Bezoek/Visit Kenya! (for English: scroll down)
Blijf op de hoogte en volg Natalie
24 Augustus 2012 | Nederland, Leidschendam
Lieve allemaal!
Op dit moment zit ik voor mijn huisje op de compound van Mirjam en Henry, terwijl er enorme geelzwarte vlinders langsfladderen. En niet te vergeten de muggen, die helaas antimuggenspray-resistent lijken…
Jullie hebben lang moeten wachten op het eerste verslag uit de bush, maar nu is het dan zo ver! Ik ben voldoende gesetteld in Hoima, en heb zowaar een Ugandese dongel aan m’n laptop hangen! Zelfs in hartje Afrika gaan ze met hun tijd mee, wat een opluchting voor mij dat mijn navelstreng met de buitenwereld niet alleen in een internetcafé aangeknoopt hoeft te worden!
Mijn grote avontuur begon met twee weken Kenia met mijn vriendin Rosa. Ik wilde heel graag naar haar roots in het dorp waar haar ouders nog steeds wonen, dus, zo gezegd, zo gedaan! Onderweg bezochten we het zendelingenhuis in Kisumu, waar we gastvrij onthaald werden door een echtpaar uit de USA, North Carolina, dat al jarenlang in Afrika dient. Het was alsof we al in het paradijs waren, we voelden echt een weerspiegeling van Jehovah’s persoonlijkheid hier.
LAAT DE BAGAGE MAAR GAAN!
Van Kisumu naar Rosa’s ouders moesten we in Nairobi overstappen op een andere bus, op een busstation in downtown. Al lopend met alle rugzakken werden we continu omringd door verdachte figuren die het op de handtas van de mzungu gemunt hadden. Het zal Nairobi niet zijn… ik had me er al mentaal op voorbereid beroofd te worden omdat Nairobi daar bekend om bekend staat, maar ik had niet gedacht dat het zo erg zou zijn! Het stikte van de dieven!
Onderweg hadden we een mannetje gescoord die onze bagage vervoerde, zodat wij in elk geval de handen vrij hadden. Toen er opnieuw een paar ongure figuren hun slag wilden slaan, verloren we in de consternatie de bagage-meneer uit het oog! Maar Rosa dwong me door te lopen en niet achter de man aan te rennen, en (het antwoord op onze vele schietgebedjes!) precies op dat moment passeerden we een politie agent. Rosa aarzelde geen moment, hield de agent aan, en dwong hem zowat om mij als een bodyguard veilig tot aan het busstation te begeleiden, waarop de ongure figuren afdropen. Wat was ik blij dat Rosa op het moment suprême zo resoluut was en bleef herhalen ‘wat boeit onze bagage, laat alles gaan, het maakt niet uit dat we alles kwijt zijn, zolang jij maar veilig blijft!’ Heel raar dat je dat in theorie weet, maar ik in een reflex toch geneigd was achter de bagageman aan te gaan. Lesje weer geleerd… En zowaar, tot onze grote opluchting stond onze bagageman gewoon netjes op ons te wachten op het busstation, terwijl wij eigenlijk al onze bagage als opgegeven beschouwden. De keren dat we Jehovah bedankt hebben voor zijn bescherming kunnen we niet meer tellen.
LEVEN OP HET PLATTELAND
Mijn dagen bij Rosa’s ouders op het platteland waren zo indrukwekkend! Ik heb dit echtpaartje leren kennen als een heel lieve, nederige broeder en zuster. Papa Rosa is nog steeds in de pionierdienst en dient als ouderling in hun kleine gemeente in het dorp. Mama Rosa is ook een heel ijverige zuster en wandelt wat af naar verschillende Bijbelstudies in de omgeving. Ze waren ontzettend gastvrij en zorgzaam voor me, deelden het minste dat ze hadden. Hadden zowaar 4 kippen geslacht voor hun visite (ikke…). Maar niets was hun te veel.
Voor mijn gevoel leven ze in the middle of nowhere, ze hebben geen stroom, geen water bij de hand, dat moeten ze ergens verderop halen. Over de smalle paden die naar hun erf leiden, kan geen auto komen, hooguit (als de paden niet vergaan zijn door de regen) een bodaboda (motor taxi). Overal is zand en aarde, tot aan de deur van hun huisje. Maar, opgeleid door Jehovah, hebben ze zo’n hoge standaard in hun dagelijks leven als t gaat om hygiëne, dat ik geen seconde ziek was geworden. Rosa volgde me als een bull terrier, bleef me instrueren: dit is Afrika, niet Europa, was alsjeblieft je handen nog grondiger, niet meteen de zeep afspoelen, wrijf het goed en lang in, raak je gezicht nooit aan met je handen, schud je hand niet met jan en alleman maar bied hen je pols aan, etc etc. Afgewassen borden en bestek werden zorgvuldig met schone tissues afgedroogd, want zelfs de resterende druppels water kunnen nog schadelijk zijn. Achteraf hoorde ik van Rosa dat haar familie elke dag bezorgd aan haar vroegen, hoe is Natalie wakker geworden? Is ze niet ziek? Maar dank zij hun zorg werd ik elke dag prima wakker!
Fysiek was ik gezond als een paard, maar mentaal was het af en toe best heftig voor me. Ik werd overweldigd door een mengeling van blijdschap en opwinding dat ik eindelijk hier was en Rosa’s ouders kon bezoeken, en aan de andere kant frustratie dat dit eenvoudige leven toch zo nieuw en moeilijk was voor me.
