Het einde in zicht...

Zondag 20-2-2011
HOERAAAAA HET REGENT!!!! Op het moment dat ik zit te typen mag ik zowaar nog een flinke regenbui meemaken in hartje Afrika!
En alweer zijn we een week verder sinds het vorige verslag, niet te geloven hoe snel de tijd hier gaat! Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik in minder dan een week alweer die kou en die gehaaste, gestreste routine van Nederland in moet. Mag ik “bah!” zeggen? Die twee dingen kunnen me echt gestolen worden hoor.

Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst een Swahili toespraakje gehouden! Wat een lol! Het was vooral pronken met andermans veren natuurlijk, want Mirjam had het toespraakje voor me gemaakt met hulp van Jolly (die nu herstelt van de hernia operatie). Jolly is uit Kenia en spreekt dus Swahili. Mijn assistent was Chantal, die ook Swahili spreekt door haar achtergrond in Burundi.
Ik had geen flauw idee wat ik aan het uitkramen was, maar heb vooraf vooral veel op klemtoon en zinsmelodie geoefend met Rosa (namelijk ook Swahilisprekend uit Kenia). Na afloop van de vergadering viel de hele gemeente om m’n nek vol lofprijzingen over mijn Tanzaniaanse Swahili, hahahhahaaa!! Eerst dacht ik “ja ja, dat is zeker net zoiets als een “compliment “ (ahum) op mijn Perzisch met een Afghaans accent…” maar nee, men bedoelde echt het zuivere Swahili.

Verder was het afgelopen weekend de spanning in het land best te voelen vanwege de presidentsverkiezing die hier gaande is. Steeds meer militairen werden Hoima ingereden en overal werden veiligheidsvoorzieningen getroffen. Veel mensen zijn bij voorbaat al de grens overgegaan naar Kenia. De Nederlandse ambassade heeft zelfs voor alle Nederlanders regelingen getroffen om ze te evacueren mocht het ergens uit de hand lopen. In huize Ssenyonga is ervoor gekozen om hier te blijven zolang er niets geks gebeurt, en worden we door de ambassade op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen. Omdat het een paar jaartjes geleden in Kenia zo uit de hand is gelopen, is men bang dat hetzelfde nu in Uganda zou kunnen gebeuren. Ach, tot nu toe is het een heleboel geschreeuw en weinig wol. We halen maar onze schouders op en houden ‘t een beetje in de gaten. Vrijdag werd er gestemd en zijn we allemaal braaf, voor alle zekerheid, binnen de poorten van Mirjam en Henry’s compound gebleven. Hoera! Dagje vrij! Wat jammer nou, verplicht uitslapen… ;-)

Tja, en zaterdag zou ‘t ook nog eens best gevaarlijk kunnen worden. Dan maar niet de straat op. Deze keer bleven we braaf binnen de poorten van ja ja! Het zwembad!! Wat een straf die verkiezingen. Eindelijk weer een kansje een beetje kleur te krijgen (nee we komen echt niet verkoold terug na 6 weken Afrika…) en nog leuker: Rosa en Wilberforce hebben hun eerste “stapjes” in het water gezet. Daar sta ik dus helemaal niet bij stil, dat ze hier nauwelijks met water te maken hebben, en dus bijna geen van allen hier kunnen zwemmen. Zo leuk om al die fanatieke pogingen te zien, en ‘t ging nog best goed ook voor de eerste keer. De jongens van Henry en Mirjam hebben ook van hen leren zwemmen en nu leren zij het weer aan hun vrienden. Geweldig! Nooit geweten by the way dat het voor een Afrikaan veel lastiger is om te blijven drijven dan voor ons, en dat dat simpelweg te maken heeft met lichaamsvorm, curve van de rug en de ronde kontjes enzo! Na een duik van mij achterover het water in was het hele zwembad in rep en roer, dat moesten de jongens natuurlijk ook uitproberen! Vooral Crispus was fanatiek! Wat hebben we gelachen zeg om die gasten! Zie de foto’s.

Vandaag rond 17.00 uur worden de stemresultaten bekend gemaakt. Het zou er dus vanavond of morgen om kunnen gaan spannen. Maar goed dat we nu niet in Mbarara zitten, daar komen zowel de huidige president als zijn sterkste concurrent vandaan. Altijd gedoe daar dus. Tegen de tijd dat wij eens richting Kampala moeten om de vlucht te halen aanstaande vrijdag, zal de onrust wel weer geluwd zijn.

Maandag 21 februari 2011
Nou, inmiddels zijn de stemresultaten bekend en er is nog steeds niets gebeurd! Het is zelfs de meest vlekkeloos verlopende verkiezing in tijden. Dus vandaag zijn we gewoon in de velddienst gegaan, dat vakantievieren moet maar weer over zijn he! Nog maar een paar daagjes te gaan om de nabezoeken en studies over te dragen.

