Visum gedoe...maar niet lang!(English scroll down)

Hallo allemaal!

Dank jullie wel voor jullie reacties op het blog, het is fijn te zien dat jullie allemaal meegenieten van mijn avonturen hier!
In sommige reacties denk lees ik een wat heftiger, zieliger beeld van mijn verblijf in Kenia dan de werkelijkheid was, alsof ik alleen maar heb overleefd en niet genoten. Om eens voor altijd die indruk weg te nemen: Ik heb waanzinnig genoten van elke dag die ik in Kenia mocht doorbrengen! Van elk moment, van al het nieuwe dat ik heb mogen ervaren. Dat de nieuwe indrukken af en toe overweldigend waren, hoort er nu eenmaal bij. Ik ben blij dat ik alles zo intens beleefd heb, ondanks dat dit ook emoties met zich meebrengt. Mijn herinneringen zijn alleen maar heel erg mooi en ik zou morgen zo weer terug gaan, en wie weet, zelf een kip slachten, haha :-)!

De tijd vliegt ondertussen voorbij, ik ben alweer meer dan een maand hier en nog steeds ben ik aan het schrijven over de eerste twee weken. Hoewel er vast velen benieuwd zijn naar de verhalen over Hoima zelf, moet ik toch echt deze ervaring kwijt over visa problemen en hoe het tij keerde! Ik ben jullie ook nog wat fotootjes van het fantastische congres in Nairobi schuldig, dus die staan bij dit verslag.

De terugreis van Nairobi naar Kampala legden we, net als de heenreis, af met een nachtbus. 19 uur vertrekken, 7 uur volgende ochtend aankomen. Midden in de nacht kom je dan ergens de grens tegen en word je met z’n allen de bus uit gewerkt om een lange rij te vormen voor het grenskantoortje waar we allemaal (alweer) allerlei douaneformulieren moesten invullen.

Daar stonden we dan, in het donker, en in de kou, met de Masai doeken om ons heen geslagen die Rosa had meegenomen. Bij het grenskantoortje liep een man die niet eens officieel een beambte was, te gillen dat ik 50 dollar moest betalen voor een visum. Maar een broeder van Bethel had ons daarop voorbereid en verteld dat we niet zomaar voor gaas moesten gaan, dat mijn visum van twee weken geleden op de airport waarschijnlijk nog geldig was (ze zijn bezig om de grensregels te versimpelen binnen enkele Oost Afrikaanse landen waaronder Kenia en Uganda, maar dat was nog niet compleet geëffectueerd) en dat opnieuw een visum betalen vooral geldklopperij was. Ik negeerde de man dus en kon inderdaad doorlopen naar de andere kant van de grens, waar we opnieuw een uur moesten wachten tot de bus klaar was voor vertrek. Eindelijk ging de deur open. Kwam er opnieuw een beambte, die alle passagiers van onze bus opnieuw in de rij deed doen gaan, en opnieuw (ná de grenscontrole!) werd van iedereen het paspoort gecontroleerd! Deze keer werd ik wél uit de rij geplukt met een hoop poehaa. Dat ik geen visum heb. Ik zal jullie de discussie besparen, maar ik werd dus meegenomen onder begeleiding van meneer de beambte, terug naar het grenskantoortje. Rosa achter me aan natuurlijk, als ik niet mee mocht, ging zij ook niet mee. Het risico bestond dat als we te lang oponthoud zouden geven, de bus gewoon zou vertrekken en wij zouden achterblijven op de grens. Iedereen wist dat, dus wat zijn je kansen als je schaakmat staat, hoe oneerlijk het ook is. Achteraf hoorde ik dat Rosa de mannen heeft horen bedisselen dat ze bewust die rij zouden maken voor de bus, om mij eruit te kunnen plukken. Stelletje geldschieters!

Ik had er uiteraard flink de balen van, vooral toen de andere meneer in het kantoortje opnieuw mijn vingerafdrukken wilde, expres tergend langzaam mijn paspoort van voor tot achter bestudeerde en er tekeningetjes in leek te maken, ondertussen nog een andere man hielp, en naar Rosa commandeerde dat ze naar buiten moest gaan. Wat ze koppig bleef weigeren want ze wist dat het er de officier alleen om te doen was mij apart te hebben en nog meer geld zou proberen af te troggelen. Toen ze bleef staan werd de man nog chagrijniger dan hij al was. Of dat het was of ons gemompel dat meneer zo nodig zijn mannelijkheid moest bewijzen en we hem maar zijn zin moesten geven, hij draaide zich om en krabbelde wat in mijn paspoort. Nadat ik toch nog 50 dollar had gedokt voor het derde visum in twee weken tijd, verkondigde de man triomfantelijk en met ‘autoriteit’ dat hij me een visum voor slechts één maand gaf en dat hij de einddatum in mijn paspoort had gezet. Geen discussie mogelijk. Dit was zo oneerlijk! Van 3 maanden visum ineens terug naar 1 maand visum! Maar goed, men liet ons gaan en gelukkig stond de bus er nog, hoewel met een luid mopperende chauffeur.

