Het einde in zicht...
Door: Natalie
Blijf op de hoogte en volg Natalie
23 Februari 2011 | Oeganda, Hoima
Zondag 20-2-2011
HOERAAAAA HET REGENT!!!! Op het moment dat ik zit te typen mag ik zowaar nog een flinke regenbui meemaken in hartje Afrika!
En alweer zijn we een week verder sinds het vorige verslag, niet te geloven hoe snel de tijd hier gaat! Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik in minder dan een week alweer die kou en die gehaaste, gestreste routine van Nederland in moet. Mag ik “bah!” zeggen? Die twee dingen kunnen me echt gestolen worden hoor.
Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst een Swahili toespraakje gehouden! Wat een lol! Het was vooral pronken met andermans veren natuurlijk, want Mirjam had het toespraakje voor me gemaakt met hulp van Jolly (die nu herstelt van de hernia operatie). Jolly is uit Kenia en spreekt dus Swahili. Mijn assistent was Chantal, die ook Swahili spreekt door haar achtergrond in Burundi.
Ik had geen flauw idee wat ik aan het uitkramen was, maar heb vooraf vooral veel op klemtoon en zinsmelodie geoefend met Rosa (namelijk ook Swahilisprekend uit Kenia). Na afloop van de vergadering viel de hele gemeente om m’n nek vol lofprijzingen over mijn Tanzaniaanse Swahili, hahahhahaaa!! Eerst dacht ik “ja ja, dat is zeker net zoiets als een “compliment “ (ahum) op mijn Perzisch met een Afghaans accent…” maar nee, men bedoelde echt het zuivere Swahili.
Verder was het afgelopen weekend de spanning in het land best te voelen vanwege de presidentsverkiezing die hier gaande is. Steeds meer militairen werden Hoima ingereden en overal werden veiligheidsvoorzieningen getroffen. Veel mensen zijn bij voorbaat al de grens overgegaan naar Kenia. De Nederlandse ambassade heeft zelfs voor alle Nederlanders regelingen getroffen om ze te evacueren mocht het ergens uit de hand lopen. In huize Ssenyonga is ervoor gekozen om hier te blijven zolang er niets geks gebeurt, en worden we door de ambassade op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen. Omdat het een paar jaartjes geleden in Kenia zo uit de hand is gelopen, is men bang dat hetzelfde nu in Uganda zou kunnen gebeuren. Ach, tot nu toe is het een heleboel geschreeuw en weinig wol. We halen maar onze schouders op en houden ‘t een beetje in de gaten. Vrijdag werd er gestemd en zijn we allemaal braaf, voor alle zekerheid, binnen de poorten van Mirjam en Henry’s compound gebleven. Hoera! Dagje vrij! Wat jammer nou, verplicht uitslapen… ;-)
Tja, en zaterdag zou ‘t ook nog eens best gevaarlijk kunnen worden. Dan maar niet de straat op. Deze keer bleven we braaf binnen de poorten van ja ja! Het zwembad!! Wat een straf die verkiezingen. Eindelijk weer een kansje een beetje kleur te krijgen (nee we komen echt niet verkoold terug na 6 weken Afrika…) en nog leuker: Rosa en Wilberforce hebben hun eerste “stapjes” in het water gezet. Daar sta ik dus helemaal niet bij stil, dat ze hier nauwelijks met water te maken hebben, en dus bijna geen van allen hier kunnen zwemmen. Zo leuk om al die fanatieke pogingen te zien, en ‘t ging nog best goed ook voor de eerste keer. De jongens van Henry en Mirjam hebben ook van hen leren zwemmen en nu leren zij het weer aan hun vrienden. Geweldig! Nooit geweten by the way dat het voor een Afrikaan veel lastiger is om te blijven drijven dan voor ons, en dat dat simpelweg te maken heeft met lichaamsvorm, curve van de rug en de ronde kontjes enzo! Na een duik van mij achterover het water in was het hele zwembad in rep en roer, dat moesten de jongens natuurlijk ook uitproberen! Vooral Crispus was fanatiek! Wat hebben we gelachen zeg om die gasten! Zie de foto’s.
Vandaag rond 17.00 uur worden de stemresultaten bekend gemaakt. Het zou er dus vanavond of morgen om kunnen gaan spannen. Maar goed dat we nu niet in Mbarara zitten, daar komen zowel de huidige president als zijn sterkste concurrent vandaan. Altijd gedoe daar dus. Tegen de tijd dat wij eens richting Kampala moeten om de vlucht te halen aanstaande vrijdag, zal de onrust wel weer geluwd zijn.
Maandag 21 februari 2011
Nou, inmiddels zijn de stemresultaten bekend en er is nog steeds niets gebeurd! Het is zelfs de meest vlekkeloos verlopende verkiezing in tijden. Dus vandaag zijn we gewoon in de velddienst gegaan, dat vakantievieren moet maar weer over zijn he! Nog maar een paar daagjes te gaan om de nabezoeken en studies over te dragen.
Nu iets anders: Inmiddels hebben we samen met Mirjam en Henry een plan de campagne gemaakt hoe we jullie bijdragen ter ondersteuning van de broeders en zusters hier kunnen besteden. Om jullie een beeld te geven van enkele broeders en zusters volgt hieronder een introductiemoment…
Haruna en Rose Wandera.
Haruna Wandera is dienaar in de bediening in Hoima. Hij is een van de vertalers in de plaatselijke Runyoro taal en heeft een grote bijdrage geleverd aan de vertaling van het “Wat leert de bijbel echt?” boekje in Rutoro/Runyoro. Toen wij net in Uganda aankwamen, kregen we voor het eerst een doos Runyoro Wat leert-boekjes van Bethel mee naar Hoima, vers van de pers!
