Bezoek/Visit Kenya! (for English: scroll down)

Lieve allemaal!

Op dit moment zit ik voor mijn huisje op de compound van Mirjam en Henry, terwijl er enorme geelzwarte vlinders langsfladderen. En niet te vergeten de muggen, die helaas antimuggenspray-resistent lijken…

Jullie hebben lang moeten wachten op het eerste verslag uit de bush, maar nu is het dan zo ver! Ik ben voldoende gesetteld in Hoima, en heb zowaar een Ugandese dongel aan m’n laptop hangen! Zelfs in hartje Afrika gaan ze met hun tijd mee, wat een opluchting voor mij dat mijn navelstreng met de buitenwereld niet alleen in een internetcafé aangeknoopt hoeft te worden!

Mijn grote avontuur begon met twee weken Kenia met mijn vriendin Rosa. Ik wilde heel graag naar haar roots in het dorp waar haar ouders nog steeds wonen, dus, zo gezegd, zo gedaan! Onderweg bezochten we het zendelingenhuis in Kisumu, waar we gastvrij onthaald werden door een echtpaar uit de USA, North Carolina, dat al jarenlang in Afrika dient. Het was alsof we al in het paradijs waren, we voelden echt een weerspiegeling van Jehovah’s persoonlijkheid hier.

LAAT DE BAGAGE MAAR GAAN!
Van Kisumu naar Rosa’s ouders moesten we in Nairobi overstappen op een andere bus, op een busstation in downtown. Al lopend met alle rugzakken werden we continu omringd door verdachte figuren die het op de handtas van de mzungu gemunt hadden. Het zal Nairobi niet zijn… ik had me er al mentaal op voorbereid beroofd te worden omdat Nairobi daar bekend om bekend staat, maar ik had niet gedacht dat het zo erg zou zijn! Het stikte van de dieven!
Onderweg hadden we een mannetje gescoord die onze bagage vervoerde, zodat wij in elk geval de handen vrij hadden. Toen er opnieuw een paar ongure figuren hun slag wilden slaan, verloren we in de consternatie de bagage-meneer uit het oog! Maar Rosa dwong me door te lopen en niet achter de man aan te rennen, en (het antwoord op onze vele schietgebedjes!) precies op dat moment passeerden we een politie agent. Rosa aarzelde geen moment, hield de agent aan, en dwong hem zowat om mij als een bodyguard veilig tot aan het busstation te begeleiden, waarop de ongure figuren afdropen. Wat was ik blij dat Rosa op het moment suprême zo resoluut was en bleef herhalen ‘wat boeit onze bagage, laat alles gaan, het maakt niet uit dat we alles kwijt zijn, zolang jij maar veilig blijft!’ Heel raar dat je dat in theorie weet, maar ik in een reflex toch geneigd was achter de bagageman aan te gaan. Lesje weer geleerd… En zowaar, tot onze grote opluchting stond onze bagageman gewoon netjes op ons te wachten op het busstation, terwijl wij eigenlijk al onze bagage als opgegeven beschouwden. De keren dat we Jehovah bedankt hebben voor zijn bescherming kunnen we niet meer tellen.

LEVEN OP HET PLATTELAND
Mijn dagen bij Rosa’s ouders op het platteland waren zo indrukwekkend! Ik heb dit echtpaartje leren kennen als een heel lieve, nederige broeder en zuster. Papa Rosa is nog steeds in de pionierdienst en dient als ouderling in hun kleine gemeente in het dorp. Mama Rosa is ook een heel ijverige zuster en wandelt wat af naar verschillende Bijbelstudies in de omgeving. Ze waren ontzettend gastvrij en zorgzaam voor me, deelden het minste dat ze hadden. Hadden zowaar 4 kippen geslacht voor hun visite (ikke…). Maar niets was hun te veel.

Voor mijn gevoel leven ze in the middle of nowhere, ze hebben geen stroom, geen water bij de hand, dat moeten ze ergens verderop halen. Over de smalle paden die naar hun erf leiden, kan geen auto komen, hooguit (als de paden niet vergaan zijn door de regen) een bodaboda (motor taxi). Overal is zand en aarde, tot aan de deur van hun huisje. Maar, opgeleid door Jehovah, hebben ze zo’n hoge standaard in hun dagelijks leven als t gaat om hygiëne, dat ik geen seconde ziek was geworden. Rosa volgde me als een bull terrier, bleef me instrueren: dit is Afrika, niet Europa, was alsjeblieft je handen nog grondiger, niet meteen de zeep afspoelen, wrijf het goed en lang in, raak je gezicht nooit aan met je handen, schud je hand niet met jan en alleman maar bied hen je pols aan, etc etc. Afgewassen borden en bestek werden zorgvuldig met schone tissues afgedroogd, want zelfs de resterende druppels water kunnen nog schadelijk zijn. Achteraf hoorde ik van Rosa dat haar familie elke dag bezorgd aan haar vroegen, hoe is Natalie wakker geworden? Is ze niet ziek? Maar dank zij hun zorg werd ik elke dag prima wakker!

