Visum gedoe...maar niet lang!(English scroll down)
Blijf op de hoogte en volg Natalie
06 September 2012 | Oeganda, Hoima
Hallo allemaal!
Dank jullie wel voor jullie reacties op het blog, het is fijn te zien dat jullie allemaal meegenieten van mijn avonturen hier!
In sommige reacties denk lees ik een wat heftiger, zieliger beeld van mijn verblijf in Kenia dan de werkelijkheid was, alsof ik alleen maar heb overleefd en niet genoten. Om eens voor altijd die indruk weg te nemen: Ik heb waanzinnig genoten van elke dag die ik in Kenia mocht doorbrengen! Van elk moment, van al het nieuwe dat ik heb mogen ervaren. Dat de nieuwe indrukken af en toe overweldigend waren, hoort er nu eenmaal bij. Ik ben blij dat ik alles zo intens beleefd heb, ondanks dat dit ook emoties met zich meebrengt. Mijn herinneringen zijn alleen maar heel erg mooi en ik zou morgen zo weer terug gaan, en wie weet, zelf een kip slachten, haha :-)!
De tijd vliegt ondertussen voorbij, ik ben alweer meer dan een maand hier en nog steeds ben ik aan het schrijven over de eerste twee weken. Hoewel er vast velen benieuwd zijn naar de verhalen over Hoima zelf, moet ik toch echt deze ervaring kwijt over visa problemen en hoe het tij keerde! Ik ben jullie ook nog wat fotootjes van het fantastische congres in Nairobi schuldig, dus die staan bij dit verslag.
De terugreis van Nairobi naar Kampala legden we, net als de heenreis, af met een nachtbus. 19 uur vertrekken, 7 uur volgende ochtend aankomen. Midden in de nacht kom je dan ergens de grens tegen en word je met z’n allen de bus uit gewerkt om een lange rij te vormen voor het grenskantoortje waar we allemaal (alweer) allerlei douaneformulieren moesten invullen.
Daar stonden we dan, in het donker, en in de kou, met de Masai doeken om ons heen geslagen die Rosa had meegenomen. Bij het grenskantoortje liep een man die niet eens officieel een beambte was, te gillen dat ik 50 dollar moest betalen voor een visum. Maar een broeder van Bethel had ons daarop voorbereid en verteld dat we niet zomaar voor gaas moesten gaan, dat mijn visum van twee weken geleden op de airport waarschijnlijk nog geldig was (ze zijn bezig om de grensregels te versimpelen binnen enkele Oost Afrikaanse landen waaronder Kenia en Uganda, maar dat was nog niet compleet geëffectueerd) en dat opnieuw een visum betalen vooral geldklopperij was. Ik negeerde de man dus en kon inderdaad doorlopen naar de andere kant van de grens, waar we opnieuw een uur moesten wachten tot de bus klaar was voor vertrek. Eindelijk ging de deur open. Kwam er opnieuw een beambte, die alle passagiers van onze bus opnieuw in de rij deed doen gaan, en opnieuw (ná de grenscontrole!) werd van iedereen het paspoort gecontroleerd! Deze keer werd ik wél uit de rij geplukt met een hoop poehaa. Dat ik geen visum heb. Ik zal jullie de discussie besparen, maar ik werd dus meegenomen onder begeleiding van meneer de beambte, terug naar het grenskantoortje. Rosa achter me aan natuurlijk, als ik niet mee mocht, ging zij ook niet mee. Het risico bestond dat als we te lang oponthoud zouden geven, de bus gewoon zou vertrekken en wij zouden achterblijven op de grens. Iedereen wist dat, dus wat zijn je kansen als je schaakmat staat, hoe oneerlijk het ook is. Achteraf hoorde ik dat Rosa de mannen heeft horen bedisselen dat ze bewust die rij zouden maken voor de bus, om mij eruit te kunnen plukken. Stelletje geldschieters!