Ik kon bijvoorbeeld niet fatsoenlijk mijn kleren op de hand wassen (heb het nu 2 keer in Hoima gedaan en m’n handen liggen al open), ik kon geen houtvuur maken in het kleien hutje op het erf dat ze als keuken gebruiken, mijn ogen konden maar niet wennen aan de zwarte duisternis die plotseling inviel als de avond nog jong was. Terwijl voor de rest van de familie het leven buiten gewoon doorging alsof de zon scheen, struikelde ik over letterlijk alles en mezelf zonder kersonine lantaarn in m’n hand. Zelfs voor warm water om te wassen was ik afhankelijk van anderen, want daarvoor moest het houtvuur aangemaakt worden. Ik had het gevoel dat ik weer helemaal overnieuw moest leren … leven!
Tegelijkertijd genoot ik dubbel en dwars van elke seconde! Alles was in mijn ogen even boeiend: van toekijken in het kleien keukentje hoe Rosa stapels chapati’s maakte van een plastic teil gevuld met kilo’s bloem, tot kijken hoe een van de kippen werd ontleed. De gast kreeg de maagspier (ahum, ik dus). En van meehelpen met pellen van pigeon peas bij lokale vrouwen, tot het klimmen als aapjes in het bergachtige groen, waar zomaar rotsen her en der neergegooid leken. Wat een uitzicht hadden we! Achter elk bochtje steil omhoog doemde weer een hutje op waar zomaar een familie bleek te wonen in hun eigen hoge terrein. Hun grootste uitdaging was om de (echte) apen bij hun groente en huisjes weg te houden. Er moest altijd iemand van het gezin achterblijven om de boel te bewaken.
We zijn twee keer naar de vergadering van de gemeente in het dorp geweest, en hebben een paar broeders en zusters thuis bezocht. Een van hen was een oudere kreupele broeder die één been op krukken voortsleept. Voor hem is het bezoeken van de vergadering echt een uitdaging, geen wonder dat we hem graag een bezoekje thuis brachten! De broeder is altijd positief, een aanmoediging voor ons die gezond zijn!
Zelfs voor voor mij, verwend nest die in Holland de auto pakt voor die luttele twee minuten naar de zaal, was het trouwens een uitdaging om naar de vergadering te komen. Autorijden is er niet bij, twee keer per week een boda pakken loopt ook in de papieren, dus het is de benenwagen die je naar de vergadering brengt. Over zanderige heuvelachtige paden tussen stekelige bosjes door. Zie mij met m’n Birkenstockjes, elke minuut zand en steentjes eruit schudden… Rosa loopt in een half uur naar de zaal, maar in mijn tempo (en ik deed toch echt mijn best!) deden we er zowat een uur over!
Maar voor hun is het gewoon hun dagelijkse leven, lopen hoort erbij, niemand klaagt en ze dienen gewoon vreugdevol Jehovah.
Na deze super ervaring in mijn vriendin d’r ‘habitat’, vielen we met ons neus in de andere extreme: Luxe modern Bethel in Nairobi (het veilige gedeelte van de stad!)! We bleven hier vier nachten tijdens ons bezoek aan het congres. Wat een verwennerij om wifi internet te hebben op de kamer! En een magnetron… en lekkernijtjes… en zelfs avondeten in de koelkast… Het onderwijs op het congres was fantastisch, er waren rond de 3800 aanwezigen en 46 dopelingen. Na het congres was het tijd om terug te gaan naar Uganda… met de nodige visa probleempjes op de grens. Wordt vervolgd!
ENGLISH REPORT
At the moment I’m just sitting outside in front of my little apartment with huge yellow/black butterflies dancing around me.
My great adventure began with two weeks in Kenya with my friend Rosa. I wanted very much to visit Rosa’s roots in the village where her parents still live, so there we went! On our way visited friends of Rosa in Kisumu in the local missionary home, where the brs/srs were so sweet to us! Oh it was just like paradise, if only now already everyone could show these loving qualities reflecting Jehovahs personality. We also visited Homabay and proceeded to Nairobi.
LEAVE THE LUGGAGE, WHO CARES!
After arriving in Nairobi and walking with all the luggage downtown to get the bus to the village, we almost got robbed. I had prepared myself mentally for being robbed as I knew Nairobi is so criminal, but I couldn’t imagine that it was this bad! Literally they were everywhere, one just gets in no time a sense of who was acting suspiciously near to us. We had someone carry all our luggage (yes we intended to travel lightly, ahum….) and just when another danger came up, we lost the luggage man out of sight! Even before I could think, Rosa commanded me not to bother about the luggage and saw at the same time a police officer nearby. She forced him to accompany me to the bus station, where we arrived safe and sound (too bad for those robbers!). Even our luggage man was just kindly waiting for us there, what a relief! But still, Rosa kept on reminding me, who cares even a second about our luggage, if only your life is safe (as the robbers were out for white skinned money). She was very right and yet, my first reflex was (not seeing the danger, only Rosa saw it coming) to run after the luggage man. Lesson learned, point taken… And I don’t know how many times we thanked Jehovah that he had been protecting us all the way!