Haruna’s achtergrond: hij komt uit een moslim familie, en is in de negentiger jaren als enige van zijn familie in de waarheid gekomen. Hij is 1 van de 4 broeders en zusters die vanaf 2004 in Hoima een tijdlang met z’n viertjes in een kamertje hebben vergaderd. Hij heeft de gemeente dus in betrekkelijk korte tijd zien groeien tot rond de 40 verkondigers met een heleboel aanhang (vorige zondag hadden we 129 aanwezigen!!!) Zijn vrouw verliet hem en hun 5 kinderen kort nadat zijn zaak failliet ging omdat hij was bestolen. Al die jaren was Haruna getrouw alleen doorgegaan. Nu is hij een jaar geleden getrouwd met Rose, een lieve alleenstaande zuster met 2 kinderen.
Als huwelijksgeschenk heeft de gemeente toen (op initiatief van praktisch denkende Mirjam uiteraard) het armoedige, uitgeleefde huisje waar hij met zijn 5 kinderen woonde, een fikse opknapbeurt gegeven. De enige slaapkamer had niet eens een raam, was een donker hol. Lekker handig schoonmaken, ahum! De broeders hebben een gat in de muur gemaakt en een raam geplaatst, dus dat probleem is opgelost. Maar wat meubels betreft bleek er alleen een twijfelaar en één eenpersoonsbed te staan. Met 2 volwassenen en 7 opgroeiende kinderen bij elkaar?? Ik snap niet hoe en waar iedereen slaapt.
Maar dat slapen met zo’n groot gezin nu, een jaar na dato, nog steeds problematisch is, is wel duidelijk. Dus hebben we gedacht om dit gezin in elk geval een stapelbed en 3 matrassen te geven. Nog steeds niet voor ieder apart een bed, maar geloof me, ze zouden het niet eens handig vinden! Als je bedenkt dat het gemiddelde woon- en/of slaapkamertje 10 vierkante meter is… waar laat je al die bedden! Matrassen opstapelen is dan gewoon veel handiger.
Caroline Kabatonozi.
Caroline is een pionierster van rond de 60, ook al zo’n oude rot in de gemeente van Hoima, een van de eersten. Ze woont ver van Hoima vandaan maar komt toch elk weekend terug voor de vergaderingen. Wat een leuke vrouw is dat zeg! To be honest, de meeste Ugandezen komen op mij over als erg gesloten en stilletjes. Maar zij niet! Altijd pretoogjes, altijd ondeugend, altijd hartelijk en goedgeluimd. En ze gaat maar door met pionieren, ondanks dat ze nauwelijks tot geen inkomsten heeft.
Mirjam wist dat Caroline ergens een veldje heeft wat familie bezit is. Maar voordat een “ruw” veld überhaupt klaar is om voor het eerst bezaaid te worden… in feite koop je een stukje bush dat je zelf helemaal moet vrijmaken van bush, stenen en andere zooi. Het eerste ploegen is ontstellend zwaar, dat zou Caroline nooit zelf kunnen. En dus gebeurt er niks. Dus ook geen inkomsten. Daar gaan we wat aan doen! Als Caroline alleen maar uit de vicieuze cirkel gehaald kan worden en het veld voor haar klaar gemaakt kan worden… dan kan ze zelfstandig aan eigen inkomsten komen!
Dus kwam Mirjam met een lumineus idee: Zij zelf is werkzaam bij een ontwikkelingsorganisatie voor lokale boeren, die de lokale boeren bijschoolt en hen een steun in de rug geeft om daarna zelf hun land zo duurzaam mogelijk te benutten en gelinkt te worden aan winstgevende markten. Dat zou een start voor een structurele inkomstenbron zijn. Om die steun te krijgen, moet een boer betalen voor lidmaatschap van die organisatie. In Hoima heet dat HODFA: Hoima District Farmers’ Association. Membership kost 5000 Ugandese shilling per jaar. Ik viel echt van mijn stoel toen ik dat bedrag hoorde! Omgerekend nog geen 2 euro per jaar?! Ja echt, en de gemiddelde boer is zo arm dat hij daarvoor een lening moet afsluiten bij de bank. Ook Caroline kan dat niet zelf bekostigen. Het idee is dus om te zorgen dat er voor 2 dagen een tractor gehuurd wordt om haar veld te beploegen voor de eerste keer, dat er zaad voor haar wordt ingekocht en dat ze in elk geval voor 2 jaar lid kan worden van HODFA.
Brenda Kunihira.
Brenda is een jonge meid (19 jaar) die al een heleboel te verduren heeft gehad. Ze heeft in haar eentje besloten de bijbel te gaan bestuderen, terwijl ze thuis woonde. Zeer tot ongenoegen van haar moeder, die haar wegens haar vastberadenheid om Jehovah op de eerste plaats te stellen, het huis heeft uitgeschopt. Zelfs nu nog, nu ze al enige tijd alleen woont, probeert haar moeder haar over te halen haar geloof te verloochenen in ruil voor de mogelijkheid weer thuis te kunnen wonen. Maar Brenda is sterk. Ze gaat moedig door en is kort geleden begonnen met de pioniersdienst. Ondertussen woont ze ergens op zichzelf terwijl ze nagenoeg niks heeft. Slapen doet ze op een matje. Nederig aanvaardt ze klusjes zoals het wassen van kleren voor anderen om een centje te verdienen. Maar permanente inkomsten heeft ze niet. Ze is bezig met een naaicursus, met de bedoeling daar later wat mee te verdienen, maar ja, wat moet je met een half-afgeronde naaicursus zonder naaimachine? Tijd om volharding te belonen. We hebben vandaag een naaimachine voor haar gekocht! By the way, dat zijn van die nostalgische Singer trapdingen die bij ons in het museum staan. We gaan ook een fijne goedgevulde boodschappenmand voor haar regelen. En een bed met matras, want zonder slaap hou je de pioniersdienst ook niet vol.