Ik had er uiteraard flink de balen van, vooral toen de andere meneer in het kantoortje opnieuw mijn vingerafdrukken wilde, expres tergend langzaam mijn paspoort van voor tot achter bestudeerde en er tekeningetjes in leek te maken, ondertussen nog een andere man hielp, en naar Rosa commandeerde dat ze naar buiten moest gaan. Wat ze koppig bleef weigeren want ze wist dat het er de officier alleen om te doen was mij apart te hebben en nog meer geld zou proberen af te troggelen. Toen ze bleef staan werd de man nog chagrijniger dan hij al was. Of dat het was of ons gemompel dat meneer zo nodig zijn mannelijkheid moest bewijzen en we hem maar zijn zin moesten geven, hij draaide zich om en krabbelde wat in mijn paspoort. Nadat ik toch nog 50 dollar had gedokt voor het derde visum in twee weken tijd, verkondigde de man triomfantelijk en met ‘autoriteit’ dat hij me een visum voor slechts één maand gaf en dat hij de einddatum in mijn paspoort had gezet. Geen discussie mogelijk. Dit was zo oneerlijk! Van 3 maanden visum ineens terug naar 1 maand visum! Maar goed, men liet ons gaan en gelukkig stond de bus er nog, hoewel met een luid mopperende chauffeur.
Ondertussen probeerde ik me niet te druk erom te maken en zagen we het maar als een poging van Satan om mijn dienst voor Jehovah in Uganda tegen te werken. Geen wonder dat Jehovah inderdaad het tij keerde op een bijzondere manier!
Eenmaal terug in Kampala bezochten we zo spoedig mogelijk de Immigratiedienst. Mijn doel was: een visum krijgen voor het halve jaar dat ik hier zou zijn. Ik wist van een zogenaamd multiple entry visum, waarmee je ongelimiteerd het land in kan komen en die ook standaard 6 maanden geldig is.
We werden een kamer binnengebracht waar verschillende mensen met hun issues werden geholpen. In een open kast hingen ongeordend vergeelde dossiers die vijftig jaar oud leken. Voor mijn gevoel was een systeem hier ver te zoeken. De medewerkers zaten met zijn drieën aan een oud donkerbruin bureau. Er was ook een andere mzungu binnen, een lange blonde man. Hij keek mij en Rosa onderzoekend aan toen we binnen kwamen, maar ik had er geen oog voor, wilde vooral mijn aanvraag indienen. De dame die mij hielp vroeg me waarom ik specifiek dit multiple entry visum wilde. Ik legde haar een en ander uit, Jehovah’s naam gebruikend en uitleggend dat ik als een van Jehovah’s Getuigen mijn vrienden en geloofsgenoten hier bezoek en hen wil ondersteunen in het bijbelonderwijzingswerk dat we op vrijwillige basis doen. Dat ik hoofdzakelijk in Uganda zou blijven maar misschien ook nog een tweede keer Kenia zou bezoeken (hoewel mijn hoofdreden de geldigheidduur van dit visum was). Ik zag aan haar dat ze verzachtte toen ze vernam dat ik hier niet was om te werken (dan krijg je dit visum niet, en ze screenen mensen van top tot teen om te bewijzen dat je hier echt niet werkt en geld verdient). Toen zag ze alle stempels in mijn paspoort van de laatste twee weken en beaamde volmondig dat ik inderdaad het visum nodig had waar ik om vroeg.
Om die te krijgen, moest ik kopies van mijn paspoort maken, van alle stempels, een aanvraagformulier invullen en ook nog een begeleidende persoonlijke brief opstellen waarin ik alles zou herhalen wat ik zojuist mondeling had uitgelegd. Inmiddels was het half 5 ’s middags en ze sloten over een half uur!
Terwijl we met de dame afrondden, kwam de mzungu naar ons toe. “Hello my sisters!” Hij was een broeder, en had alles gehoord wat ik de dame had verteld! Al die tijd vond Rosa zijn gezicht al zo bekend, wist niet precies waarom! Nu herkende ze hem weer. De broeder en zijn vrouw zijn Deens, hebben als needgreaters (wat ik dus nu aan het doen ben) in Uganda gewoond en gediend, tot zijn vrouw zwanger werd en ze terug gingen naar Denemarken. Inmiddels is hun zoontje 7 jaar oud en hij vertelde dat ze hebben besloten als gezin terug te komen naar Uganda en permanent hier te blijven, voor zolang als mogelijk, en hun dienst hier weer op te pakken. Is dat nou niet geweldig?!
Ik ging vlug met het papierwerk aan de gang: kopies bij een welwillende meneer in zijn kantoortje gemaakt, van een andere welwillende meneer kreeg ik een leeg A-4tje om met pen mijn ‘persoonlijk begeleidend schrijven’ op te krabbelen.
Ondertussen had de broeder de dame die mij hielp, ervan verzekerd dat wij eerlijke, betrouwbare mensen zijn en dat ons verhaal 100 procent klopt, dat er geen screening nodig is. Toen ik klaar was met mijn papieren, vergezelde de medewerkster mij naar de grote baas en deed een goed woordje voor me. Hij zou bepalen of ik het visum zou krijgen.