VILLAGE LIFE
My days in the village with Rosa and her parents were so impressing! I found Rosa’s parents very sweet, zealous brother&sister, with their age papa is still pioneering and one of the elders in their local congregation. Also mama has lots of bible studies that she visits all walking. They were extremely hospitable and caring, they shared the littlest they have and slaughtered 4 chickens for their visitor (me…). To me it seemed they live in the middle of nowhere, no power, no water by hand, but they have to fetch it at some distance, sand and soil everywhere. But they have such high clean standards in their daily living, that (far opposite to their fears) I never got sick even for a second! Rosa was behind me like a bull terrier, keeping on reminding me, this is Africa, no Europe, wash your hands more thoroughly, u don’t rub your hands long enough, don’t touch your face with your hands, don’t shake hands with anyone, offer them your wrist instead, etc etc. Washed dishes and cutlery would be dried well with clean tissues, as even the remaining drops of water could harm us.
I felt a lot of mixed feelings, so happy to be here and finally meet Rosa’s family, but frustrated at the same time that this down to basics life is all new to me. I couldn’t wash my clothes by hand (just did it only 2 times in Hoima now and already my fingers are sore and open), I could not make fire with the wood in the clay hut that is used as a kitchen, I could not see in the black darkness when the evening fell, while the rest of the family was still outside working like doing the dishes as if it was daylight. I seemed the only one who would stumble over anything without kerosene lantern in my hand. I couldn’t even make myself warm water to bath, as again, I didn’t know how to make the wood fire. I felt like I had to start learning how to live all over again!
At the same time I was enjoying every second to the full! From watching Rosa making piles of chapati in the clay kitchen, to walking and climbing on rocks like monkeys, as that area is very hilly with a lot of green and rocks. The views were amazing! And all the more amazing to me was to find on our way up the mountain, here and there scattered around, little clay houses of families living there. Their worst challenge is to keep the (real) monkeys away from their fruits, vegetables and houses, they could never leave the house without anyone remaining as a guard.
We visited the meeting in the village twice, visited a few brothers and sisters, including an old cripple brother who can only walk with crutches. No wonder going to the meetings is a huge challenge for him, so we gladly visited him. Even for us (or actually, for me, looking at it from a spoiled mzungu’s viewpoint who is used to take the car to the Kingdom Hall for a two minute drive) it was a challenge to go to the meeting in the village. It’s all walking on sandy paths between the bushes, often with stinging thorns. Imagine me on my Birkenstocks, shaking sand out my sandals every minute! In Rosa’s normal walking tempo, it would cost half an hour to walk to the hall. But in my tempo (and I was hurrying!) we would walk an hour!
But to them, it’s just their daily life, nothing special, no one complains and they are very joyfully serving Jehovah God.
Anyway, after this amazing new experience to see my friend in her habitat, we fell into the other extreme: luxurious modern Bethel Nairobi! We would stay there 4 nights to visit the English convention. What a relief to have wifi in our room!!! And a microwave and filled cupboard with goodies, including some chocolats! The convention was marvelous and we were so well taken care of in Bethel!
After the convention we made our way home, back to Uganda...
To be continued in the next report….
Op dit moment zit ik voor mijn huisje op de compound van Mirjam en Henry, terwijl er enorme geelzwarte vlinders langsfladderen. En niet te vergeten de muggen, die helaas antimuggenspray-resistent lijken…
Jullie hebben lang moeten wachten op het eerste verslag uit de bush, maar nu is het dan zo ver! Ik ben voldoende gesetteld in Hoima, en heb zowaar een Ugandese dongel aan m’n laptop hangen! Zelfs in hartje Afrika gaan ze met hun tijd mee, wat een opluchting voor mij dat mijn navelstreng met de buitenwereld niet alleen in een internetcafé aangeknoopt hoeft te worden!
Mijn grote avontuur begon met twee weken Kenia met mijn vriendin Rosa. Ik wilde heel graag naar haar roots in het dorp waar haar ouders nog steeds wonen, dus, zo gezegd, zo gedaan! Onderweg bezochten we het zendelingenhuis in Kisumu, waar we gastvrij onthaald werden door een echtpaar uit de USA, North Carolina, dat al jarenlang in Afrika dient. Het was alsof we al in het paradijs waren, we voelden echt een weerspiegeling van Jehovah’s persoonlijkheid hier.
LAAT DE BAGAGE MAAR GAAN!
Van Kisumu naar Rosa’s ouders moesten we in Nairobi overstappen op een andere bus, op een busstation in downtown. Al lopend met alle rugzakken werden we continu omringd door verdachte figuren die het op de handtas van de mzungu gemunt hadden. Het zal Nairobi niet zijn… ik had me er al mentaal op voorbereid beroofd te worden omdat Nairobi daar bekend om bekend staat, maar ik had niet gedacht dat het zo erg zou zijn! Het stikte van de dieven!
Onderweg hadden we een mannetje gescoord die onze bagage vervoerde, zodat wij in elk geval de handen vrij hadden. Toen er opnieuw een paar ongure figuren hun slag wilden slaan, verloren we in de consternatie de bagage-meneer uit het oog! Maar Rosa dwong me door te lopen en niet achter de man aan te rennen, en (het antwoord op onze vele schietgebedjes!) precies op dat moment passeerden we een politie agent. Rosa aarzelde geen moment, hield de agent aan, en dwong hem zowat om mij als een bodyguard veilig tot aan het busstation te begeleiden, waarop de ongure figuren afdropen. Wat was ik blij dat Rosa op het moment suprême zo resoluut was en bleef herhalen ‘wat boeit onze bagage, laat alles gaan, het maakt niet uit dat we alles kwijt zijn, zolang jij maar veilig blijft!’ Heel raar dat je dat in theorie weet, maar ik in een reflex toch geneigd was achter de bagageman aan te gaan. Lesje weer geleerd… En zowaar, tot onze grote opluchting stond onze bagageman gewoon netjes op ons te wachten op het busstation, terwijl wij eigenlijk al onze bagage als opgegeven beschouwden. De keren dat we Jehovah bedankt hebben voor zijn bescherming kunnen we niet meer tellen.
