Naar de vergadering in de bush

Hallo allemaal, he he eindelijk weer m’n laptop op schoot! Afgelopen maandagochtend 31-1 zijn we om 5.45 uur richting Kampala vertrokken met Henry en we zijn (later dan verwacht) pas vandaag, zaterdag 4-2, thuisgekomen.
Uiteraard doet de stroom het weer eens niet thuis (in Hoima), dus we zitten gezellig weer met kaarsjes aan en een zaklampje. Gelukkig heeft de laptop nog een volle accu. Kan ik meteen van me afschrijven, want wat we deze week weer hebben meegemaakt! Te beginnen met zondag de 30ste, die kan ik niet overslaan.

Henry ging deze zondag naar de groep in Burora, in Kibale district. De kringopziener bezocht deze week deze groep en zou na de vergadering met Henry mee terugrijden om op maandag met hem mee naar Kampala te rijden. Je moet iets he, als je als kringopziener geen auto hebt en zulke afstanden moet afleggen. Anyway, het zou leuk en aanmoedigend zijn als Nadine en ik ook mee zouden komen. Rose, een netgedoopte zuster, ging ook mee. Voor haar was het ook de eerste keer dat ze deze groep bezocht.

Dus wij met z’n vieren ’s ochtends op tijd weg, want we zouden onderweg nog prediken. En inderdaad onderweg kwamen de traktaatjes te voorschijn. Broeders en zusters, dit staat nog niet in de Koninkrijksdienst, maar hier hebben ze de nieuwste predikingtechniek uitgevonden om veel gebied effectief te bewerken: al rijdend raampje naar beneden en strooien maar! Hup, daar wapperden de traktaatjes…Ik was echt flabbergasted (hoe spel je dit?...), hoe kunnen ze nou zo met onze kostbare traktaten omgaan! Gewoon langs mensen rijden met een rotgang en uit het raam ermee! Maar ik was nog meer flabbergasted toen Henry vertelde dat hij inmiddels vier broeders/zusters kent die op deze manier met de waarheid in contact zijn gekomen en inmiddels zijn gedoopt! Huh??? Hier met die traktaatjes, ik wil ook meespelen! Elke keer keek Nadine achterom of mensen echt die traktaatjes achterna zouden rennen en ze zouden pakken, en warempel zeg! Geen traktaatje werd verspild! Ik geloofde nog steeds m’n ogen niet, geweldig! Nou, weer een ervaring rijker dus. Een nog letterlijkere toepassing van Prediker 11:6!

Zonder dat ik het doorhad waren we ineens bij de Koninkrijkszaal in Burora. Nou ja, “zaal”… Meer dan 5 bij 7 meter was t niet. We waren er 9.45 uur, ruim op tijd dus, maar wat stonden al die broeders en zusters dan al vroeg ons op te wachten! Bleek de vergadering om eigenlijk 9 uur aan te vangen… maar ze hebben speciaal op ons gewacht voor ze begonnen met het programma! Foutje bedankt…

De Burora - groep: Van de kringopziener en zijn vrouw, Wilberforce en Rosa Ouma, hoorden we dat zij vanaf 2006 deze groep hebben zien groeien van 1 verkondiger naar 22 verkondigers. Vandaag waren er 62 aanwezigen! Onder de aanwezigen waren ook 3 jonge zusters uit Rwanda, die leven in een “nabijgelegen” vluchtelingenkamp. Om naar deze vergadering te komen lopen ze zowel heen als terug 6 uur lang!

We zongen a capella want het geluid dat ze blijkbaar toch hier hadden, was kapot. De lezing werd in het Luganda uitgesproken en vertaald naar de lokale taal Kinyarwanda. Hoewel de Wachttorenstudie in het Kinyoro, Kinyarwanda en Kijungu werd geleid, voelde de studieleider blijkbaar precies aan bij welke paragrafen ik en Nadine hoopten een antwoord te geven, en ging precies op tijd over in het Engels!

Na de vergadering kwam de fotocamera weer tevoorschijn.
Hier moet Nadine echt ff haar ei kwijt! “Ik werd zowat onder de voet gelopen door hordes kinderen en vervolgens volwassenen die blijkbaar nog nooit een fotocamera hadden gezien. Wat een gewaarwording dat ze na één druk op een knop ineens zichzelf op een klein schermpje konden bekijken! Één broeder spande de kroon. Ik vroeg hem (nog niet doorhebbend dat een camera voor hem een onverklaarbaar fenomeen was) van mij en 2 zusjes een foto te maken. Ik zag ‘m praktiseren.... “uhm…hoe werkt zo’n zwart kastje…onderkant? Bovenkant? Knopjes? Uhm…nou dan maar zo…”. En daar ging schermpje naar mij en de meiden, en de lens naar hemzelf gericht. Hihi, nou, nog maar een keer uitleggen wat de voor- en achterkant is. Ja hoor, de grote stap, het knopje werd ingedrukt, en 2 ½ zuster stonden er zowaar op! Ik dacht ‘laat ik t zelf ook nog maar ’n keer goed doen, hou ik ‘m zelf wel vast, even lange arm maken’. Nou dat wilde de broeder ook meemaken, tja want hoe ziet zoiets wonderlijks er dan uit als er een foto van je gemaakt wordt?! Dus dook ie als een soort Sid the Sloth (Ice Age) onder m’n arm door om vervolgens met z’n hele hoofd het beeld te ‘verstoren’. Het is vastgelegd, het record kijken-alsof-je-water-ziet-branden. Zie de foto…geweldig!”
Einde quote Nadine :-)