Toen ontstond het volgende probleem: ik moest meteen betalen, alweer 100 dollar, en ik had geen dollars meer! Ik had er niet op gerekend inmiddels al 150 dollar aan drie visa kwijt te zijn. Daarnaast kwamen ze er nu ook mee dat ik paspoortfoto’s erbij moest inleveren. Ook dat nog. Omdat ze wisten dat ik van plan was de volgende dag naar Hoima te vertrekken, waren ze opnieuw bereid mee te werken: de grote baas gaf me het bankrekeningnummer van de Immigratiedienst. Ik moest naar een bank, daar vandaag nog 100 dollar overmaken en de volgende ochtend vroeg terugkomen met het bewijs van betaling (waarom niet morgen gewoon dollars meenemen? Dat mocht niet meer, vraag niet waarom) en de pasfoto’s. Ze beloofden dat ik dan diezelfde ochtend nog mijn visum zou krijgen. Inmiddels was het 5 uur ’s middags: sluitingstijd van de Immigratiedienst maar ook van de banken!
Twee uur later waren we wel de pasfoto’s rijker maar hadden we het na heel wat gezoek opgegeven een bank te vinden die nog open was. Liepen we bij toeval langs eentje die nog open was zeg! Tot hoe laat? 7 uur! Ze waren al aan het afsluiten! Toch naar binnen, ik moest persoonlijk toestemming aan de manager van de bank vragen voor 5 minuten extra om de boel af te handelen. Maar dan heb je ook wat!
Dus, de volgende morgen kon ik trots al mijn papierwerk, bewijs van betaling en de pasfoto’s inleveren. Ik rekende erop opnieuw weggestuurd te worden om later terug te komen, of ten minste heeeeeeel lang te moeten wachten. Maar nee! In record tijd, niet eens een half uur later, kwam de grote baas naar me toe en overhandigde me vriendelijk mijn paspoort met een prachtig multiple entry visum erin…. En een verrassing! De visum is niet voor 6 maanden geldig … maar een heel jaar!!! Iets waarvan Mirjam bij het horen ervan bijna steil achterover viel, omdat dit wel heel uitzonderlijk is! Ze geven nooit zomaar een visum van een jaar af, laat staan in zo’n record tijd! Wie kan nog zeggen dat Jehovah niet met ons was?! (Romeinen 8:31, Psalm 56:11).
Tot de volgende keer!
VISA TROUBLE AND BLESSINGS FROM JEHOVAH
On our way back to Kampala after the convention, I got visa trouble at the border between Kenya and Uganda. At the airport I already had paid a visa for 3 months to enter Uganda. But as I left Uganda a day later to Kenya (2nd visa to pay for), they told me that the visa from the airport was now void and I had to pay again, the 3rd visa in two weeks time. Because I knew it was just corrupt and getting money out of a mzungu pocket, I didn’t just go with the flow. As a punishment, just to bully me and show his ‘manhood’ (how pathetic), the officer behind the counter gave me only 1 month visa while I paid the same as for a 3 months visa! So, after 150 dollars, I was allowed to stay in Uganda for only 1 month! Anyway, we saw it as just another attempt of Satan to work against my efforts to serve in Uganda, no wonder that Jehovah again interfered and guided matters in an amazing way!
Back in Kampala we visited the Immigration Office around 4 pm. My goal was: a visa for half a year.
I knew about a so called multiple entry visa, which grants me unlimited entry and re-entry in Uganda and is valid for half a year. We entered a room where several people were being attended to. There was another mzungu too, a red/blond tall man. He was watching us but as I wanted to get my things done, I didn’t pay too much attention to him. The lady who helped me, asked me for what reason I wanted to have this multiple entry visa and I explained her, using Jehovah’s name, that I’m a Witness and visiting friends here to support them in our bible teaching work on a voluntary basis, that I meant to stay in Uganda but also most likely would visit Kenya a second time (although my main reason was the length of stay with this m.e. visa). I felt she softened when she learned I wasn’t here to work (when working, u won’t get the visa I needed, and they screen people through and through to prove that they really do not work in UG) and when she saw all the stamps in my passport of my visit to Kenya and back, she agreed fully with me that I needed the visa I asked for. So she explained that I had to make copies of my passport and all the stamps, fill out a application form and also write a personal letter in which I would explain my situation as I had just done to her. I had only half an hour left to do all that before they closed the office, to submit the form today!