Fysiek was ik gezond als een paard, maar mentaal was het af en toe best heftig voor me. Ik werd overweldigd door een mengeling van blijdschap en opwinding dat ik eindelijk hier was en Rosa’s ouders kon bezoeken, en aan de andere kant frustratie dat dit eenvoudige leven toch zo nieuw en moeilijk was voor me.
Ik kon bijvoorbeeld niet fatsoenlijk mijn kleren op de hand wassen (heb het nu 2 keer in Hoima gedaan en m’n handen liggen al open), ik kon geen houtvuur maken in het kleien hutje op het erf dat ze als keuken gebruiken, mijn ogen konden maar niet wennen aan de zwarte duisternis die plotseling inviel als de avond nog jong was. Terwijl voor de rest van de familie het leven buiten gewoon doorging alsof de zon scheen, struikelde ik over letterlijk alles en mezelf zonder kersonine lantaarn in m’n hand. Zelfs voor warm water om te wassen was ik afhankelijk van anderen, want daarvoor moest het houtvuur aangemaakt worden. Ik had het gevoel dat ik weer helemaal overnieuw moest leren … leven!

Tegelijkertijd genoot ik dubbel en dwars van elke seconde! Alles was in mijn ogen even boeiend: van toekijken in het kleien keukentje hoe Rosa stapels chapati’s maakte van een plastic teil gevuld met kilo’s bloem, tot kijken hoe een van de kippen werd ontleed. De gast kreeg de maagspier (ahum, ik dus). En van meehelpen met pellen van pigeon peas bij lokale vrouwen, tot het klimmen als aapjes in het bergachtige groen, waar zomaar rotsen her en der neergegooid leken. Wat een uitzicht hadden we! Achter elk bochtje steil omhoog doemde weer een hutje op waar zomaar een familie bleek te wonen in hun eigen hoge terrein. Hun grootste uitdaging was om de (echte) apen bij hun groente en huisjes weg te houden. Er moest altijd iemand van het gezin achterblijven om de boel te bewaken.

We zijn twee keer naar de vergadering van de gemeente in het dorp geweest, en hebben een paar broeders en zusters thuis bezocht. Een van hen was een oudere kreupele broeder die één been op krukken voortsleept. Voor hem is het bezoeken van de vergadering echt een uitdaging, geen wonder dat we hem graag een bezoekje thuis brachten! De broeder is altijd positief, een aanmoediging voor ons die gezond zijn!
Zelfs voor voor mij, verwend nest die in Holland de auto pakt voor die luttele twee minuten naar de zaal, was het trouwens een uitdaging om naar de vergadering te komen. Autorijden is er niet bij, twee keer per week een boda pakken loopt ook in de papieren, dus het is de benenwagen die je naar de vergadering brengt. Over zanderige heuvelachtige paden tussen stekelige bosjes door. Zie mij met m’n Birkenstockjes, elke minuut zand en steentjes eruit schudden… Rosa loopt in een half uur naar de zaal, maar in mijn tempo (en ik deed toch echt mijn best!) deden we er zowat een uur over!

Maar voor hun is het gewoon hun dagelijkse leven, lopen hoort erbij, niemand klaagt en ze dienen gewoon vreugdevol Jehovah.
Na deze super ervaring in mijn vriendin d’r ‘habitat’, vielen we met ons neus in de andere extreme: Luxe modern Bethel in Nairobi (het veilige gedeelte van de stad!)! We bleven hier vier nachten tijdens ons bezoek aan het congres. Wat een verwennerij om wifi internet te hebben op de kamer! En een magnetron… en lekkernijtjes… en zelfs avondeten in de koelkast… Het onderwijs op het congres was fantastisch, er waren rond de 3800 aanwezigen en 46 dopelingen. Na het congres was het tijd om terug te gaan naar Uganda… met de nodige visa probleempjes op de grens. Wordt vervolgd!

ENGLISH REPORT

At the moment I’m just sitting outside in front of my little apartment with huge yellow/black butterflies dancing around me.