LEVEN OP HET PLATTELAND
Mijn dagen bij Rosa’s ouders op het platteland waren zo indrukwekkend! Ik heb dit echtpaartje leren kennen als een heel lieve, nederige broeder en zuster. Papa Rosa is nog steeds in de pionierdienst en dient als ouderling in hun kleine gemeente in het dorp. Mama Rosa is ook een heel ijverige zuster en wandelt wat af naar verschillende Bijbelstudies in de omgeving. Ze waren ontzettend gastvrij en zorgzaam voor me, deelden het minste dat ze hadden. Hadden zowaar 4 kippen geslacht voor hun visite (ikke…). Maar niets was hun te veel.
Voor mijn gevoel leven ze in the middle of nowhere, ze hebben geen stroom, geen water bij de hand, dat moeten ze ergens verderop halen. Over de smalle paden die naar hun erf leiden, kan geen auto komen, hooguit (als de paden niet vergaan zijn door de regen) een bodaboda (motor taxi). Overal is zand en aarde, tot aan de deur van hun huisje. Maar, opgeleid door Jehovah, hebben ze zo’n hoge standaard in hun dagelijks leven als t gaat om hygiëne, dat ik geen seconde ziek was geworden. Rosa volgde me als een bull terrier, bleef me instrueren: dit is Afrika, niet Europa, was alsjeblieft je handen nog grondiger, niet meteen de zeep afspoelen, wrijf het goed en lang in, raak je gezicht nooit aan met je handen, schud je hand niet met jan en alleman maar bied hen je pols aan, etc etc. Afgewassen borden en bestek werden zorgvuldig met schone tissues afgedroogd, want zelfs de resterende druppels water kunnen nog schadelijk zijn. Achteraf hoorde ik van Rosa dat haar familie elke dag bezorgd aan haar vroegen, hoe is Natalie wakker geworden? Is ze niet ziek? Maar dank zij hun zorg werd ik elke dag prima wakker!
Fysiek was ik gezond als een paard, maar mentaal was het af en toe best heftig voor me. Ik werd overweldigd door een mengeling van blijdschap en opwinding dat ik eindelijk hier was en Rosa’s ouders kon bezoeken, en aan de andere kant frustratie dat dit eenvoudige leven toch zo nieuw en moeilijk was voor me.
Ik kon bijvoorbeeld niet fatsoenlijk mijn kleren op de hand wassen (heb het nu 2 keer in Hoima gedaan en m’n handen liggen al open), ik kon geen houtvuur maken in het kleien hutje op het erf dat ze als keuken gebruiken, mijn ogen konden maar niet wennen aan de zwarte duisternis die plotseling inviel als de avond nog jong was. Terwijl voor de rest van de familie het leven buiten gewoon doorging alsof de zon scheen, struikelde ik over letterlijk alles en mezelf zonder kersonine lantaarn in m’n hand. Zelfs voor warm water om te wassen was ik afhankelijk van anderen, want daarvoor moest het houtvuur aangemaakt worden. Ik had het gevoel dat ik weer helemaal overnieuw moest leren … leven!
Tegelijkertijd genoot ik dubbel en dwars van elke seconde! Alles was in mijn ogen even boeiend: van toekijken in het kleien keukentje hoe Rosa stapels chapati’s maakte van een plastic teil gevuld met kilo’s bloem, tot kijken hoe een van de kippen werd ontleed. De gast kreeg de maagspier (ahum, ik dus). En van meehelpen met pellen van pigeon peas bij lokale vrouwen, tot het klimmen als aapjes in het bergachtige groen, waar zomaar rotsen her en der neergegooid leken. Wat een uitzicht hadden we! Achter elk bochtje steil omhoog doemde weer een hutje op waar zomaar een familie bleek te wonen in hun eigen hoge terrein. Hun grootste uitdaging was om de (echte) apen bij hun groente en huisjes weg te houden. Er moest altijd iemand van het gezin achterblijven om de boel te bewaken.
We zijn twee keer naar de vergadering van de gemeente in het dorp geweest, en hebben een paar broeders en zusters thuis bezocht. Een van hen was een oudere kreupele broeder die één been op krukken voortsleept. Voor hem is het bezoeken van de vergadering echt een uitdaging, geen wonder dat we hem graag een bezoekje thuis brachten! De broeder is altijd positief, een aanmoediging voor ons die gezond zijn!
Zelfs voor voor mij, verwend nest die in Holland de auto pakt voor die luttele twee minuten naar de zaal, was het trouwens een uitdaging om naar de vergadering te komen. Autorijden is er niet bij, twee keer per week een boda pakken loopt ook in de papieren, dus het is de benenwagen die je naar de vergadering brengt. Over zanderige heuvelachtige paden tussen stekelige bosjes door. Zie mij met m’n Birkenstockjes, elke minuut zand en steentjes eruit schudden… Rosa loopt in een half uur naar de zaal, maar in mijn tempo (en ik deed toch echt mijn best!) deden we er zowat een uur over!
Maar voor hun is het gewoon hun dagelijkse leven, lopen hoort erbij, niemand klaagt en ze dienen gewoon vreugdevol Jehovah.