Then the mzungu guy came to us. “Hello my sisters!” He was a brother! And all that time Rosa found his face familiar, but didn’t know why! The brother, from Denmark, had been serving with his wife for years in Uganda, then the sister got pregnant and they went back home. Now they decided to come back permanently as a family with their 7 year old boy, to resume their service here! Isn’t that great?! Afterwards I heard from Rosa that the brother had told the lady that she could fully trust our story, that we are trustworthy people who don’t need screening, that we have a good reputation on being honest people. That was what made the lady accompany me personally to the big boss, who had the authority to decide whether or not I would get the visa. Then the next problem rose: I had not enough dollars left for this visa, for I had already paid for 3 visa in 2 weeks time. Even now they were willing to cooperate, in order to get my visa definite next morning before departure to Hoima! They gave me their bank account and instructed me to go to a bank, get the payment done through them, get back next morning with a receipt of the bank and with two passport photos (which, again, I didn’t have).
Already it was 5pm, banks closed. Rosa and me hurry hurried to a photo studio, and kept on looking for a bank that would still be open after 5pm. We wanted to finish everything as we had agreed with the Immigration Office that we would come back first thing in the morning.
Finally, after we already had given up, we found a bank! About to close though, so again time pressure. I even had to ask permission of the bank manager to have 5 extra minutes to withdraw money for the payment. But… it worked! And the next morning, I proudly handed over my papers and photos and in a record time I had my visa! With a nice surprise: The visa I was given was not for 6 months but for a whole year!! Now who could ever claim that Jehovah was not with us?! (Romans 8:31, Psalms 56:11)
I keep you posted…
Dank jullie wel voor jullie reacties op het blog, het is fijn te zien dat jullie allemaal meegenieten van mijn avonturen hier!
In sommige reacties denk lees ik een wat heftiger, zieliger beeld van mijn verblijf in Kenia dan de werkelijkheid was, alsof ik alleen maar heb overleefd en niet genoten. Om eens voor altijd die indruk weg te nemen: Ik heb waanzinnig genoten van elke dag die ik in Kenia mocht doorbrengen! Van elk moment, van al het nieuwe dat ik heb mogen ervaren. Dat de nieuwe indrukken af en toe overweldigend waren, hoort er nu eenmaal bij. Ik ben blij dat ik alles zo intens beleefd heb, ondanks dat dit ook emoties met zich meebrengt. Mijn herinneringen zijn alleen maar heel erg mooi en ik zou morgen zo weer terug gaan, en wie weet, zelf een kip slachten, haha :-)!
De tijd vliegt ondertussen voorbij, ik ben alweer meer dan een maand hier en nog steeds ben ik aan het schrijven over de eerste twee weken. Hoewel er vast velen benieuwd zijn naar de verhalen over Hoima zelf, moet ik toch echt deze ervaring kwijt over visa problemen en hoe het tij keerde! Ik ben jullie ook nog wat fotootjes van het fantastische congres in Nairobi schuldig, dus die staan bij dit verslag.
De terugreis van Nairobi naar Kampala legden we, net als de heenreis, af met een nachtbus. 19 uur vertrekken, 7 uur volgende ochtend aankomen. Midden in de nacht kom je dan ergens de grens tegen en word je met z’n allen de bus uit gewerkt om een lange rij te vormen voor het grenskantoortje waar we allemaal (alweer) allerlei douaneformulieren moesten invullen.
Daar stonden we dan, in het donker, en in de kou, met de Masai doeken om ons heen geslagen die Rosa had meegenomen. Bij het grenskantoortje liep een man die niet eens officieel een beambte was, te gillen dat ik 50 dollar moest betalen voor een visum. Maar een broeder van Bethel had ons daarop voorbereid en verteld dat we niet zomaar voor gaas moesten gaan, dat mijn visum van twee weken geleden op de airport waarschijnlijk nog geldig was (ze zijn bezig om de grensregels te versimpelen binnen enkele Oost Afrikaanse landen waaronder Kenia en Uganda, maar dat was nog niet compleet geëffectueerd) en dat opnieuw een visum betalen vooral geldklopperij was. Ik negeerde de man dus en kon inderdaad doorlopen naar de andere kant van de grens, waar we opnieuw een uur moesten wachten tot de bus klaar was voor vertrek. Eindelijk ging de deur open. Kwam er opnieuw een beambte, die alle passagiers van onze bus opnieuw in de rij deed doen gaan, en opnieuw (ná de grenscontrole!) werd van iedereen het paspoort gecontroleerd! Deze keer werd ik wél uit de rij geplukt met een hoop poehaa. Dat ik geen visum heb. Ik zal jullie de discussie besparen, maar ik werd dus meegenomen onder begeleiding van meneer de beambte, terug naar het grenskantoortje. Rosa achter me aan natuurlijk, als ik niet mee mocht, ging zij ook niet mee. Het risico bestond dat als we te lang oponthoud zouden geven, de bus gewoon zou vertrekken en wij zouden achterblijven op de grens. Iedereen wist dat, dus wat zijn je kansen als je schaakmat staat, hoe oneerlijk het ook is. Achteraf hoorde ik dat Rosa de mannen heeft horen bedisselen dat ze bewust die rij zouden maken voor de bus, om mij eruit te kunnen plukken. Stelletje geldschieters!
