dagje Kampala en op safari

Lieve allemaal,

Voordat ik van wal steek met het volgende verhaal, moet ik effe wat kwijt: wat zijn Natalie en ik onder de indruk van jullie belangstelling voor en het medeleven met de broeders en zusters en onze belevenissen hier!! Ongelooflijk, dat hadden we echt nooit verwacht toen we naar Schiphol vertrokken hoor! Heel erg bedankt allemaal, voor jullie toffe reacties, die we overigens ook doorgeven aan Mirjam en Henry, want het is zo aanmoedigend voor hen! Uit jullie reacties klinkt ook duidelijk door hoe de verslagen echt aankomen bij jullie, hoe vaak hebben we al niet gehoord en gelezen ‘wat maken wij ons toch druk om kleinigheden’, ‘bij jullie is pas echt ondersteuning nodig’ enzovoorts. Wij in het westen mogen inderdaad blij zijn met onze overvloed, maar af en toe even wakker geschud worden en flink relativeren is best goed.

Nou, waar waren we gebleven in het verhaal….oh ja, de wekker ging op de maandag na de bush om 04.30hr weer af. Gaap. Vanaf die dag was de planning om Hoima een paar dagen in te ruilen voor sight seeing, maar hoe alles zou gaan lopen, waar we zouden slapen, geen idee, als we maar op tijd in Henry’s busje zouden zitten en dan maar de rest over ons heen laten komen.

Eerste bestemming: Kampala. Want daar moest het KO koppel toch ook heen, en Henry had wat formaliteiten te regelen. Tja, wat zouden wij gaan doen? Eigenlijk hadden we bedacht om naar de grote lokale markt te gaan en straatwerk te doen, want hoe het hier ook een waar velddienst-paradijs is, we hadden echt de uitwerking van de hitte, klimaatverandering, en de tijdrovende andere bezigheden onderschat, dus onder de streep viel de kwantiteit aan velddienst nogal tegen. Schrik. Maar nadat we een beetje bijgeslapen hadden in ’t busje en weer aanspreekbaar waren, kwam Rosa met een wel heel aanlokkelijk idee: shoppen! Hoeraaaa! De vakantie was begonnen! Maar wat nou met de velddienst? Oh ja, hier kan je makkelijk het nuttige met het aangename combineren! Dus zijn we al vanuit het busje begonnen met prediken, en vervolgens hebben we zowat alle verkopers verblijd met een cadeautje voor hun service (lectuur die ze maar al te graag uit onze handen gristen). Natuurlijk gingen we niet naar de mzungu-shopping-mall, maar met Rosa mee, naar de lokale stoffenwinkels en op zoek naar wat afrikaanse dracht. Al was ’t maar als voorbeeld, want die middag zou Rosa ons meeslepen naar een Zweedse zuster die coupeuse is, om ons iets leuks te laten aanmeten, en waarbij je met het resultaat ook nog in Nederland op een congres durft te verschijnen. Die naaiprestaties in Hoima voor EUR 5 hebben we maar laten varen. Met alle respect, maar toen Chantal had haar pakje had laten zien, griezelde ik van het schots- en scheve prutswerk. Na een paar uur in de verzengende hitte van de stad waren we toch echt toe aan wat te eten, en wat kwamen we tegen? Mr. Tasty!! Hoeraaa! De Kentucky Fried Chicken van Kampala, wat een zaligheid na de beperkte variatie in Hoima! Na ons volgepropt te hebben propten we ons in een taxi-busje, op weg naar Christina, de Zweedse zuster. Wat een prachtige omgeving, daar op de heuvel buiten de stad, wat een uitzicht. Vlakbij lag ook Cassia Lodge, een luxe hotel, waar we wachtten op Henry om ons op te pikken. Maar het was té fijn om even door luxe omringd te zijn, door een prachtige tuin, zwembad, en terrasje, dus….tijd voor een tequila-shot! Wat een vakantiedag! Oh ja, dit moet ik ook even vertellen, speciaal voor onze vrienden uit het Perzisch veld: kennen jullie nog Leah uit Denemarken? Natalie en ik zijn vlak nadat we met Perzisch begonnen waren met Bart Sattler en Mahsa naar Kopenhagen gegaan, waar we haar hadden leren kennen. Jaaaaren geleden. En wie komen we tegen bij Cassia Lodge? Leah en haar man!!! Die dienen sinds 2 jaar in Kampala in de Engelstalige gemeente! Wat is de wereld toch klein. Anyway, de tequila-shot hebben we uitgebreid naar dineren met z’n allen, voordat we in terug naar de armoe moesten. We zouden namelijk de nacht doorbrengen in een goedkoop ‘hotel’. Dan weet je al wel hoe laat het is. Als ze al een ster hadden, vraag ik me af wie ze daarvoor hebben omgekocht. ’t Was zo smerig dat we liever voor de 3e dag onze haren wasten niet wasten (je kon er patat in bakken) dan 20 inheemse ziektes oplopen. Het bedje net was groot genoeg voor 1½ uf, het was zeker 35 graden, en dan nog een veel te krappe klamboe erover, wat een nachtmerrie. Er kwam geen eind aan de veel te lawaaierige snikhete nacht. Ik wordt niet gauw claustrofobisch, maar nu…? Gelukkig werd het toch nog licht….eindelijk dinsdag.