Na deze super ervaring in mijn vriendin d’r ‘habitat’, vielen we met ons neus in de andere extreme: Luxe modern Bethel in Nairobi (het veilige gedeelte van de stad!)! We bleven hier vier nachten tijdens ons bezoek aan het congres. Wat een verwennerij om wifi internet te hebben op de kamer! En een magnetron… en lekkernijtjes… en zelfs avondeten in de koelkast… Het onderwijs op het congres was fantastisch, er waren rond de 3800 aanwezigen en 46 dopelingen. Na het congres was het tijd om terug te gaan naar Uganda… met de nodige visa probleempjes op de grens. Wordt vervolgd!
ENGLISH REPORT
At the moment I’m just sitting outside in front of my little apartment with huge yellow/black butterflies dancing around me.
My great adventure began with two weeks in Kenya with my friend Rosa. I wanted very much to visit Rosa’s roots in the village where her parents still live, so there we went! On our way visited friends of Rosa in Kisumu in the local missionary home, where the brs/srs were so sweet to us! Oh it was just like paradise, if only now already everyone could show these loving qualities reflecting Jehovahs personality. We also visited Homabay and proceeded to Nairobi.
LEAVE THE LUGGAGE, WHO CARES!
After arriving in Nairobi and walking with all the luggage downtown to get the bus to the village, we almost got robbed. I had prepared myself mentally for being robbed as I knew Nairobi is so criminal, but I couldn’t imagine that it was this bad! Literally they were everywhere, one just gets in no time a sense of who was acting suspiciously near to us. We had someone carry all our luggage (yes we intended to travel lightly, ahum….) and just when another danger came up, we lost the luggage man out of sight! Even before I could think, Rosa commanded me not to bother about the luggage and saw at the same time a police officer nearby. She forced him to accompany me to the bus station, where we arrived safe and sound (too bad for those robbers!). Even our luggage man was just kindly waiting for us there, what a relief! But still, Rosa kept on reminding me, who cares even a second about our luggage, if only your life is safe (as the robbers were out for white skinned money). She was very right and yet, my first reflex was (not seeing the danger, only Rosa saw it coming) to run after the luggage man. Lesson learned, point taken… And I don’t know how many times we thanked Jehovah that he had been protecting us all the way!
VILLAGE LIFE
My days in the village with Rosa and her parents were so impressing! I found Rosa’s parents very sweet, zealous brother&sister, with their age papa is still pioneering and one of the elders in their local congregation. Also mama has lots of bible studies that she visits all walking. They were extremely hospitable and caring, they shared the littlest they have and slaughtered 4 chickens for their visitor (me…). To me it seemed they live in the middle of nowhere, no power, no water by hand, but they have to fetch it at some distance, sand and soil everywhere. But they have such high clean standards in their daily living, that (far opposite to their fears) I never got sick even for a second! Rosa was behind me like a bull terrier, keeping on reminding me, this is Africa, no Europe, wash your hands more thoroughly, u don’t rub your hands long enough, don’t touch your face with your hands, don’t shake hands with anyone, offer them your wrist instead, etc etc. Washed dishes and cutlery would be dried well with clean tissues, as even the remaining drops of water could harm us.
I felt a lot of mixed feelings, so happy to be here and finally meet Rosa’s family, but frustrated at the same time that this down to basics life is all new to me. I couldn’t wash my clothes by hand (just did it only 2 times in Hoima now and already my fingers are sore and open), I could not make fire with the wood in the clay hut that is used as a kitchen, I could not see in the black darkness when the evening fell, while the rest of the family was still outside working like doing the dishes as if it was daylight. I seemed the only one who would stumble over anything without kerosene lantern in my hand. I couldn’t even make myself warm water to bath, as again, I didn’t know how to make the wood fire. I felt like I had to start learning how to live all over again!
At the same time I was enjoying every second to the full! From watching Rosa making piles of chapati in the clay kitchen, to walking and climbing on rocks like monkeys, as that area is very hilly with a lot of green and rocks. The views were amazing! And all the more amazing to me was to find on our way up the mountain, here and there scattered around, little clay houses of families living there. Their worst challenge is to keep the (real) monkeys away from their fruits, vegetables and houses, they could never leave the house without anyone remaining as a guard.
We visited the meeting in the village twice, visited a few brothers and sisters, including an old cripple brother who can only walk with crutches. No wonder going to the meetings is a huge challenge for him, so we gladly visited him. Even for us (or actually, for me, looking at it from a spoiled mzungu’s viewpoint who is used to take the car to the Kingdom Hall for a two minute drive) it was a challenge to go to the meeting in the village. It’s all walking on sandy paths between the bushes, often with stinging thorns. Imagine me on my Birkenstocks, shaking sand out my sandals every minute! In Rosa’s normal walking tempo, it would cost half an hour to walk to the hall. But in my tempo (and I was hurrying!) we would walk an hour!
But to them, it’s just their daily life, nothing special, no one complains and they are very joyfully serving Jehovah God.
Anyway, after this amazing new experience to see my friend in her habitat, we fell into the other extreme: luxurious modern Bethel Nairobi! We would stay there 4 nights to visit the English convention. What a relief to have wifi in our room!!! And a microwave and filled cupboard with goodies, including some chocolats! The convention was marvelous and we were so well taken care of in Bethel!
After the convention we made our way home, back to Uganda...
To be continued in the next report….