Rose Kimuli
Rose is een pasgedoopte zuster, een Bijbelstudie van Mirjam. Ze is 27 jaar. Ze werkt hard om in haar behoeften te voorzien, heeft een veldje en een paar biggen ver van Hoima vandaan. Om toch dicht bij de broeders en zusters in Hoima, dichtstbijzijnde gemeente, te zijn, huurt ze hier in de buurt een kamertje en bezoekt daardoor toch alle vergaderingen en kan in de velddienst. Die biggen moeten, als ze groot zijn, geld opleveren, maar voorlopig zijn de biggen nog biggetjes. Wat het veldje betreft, zit ze in hetzelfde schuitje als Caroline. Dus om haar op lange termijn te kunnen helpen zichzelf te bedruipen en voldoende tijd over te houden voor theocratische activiteiten, gaan we hetzelfde voor haar doen als voor Caroline.
Wilberforce en Rosa Ouma.
Inmiddels is wel duidelijk uit onze verslagen dat dit het kringopzienerkoppeltje is dat ook Hoima bezocht. Zij is Keniaanse, hij is Ugandees. Ze hebben beiden jaren in de speciale pionierdienst gestaan voordat ze in de vervangende kringdienst werden aangesteld in 2006. Hun laatste toewijzing als speciale pioniers was Hoima, dus Hoima voelt voor hen aan als thuis. Ze hebben deze gemeente zien groeien van zero naar wat het nu is. Ze zijn ook kind aan huis in huize Ssenyonga, hier hebben ze het laatste jaar in de vervangende kringdienst ingewoond. Precies in het weekend dat wij arriveerden in Hoima, zaten zij tussen de verhuisdozen omdat ze overgingen van Ssenyonga naar een huurhuisje vlakbij een Koninkrijkszaal in Kampala. Sinds dit dienstjaar zijn ze in de vaste kringdienst. Afgelopen jaren hebben ze heel Uganda gezien met openbaar vervoer (gezellig, met je koffers en zooi op de boda stoffig aankomen in de volgende groep / gemeente… of uren wachten tot je taxi vol is met anderen totdat ie een keer wegrijdt en dan, terwijl je om 06.00 uur in de taxi zat, pas om 13.00 vertrekken en einde middag ergens aankomen… kan me zo voorstellen dat de Kingdomsmile af en toe een beproeving was :-))
Ze zijn druk aan het sparen voor een autootje (nee hier bestaat geen leaseauto regeling…) en dus is het de moeite waard om hen een flinke boost te geven om die auto te kunnen kopen. Daar zijn ze niet alleen zelf mee gebaat, maar eigenlijk de hele kring. Er zijn hier maar enkele KO koppeltjes zo jong en flexibel als zij, dus alles om hen te helpen het vol te houden in de toch al (in onze Nederlandse ogen) heel zware kringdienst, is heel mooi meegenomen.
Mapenzi.
Mapenzi is een jong zusje van 14 jaar uit de Swahili groep in gemeente Hoima. Ze komt oorspronkelijk uit Congo. Ze is vorig jaar gedoopt en is heel actief in de gemeente. Haar ouders hebben een klein winkeltje in een dorpje aan het Albert Meer, maar aangezien er daar geen goede scholen zijn, zit Mapenzi in Hoima op school. Hoewel ze al 14 is, zit ze nog steeds op de lagere school. Door de armoedige omstandigheden en gebrek aan schoolgeld heeft ze verschillende klassen gemist. Ze woont alleen met haar 4 kleinere broertjes en zusjes in Hoima, en zorgt voor ze buiten schooltijd. Het is nog niet helemaal duidelijk wat we voor haar kunnen doen, maar wat wel duidelijk is, is dat ze op een compleet minimum leeft, met grote verantwoording voor de zorg voor haar jongere broertjes en zusjes. We denken haar financieel wat te kunnen ontlasten door haar wat levensmiddelen en kleding te geven.
Familie Bahati Kasongo.
Zuster Bahati is nog niet zo lang geleden uit Kyankwali vluchtelingenkamp naar Hoima verhuisd. Haar man, broeder Kasongo, was een fijne broeder en ouderling in een van de gemeenten van Kyankwali. Ze komen uit een gebied in Congo met veel conflicten en moesten vluchten. In Kyankwali werden ze uitverkoren om te emigreren naar Canada. Dat zat anderen binnen het vluchtelingenkamp niet zo lekker, en broeder Kasongo en ook hun kleine meisje van 3 jaar werden vergiftigd. Enige motief was domme jaloezie. Bahati was toen net zwanger van haar jongste spruit. Ze is alleen overgebleven met 4 kinderen. Ze staan nog steeds op de nominatie om te emigreren naar Canada, met hulp van de UNHCR (Hoogste Gemachtigde der Verenigde Naties voor Vluchtelingenzaken), maar ondertussen zit ze hier in Hoima zonder echtgenoot en zonder inkomsten. We hadden aanvankelijk gedacht bedden voor haar en haar kinderen te kopen, maar omdat de kans groot is dat ze binnen enkele maanden vertrekt, houden we het bij matrassen en levensmiddelen. Sommige van de kinderkleertjes die we uit Nederland hebben meegenomen zijn ook naar haar kindertjes gegaan.
Dit is slechts een greep van alle verhalen uit alleen maar onze gemeente in Hoima. We zullen jullie niet verder vermoeien ;-)!
Na de velddienst zijn we vandaag met Mirjam nog even op stap geweest om allerlei dingen kunnen inkopen, zoals de naaimachine voor Brenda en een hele berg tweedehands goede kwaliteit beddengoed, en we hebben ook al een bestelling geplaatst voor stapelbedden voor Haruna en Rose, en voor zuster Harriet, wiens verhaal er nog niet eens in staat. Kort samengevat: zij is een van de eerste 4 broeders en zusters hier in Hoima, pioniert getrouw en zorgt ondertussen voor haar eigen 5 kinderen en de 4 kinderen van haar man die niet in de waarheid is en haar het leven zacht gezegd niet makkelijk maakt.
Samengevat kunnen jullie overtuigd zijn dat op een dankbare en wijze manier jullie centjes worden besteed, geen cent ervan gaat verloren!