Ondertussen probeerde ik me niet te druk erom te maken en zagen we het maar als een poging van Satan om mijn dienst voor Jehovah in Uganda tegen te werken. Geen wonder dat Jehovah inderdaad het tij keerde op een bijzondere manier!

Eenmaal terug in Kampala bezochten we zo spoedig mogelijk de Immigratiedienst. Mijn doel was: een visum krijgen voor het halve jaar dat ik hier zou zijn. Ik wist van een zogenaamd multiple entry visum, waarmee je ongelimiteerd het land in kan komen en die ook standaard 6 maanden geldig is.

We werden een kamer binnengebracht waar verschillende mensen met hun issues werden geholpen. In een open kast hingen ongeordend vergeelde dossiers die vijftig jaar oud leken. Voor mijn gevoel was een systeem hier ver te zoeken. De medewerkers zaten met zijn drieën aan een oud donkerbruin bureau. Er was ook een andere mzungu binnen, een lange blonde man. Hij keek mij en Rosa onderzoekend aan toen we binnen kwamen, maar ik had er geen oog voor, wilde vooral mijn aanvraag indienen. De dame die mij hielp vroeg me waarom ik specifiek dit multiple entry visum wilde. Ik legde haar een en ander uit, Jehovah’s naam gebruikend en uitleggend dat ik als een van Jehovah’s Getuigen mijn vrienden en geloofsgenoten hier bezoek en hen wil ondersteunen in het bijbelonderwijzingswerk dat we op vrijwillige basis doen. Dat ik hoofdzakelijk in Uganda zou blijven maar misschien ook nog een tweede keer Kenia zou bezoeken (hoewel mijn hoofdreden de geldigheidduur van dit visum was). Ik zag aan haar dat ze verzachtte toen ze vernam dat ik hier niet was om te werken (dan krijg je dit visum niet, en ze screenen mensen van top tot teen om te bewijzen dat je hier echt niet werkt en geld verdient). Toen zag ze alle stempels in mijn paspoort van de laatste twee weken en beaamde volmondig dat ik inderdaad het visum nodig had waar ik om vroeg.
Om die te krijgen, moest ik kopies van mijn paspoort maken, van alle stempels, een aanvraagformulier invullen en ook nog een begeleidende persoonlijke brief opstellen waarin ik alles zou herhalen wat ik zojuist mondeling had uitgelegd. Inmiddels was het half 5 ’s middags en ze sloten over een half uur!

Terwijl we met de dame afrondden, kwam de mzungu naar ons toe. “Hello my sisters!” Hij was een broeder, en had alles gehoord wat ik de dame had verteld! Al die tijd vond Rosa zijn gezicht al zo bekend, wist niet precies waarom! Nu herkende ze hem weer. De broeder en zijn vrouw zijn Deens, hebben als needgreaters (wat ik dus nu aan het doen ben) in Uganda gewoond en gediend, tot zijn vrouw zwanger werd en ze terug gingen naar Denemarken. Inmiddels is hun zoontje 7 jaar oud en hij vertelde dat ze hebben besloten als gezin terug te komen naar Uganda en permanent hier te blijven, voor zolang als mogelijk, en hun dienst hier weer op te pakken. Is dat nou niet geweldig?!

Ik ging vlug met het papierwerk aan de gang: kopies bij een welwillende meneer in zijn kantoortje gemaakt, van een andere welwillende meneer kreeg ik een leeg A-4tje om met pen mijn ‘persoonlijk begeleidend schrijven’ op te krabbelen.
Ondertussen had de broeder de dame die mij hielp, ervan verzekerd dat wij eerlijke, betrouwbare mensen zijn en dat ons verhaal 100 procent klopt, dat er geen screening nodig is. Toen ik klaar was met mijn papieren, vergezelde de medewerkster mij naar de grote baas en deed een goed woordje voor me. Hij zou bepalen of ik het visum zou krijgen.
Toen ontstond het volgende probleem: ik moest meteen betalen, alweer 100 dollar, en ik had geen dollars meer! Ik had er niet op gerekend inmiddels al 150 dollar aan drie visa kwijt te zijn. Daarnaast kwamen ze er nu ook mee dat ik paspoortfoto’s erbij moest inleveren. Ook dat nog. Omdat ze wisten dat ik van plan was de volgende dag naar Hoima te vertrekken, waren ze opnieuw bereid mee te werken: de grote baas gaf me het bankrekeningnummer van de Immigratiedienst. Ik moest naar een bank, daar vandaag nog 100 dollar overmaken en de volgende ochtend vroeg terugkomen met het bewijs van betaling (waarom niet morgen gewoon dollars meenemen? Dat mocht niet meer, vraag niet waarom) en de pasfoto’s. Ze beloofden dat ik dan diezelfde ochtend nog mijn visum zou krijgen. Inmiddels was het 5 uur ’s middags: sluitingstijd van de Immigratiedienst maar ook van de banken!
Twee uur later waren we wel de pasfoto’s rijker maar hadden we het na heel wat gezoek opgegeven een bank te vinden die nog open was. Liepen we bij toeval langs eentje die nog open was zeg! Tot hoe laat? 7 uur! Ze waren al aan het afsluiten! Toch naar binnen, ik moest persoonlijk toestemming aan de manager van de bank vragen voor 5 minuten extra om de boel af te handelen. Maar dan heb je ook wat!