-
24 Augustus 2012 - 13:46
Kirsten:
Lieve Naat, wat fijn om van je te horen!! Kit en ik hadden het tijdens de lunch over je, hoe het met je zou zijn. En daar ben je! Wat een avontuur en wat ontzettend levendig en beeldend verteld, super om te lezen. Fijn dat je het zo goed hebt, ondanks de moeilijke momenten en de worstelingen af en toe, maar zo te lezen red je je uitstekend daar. Veel liefs! Kir -
24 Augustus 2012 - 13:52
Perdita:
Hoi Naat!
Ik zei gister nog tegen Pat:ben benieuwd wanneer we wat horen, en ja hoor! ik zit nu op m'n werk en heb net je verslag gelezen, even een mooie geestelijke break in mijn laatste dagje voor het weekend :)
Wat leuk om wat te horen over hoe de ouders van Rosa daar leven, echt back to basic he!? heb wel een klein beetje medelijden met je hoor hihi..wij zijn ook niks gewend he met al die luxe om ons heen..maar daarintegen alle geestelijke zegeningen maken het ruimschoots goed!
De groetjes van ons en Jehovah zegen!!
Patrick en Perdita XXXX -
24 Augustus 2012 - 13:54
Kitty Schuuring:
Hoi Naat,
Wat ben ik blij met je bericht! Al een paar keer afgevraagd of het goed met je gaat. Erwin was zo slim op zijn telefoon te kijken bij what's app waar je op kunt zien wanneer iemand voor het laatst online is. Als je telefoon niet gestolen is (wat uiteraard niet bekend is), is dat in ieder geval een teken van leven.
Ik heb weer genoten van je verhaal en kijk uit naar het volgende!
Groetjes,
Kit -
24 Augustus 2012 - 14:20
Margaret Jeijsman:
Hoi Naatje
Wat fijn om een verslag te lezen van het wel en wee daar.
Ik heb van de week je moeder gebeld om naar je te vragen dus had al e.e.a. gehoord over hoe het leven van Rosa's ouders er een beetje uit ziet. Wat hebben wij het dan goed he, we draaien de kraan open en
hebben koud en warm water, een luxe douche en licht overal.
Wij hebben ook een triest bericht en dat is dat br Kibs is overleden, Leon is vanmiddag erheen om te
condoleren en de begravenis bij te wonen. Ook hier gebeuren trieste dingen helaas.
Al zijn niet alle dingen even leuk die je meemaakt, het is in ieder geval wel een hele belevenis en
het verbreed je horizon.
Ik hoop snel weer leuke dingen te lezen of via via te horen, het gaat je goed
liefs tante mar -
24 Augustus 2012 - 14:23
Chantal & Danny:
Lieve Natalie,
Ik vroeg me al af waar je verslagje bleef ha ha dus heerlijk om te lezen hoe het met je gaat. Klinkt inderdaad als een enorm avontuur! En zeker een uitdaging. Nu is het vast bij tijd en wijle zwaar voor je maar de ervaring maakt je echt rijk, wie maakt zoiets nou mee of krijgt de gelegenheid om zoiets mee te maken? Super hoor! Het doet ons ook weer beseffen dat we het hier eigenlijk erg luxe hebben en dat we de vrijheid en mogelijkheden van hier moeten waarderen. Goeie les om te onthouden voor ons westerlingen. ;-)
Veel plezier en zegen toegewenst, geef alsjeblieft Mirjam & Henry een extra extra EXTRA dikke knuffel van mij! (De kaartjes zijn hier verzonden, mail naar Mirjam volgt nog maar ik moet even opnieuw het mailadres navragen bij mijn moeder. Wil je Mirjam & Henry zeggen dat ik elke dag aan hen allen denk en voor hen bid?)
Dikke knuffels van ons,
xxx
Chantal & Danny -
24 Augustus 2012 - 14:23
Chantal & Danny:
Lieve Natalie,
Ik vroeg me al af waar je verslagje bleef ha ha dus heerlijk om te lezen hoe het met je gaat. Klinkt inderdaad als een enorm avontuur! En zeker een uitdaging. Nu is het vast bij tijd en wijle zwaar voor je maar de ervaring maakt je echt rijk, wie maakt zoiets nou mee of krijgt de gelegenheid om zoiets mee te maken? Super hoor! Het doet ons ook weer beseffen dat we het hier eigenlijk erg luxe hebben en dat we de vrijheid en mogelijkheden van hier moeten waarderen. Goeie les om te onthouden voor ons westerlingen. ;-)
Veel plezier en zegen toegewenst, geef alsjeblieft Mirjam & Henry een extra extra EXTRA dikke knuffel van mij! (De kaartjes zijn hier verzonden, mail naar Mirjam volgt nog maar ik moet even opnieuw het mailadres navragen bij mijn moeder. Wil je Mirjam & Henry zeggen dat ik elke dag aan hen allen denk en voor hen bid?)
Dikke knuffels van ons,
xxx
Chantal & Danny -
24 Augustus 2012 - 16:32
Loïs Van Heukelom:
Ik werd al zenuwachtig omdat je verslag vrij lang duurde....
Maar gelukkig een verslag nu, dus teken van leven ;)
Weer een ontroerend verslag, heb t nog geen 1 keer droog gehouden met jou verslagen!
Ik ben blij te lezen hoe je Jehovahs zegen ervaart en geniet van onze broederschap!
Ik wens je nog heel veel plezier en mooie ervaringen!