Ik had er uiteraard flink de balen van, vooral toen de andere meneer in het kantoortje opnieuw mijn vingerafdrukken wilde, expres tergend langzaam mijn paspoort van voor tot achter bestudeerde en er tekeningetjes in leek te maken, ondertussen nog een andere man hielp, en naar Rosa commandeerde dat ze naar buiten moest gaan. Wat ze koppig bleef weigeren want ze wist dat het er de officier alleen om te doen was mij apart te hebben en nog meer geld zou proberen af te troggelen. Toen ze bleef staan werd de man nog chagrijniger dan hij al was. Of dat het was of ons gemompel dat meneer zo nodig zijn mannelijkheid moest bewijzen en we hem maar zijn zin moesten geven, hij draaide zich om en krabbelde wat in mijn paspoort. Nadat ik toch nog 50 dollar had gedokt voor het derde visum in twee weken tijd, verkondigde de man triomfantelijk en met ‘autoriteit’ dat hij me een visum voor slechts één maand gaf en dat hij de einddatum in mijn paspoort had gezet. Geen discussie mogelijk. Dit was zo oneerlijk! Van 3 maanden visum ineens terug naar 1 maand visum! Maar goed, men liet ons gaan en gelukkig stond de bus er nog, hoewel met een luid mopperende chauffeur.
Ondertussen probeerde ik me niet te druk erom te maken en zagen we het maar als een poging van Satan om mijn dienst voor Jehovah in Uganda tegen te werken. Geen wonder dat Jehovah inderdaad het tij keerde op een bijzondere manier!
Eenmaal terug in Kampala bezochten we zo spoedig mogelijk de Immigratiedienst. Mijn doel was: een visum krijgen voor het halve jaar dat ik hier zou zijn. Ik wist van een zogenaamd multiple entry visum, waarmee je ongelimiteerd het land in kan komen en die ook standaard 6 maanden geldig is.
We werden een kamer binnengebracht waar verschillende mensen met hun issues werden geholpen. In een open kast hingen ongeordend vergeelde dossiers die vijftig jaar oud leken. Voor mijn gevoel was een systeem hier ver te zoeken. De medewerkers zaten met zijn drieën aan een oud donkerbruin bureau. Er was ook een andere mzungu binnen, een lange blonde man. Hij keek mij en Rosa onderzoekend aan toen we binnen kwamen, maar ik had er geen oog voor, wilde vooral mijn aanvraag indienen. De dame die mij hielp vroeg me waarom ik specifiek dit multiple entry visum wilde. Ik legde haar een en ander uit, Jehovah’s naam gebruikend en uitleggend dat ik als een van Jehovah’s Getuigen mijn vrienden en geloofsgenoten hier bezoek en hen wil ondersteunen in het bijbelonderwijzingswerk dat we op vrijwillige basis doen. Dat ik hoofdzakelijk in Uganda zou blijven maar misschien ook nog een tweede keer Kenia zou bezoeken (hoewel mijn hoofdreden de geldigheidduur van dit visum was). Ik zag aan haar dat ze verzachtte toen ze vernam dat ik hier niet was om te werken (dan krijg je dit visum niet, en ze screenen mensen van top tot teen om te bewijzen dat je hier echt niet werkt en geld verdient). Toen zag ze alle stempels in mijn paspoort van de laatste twee weken en beaamde volmondig dat ik inderdaad het visum nodig had waar ik om vroeg.
Om die te krijgen, moest ik kopies van mijn paspoort maken, van alle stempels, een aanvraagformulier invullen en ook nog een begeleidende persoonlijke brief opstellen waarin ik alles zou herhalen wat ik zojuist mondeling had uitgelegd. Inmiddels was het half 5 ’s middags en ze sloten over een half uur!