Last but not least hebben we vandaag op de valreep nog twee zeer Afrikaanse ervaringen opgedaan: vanmorgen zaten we niet in, maar achterop de pick-up van Henry om afgeleverd te worden bij het trefpunt voor de velddienst. Lekker luchtig (en stoffig)!
Zojuist hebben we EINDELIJK de lekkernij mogen oppeuzelen waar we bijna zes weken op hebben gewacht: geroosterde sprinkhanen! Zoals Henry het beschrijft: het is net als toast met cheese. Volgens Mirjam smaakt het meer als garnaaltjes. Voor mij…. Een beetje vreemd maar best lekker! En erg crunchy! Crispus daagde ons uit om minimaal vijf sprinkhanen tegelijk te vermalen. Stond die even op z'n neus te kijken toen die Hollanders zonder blikken en blozen een handje sprink in de mond gooiden! Okee, dat was wel pas na de eerste shock, maar toch. Over integratie gesproken!
Nou dames en heren, waarschijnlijk wordt dit het laatste verslag uit de Parel van Afrika, want zaterdag staan de mzungu’s weer met de (dan nog stoffige) voetjes op natte, koude Hollandse bodem…. Zucht. Ik zou de rode dust bijna gaan missen. Niet de kindjes met de vieze handjes. Wel de lieve broeders en zusters hier. En de vele vele Bijbelstudies. En de zon… (soms niet)… en en en…
Tot snel allemaal!
HOERAAAAA HET REGENT!!!! Op het moment dat ik zit te typen mag ik zowaar nog een flinke regenbui meemaken in hartje Afrika!
En alweer zijn we een week verder sinds het vorige verslag, niet te geloven hoe snel de tijd hier gaat! Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik in minder dan een week alweer die kou en die gehaaste, gestreste routine van Nederland in moet. Mag ik “bah!” zeggen? Die twee dingen kunnen me echt gestolen worden hoor.
Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst een Swahili toespraakje gehouden! Wat een lol! Het was vooral pronken met andermans veren natuurlijk, want Mirjam had het toespraakje voor me gemaakt met hulp van Jolly (die nu herstelt van de hernia operatie). Jolly is uit Kenia en spreekt dus Swahili. Mijn assistent was Chantal, die ook Swahili spreekt door haar achtergrond in Burundi.
Ik had geen flauw idee wat ik aan het uitkramen was, maar heb vooraf vooral veel op klemtoon en zinsmelodie geoefend met Rosa (namelijk ook Swahilisprekend uit Kenia). Na afloop van de vergadering viel de hele gemeente om m’n nek vol lofprijzingen over mijn Tanzaniaanse Swahili, hahahhahaaa!! Eerst dacht ik “ja ja, dat is zeker net zoiets als een “compliment “ (ahum) op mijn Perzisch met een Afghaans accent…” maar nee, men bedoelde echt het zuivere Swahili.
Verder was het afgelopen weekend de spanning in het land best te voelen vanwege de presidentsverkiezing die hier gaande is. Steeds meer militairen werden Hoima ingereden en overal werden veiligheidsvoorzieningen getroffen. Veel mensen zijn bij voorbaat al de grens overgegaan naar Kenia. De Nederlandse ambassade heeft zelfs voor alle Nederlanders regelingen getroffen om ze te evacueren mocht het ergens uit de hand lopen. In huize Ssenyonga is ervoor gekozen om hier te blijven zolang er niets geks gebeurt, en worden we door de ambassade op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen. Omdat het een paar jaartjes geleden in Kenia zo uit de hand is gelopen, is men bang dat hetzelfde nu in Uganda zou kunnen gebeuren. Ach, tot nu toe is het een heleboel geschreeuw en weinig wol. We halen maar onze schouders op en houden ‘t een beetje in de gaten. Vrijdag werd er gestemd en zijn we allemaal braaf, voor alle zekerheid, binnen de poorten van Mirjam en Henry’s compound gebleven. Hoera! Dagje vrij! Wat jammer nou, verplicht uitslapen… ;-)
Tja, en zaterdag zou ‘t ook nog eens best gevaarlijk kunnen worden. Dan maar niet de straat op. Deze keer bleven we braaf binnen de poorten van ja ja! Het zwembad!! Wat een straf die verkiezingen. Eindelijk weer een kansje een beetje kleur te krijgen (nee we komen echt niet verkoold terug na 6 weken Afrika…) en nog leuker: Rosa en Wilberforce hebben hun eerste “stapjes” in het water gezet. Daar sta ik dus helemaal niet bij stil, dat ze hier nauwelijks met water te maken hebben, en dus bijna geen van allen hier kunnen zwemmen. Zo leuk om al die fanatieke pogingen te zien, en ‘t ging nog best goed ook voor de eerste keer. De jongens van Henry en Mirjam hebben ook van hen leren zwemmen en nu leren zij het weer aan hun vrienden. Geweldig! Nooit geweten by the way dat het voor een Afrikaan veel lastiger is om te blijven drijven dan voor ons, en dat dat simpelweg te maken heeft met lichaamsvorm, curve van de rug en de ronde kontjes enzo! Na een duik van mij achterover het water in was het hele zwembad in rep en roer, dat moesten de jongens natuurlijk ook uitproberen! Vooral Crispus was fanatiek! Wat hebben we gelachen zeg om die gasten! Zie de foto’s.
Vandaag rond 17.00 uur worden de stemresultaten bekend gemaakt. Het zou er dus vanavond of morgen om kunnen gaan spannen. Maar goed dat we nu niet in Mbarara zitten, daar komen zowel de huidige president als zijn sterkste concurrent vandaan. Altijd gedoe daar dus. Tegen de tijd dat wij eens richting Kampala moeten om de vlucht te halen aanstaande vrijdag, zal de onrust wel weer geluwd zijn.