Nu iets anders: Inmiddels hebben we samen met Mirjam en Henry een plan de campagne gemaakt hoe we jullie bijdragen ter ondersteuning van de broeders en zusters hier kunnen besteden. Om jullie een beeld te geven van enkele broeders en zusters volgt hieronder een introductiemoment…

Haruna en Rose Wandera.
Haruna Wandera is dienaar in de bediening in Hoima. Hij is een van de vertalers in de plaatselijke Runyoro taal en heeft een grote bijdrage geleverd aan de vertaling van het “Wat leert de bijbel echt?” boekje in Rutoro/Runyoro. Toen wij net in Uganda aankwamen, kregen we voor het eerst een doos Runyoro Wat leert-boekjes van Bethel mee naar Hoima, vers van de pers!
Haruna’s achtergrond: hij komt uit een moslim familie, en is in de negentiger jaren als enige van zijn familie in de waarheid gekomen. Hij is 1 van de 4 broeders en zusters die vanaf 2004 in Hoima een tijdlang met z’n viertjes in een kamertje hebben vergaderd. Hij heeft de gemeente dus in betrekkelijk korte tijd zien groeien tot rond de 40 verkondigers met een heleboel aanhang (vorige zondag hadden we 129 aanwezigen!!!) Zijn vrouw verliet hem en hun 5 kinderen kort nadat zijn zaak failliet ging omdat hij was bestolen. Al die jaren was Haruna getrouw alleen doorgegaan. Nu is hij een jaar geleden getrouwd met Rose, een lieve alleenstaande zuster met 2 kinderen.
Als huwelijksgeschenk heeft de gemeente toen (op initiatief van praktisch denkende Mirjam uiteraard) het armoedige, uitgeleefde huisje waar hij met zijn 5 kinderen woonde, een fikse opknapbeurt gegeven. De enige slaapkamer had niet eens een raam, was een donker hol. Lekker handig schoonmaken, ahum! De broeders hebben een gat in de muur gemaakt en een raam geplaatst, dus dat probleem is opgelost. Maar wat meubels betreft bleek er alleen een twijfelaar en één eenpersoonsbed te staan. Met 2 volwassenen en 7 opgroeiende kinderen bij elkaar?? Ik snap niet hoe en waar iedereen slaapt.
Maar dat slapen met zo’n groot gezin nu, een jaar na dato, nog steeds problematisch is, is wel duidelijk. Dus hebben we gedacht om dit gezin in elk geval een stapelbed en 3 matrassen te geven. Nog steeds niet voor ieder apart een bed, maar geloof me, ze zouden het niet eens handig vinden! Als je bedenkt dat het gemiddelde woon- en/of slaapkamertje 10 vierkante meter is… waar laat je al die bedden! Matrassen opstapelen is dan gewoon veel handiger.

Caroline Kabatonozi.
Caroline is een pionierster van rond de 60, ook al zo’n oude rot in de gemeente van Hoima, een van de eersten. Ze woont ver van Hoima vandaan maar komt toch elk weekend terug voor de vergaderingen. Wat een leuke vrouw is dat zeg! To be honest, de meeste Ugandezen komen op mij over als erg gesloten en stilletjes. Maar zij niet! Altijd pretoogjes, altijd ondeugend, altijd hartelijk en goedgeluimd. En ze gaat maar door met pionieren, ondanks dat ze nauwelijks tot geen inkomsten heeft.
Mirjam wist dat Caroline ergens een veldje heeft wat familie bezit is. Maar voordat een “ruw” veld überhaupt klaar is om voor het eerst bezaaid te worden… in feite koop je een stukje bush dat je zelf helemaal moet vrijmaken van bush, stenen en andere zooi. Het eerste ploegen is ontstellend zwaar, dat zou Caroline nooit zelf kunnen. En dus gebeurt er niks. Dus ook geen inkomsten. Daar gaan we wat aan doen! Als Caroline alleen maar uit de vicieuze cirkel gehaald kan worden en het veld voor haar klaar gemaakt kan worden… dan kan ze zelfstandig aan eigen inkomsten komen!
Dus kwam Mirjam met een lumineus idee: Zij zelf is werkzaam bij een ontwikkelingsorganisatie voor lokale boeren, die de lokale boeren bijschoolt en hen een steun in de rug geeft om daarna zelf hun land zo duurzaam mogelijk te benutten en gelinkt te worden aan winstgevende markten. Dat zou een start voor een structurele inkomstenbron zijn. Om die steun te krijgen, moet een boer betalen voor lidmaatschap van die organisatie. In Hoima heet dat HODFA: Hoima District Farmers’ Association. Membership kost 5000 Ugandese shilling per jaar. Ik viel echt van mijn stoel toen ik dat bedrag hoorde! Omgerekend nog geen 2 euro per jaar?! Ja echt, en de gemiddelde boer is zo arm dat hij daarvoor een lening moet afsluiten bij de bank. Ook Caroline kan dat niet zelf bekostigen. Het idee is dus om te zorgen dat er voor 2 dagen een tractor gehuurd wordt om haar veld te beploegen voor de eerste keer, dat er zaad voor haar wordt ingekocht en dat ze in elk geval voor 2 jaar lid kan worden van HODFA.

