus…de boodschap is wel duidelijk denk ik, hihi!
Ook de situaties van zowat alle brs en zrs zijn doorgelicht. Schrijnend. En nog een keer schrijnend. Lieve mensen, wat zijn wij en de familie hier blij met jullie financiële ondersteuning! Zoveel gezinnetjes slapen op de harde koude vloer. Geen eens een bed hebben ze, of zelfs maar een matrasje. We zijn nu samen met Mirjam en Henry bezig met een planning, wat voor basisbehoeften vervuld kunnen worden, en wie waarmee het beste geholpen zou zijn.

Er valt nog zo veel meer te vertellen, maar ik laat het even hierbij. Misschien nog even leuk voor jullie om te weten wat we nog in de planning hebben (voor zolang die gehandhaafd blijft…): morgen een combi predikingstocht / bezoek aan afgelegen groep, en maandag gaan we (waarschijnlijk samen met Jovia en Francina) een paar dagen naar Mbarara…safari!!! En wel naar Queen Elisabeth Park, Lake Mburo en nog iets. De week van 8 feb. komt de kringopziener. Het weekend daarna hopen we met de familie naar de Murchison Falls te gaan. En dan hebben we nog maar een weekje en is het feest alweer afgelopen. We verbazen ons hoe snel de tijd hier vliegt. Maar voorlopig zijn we hier nog een klein maandje!

Bij het bericht heb ik maar gewoon een zooitje foto’s geplaatst. Om de familie te laten zien, en gewoon voor het leuke, voor nog een paar impressies.

Tot het volgende bericht weer!
Nadine