Maandag 21 februari 2011
Nou, inmiddels zijn de stemresultaten bekend en er is nog steeds niets gebeurd! Het is zelfs de meest vlekkeloos verlopende verkiezing in tijden. Dus vandaag zijn we gewoon in de velddienst gegaan, dat vakantievieren moet maar weer over zijn he! Nog maar een paar daagjes te gaan om de nabezoeken en studies over te dragen.
Nu iets anders: Inmiddels hebben we samen met Mirjam en Henry een plan de campagne gemaakt hoe we jullie bijdragen ter ondersteuning van de broeders en zusters hier kunnen besteden. Om jullie een beeld te geven van enkele broeders en zusters volgt hieronder een introductiemoment…
Haruna en Rose Wandera.
Haruna Wandera is dienaar in de bediening in Hoima. Hij is een van de vertalers in de plaatselijke Runyoro taal en heeft een grote bijdrage geleverd aan de vertaling van het “Wat leert de bijbel echt?” boekje in Rutoro/Runyoro. Toen wij net in Uganda aankwamen, kregen we voor het eerst een doos Runyoro Wat leert-boekjes van Bethel mee naar Hoima, vers van de pers!
Haruna’s achtergrond: hij komt uit een moslim familie, en is in de negentiger jaren als enige van zijn familie in de waarheid gekomen. Hij is 1 van de 4 broeders en zusters die vanaf 2004 in Hoima een tijdlang met z’n viertjes in een kamertje hebben vergaderd. Hij heeft de gemeente dus in betrekkelijk korte tijd zien groeien tot rond de 40 verkondigers met een heleboel aanhang (vorige zondag hadden we 129 aanwezigen!!!) Zijn vrouw verliet hem en hun 5 kinderen kort nadat zijn zaak failliet ging omdat hij was bestolen. Al die jaren was Haruna getrouw alleen doorgegaan. Nu is hij een jaar geleden getrouwd met Rose, een lieve alleenstaande zuster met 2 kinderen.
Als huwelijksgeschenk heeft de gemeente toen (op initiatief van praktisch denkende Mirjam uiteraard) het armoedige, uitgeleefde huisje waar hij met zijn 5 kinderen woonde, een fikse opknapbeurt gegeven. De enige slaapkamer had niet eens een raam, was een donker hol. Lekker handig schoonmaken, ahum! De broeders hebben een gat in de muur gemaakt en een raam geplaatst, dus dat probleem is opgelost. Maar wat meubels betreft bleek er alleen een twijfelaar en één eenpersoonsbed te staan. Met 2 volwassenen en 7 opgroeiende kinderen bij elkaar?? Ik snap niet hoe en waar iedereen slaapt.
Maar dat slapen met zo’n groot gezin nu, een jaar na dato, nog steeds problematisch is, is wel duidelijk. Dus hebben we gedacht om dit gezin in elk geval een stapelbed en 3 matrassen te geven. Nog steeds niet voor ieder apart een bed, maar geloof me, ze zouden het niet eens handig vinden! Als je bedenkt dat het gemiddelde woon- en/of slaapkamertje 10 vierkante meter is… waar laat je al die bedden! Matrassen opstapelen is dan gewoon veel handiger.
Caroline Kabatonozi.
Caroline is een pionierster van rond de 60, ook al zo’n oude rot in de gemeente van Hoima, een van de eersten. Ze woont ver van Hoima vandaan maar komt toch elk weekend terug voor de vergaderingen. Wat een leuke vrouw is dat zeg! To be honest, de meeste Ugandezen komen op mij over als erg gesloten en stilletjes. Maar zij niet! Altijd pretoogjes, altijd ondeugend, altijd hartelijk en goedgeluimd. En ze gaat maar door met pionieren, ondanks dat ze nauwelijks tot geen inkomsten heeft.
Mirjam wist dat Caroline ergens een veldje heeft wat familie bezit is. Maar voordat een “ruw” veld überhaupt klaar is om voor het eerst bezaaid te worden… in feite koop je een stukje bush dat je zelf helemaal moet vrijmaken van bush, stenen en andere zooi. Het eerste ploegen is ontstellend zwaar, dat zou Caroline nooit zelf kunnen. En dus gebeurt er niks. Dus ook geen inkomsten. Daar gaan we wat aan doen! Als Caroline alleen maar uit de vicieuze cirkel gehaald kan worden en het veld voor haar klaar gemaakt kan worden… dan kan ze zelfstandig aan eigen inkomsten komen!
Dus kwam Mirjam met een lumineus idee: Zij zelf is werkzaam bij een ontwikkelingsorganisatie voor lokale boeren, die de lokale boeren bijschoolt en hen een steun in de rug geeft om daarna zelf hun land zo duurzaam mogelijk te benutten en gelinkt te worden aan winstgevende markten. Dat zou een start voor een structurele inkomstenbron zijn. Om die steun te krijgen, moet een boer betalen voor lidmaatschap van die organisatie. In Hoima heet dat HODFA: Hoima District Farmers’ Association. Membership kost 5000 Ugandese shilling per jaar. Ik viel echt van mijn stoel toen ik dat bedrag hoorde! Omgerekend nog geen 2 euro per jaar?! Ja echt, en de gemiddelde boer is zo arm dat hij daarvoor een lening moet afsluiten bij de bank. Ook Caroline kan dat niet zelf bekostigen. Het idee is dus om te zorgen dat er voor 2 dagen een tractor gehuurd wordt om haar veld te beploegen voor de eerste keer, dat er zaad voor haar wordt ingekocht en dat ze in elk geval voor 2 jaar lid kan worden van HODFA.
Brenda Kunihira.