Brenda Kunihira.
Brenda is een jonge meid (19 jaar) die al een heleboel te verduren heeft gehad. Ze heeft in haar eentje besloten de bijbel te gaan bestuderen, terwijl ze thuis woonde. Zeer tot ongenoegen van haar moeder, die haar wegens haar vastberadenheid om Jehovah op de eerste plaats te stellen, het huis heeft uitgeschopt. Zelfs nu nog, nu ze al enige tijd alleen woont, probeert haar moeder haar over te halen haar geloof te verloochenen in ruil voor de mogelijkheid weer thuis te kunnen wonen. Maar Brenda is sterk. Ze gaat moedig door en is kort geleden begonnen met de pioniersdienst. Ondertussen woont ze ergens op zichzelf terwijl ze nagenoeg niks heeft. Slapen doet ze op een matje. Nederig aanvaardt ze klusjes zoals het wassen van kleren voor anderen om een centje te verdienen. Maar permanente inkomsten heeft ze niet. Ze is bezig met een naaicursus, met de bedoeling daar later wat mee te verdienen, maar ja, wat moet je met een half-afgeronde naaicursus zonder naaimachine? Tijd om volharding te belonen. We hebben vandaag een naaimachine voor haar gekocht! By the way, dat zijn van die nostalgische Singer trapdingen die bij ons in het museum staan. We gaan ook een fijne goedgevulde boodschappenmand voor haar regelen. En een bed met matras, want zonder slaap hou je de pioniersdienst ook niet vol.

Rose Kimuli
Rose is een pasgedoopte zuster, een Bijbelstudie van Mirjam. Ze is 27 jaar. Ze werkt hard om in haar behoeften te voorzien, heeft een veldje en een paar biggen ver van Hoima vandaan. Om toch dicht bij de broeders en zusters in Hoima, dichtstbijzijnde gemeente, te zijn, huurt ze hier in de buurt een kamertje en bezoekt daardoor toch alle vergaderingen en kan in de velddienst. Die biggen moeten, als ze groot zijn, geld opleveren, maar voorlopig zijn de biggen nog biggetjes. Wat het veldje betreft, zit ze in hetzelfde schuitje als Caroline. Dus om haar op lange termijn te kunnen helpen zichzelf te bedruipen en voldoende tijd over te houden voor theocratische activiteiten, gaan we hetzelfde voor haar doen als voor Caroline.

Wilberforce en Rosa Ouma.
Inmiddels is wel duidelijk uit onze verslagen dat dit het kringopzienerkoppeltje is dat ook Hoima bezocht. Zij is Keniaanse, hij is Ugandees. Ze hebben beiden jaren in de speciale pionierdienst gestaan voordat ze in de vervangende kringdienst werden aangesteld in 2006. Hun laatste toewijzing als speciale pioniers was Hoima, dus Hoima voelt voor hen aan als thuis. Ze hebben deze gemeente zien groeien van zero naar wat het nu is. Ze zijn ook kind aan huis in huize Ssenyonga, hier hebben ze het laatste jaar in de vervangende kringdienst ingewoond. Precies in het weekend dat wij arriveerden in Hoima, zaten zij tussen de verhuisdozen omdat ze overgingen van Ssenyonga naar een huurhuisje vlakbij een Koninkrijkszaal in Kampala. Sinds dit dienstjaar zijn ze in de vaste kringdienst. Afgelopen jaren hebben ze heel Uganda gezien met openbaar vervoer (gezellig, met je koffers en zooi op de boda stoffig aankomen in de volgende groep / gemeente… of uren wachten tot je taxi vol is met anderen totdat ie een keer wegrijdt en dan, terwijl je om 06.00 uur in de taxi zat, pas om 13.00 vertrekken en einde middag ergens aankomen… kan me zo voorstellen dat de Kingdomsmile af en toe een beproeving was :-))
Ze zijn druk aan het sparen voor een autootje (nee hier bestaat geen leaseauto regeling…) en dus is het de moeite waard om hen een flinke boost te geven om die auto te kunnen kopen. Daar zijn ze niet alleen zelf mee gebaat, maar eigenlijk de hele kring. Er zijn hier maar enkele KO koppeltjes zo jong en flexibel als zij, dus alles om hen te helpen het vol te houden in de toch al (in onze Nederlandse ogen) heel zware kringdienst, is heel mooi meegenomen.