Loïs -
24 Augustus 2012 - 17:45
Andreas Van Den Berg:
ZzzzZZZZZzzzzZZZZZZzzzzzPATsss
Hou je taai zus! -
24 Augustus 2012 - 20:11
Je Mams:
lieve Uf, wat heerlijk vertrouwd [al zit er alweer 1 1/2 jaar tussen) en ook weer spannend om het verslag weer te kunen volgen.
Wat ben ik blij met zo'n verstandige Rosa,maar ja nu moet het natuurlijk wèl zonder zo'n oppas ; )
nee hoor is maar een grapje,ik vindt het heerlijk voor je dat je dit weer allemaal mee kan maken!
HEEL VEEL LIEFS en we spreken elkaar weer Mama -
24 Augustus 2012 - 22:38
Iris Batterham:
Lieve Nathalie!! Wat ben ik blij van je te horen!! Waar bleef je nou.. ?? Wat een prachtig en spannend verhaal, wat leuk omschreven, leest lekker weg.. ik kon helemaal even met je meeleven. 1 enorm voordeel je eet daar in iedergeval geen plofkip.. all back to basic and back to nature.. geweldig, en zo'n maagspier, ach gewoon in 1 keer doorslikken (en dat zeg ik, out of all people).. je bent een stoer wijf, echt klasse meis. Keep in touch.. ik denk vaak aan je (vandeweek helemaal veel, maar dan moet je maar sneller van je laten horen schat!!).
Okay, take care, wees verstandig, doe geen dingen die ik wel zou doen.. :-)
Dikke knuffel, zoenen van ons allemaal,
Patrick & Iris xxxx (en natuurlijk ook van Robin en Menno, en de beestenboel: Luca en Tink & Bel).
En vergeet je handjes niet te wassen :-) -
24 Augustus 2012 - 23:28
Uffie:
Foooooo....allemaal verhaaltjes die ik helemaal niet ken!!! Terwijl we elkaar toch best vaak spreken, gigi! Dat robbery verhaal bij het bus station heb je zeker express niet verteld he! Het ezel-verhaal zie ik alleen nergens terug, je dacht zeker, dat heeft m'n zus al overal rond lopen blèren (en inderdaad ;-) !).
Nou tot het volgende berichtje maar weer! En de groeten aan het beest onder je dak (ja lieve lezers, dat is insiders info... :-) ). GAG! -
25 Augustus 2012 - 08:39
Omid:
Loved hearing your experiences Natalie. Kheyli jalebe. May jehovah continue to bless your efforts. Keep up the good work. Give my friend rob and his new wife Bridget our love! X -
25 Augustus 2012 - 12:54
Debora Van Rossum:
Hoi Natalie!!!
Wat een prachtig verhaal, je hebt al zoveel meegemaakt de 1e maand... En de foto's die je erbij hebt gestuurd zijn heel gaaf!!! Ik kijk uit naar de volgende verhalen. En ik wens jou het allerbeste en vooral Jehovah's zegen!
Lieve groetjes Debora -
25 Augustus 2012 - 15:52
Toos Jeijsman:
Naat heb na het versturen van onze mail ,het verslag gelezen.Al hoewel we alles al wisten beleef ik het weer opnieuw. Blijf goed op jezelf passen en handel zo wijs als Rosa. Ik ben beretrots op je en Jehovah heel dankbaar voor alles wat hij jou en de br.en zr. geeft . Lieverd doe Henry en Mirjam en Rosa en de man de groeten en een dikke kus voor allemaal Jehovah`s zegen liefs je Omie -
26 Augustus 2012 - 14:47
Myrthe:
Waauw.. zo ongelovelijk en indrukwekkend dat je daar nu zit in je uppie uffie! Het is inderdaad humbling om te zien hoe mensen daar iets moois maken van zo weinig, en ik vind het heel stoer van jou dat je je daarin staande weet te houden. En het blijft geweldig hoe twee zulke verschillende werelden toch één zijn in het dienen van Jehovah. Hou je taai, geniet van je bijzondere tijd daar en een dikke knuffel van mij+aapie (dat je daar nog tijd voor hebt gemaakt, zo lief!) xx Myrthe -
27 Augustus 2012 - 14:13
SHARON:
haaaaaaaaaaaaaaaaaaa, nathalie, ik maakte me gewoon zorgen toen ik over jouw ervaring met de super dieven las, maar mijn hart werd verheugd om te lezen hoe moedig je er toch tegenaan gaat en het toch als een enorme leerschool en aanvulling op je bediening beziet. Moge Jehovah je inspanning blijven zegenen. Blijf jouw aandeel doen en we gedenken je hier in onze gebeden. xxxxxx Sharon Hall -
28 Augustus 2012 - 11:34
Maryam:
hallo lieverd,
wat een verhaal. be to eftagar mikonam ,dat je zo moediig, levend en lief ben.
wat een goed voorbeeld van de mensen dat zoveel liefde voor Jehovah hebben, ik moet denken aan die oude arme vrouw in Juzes tijd.
blij dat ik zoveel van je hoor, doe maar mijn groetje aan mijn lieve zuster Rosa.
miss you maryam -
28 Augustus 2012 - 16:25
Andre En Angelique:
He Naat, gevonden! :-) Gaaf verhaal, gave foto's. Heeeel veel succes daar in de dienst, dat zijn vast leven-veranderende ervaringen, zeker nu je d'r in je uppie en zo lang zit. We blijven je volgen!
(ik moest nog even checken of "antimuggensparyresistent" mee kon doen met negentienletterwoordenlingo, maar helaas het is te lang) -
29 Augustus 2012 - 10:39
Garc:
Haaaaai!