Dus, de volgende morgen kon ik trots al mijn papierwerk, bewijs van betaling en de pasfoto’s inleveren. Ik rekende erop opnieuw weggestuurd te worden om later terug te komen, of ten minste heeeeeeel lang te moeten wachten. Maar nee! In record tijd, niet eens een half uur later, kwam de grote baas naar me toe en overhandigde me vriendelijk mijn paspoort met een prachtig multiple entry visum erin…. En een verrassing! De visum is niet voor 6 maanden geldig … maar een heel jaar!!! Iets waarvan Mirjam bij het horen ervan bijna steil achterover viel, omdat dit wel heel uitzonderlijk is! Ze geven nooit zomaar een visum van een jaar af, laat staan in zo’n record tijd! Wie kan nog zeggen dat Jehovah niet met ons was?! (Romeinen 8:31, Psalm 56:11).

Tot de volgende keer!


VISA TROUBLE AND BLESSINGS FROM JEHOVAH

On our way back to Kampala after the convention, I got visa trouble at the border between Kenya and Uganda. At the airport I already had paid a visa for 3 months to enter Uganda. But as I left Uganda a day later to Kenya (2nd visa to pay for), they told me that the visa from the airport was now void and I had to pay again, the 3rd visa in two weeks time. Because I knew it was just corrupt and getting money out of a mzungu pocket, I didn’t just go with the flow. As a punishment, just to bully me and show his ‘manhood’ (how pathetic), the officer behind the counter gave me only 1 month visa while I paid the same as for a 3 months visa! So, after 150 dollars, I was allowed to stay in Uganda for only 1 month! Anyway, we saw it as just another attempt of Satan to work against my efforts to serve in Uganda, no wonder that Jehovah again interfered and guided matters in an amazing way!

Back in Kampala we visited the Immigration Office around 4 pm. My goal was: a visa for half a year.
I knew about a so called multiple entry visa, which grants me unlimited entry and re-entry in Uganda and is valid for half a year. We entered a room where several people were being attended to. There was another mzungu too, a red/blond tall man. He was watching us but as I wanted to get my things done, I didn’t pay too much attention to him. The lady who helped me, asked me for what reason I wanted to have this multiple entry visa and I explained her, using Jehovah’s name, that I’m a Witness and visiting friends here to support them in our bible teaching work on a voluntary basis, that I meant to stay in Uganda but also most likely would visit Kenya a second time (although my main reason was the length of stay with this m.e. visa). I felt she softened when she learned I wasn’t here to work (when working, u won’t get the visa I needed, and they screen people through and through to prove that they really do not work in UG) and when she saw all the stamps in my passport of my visit to Kenya and back, she agreed fully with me that I needed the visa I asked for. So she explained that I had to make copies of my passport and all the stamps, fill out a application form and also write a personal letter in which I would explain my situation as I had just done to her. I had only half an hour left to do all that before they closed the office, to submit the form today!

Then the mzungu guy came to us. “Hello my sisters!” He was a brother! And all that time Rosa found his face familiar, but didn’t know why! The brother, from Denmark, had been serving with his wife for years in Uganda, then the sister got pregnant and they went back home. Now they decided to come back permanently as a family with their 7 year old boy, to resume their service here! Isn’t that great?! Afterwards I heard from Rosa that the brother had told the lady that she could fully trust our story, that we are trustworthy people who don’t need screening, that we have a good reputation on being honest people. That was what made the lady accompany me personally to the big boss, who had the authority to decide whether or not I would get the visa. Then the next problem rose: I had not enough dollars left for this visa, for I had already paid for 3 visa in 2 weeks time. Even now they were willing to cooperate, in order to get my visa definite next morning before departure to Hoima! They gave me their bank account and instructed me to go to a bank, get the payment done through them, get back next morning with a receipt of the bank and with two passport photos (which, again, I didn’t have).

Already it was 5pm, banks closed. Rosa and me hurry hurried to a photo studio, and kept on looking for a bank that would still be open after 5pm. We wanted to finish everything as we had agreed with the Immigration Office that we would come back first thing in the morning.
Finally, after we already had given up, we found a bank! About to close though, so again time pressure. I even had to ask permission of the bank manager to have 5 extra minutes to withdraw money for the payment. But… it worked! And the next morning, I proudly handed over my papers and photos and in a record time I had my visa! With a nice surprise: The visa I was given was not for 6 months but for a whole year!! Now who could ever claim that Jehovah was not with us?! (Romans 8:31, Psalms 56:11)

I keep you posted…