Brenda is een jonge meid (19 jaar) die al een heleboel te verduren heeft gehad. Ze heeft in haar eentje besloten de bijbel te gaan bestuderen, terwijl ze thuis woonde. Zeer tot ongenoegen van haar moeder, die haar wegens haar vastberadenheid om Jehovah op de eerste plaats te stellen, het huis heeft uitgeschopt. Zelfs nu nog, nu ze al enige tijd alleen woont, probeert haar moeder haar over te halen haar geloof te verloochenen in ruil voor de mogelijkheid weer thuis te kunnen wonen. Maar Brenda is sterk. Ze gaat moedig door en is kort geleden begonnen met de pioniersdienst. Ondertussen woont ze ergens op zichzelf terwijl ze nagenoeg niks heeft. Slapen doet ze op een matje. Nederig aanvaardt ze klusjes zoals het wassen van kleren voor anderen om een centje te verdienen. Maar permanente inkomsten heeft ze niet. Ze is bezig met een naaicursus, met de bedoeling daar later wat mee te verdienen, maar ja, wat moet je met een half-afgeronde naaicursus zonder naaimachine? Tijd om volharding te belonen. We hebben vandaag een naaimachine voor haar gekocht! By the way, dat zijn van die nostalgische Singer trapdingen die bij ons in het museum staan. We gaan ook een fijne goedgevulde boodschappenmand voor haar regelen. En een bed met matras, want zonder slaap hou je de pioniersdienst ook niet vol.
Rose Kimuli
Rose is een pasgedoopte zuster, een Bijbelstudie van Mirjam. Ze is 27 jaar. Ze werkt hard om in haar behoeften te voorzien, heeft een veldje en een paar biggen ver van Hoima vandaan. Om toch dicht bij de broeders en zusters in Hoima, dichtstbijzijnde gemeente, te zijn, huurt ze hier in de buurt een kamertje en bezoekt daardoor toch alle vergaderingen en kan in de velddienst. Die biggen moeten, als ze groot zijn, geld opleveren, maar voorlopig zijn de biggen nog biggetjes. Wat het veldje betreft, zit ze in hetzelfde schuitje als Caroline. Dus om haar op lange termijn te kunnen helpen zichzelf te bedruipen en voldoende tijd over te houden voor theocratische activiteiten, gaan we hetzelfde voor haar doen als voor Caroline.
Wilberforce en Rosa Ouma.
Inmiddels is wel duidelijk uit onze verslagen dat dit het kringopzienerkoppeltje is dat ook Hoima bezocht. Zij is Keniaanse, hij is Ugandees. Ze hebben beiden jaren in de speciale pionierdienst gestaan voordat ze in de vervangende kringdienst werden aangesteld in 2006. Hun laatste toewijzing als speciale pioniers was Hoima, dus Hoima voelt voor hen aan als thuis. Ze hebben deze gemeente zien groeien van zero naar wat het nu is. Ze zijn ook kind aan huis in huize Ssenyonga, hier hebben ze het laatste jaar in de vervangende kringdienst ingewoond. Precies in het weekend dat wij arriveerden in Hoima, zaten zij tussen de verhuisdozen omdat ze overgingen van Ssenyonga naar een huurhuisje vlakbij een Koninkrijkszaal in Kampala. Sinds dit dienstjaar zijn ze in de vaste kringdienst. Afgelopen jaren hebben ze heel Uganda gezien met openbaar vervoer (gezellig, met je koffers en zooi op de boda stoffig aankomen in de volgende groep / gemeente… of uren wachten tot je taxi vol is met anderen totdat ie een keer wegrijdt en dan, terwijl je om 06.00 uur in de taxi zat, pas om 13.00 vertrekken en einde middag ergens aankomen… kan me zo voorstellen dat de Kingdomsmile af en toe een beproeving was :-))
Ze zijn druk aan het sparen voor een autootje (nee hier bestaat geen leaseauto regeling…) en dus is het de moeite waard om hen een flinke boost te geven om die auto te kunnen kopen. Daar zijn ze niet alleen zelf mee gebaat, maar eigenlijk de hele kring. Er zijn hier maar enkele KO koppeltjes zo jong en flexibel als zij, dus alles om hen te helpen het vol te houden in de toch al (in onze Nederlandse ogen) heel zware kringdienst, is heel mooi meegenomen.
Mapenzi.
Mapenzi is een jong zusje van 14 jaar uit de Swahili groep in gemeente Hoima. Ze komt oorspronkelijk uit Congo. Ze is vorig jaar gedoopt en is heel actief in de gemeente. Haar ouders hebben een klein winkeltje in een dorpje aan het Albert Meer, maar aangezien er daar geen goede scholen zijn, zit Mapenzi in Hoima op school. Hoewel ze al 14 is, zit ze nog steeds op de lagere school. Door de armoedige omstandigheden en gebrek aan schoolgeld heeft ze verschillende klassen gemist. Ze woont alleen met haar 4 kleinere broertjes en zusjes in Hoima, en zorgt voor ze buiten schooltijd. Het is nog niet helemaal duidelijk wat we voor haar kunnen doen, maar wat wel duidelijk is, is dat ze op een compleet minimum leeft, met grote verantwoording voor de zorg voor haar jongere broertjes en zusjes. We denken haar financieel wat te kunnen ontlasten door haar wat levensmiddelen en kleding te geven.
Familie Bahati Kasongo.
Zuster Bahati is nog niet zo lang geleden uit Kyankwali vluchtelingenkamp naar Hoima verhuisd. Haar man, broeder Kasongo, was een fijne broeder en ouderling in een van de gemeenten van Kyankwali. Ze komen uit een gebied in Congo met veel conflicten en moesten vluchten. In Kyankwali werden ze uitverkoren om te emigreren naar Canada. Dat zat anderen binnen het vluchtelingenkamp niet zo lekker, en broeder Kasongo en ook hun kleine meisje van 3 jaar werden vergiftigd. Enige motief was domme jaloezie. Bahati was toen net zwanger van haar jongste spruit. Ze is alleen overgebleven met 4 kinderen. Ze staan nog steeds op de nominatie om te emigreren naar Canada, met hulp van de UNHCR (Hoogste Gemachtigde der Verenigde Naties voor Vluchtelingenzaken), maar ondertussen zit ze hier in Hoima zonder echtgenoot en zonder inkomsten. We hadden aanvankelijk gedacht bedden voor haar en haar kinderen te kopen, maar omdat de kans groot is dat ze binnen enkele maanden vertrekt, houden we het bij matrassen en levensmiddelen. Sommige van de kinderkleertjes die we uit Nederland hebben meegenomen zijn ook naar haar kindertjes gegaan.