Wauw! Wat een verhalen!
Had wel een en ander al van oma gehoord, maar dat waren eigenlijk alleen maar zielige fragmenten. Uit je verhaal blijkt ook wel dat het echt niet allemaal rozengeur en manenschijn is, maar ik ben blij toch zoveel leuke en vrolijke foto's te zien. Het is wel een en al avontuur. Bestaan er ook 'normale' dagen daar?! :P
Ik ben benieuwd naar je volgende verslag. Waarschjinlijk over het congres?
Heel erg bedankt voor je aapje!! (Je bent een schat!) Hij zit heerlijk op de plank alles te begluren wat er gebeurd. Net een echte he ;)
Ook gaaf dat je zoveel foto's erbij zet. Tis vanaf mn bureautje op mn werk, waar de koffie met een druk op de knop uit de automaat komt, ik heel de dag naar een beeldscherm staar en de straling in 't rond vliegt, moeilijk voor te stellen dat het leven ook zoooo óntzettend anders kan zijn. wat een verwend nest ben ik. maar je verhalen + foto's maken het leven aan de andere kant van de wereld wel een stukje inzichtelijker. dan nog is het (als ik eerlijk ben) niet te bevatten. maar het opent zo waar een paar seconden de geest en laat je zien hoe vreselijk verziekt ons leven eigenlijk is. ga zo door....
Ben heel erg benieuwd naar je volgende verhalen!
Dikke zoen, garc -
30 Augustus 2012 - 10:24
Gitta Van Dam:
Lieve Nathalie!
Wat een aanmoedigende, maar ook uitdagende omstandigheden, maak je daar mee. En wat een andere wereld!! Maar het enthousiasme en de liefde om álles (dat kleine beetje, wat brs & zrs hebben) met elkaar te delen, vind ik heel ontroerend. Wat bijzonder dat je ook het congres daar kon meemaken!
Bedankt voor je mooie foto's!! Ik miste alleen de foto's waar je druk bezig bent met àl je handwas, en een kampvuurtje aanleggen (ha,ha,), dat gaat vast wel goed komen!! Nog even oefenen!!
Heel veel succes in de dienst de komende tijd, en Jehovah's zegen,
Veel liefs, Gitta & Ries van Dam
-
31 Augustus 2012 - 09:38
Joke En Wil Rijnders:
Hoi Natalie,
Wat een compleet andere wereld ! Wat goed hoe je hier ,boeiend, van begin tot eind verslag van doet , doorspekt met ervaringen, omstandigheden, gevoelens, en details soms die ons als lezers op afstand er helemaal in betrekken, ook al kunnen wij ons natuurlijk veel van de dingen die je noemt in onze maatschappij hier al helemaal niet meer voorstellen.
Wat mooi ook om te zien hoe de brs en zrs zich , onder de door jou beschreven omstandigheden leven voor Jehovah .
Pas je wel goed op jezelf alsjeblieft; neem geen risico's , blijf bij de brs en zrs .
groetjes van je zus en broer Joke en Wil Rijnders
-
01 September 2012 - 15:46
Manushka En Bruno:
Hey Nala!
We willen even kwijt dat we heel erg trots op je zijn! Het blijft leuk om je leuk geschreven verhalen te lezen. Bedankt voor je aanmoediging helemaal vanuit daar. En heel veel succes met het nieuwe dienstjaar :).
Groetjes van Bruno en noes. -
03 September 2012 - 23:28
Jan En Joyce Hofland:
Lieve Natalie, we hadden al het een en ander gehoord over de eerste twee weken die nou niet zo fijn voor jou waren. Ik werkte met je moedertje en hoorde hoe het was, best heftig!!! De ingewanden van die kip!! Ik zou me echt twee keer bedacht hebben, petje af. We zijn blij dat je nu weer op je vertouwde plek Hoibra zit. We gaan alles weer volgen en we vinden je super dapper dat je je weer in zo'n geweldig avontuur stort. Gek he dat onze broeders en zusters daar een totaal ander leven hebben als hier en we toch allemaal met hetzelfde werk bezig zijn, zij het daar onder totaal andere omstandigheden. En maar een paar uurtjes vliegen bij ons vandaan. We hangen weer aan je blog en genieten van alle positieve, leuke en ontroerende verhalen. Je bent een kanjer dat je dit allemaal voor je vrienden broeders en zusters in Uganda doet en we zien Jehovah's liefdevolle zorg al weer voor je door je verhalen. Geniet er lekker van. Een heel fijn nieuw dienstjaar in de pioniersdienst dat voor jou heel anders verloopt als in Nederland. Maar waar je broeders en zusters zijn daar is het goed toeven. En als mensen oprecht een horend oor hebben is prediken een feest. Wij leven en genieten met je avonturen en ervaringen mee. Een stevige knuffel van Jan en Joyce Hofland -
06 September 2012 - 11:51
Kirsten:
En ik zie nu pas de foto's....PRACHTIG!!!!!! Wat heeft Rosa een mooi huis! En wat zie jij er ontzettend blij en ontspannen uit. X -
13 September 2012 - 14:55
Greet Willemse:
ha, natalie ! we volgen jou opde voet ,ik weet niet of je hedy kent? maar we zitten jou verslag samen te lezen en wij vinden het heel mooi ! zij heeft nu ook jou site heel veel plezier en sucses met jehova.s zegen daarbij liefs hedy en greet .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