Op naar het 1e safaripark: Lake Mburo. Voordat we het officiële gedeelte ingingen, werden we al getrakteerd op een soort van Lion King ervaring op een rotspartij, maar dan niet met leeuwtjes maar met apies! Wauw wat welkom in het park! En wat een uitzicht over dat prachtige uitgestrekte natuurgebied terwijl de zonsondergang langzaam in gang ging. Yeiks, zonsondergang! Dus het zou snel donker worden! Gauw door, want we waren anders kom je er niet meer in! Zodra het donker wordt, worden de dieren actief en gaan op jacht namelijk. En we hadden ook nog geen accommodatie geregeld dus…waar zouden we nu weer gaan slapen? Vlug naar de entree, maar onderweg… wéér een traktatie! Warthogs (wilde zwijnen), zebra’s, heel dichtbij! Nu al! Gelukkig waren we net op tijd bij de entree, we mochten er nog in. En ze hadden nog één familie-banda voor ons midden in het park. Maar eer we daar naartoe reden was ’t dus wel al pikkedonker. We moesten voorzichtig rijden, want de warthogs waren overal. Maar wat was dat nou vlakbij de banda, verblind door onze koplampen? Dit ding was te groot om een zwijn te zijn… AAAAH! Een nijlpaard!!! Waar is die camera!! Maar helaas, hippo was alweer verschwunden. Wauw….’t moest even bezinken, wat stoer zeg. Door naar de banda. Twee kamers, en een armoe-douche, maar heerlijke bedden, joepie. Het toilet was 20 meter verderop in de bush. Errr. Hippo? Nou ja, we zien wel. Eerst maar wat eten in het restaurantje aan het meer. Op de weg terug hadden we deze keer de camera klaar, want stel je voor dat we Hippo weer zouden tegenkomen? En ja hoor, daar stond ie weer! FLITS! ……. Gloeiende… geen hippo maar een mega lichtflits op de foto. En weg wassie weer. Dachten we. ‘s Nachts moest Henry naar de small room 20 meter verderop. Wij sliepen heerlijk maar licht, en hoorden plotseling met een hoop kabaal Henry binnen komen rennen, en vervolgens geagiteerd Mirjam bellen. Wat een grap! Was ie Hippo bijna tegengekomen, niet gezien, maar vanuit de bosjes gehoord! En een paar seconden later hoorden wij hem zó dichtbij brommen dat het leek alsof ie letterlijk achter onze slaapkamer stond! Toen de dag was aangebroken, moesten Naat en ik natuurlijk ook naar het toilet, en namen de fotocamera mee. Sluip sluip, maar we hoorden en zagen niks. Tot we bijna bij het gebouwtje waren. “BROM!” We wisten niet hoe gauw we ieder een plee in moesten springen en de deur dichtsmijten. En wij stomme toeristen hadden wel een camera meegenomen, maar geen mobieltje, om Henry te bellen voor hippo-alarm! Maar in versnelde pas kwamen we veilig terug. Achteraf zei een parkwacht dat ’t beest zeker 25 meter verderop moet hebben gestaan, en dat het geluid gewoon ver draagt….hmmm…ik denk er zo het mijne van. Met het ontbijt werden we vergezeld door een brutale aap, wat ook grappige momenten opleverde, maar de rest van het park laat zich beter vertellen door de foto’s.