Mapenzi.
Mapenzi is een jong zusje van 14 jaar uit de Swahili groep in gemeente Hoima. Ze komt oorspronkelijk uit Congo. Ze is vorig jaar gedoopt en is heel actief in de gemeente. Haar ouders hebben een klein winkeltje in een dorpje aan het Albert Meer, maar aangezien er daar geen goede scholen zijn, zit Mapenzi in Hoima op school. Hoewel ze al 14 is, zit ze nog steeds op de lagere school. Door de armoedige omstandigheden en gebrek aan schoolgeld heeft ze verschillende klassen gemist. Ze woont alleen met haar 4 kleinere broertjes en zusjes in Hoima, en zorgt voor ze buiten schooltijd. Het is nog niet helemaal duidelijk wat we voor haar kunnen doen, maar wat wel duidelijk is, is dat ze op een compleet minimum leeft, met grote verantwoording voor de zorg voor haar jongere broertjes en zusjes. We denken haar financieel wat te kunnen ontlasten door haar wat levensmiddelen en kleding te geven.

Familie Bahati Kasongo.
Zuster Bahati is nog niet zo lang geleden uit Kyankwali vluchtelingenkamp naar Hoima verhuisd. Haar man, broeder Kasongo, was een fijne broeder en ouderling in een van de gemeenten van Kyankwali. Ze komen uit een gebied in Congo met veel conflicten en moesten vluchten. In Kyankwali werden ze uitverkoren om te emigreren naar Canada. Dat zat anderen binnen het vluchtelingenkamp niet zo lekker, en broeder Kasongo en ook hun kleine meisje van 3 jaar werden vergiftigd. Enige motief was domme jaloezie. Bahati was toen net zwanger van haar jongste spruit. Ze is alleen overgebleven met 4 kinderen. Ze staan nog steeds op de nominatie om te emigreren naar Canada, met hulp van de UNHCR (Hoogste Gemachtigde der Verenigde Naties voor Vluchtelingenzaken), maar ondertussen zit ze hier in Hoima zonder echtgenoot en zonder inkomsten. We hadden aanvankelijk gedacht bedden voor haar en haar kinderen te kopen, maar omdat de kans groot is dat ze binnen enkele maanden vertrekt, houden we het bij matrassen en levensmiddelen. Sommige van de kinderkleertjes die we uit Nederland hebben meegenomen zijn ook naar haar kindertjes gegaan.

Dit is slechts een greep van alle verhalen uit alleen maar onze gemeente in Hoima. We zullen jullie niet verder vermoeien ;-)!

Na de velddienst zijn we vandaag met Mirjam nog even op stap geweest om allerlei dingen kunnen inkopen, zoals de naaimachine voor Brenda en een hele berg tweedehands goede kwaliteit beddengoed, en we hebben ook al een bestelling geplaatst voor stapelbedden voor Haruna en Rose, en voor zuster Harriet, wiens verhaal er nog niet eens in staat. Kort samengevat: zij is een van de eerste 4 broeders en zusters hier in Hoima, pioniert getrouw en zorgt ondertussen voor haar eigen 5 kinderen en de 4 kinderen van haar man die niet in de waarheid is en haar het leven zacht gezegd niet makkelijk maakt.

Samengevat kunnen jullie overtuigd zijn dat op een dankbare en wijze manier jullie centjes worden besteed, geen cent ervan gaat verloren!

Last but not least hebben we vandaag op de valreep nog twee zeer Afrikaanse ervaringen opgedaan: vanmorgen zaten we niet in, maar achterop de pick-up van Henry om afgeleverd te worden bij het trefpunt voor de velddienst. Lekker luchtig (en stoffig)!
Zojuist hebben we EINDELIJK de lekkernij mogen oppeuzelen waar we bijna zes weken op hebben gewacht: geroosterde sprinkhanen! Zoals Henry het beschrijft: het is net als toast met cheese. Volgens Mirjam smaakt het meer als garnaaltjes. Voor mij…. Een beetje vreemd maar best lekker! En erg crunchy! Crispus daagde ons uit om minimaal vijf sprinkhanen tegelijk te vermalen. Stond die even op z'n neus te kijken toen die Hollanders zonder blikken en blozen een handje sprink in de mond gooiden! Okee, dat was wel pas na de eerste shock, maar toch. Over integratie gesproken!

Nou dames en heren, waarschijnlijk wordt dit het laatste verslag uit de Parel van Afrika, want zaterdag staan de mzungu’s weer met de (dan nog stoffige) voetjes op natte, koude Hollandse bodem…. Zucht. Ik zou de rode dust bijna gaan missen. Niet de kindjes met de vieze handjes. Wel de lieve broeders en zusters hier. En de vele vele Bijbelstudies. En de zon… (soms niet)… en en en…

Tot snel allemaal!