Op aanraden van Henry en Mirjam hadden we voor deze groep in Burora de helft van alle kinderkleertjes van mijn lieve collega’s van de Consumentenbond meegenomen, deze mensen hebben natuurlijk 3 x niks (maar wel een heleboel klein grut). Weer zo’n dilemma, wie zijn in hemelsnaam de moeders van al dat grut en wie hebben t hardste kleertjes nodig? Goed idee van Nadine: Rosa Ouma moet dat wel weten! Dus ik haar meegesleept naar Henry’s busje en zakjes met kleertjes gevuld per moeder. En hoe ga je dat discreet aan de moeders geven? Hoera, dat busje werd de kinderkleertjesoutlet! Raampje open en aanreiken maar! Heerlijk dat Rosa ff kon helpen, meteen dilemma opgelost! En Kirsten en Kitty: bedankt! De kindjes gaan stralen!

Pal naast de Koninkrijkszaal woont de broeder die de zaal beheert. Hij heeft een klein huisje dat opgedeeld is in 4 kleine ruimtes. Twee kamertjes zijn het gastverblijf van de kringopziener en zijn vrouw, de andere twee zijn voor hem zelf. Ik kon weer m’n ogen niet geloven toen Rosa een rondleiding gaf door hun woongedeelte… zie de foto’s. De douche voor de gebouwbeheerder en het KO koppel was helemaal een grap: gewoon een vierkante meter platgetrapte aarde omheind door wat bamboe! En een plastic teiltje voor water. De pitlatrine was weer verderop, mijn blaas klapte al uit elkaar maar aangezien al die kinderen tijdens de vergadering elk 3x heen en weer waren gegaan…laat maar zitten!

Het keukentje is buiten in een apart gebouwtje. Blijkbaar waren we een soort eregasten, want behalve de Ouma’s waren ook Henry, Rose en wij uitgenodigd mee te eten. Gloek… wat krijgen we nou weer voorgeschoteld… Het stuk vlees dat onze maaltijd had moeten zijn, was (ik had hem gespot, die smiecht die met volle bek tussen het suikerriet verdween!) door een slimme big uit de keuken gejat , dus die arme broeder moest speciaal nieuw vlees ergens halen. Lekker handig ook om dat vlees voor t oprapen neer te leggen.

Dan maar wat suikerriet knagen in afwachting op onze warme maaltijd! Suikerriet knagen moesten we ook even leren: men neme een stengel, pelt met tanden of mes de schil eraf, hakt de stengel in stukjes en sabbelt vervolgens elk stukje tot het zoete sap eruit is. Vervolgens spuugt men de rest (lijkt wel pruimtabak) op de grond voor je. Gezellig als je in een kringetje zit, haha! Oh, en niet te lang wachten met opknabbelen, want de schone suikerriet is in no time bedekt met een leger piepkleine miertjes! Niet dat de kindjes uit de buurt dat erg vinden. Iew!

Gelukkig duurde het wachten niet te lang, omdat we een speelgoedje hadden: Annet, dochtertje in het groene jurkje van een van onze zusters. Annet was ons knuffelapie voor die middag. Is ze niet adorable?!

En ja hoor, daar kwam onze feestmaaltijd, met zorg bereid door onze supergastvrije broeders en zusters: rijst, een mengsel van cassavepoeder en water, geitenstoofpot en varkensvlees, het geheel geserveerd op groen bananenblad. Nadine en ik hielden t maar bij de rijst en cassave, en wat bouillon uit de geitenpot. Wat er verder in die pan dreef wil ik niet weten. Maag en allerlei andere orgaanprut. Niets wat ik herkende als vlees in elk geval. Het varken was wel overduidelijk vlees… alleen niet geheel ontveld! De haartjes kon je zo tellen! Slik. Fotomoment!