Terwijl we met de dame afrondden, kwam de mzungu naar ons toe. “Hello my sisters!” Hij was een broeder, en had alles gehoord wat ik de dame had verteld! Al die tijd vond Rosa zijn gezicht al zo bekend, wist niet precies waarom! Nu herkende ze hem weer. De broeder en zijn vrouw zijn Deens, hebben als needgreaters (wat ik dus nu aan het doen ben) in Uganda gewoond en gediend, tot zijn vrouw zwanger werd en ze terug gingen naar Denemarken. Inmiddels is hun zoontje 7 jaar oud en hij vertelde dat ze hebben besloten als gezin terug te komen naar Uganda en permanent hier te blijven, voor zolang als mogelijk, en hun dienst hier weer op te pakken. Is dat nou niet geweldig?!
Ik ging vlug met het papierwerk aan de gang: kopies bij een welwillende meneer in zijn kantoortje gemaakt, van een andere welwillende meneer kreeg ik een leeg A-4tje om met pen mijn ‘persoonlijk begeleidend schrijven’ op te krabbelen.
Ondertussen had de broeder de dame die mij hielp, ervan verzekerd dat wij eerlijke, betrouwbare mensen zijn en dat ons verhaal 100 procent klopt, dat er geen screening nodig is. Toen ik klaar was met mijn papieren, vergezelde de medewerkster mij naar de grote baas en deed een goed woordje voor me. Hij zou bepalen of ik het visum zou krijgen.
Toen ontstond het volgende probleem: ik moest meteen betalen, alweer 100 dollar, en ik had geen dollars meer! Ik had er niet op gerekend inmiddels al 150 dollar aan drie visa kwijt te zijn. Daarnaast kwamen ze er nu ook mee dat ik paspoortfoto’s erbij moest inleveren. Ook dat nog. Omdat ze wisten dat ik van plan was de volgende dag naar Hoima te vertrekken, waren ze opnieuw bereid mee te werken: de grote baas gaf me het bankrekeningnummer van de Immigratiedienst. Ik moest naar een bank, daar vandaag nog 100 dollar overmaken en de volgende ochtend vroeg terugkomen met het bewijs van betaling (waarom niet morgen gewoon dollars meenemen? Dat mocht niet meer, vraag niet waarom) en de pasfoto’s. Ze beloofden dat ik dan diezelfde ochtend nog mijn visum zou krijgen. Inmiddels was het 5 uur ’s middags: sluitingstijd van de Immigratiedienst maar ook van de banken!
Twee uur later waren we wel de pasfoto’s rijker maar hadden we het na heel wat gezoek opgegeven een bank te vinden die nog open was. Liepen we bij toeval langs eentje die nog open was zeg! Tot hoe laat? 7 uur! Ze waren al aan het afsluiten! Toch naar binnen, ik moest persoonlijk toestemming aan de manager van de bank vragen voor 5 minuten extra om de boel af te handelen. Maar dan heb je ook wat!
Dus, de volgende morgen kon ik trots al mijn papierwerk, bewijs van betaling en de pasfoto’s inleveren. Ik rekende erop opnieuw weggestuurd te worden om later terug te komen, of ten minste heeeeeeel lang te moeten wachten. Maar nee! In record tijd, niet eens een half uur later, kwam de grote baas naar me toe en overhandigde me vriendelijk mijn paspoort met een prachtig multiple entry visum erin…. En een verrassing! De visum is niet voor 6 maanden geldig … maar een heel jaar!!! Iets waarvan Mirjam bij het horen ervan bijna steil achterover viel, omdat dit wel heel uitzonderlijk is! Ze geven nooit zomaar een visum van een jaar af, laat staan in zo’n record tijd! Wie kan nog zeggen dat Jehovah niet met ons was?! (Romeinen 8:31, Psalm 56:11).
Tot de volgende keer!
VISA TROUBLE AND BLESSINGS FROM JEHOVAH
On our way back to Kampala after the convention, I got visa trouble at the border between Kenya and Uganda. At the airport I already had paid a visa for 3 months to enter Uganda. But as I left Uganda a day later to Kenya (2nd visa to pay for), they told me that the visa from the airport was now void and I had to pay again, the 3rd visa in two weeks time. Because I knew it was just corrupt and getting money out of a mzungu pocket, I didn’t just go with the flow. As a punishment, just to bully me and show his ‘manhood’ (how pathetic), the officer behind the counter gave me only 1 month visa while I paid the same as for a 3 months visa! So, after 150 dollars, I was allowed to stay in Uganda for only 1 month! Anyway, we saw it as just another attempt of Satan to work against my efforts to serve in Uganda, no wonder that Jehovah again interfered and guided matters in an amazing way!