Dit is slechts een greep van alle verhalen uit alleen maar onze gemeente in Hoima. We zullen jullie niet verder vermoeien ;-)!
Na de velddienst zijn we vandaag met Mirjam nog even op stap geweest om allerlei dingen kunnen inkopen, zoals de naaimachine voor Brenda en een hele berg tweedehands goede kwaliteit beddengoed, en we hebben ook al een bestelling geplaatst voor stapelbedden voor Haruna en Rose, en voor zuster Harriet, wiens verhaal er nog niet eens in staat. Kort samengevat: zij is een van de eerste 4 broeders en zusters hier in Hoima, pioniert getrouw en zorgt ondertussen voor haar eigen 5 kinderen en de 4 kinderen van haar man die niet in de waarheid is en haar het leven zacht gezegd niet makkelijk maakt.
Samengevat kunnen jullie overtuigd zijn dat op een dankbare en wijze manier jullie centjes worden besteed, geen cent ervan gaat verloren!
Last but not least hebben we vandaag op de valreep nog twee zeer Afrikaanse ervaringen opgedaan: vanmorgen zaten we niet in, maar achterop de pick-up van Henry om afgeleverd te worden bij het trefpunt voor de velddienst. Lekker luchtig (en stoffig)!
Zojuist hebben we EINDELIJK de lekkernij mogen oppeuzelen waar we bijna zes weken op hebben gewacht: geroosterde sprinkhanen! Zoals Henry het beschrijft: het is net als toast met cheese. Volgens Mirjam smaakt het meer als garnaaltjes. Voor mij…. Een beetje vreemd maar best lekker! En erg crunchy! Crispus daagde ons uit om minimaal vijf sprinkhanen tegelijk te vermalen. Stond die even op z'n neus te kijken toen die Hollanders zonder blikken en blozen een handje sprink in de mond gooiden! Okee, dat was wel pas na de eerste shock, maar toch. Over integratie gesproken!
Nou dames en heren, waarschijnlijk wordt dit het laatste verslag uit de Parel van Afrika, want zaterdag staan de mzungu’s weer met de (dan nog stoffige) voetjes op natte, koude Hollandse bodem…. Zucht. Ik zou de rode dust bijna gaan missen. Niet de kindjes met de vieze handjes. Wel de lieve broeders en zusters hier. En de vele vele Bijbelstudies. En de zon… (soms niet)… en en en…
Tot snel allemaal!
-
22 Februari 2011 - 21:20
Jan En Joyce Hofland:
Meiden wat een schitterend einde van jullie zendingsreis! Het heeft ons echt aangegrepen. Wat goed dat de vrijwillige bijdrage zo eerlijk mogelijk is besteed. Wat zijn de mensen daar toch arm. We zien jullie met alle hertverwarmende ervaringen heel graag weer terug in onze gemeentes. Er mag wel een hele avond vrijgemaakt worden voor jullie aanmoedigende ervaringen. Wat leuk dat jullie ook nog een bijdrage mochten leveren aan de school door het lezinkje. We zijn erg trots op jullie. En sprinkhanen eten is denk ik wel het toppertje. Wij moeten er alleen niet aan denken, brrrr. Geniet nog van de laatste dagen en geef de broeders en zusters een stevige knuffel van ons. We gedenken ze in onze gebeden en zijn ervan overtuigd dat ze heel erg aangemoedigd zijn door jullie komst. Een goede reis terug. 'n Dikke knuffel van Jan en Joyce -
23 Februari 2011 - 08:06
Marielle:
Lieve Natalie & Nadine,
heel hartelijk dank voor jullie prachtige verslagen en ook erg bijzonder om te zien wat jullie daar gedaan hebben en doen om het leven van onze lieve broeders en zusters daar wat te veraangenamen! (2Kor. 8:14)
Doe de Ssenyongaatjes allemaal de hartelijke groeten! Mijn zus vertrekt over twee weken naar Uganda en zal hen ook bezoeken. Ik zou het heel leuk vinden om nog eens wat van jullie te horen als jullie weer terug in NL zijn!
Hele goede reis!! Lieve groetjes Marielle -
23 Februari 2011 - 08:06
Ruud En Maria:
Heel hartelijk dank voor jullie verslagen. Het is volop mee-genieten. We zullen graag luisteren naar het volledige relaas als jullie weer bij ons terug zijn in Nederland. Wees gewaarschuwd: Hier passeren (hopelijk de laatste) nog koude vriesnachten. Vanaf a.s. donderdag zal de temperatuur ietsje stijgen. We wachten smachtend op de lente. Jullie zullen hier moeten acclimatiseren. Tot gauw.
Ruud en Maria. -
23 Februari 2011 - 09:55
Omie:
wat een ervaringen weer,dus jullie komen terug met 2 koffers ervaringen.Wat zijn jullie fantastisch goed om gegaan met alles wat iedereen heeft bijgedragen We hopen dat iedereen die geholpen is .beseft, dat Jehovah`s hand nooit tekort is. meiden we zien met verlangen uit naar jullie thuiskomst om nog meer te horen over jullie verblijf daar.we wensen jullie een veilige terugreis Blijf waakzaam en voorzichtig. Dikke knuffel liefs omie -
23 Februari 2011 - 10:22
Maryam:
ik ben trots op je
xxxxxxxxxx -
23 Februari 2011 - 10:23
Maryam :
mijn beauty, Nadine -
23 Februari 2011 - 11:50
Lois:
lieve meiden, jullie worden bedankt!