Nu mijn persoonlijke indruk van de Burora groep. Wat was het indrukwekkend om hier in de rimboe te mogen zijn onder je broeders en zusters, maar wat een cultuurschok was het tegelijkertijd voor zowel ons als hun!! Nadine omschreef de lokale brs/zrs heel treffend: bosjesmensen met een stropdas om… werkelijk het enige dat we met deze mensen gemeen hebben, is dat we allemaal in Jehovah geloven en samen deel uitmaken van de wereldwijde broederschap. Die broeders en zusters leven echt in het stenen tijdperk. Zoals Carin zou zeggen, slepen ze nog met de knokkels over de grond!:-) Hoe primitief ook, aan de andere kant, hoeveel heb je nou echt nodig om te leven? Die luxe in Nederland is natuurlijk ook belachelijk eigenlijk. Wat een overbodige spullen hebben wij allemaal in huis. Toch ben ik stiekem blij dat mijn leventje iets comfortabeler is…

Geloof het of niet, maar geen van allen heeft ooit een blanke gezien! Okee, sommigen van hen hebben een keertje Mirjam gezien. Maar voor velen waren wij de eersten… en dat was te merken! Vooral de kinderen, ongeveer de helft van alle aanwezigen, zaten letterlijk 2 uur lang met hun nek 180 graden gedraaid ons ongegeneerd aan te staren (zonder correctie van de ouders natuurlijk). Zo erg dat we niet eens een pepermuntje uit de tas durfden te halen uit angst voor een schare droopy-oogjes omdat ze allemaal wel een pepermuntje wilden.

Ook wat sociale omgang en normen en waarden betreft mogen de broeders en zusters hier echt dankbaar zijn voor al het prachtige bijbelse onderwijs dat wij overal ter wereld krijgen. Waar wij in het Westerse geciviliseerde gedeelte van de wereld gewoon sociaal gedrag, beleefdheidregels en normen en waarden met de paplepel ingegoten krijgen, leren mensen in dorpjes zoals hier (en op nog veel andere regio’s waar we zijn geweest deze week) dat alleen maar uit onze Bijbelse lectuur. Van generatie op generatie krijgen deze mensen absoluut geen opvoeding, kinderen die net in de puberteit zijn experimenteren volop en krijgen ook weer kinderen, die dan weer groeien omdat ze eten krijgen, maar voor de rest is t gewoon levend speelgoed. Van opvoeding hebben ze nog nooit gehoord. Het leeft, maar daar is alles mee gezegd. Een heleboel mensen in deze afgelegen gebieden hebben een compleet uitzichtloos bestaan, wat alleen maar bestaat uit water halen, eten, slapen en kinderen baren. Schrijnend!! Hoewel ik me afvraag in hoeverre ze zelf ervan bewust zijn.

Maar kan je je voorstellen hoe het is als deze mensen de Bijbel gaan bestuderen, Jehovah leren kennen en wat ze moeten veranderen in hun leefstijl als ze gedoopte Getuigen willen worden? En ze zijn bereid dat te doen en zoveel offers te brengen! De meesten in de Burora groep zijn net gedoopt, of hooguit een jaar of twee, en moeten nog zoveel leren, ook op sociaal gebied! Aan de ene kant lach ik me rot hier, en aan de andere kant, als je erbij stilstaat van hoe ver deze broeders en zusters hebben moeten komen om te staan waar ze nu staan, en hoe waardevol de waarheid uit de Bijbel voor hen is (Een uitzicht! Een toekomst! Een hoop!), dan val ik spontaan stil.

Achteraf vertelden Henry en Wilberforce dat wij er absoluut totaal geen idee van hadden hoe ongelooflijk aanmoedigend en geloofversterkend het voor deze Burora groep is dat wij hier zijn geweest. In de omgeving werd, vooral toen het groepje Getuigen nog klein was, nogal spottend gedaan over het kleine groepje Jehovah’s Getuigen hier. Men geloofde niet dat dit groepje deel uitmaakt van een wereldwijde organisatie die schouder aan schouder Jehovah dient in eenheid. Maar nu wij er waren vormden wij mzungu’s uit Holland het levende bewijs dat er in het verre Europa inderdaad ook Getuigen zijn! En dat wij samen met hen nu Jehovah hebben aanbeden in de zaal! Ja, dit liet voor hun in praktijk zien dat ze echt deel waren van een wereldomvattende broederschap!
Wilberforce was er ook van overtuigd dat er nu meer mensen geïnteresseerd zouden raken en ook de Bijbel wilden bestuderen met Getuigen, enkel en alleen omdat ze voorbijliepen aan de Koninkrijkszaal en ons buiten zagen zitten met de lokale broeders en zusters. Sommige buurvrouwen kwamen even aan, wilden ons een hand geven. Alleen al onze aanwezigheid hier was voldoende om mensen te overtuigen dat dit groepje Getuigen zo vreemd nog niet is, maar dat zelfs blanken het de moeite waard vinden hier te komen!

Aan het eind van de dag was ik doodmoe maar wat een aparte, mooie dag was dit! Volgende morgen ging om 4.30 de wekker weer… zie voor de rest van de week het verslag van Nadine, waarschijnlijk morgen (als er stroom en internet is...)!