Back in Kampala we visited the Immigration Office around 4 pm. My goal was: a visa for half a year.
I knew about a so called multiple entry visa, which grants me unlimited entry and re-entry in Uganda and is valid for half a year. We entered a room where several people were being attended to. There was another mzungu too, a red/blond tall man. He was watching us but as I wanted to get my things done, I didn’t pay too much attention to him. The lady who helped me, asked me for what reason I wanted to have this multiple entry visa and I explained her, using Jehovah’s name, that I’m a Witness and visiting friends here to support them in our bible teaching work on a voluntary basis, that I meant to stay in Uganda but also most likely would visit Kenya a second time (although my main reason was the length of stay with this m.e. visa). I felt she softened when she learned I wasn’t here to work (when working, u won’t get the visa I needed, and they screen people through and through to prove that they really do not work in UG) and when she saw all the stamps in my passport of my visit to Kenya and back, she agreed fully with me that I needed the visa I asked for. So she explained that I had to make copies of my passport and all the stamps, fill out a application form and also write a personal letter in which I would explain my situation as I had just done to her. I had only half an hour left to do all that before they closed the office, to submit the form today!
Then the mzungu guy came to us. “Hello my sisters!” He was a brother! And all that time Rosa found his face familiar, but didn’t know why! The brother, from Denmark, had been serving with his wife for years in Uganda, then the sister got pregnant and they went back home. Now they decided to come back permanently as a family with their 7 year old boy, to resume their service here! Isn’t that great?! Afterwards I heard from Rosa that the brother had told the lady that she could fully trust our story, that we are trustworthy people who don’t need screening, that we have a good reputation on being honest people. That was what made the lady accompany me personally to the big boss, who had the authority to decide whether or not I would get the visa. Then the next problem rose: I had not enough dollars left for this visa, for I had already paid for 3 visa in 2 weeks time. Even now they were willing to cooperate, in order to get my visa definite next morning before departure to Hoima! They gave me their bank account and instructed me to go to a bank, get the payment done through them, get back next morning with a receipt of the bank and with two passport photos (which, again, I didn’t have).
Already it was 5pm, banks closed. Rosa and me hurry hurried to a photo studio, and kept on looking for a bank that would still be open after 5pm. We wanted to finish everything as we had agreed with the Immigration Office that we would come back first thing in the morning.
Finally, after we already had given up, we found a bank! About to close though, so again time pressure. I even had to ask permission of the bank manager to have 5 extra minutes to withdraw money for the payment. But… it worked! And the next morning, I proudly handed over my papers and photos and in a record time I had my visa! With a nice surprise: The visa I was given was not for 6 months but for a whole year!! Now who could ever claim that Jehovah was not with us?! (Romans 8:31, Psalms 56:11)
I keep you posted…
-
06 September 2012 - 09:19
Ydwine En Janherman:
Gelukkig nieuw dienstjaar! En Jehovah's zegen!We vinden het fantastisch wat je doet. Heel veel liefs, Ydwine en Janherman -
06 September 2012 - 09:19
Ydwine En Janherman:
Gelukkig nieuw dienstjaar! En Jehovah's zegen!We vinden het fantastisch wat je doet. Heel veel liefs, Ydwine en Janherman -
06 September 2012 - 09:19
Ydwine En Janherman:
Gelukkig nieuw dienstjaar! En Jehovah's zegen!We vinden het fantastisch wat je doet. Heel veel liefs, Ydwine en Janherman -
06 September 2012 - 09:19
Ydwine En Janherman:
Gelukkig nieuw dienstjaar! En Jehovah's zegen!We vinden het fantastisch wat je doet. Heel veel liefs, Ydwine en Janherman -
06 September 2012 - 09:20
Ydwine:
sorry voor al die berichten...geen idee hoe dat komt hihi -
06 September 2012 - 09:34
Andre:
Jehovah wil nu vast dat je een jaar blijft :-) -
06 September 2012 - 09:48
Erwin:
Hoi Naat,
Wat een verhaal zeg. Gelukkig is het allemaal goed gekomen met je visum!