ik kijk altijd even voor de actie of jullie nog iets nieuws hebben gepost, dus vandaag voor de actie had ik de helft gelezen... wat denk je?!!?! ik met rode ogen op de actie!!! ik heb echt zitten huilen!
jullie verslagen laten zo zien dat de waarheid heel uniek is en het enige wat telt!! dat wist ik al maar door jullie verslagen voel ik het nog een beetje meer. dankjewel daarvoor!
ben wel blij dat jullie toch wel weer snel terug zijn want het is erg onrustig in allerlei landen! bah!
liefs en ik hoop tot heel snel!
xx Lois -
23 Februari 2011 - 17:35
Patrick En Perdita:
Wat een bijzondere reis is dit geweest voor jullie en wat fijn dat wij zo hebben kunnen mee genieten :)
Echt zo mooi dat jullie de broeders en zusters daar hebben kunnen ondersteunen, een ervaring die je je leven lang niet zal vergeten! En die schaal met sprinkhanen!! ieck..alleen bij de aanblik ervan kreeg ik al kippevel arghhh!!..we wensen jullie alvast een goede reis terug, veel liefs en Jehovah's zegen!!! Tot snel XXX -
23 Februari 2011 - 19:51
PA:
Ik zeg niets meer omdat ik nog steeds verwerk wat ik net heb gelezen.
minstens bij het verhaal van Brenda begon het eerste vocht over met wang te stromen.
Volgens mij wordt ik oud, dat had ik vroeger nooit.
Meiden kijk goed uit vrijdag en kom gezond terug.
Tot zaterdag ochtend -
24 Februari 2011 - 09:21
Kirsten:
Ik ben onder de indruk va jullie verhalen en wat een prachtige foto's! Kijk nu uit mijn raam naar een saai, grijs Laakhaven...be prepaired!! ;-) -
25 Februari 2011 - 13:28
Sharon Uit Den Haag:
In een andere taal dienen is nog mooier als je daadwerkelijk ook de taal kunt spreken. Goed van jou om die lezing te doen. Onvergetelijk moment!! Hartelijk bedankt dat we werden meegenomen in jullie gezegende dienst voor Jehovah daar en tot ziens hier in Nederland.
XXXXXX -
25 Februari 2011 - 18:13
Hanna Aben:
Lieve meiden, wat een schitterende verslagen hebben jullie geschreven! Ik kreeg echt heimwee weer terug naar Uganda. Het is zo aanmoedigend om daar te zijn, en te zien hoe gelukkig de br's en zr's daar zijn ondanks dat ze haast niks hebben. En tegelijkertijd zo fijn om hun aan te moedigen dat ze echt zien dat Jehovah's organisatie wereldwijd is. Ik heb echt genoten toen ik in Uganda was voor de prediking vorig jaar en ben blij dat jullie ook van alles genieten. Ja als je dan weer thuiskomt in Nederland is het echt weer wennen, en heb je heimwee naar de lieve br's en zr's in de Parel avn Afrika. Leuk dat jullie nog achterop de pickup van oom Henry hebben gezeten, toen mijn vriendin en ik daarop zaten, van Hoima naar Kisiita was het heel de weg zwaaien en groeten naar iedereen die naar ons riep en zwaaide, toen kwamen we echt onder het stof en met geen gevoel meer in onze handen en met schorre stemmen:-( in Kisiita aan. Maar het was een onvergetelijke ervaring. Maar superbedankt voor de mooie verslagen en tot snel!! -
27 Februari 2011 - 23:01
Andre En Angelique:
He Uffies, ik zag ineens een foto bij een site op Lilians FB en dacht: het lijkt Nadine wel. Intussen zullen jullie wel terug zijn in Nederland. Jammer dat ik het niet eerder gezien heb. Wat een geweldige ervaringen. Erg brave van jullie, had ik nooit gedacht. Zijn julli nog gezond? En te weten dat jullie het al eng vonden om vis te eten, hebben jullie zoveel meers ontdekt. Daar wordt je wel hard van. Nu wij nog. Vorige week aten we bij Filipijnen. Ze hadden gewoon kip gekookt, normaal eten ze ingewanden. Was ik even blij. Nogmaals, erg brave van jullie en alles zonder AC en genoeg higiene. Mijn Nederlands wordt er ook niet beter op. Ze zullen jullie vast missen daar. Hebben jullie plannen om weer een keer terug te gaan? Veel sterkte met de Nederlandse kou.
Veel liefs Andre&Angelique -
02 Maart 2011 - 21:59
Wout +Adrie De Jong:
Wij zijn echt aangemoedigd door jullie
totale verslag, en zijn er van doordrongen dat het noodzakelijk is om financiele hulp te verlenen. Wat
fijn dat heel wat brs, en zrs. dat in-
zien. Ieder die dit verslag leest, denkt
na wat hij of zij kan geven om daar de
nood te lenigen. Wij waarderen ook
alle inspanningen van Mirjam en Henry
voor hun brs.en zrs. vind je ook niet?
Nogmaals bedankt voor alles!!
Wehebben regelmatig contact met
Mirjam en Henry en door jullie verslag
hebben we nog een bredere kijk ge-
kregen op het dagelijkse leven van
onze brs. en zrs. daar en hoe ze
moeten knokken om het hoofd boven
water te houden of boven het stof te
houden.Bravo!!
-
04 Maart 2011 - 09:20
Ellen:
Hé Uffies! Ben echt met stomheid geslagen over dit reisverslag...?!?!
Ik wist helemaal niet dat jullie daar zaten! Wat een avontuur!!!
Prachtig en onvergetelijk voor jullie en voor de brs/zrs dáár. Ik ga snel de rest vh verslag lezen en hoop jullie snel te spreken in NL. (moet lukken want hebben nwe toewijzing in Rotjeknor!) Lotsofluv' -
22 Mei 2011 - 19:17
Andreas Van Den Berg:
"Wie deernis heeft met de geringe leent aan Jehovah". Jullie zijn allebij fantasties, ik ben echt trots op m'n zussen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