My great adventure began with two weeks in Kenya with my friend Rosa. I wanted very much to visit Rosa’s roots in the village where her parents still live, so there we went! On our way visited friends of Rosa in Kisumu in the local missionary home, where the brs/srs were so sweet to us! Oh it was just like paradise, if only now already everyone could show these loving qualities reflecting Jehovahs personality. We also visited Homabay and proceeded to Nairobi.

LEAVE THE LUGGAGE, WHO CARES!
After arriving in Nairobi and walking with all the luggage downtown to get the bus to the village, we almost got robbed. I had prepared myself mentally for being robbed as I knew Nairobi is so criminal, but I couldn’t imagine that it was this bad! Literally they were everywhere, one just gets in no time a sense of who was acting suspiciously near to us. We had someone carry all our luggage (yes we intended to travel lightly, ahum….) and just when another danger came up, we lost the luggage man out of sight! Even before I could think, Rosa commanded me not to bother about the luggage and saw at the same time a police officer nearby. She forced him to accompany me to the bus station, where we arrived safe and sound (too bad for those robbers!). Even our luggage man was just kindly waiting for us there, what a relief! But still, Rosa kept on reminding me, who cares even a second about our luggage, if only your life is safe (as the robbers were out for white skinned money). She was very right and yet, my first reflex was (not seeing the danger, only Rosa saw it coming) to run after the luggage man. Lesson learned, point taken… And I don’t know how many times we thanked Jehovah that he had been protecting us all the way!

VILLAGE LIFE
My days in the village with Rosa and her parents were so impressing! I found Rosa’s parents very sweet, zealous brother&sister, with their age papa is still pioneering and one of the elders in their local congregation. Also mama has lots of bible studies that she visits all walking. They were extremely hospitable and caring, they shared the littlest they have and slaughtered 4 chickens for their visitor (me…). To me it seemed they live in the middle of nowhere, no power, no water by hand, but they have to fetch it at some distance, sand and soil everywhere. But they have such high clean standards in their daily living, that (far opposite to their fears) I never got sick even for a second! Rosa was behind me like a bull terrier, keeping on reminding me, this is Africa, no Europe, wash your hands more thoroughly, u don’t rub your hands long enough, don’t touch your face with your hands, don’t shake hands with anyone, offer them your wrist instead, etc etc. Washed dishes and cutlery would be dried well with clean tissues, as even the remaining drops of water could harm us.

I felt a lot of mixed feelings, so happy to be here and finally meet Rosa’s family, but frustrated at the same time that this down to basics life is all new to me. I couldn’t wash my clothes by hand (just did it only 2 times in Hoima now and already my fingers are sore and open), I could not make fire with the wood in the clay hut that is used as a kitchen, I could not see in the black darkness when the evening fell, while the rest of the family was still outside working like doing the dishes as if it was daylight. I seemed the only one who would stumble over anything without kerosene lantern in my hand. I couldn’t even make myself warm water to bath, as again, I didn’t know how to make the wood fire. I felt like I had to start learning how to live all over again!

At the same time I was enjoying every second to the full! From watching Rosa making piles of chapati in the clay kitchen, to walking and climbing on rocks like monkeys, as that area is very hilly with a lot of green and rocks. The views were amazing! And all the more amazing to me was to find on our way up the mountain, here and there scattered around, little clay houses of families living there. Their worst challenge is to keep the (real) monkeys away from their fruits, vegetables and houses, they could never leave the house without anyone remaining as a guard.

We visited the meeting in the village twice, visited a few brothers and sisters, including an old cripple brother who can only walk with crutches. No wonder going to the meetings is a huge challenge for him, so we gladly visited him. Even for us (or actually, for me, looking at it from a spoiled mzungu’s viewpoint who is used to take the car to the Kingdom Hall for a two minute drive) it was a challenge to go to the meeting in the village. It’s all walking on sandy paths between the bushes, often with stinging thorns. Imagine me on my Birkenstocks, shaking sand out my sandals every minute! In Rosa’s normal walking tempo, it would cost half an hour to walk to the hall. But in my tempo (and I was hurrying!) we would walk an hour!

But to them, it’s just their daily life, nothing special, no one complains and they are very joyfully serving Jehovah God.

Anyway, after this amazing new experience to see my friend in her habitat, we fell into the other extreme: luxurious modern Bethel Nairobi! We would stay there 4 nights to visit the English convention. What a relief to have wifi in our room!!! And a microwave and filled cupboard with goodies, including some chocolats! The convention was marvelous and we were so well taken care of in Bethel!
After the convention we made our way home, back to Uganda...

To be continued in the next report….