Op donderdag hadden we verwacht ’s middags in het volgende national park aan te komen, Queen Elisabeth. Maar onverwachts waren de plannen veranderd, en zouden we een omweg nemen via Kisoro, een achtergesteld stadje, waar Henry wat te regelen had en waar wij helaas stuck zaten zonder stroom. Maar de route was adembenemend, hoe lang en hobbelig het ook was. We reden volgens mij een heel gebergte over, wat een klim! Onderweg hadden gelukkig wel weer een luxe stop met schitterend uitzicht op Lake Bunyonyi, en een overheerlijke biefstuk erbij. Na de tijd in Kisoro met een modderig blokje om (ja, het had geregend) en 2 rotkaarsjes in het donker gekild te hebben (wéér dag en nacht geen stroom, hadden we een keer tijd, konden we wéér niet naar het internetcafé, grmbl), reden we op vrijdag naar Queen Elisabeth NP. We hebben 7 uur gehobbeld en gebobbeld door de oerwoud-achtige bergen, kwamen bijna zonder brandstof te zitten in de middle of no where (gelukkig kwam er net een truck langs die wel een jerrycan diesel voor de dubbele prijs wilde slijten), maar we werden elke keer weer verrast door de schitterende natuur. Ook de bergen waar de gorilla’s zitten waren duidelijk in beeld. Ik begrijp nu de titel van de film ‘Gorilla’s in the mist’. Het was mistig. En er was laag hangende bewolking waarop wij in het zonnetje rijdend neerkeken. Sprookjesachtig mooi. Eindelijk bereikten we QE NP, een immens groot natuurgebied waar we 2 uur lang doorheen hebben gereden eer we bij de officiële entree belandden. Ook hier kwamen we onderweg van alles tegen: bavianen die vechtten om de bananen die Henry ’t raam uit gooide, olifanten en geloof het of niet: een leeuw! Hooguit 20 meter van ons verwijderd! Wij hadden het beest natuurlijk gemist als Henry met zijn scherpe ervaren oog de leeuw niet had gespot, al rijdend vanuit z’n ooghoek. Zelfs hij viel zowat van z’n geloof bij het zien van een wandelende leeuw (in plaats van slapend, verstopt en inactief) op dit hete uur van de dag, en dan ook nog zo dichtbij. Wederom: wat een welkom! Er zijn toeristen die van de andere kant van de wereld komen, vet betalen, 2 dagen zoeken naar de leeuwen, en vervolgens teleurgesteld naar huis gaan. Lang leve Henry als onze private guide! Ja, voor degenen die het nog niet weten, Henry heeft als speciale pionier in dit park gediend! Er wonen namelijk niet alleen dieren, het park beslaat complete dorpjes. Hij heeft kilometers gefietst door het park. Op een keer was hij van de velddienst nog onderweg op de fiets toen hij ziek werd en gewoon niet meer kon door fietsen om thuis te halen, en werd bijna opgegeten. Als er niet precies op dat moment een truck langsreed. Dat was zijn redding. En één van meerdere directe ontmoetingen met leeuwen. Na zijn verhalen gehoord te hebben, groeit het respect voor deze machtige dieren, geloof me. Maar ervaring in het park heeft hij als geen ander! Eenmaal in het park beland waren we net op tijd voor de laatste boottrip op Lake Edward. Schitterend, zie de foto’s! De volgende ochtend moesten we weer vroeg uit de klamboe, want ’s ochtends vroeg is het dé tijd om leeuwen te spotten. En inderdaad, vanuit de verte konden we 5 leeuwen en een beklagenswaardige antilope volgen die ze in het vizier hadden. Ze maakten zich duidelijk op voor de jacht. Maar toen ik even om me heen keek vanachter de filmcamera, bleek het publiek zich in no time naar 10 busjes te hebben uitgebreid, en daarmee was de jacht verstoord. Jammer. Maar het was een prachtig gezicht, majestueus. Zie weer de foto’s voor de rest van de rit door het park.

’s Avonds kwamen we na een bijna een week weggeweest te zijn en uit een rugzak te hebben geleefd thuis. Heerlijk.