Goed om te lezen dat je volop aan het genieten bent. Blijf dat vooral doen :-)
Gr. Erwin -
06 September 2012 - 09:58
Maryam :
Lieverd,
Wat een geduld!? Het kan niet zonder Jehovah hulp. Wat ben jr sterk . Ik denk jou ervaringen moet in jaar boek komen en alle broeders en zusters in hele wereld het lezen,
Ik hou van je -
06 September 2012 - 10:18
Edith:
Lieve Natalie, wat een verhaal, dit is pas echt pionieren. Heel veel liefs en tot je volgende ervaring. -
06 September 2012 - 11:27
Margaret Jeijsman:
Je maakt hele avonturen mee met het verkrijgen van 1 visum, maar uiteindelijk lost het zich
toch op een wonderlijke manier weer op.
Ik vind het fijn dat je het zo geweldig hebt daar.
Ik hoop op een fijn vervolg voor de komende maanden
liefs tante mar -
06 September 2012 - 11:44
Carin:
Hey Naat,
Blij te lezen dat mijn tip over het multiple entry visum zijn nut heeft gehad. Hou je taai en niet te veel too dangerous things!! Spreek je snel weer.
Heel veel liefs en dikke knuffel, Carin
-
06 September 2012 - 12:02
Andreas Van Den Berg:
U geschiede naar uw geloof!
Mattheus 8:13, 9:29, 15:28.
Natuurlijk heeft die aap geen aantekeningen gemaakt!
Apen kunnen namelijk helemaal niet schijven! -
06 September 2012 - 12:38
Joke En Wil Rijnders:
Lieve Natalie,
Wat een gedoe allemaal, maar het is gelukkig toch allemaal weer goed gekomen.
Fijn om te lezen dat je zo geniet van je verblijf daar. We kijken alweer uit naar je volgende verslag.
Hartelijke groeten van Joke en Wil
-
06 September 2012 - 13:01
Kirsten:
Lieve Naat, wat zul jij op ontploffen hebben gestaan bij de grens en wat fijn dat het zo goed is afgelopen voor jou. Maarre...ik heb hier een leeuwtje op mijn bureau dat zegt dat je in februari weer terug bent hoor: ;-) En wat een prachtige foto's weer, zo leuk om op deze manier door jouw ogen de wereld daar te zien! xx -
06 September 2012 - 13:16
Sharon Hall:
Tranen sprongen me letterlijk in de ogen, en mijn emoties liet ik de vrije loop. Je kan vaak niet echt uitleggen hoe het echt VOELT als je ziet dat Jehovah "wonderen" verricht voor
zijn loyalen en je laat Proefen en Zien dat Hij goed is, en dat Hij bewijst te zijn, wie Hij op dat moment wil bewijzen te zijn, tot eer van Zijn naam en Versterkend in Geloof voor jouw als zijn dienstknecht.
Moge je gezegend blijven en houd vol.
xxxxxxx -
06 September 2012 - 14:55
Ufje:
Fooooo, heb ik even een fijne break tussen een heleboel techniek in Mulheim door! Wat een gave foto's!! het verhaal kende ik maar weer zo 'WOW...' effect bij het lezen!! het kost je wel heel veel tijd, inspanning en geluk (wanneer zou het internet goed genoeg zijn?) om zo'n blog te vullen, maar hier zijn heel veel mensen heel dankbaar!! het is ZO aanmoedigend! ook die foto's van het congres, geweldig! Nou tot gauw en de groetjes aan baby Frankie :-) !! -
06 September 2012 - 15:54
Chantal:
Lieve Natalie,
Wat een avontuur! Pff lijkt me een hele opgave, om niet moedeloos te worden van al dat gedoe, maar wie weet wat Jehovah van plan is met dat visum voor een jaar! Je weet het niet, hè... misschien kom je daar na verloop van tijd wel achter ;-)
Toch fijn om je verhaal te lezen en ook de foto's te zien! Heerlijk om de internationale broederschap zo ook weer wat meer te voelen. Toppertje hoor, die Rosa!
Veel liefs en knuffels van ons hier, en ook weer extra knuffels voor Mirjam en Henry en Rosa, we zijn blij dat ze goed op je passen, hihi. We kijken uit naar meer verhalen en foto's. En natuurlijk veel zegen van Jehovah toegewenst, maar dat zit wel goed!
xxxx
Chantal & Danny & Aidan & Aisha -
06 September 2012 - 19:12
Toos Jeijsman:
Hoi lieve Naat,
Wat worden we toch aangemoedigd door jou verslag.Als je je ooit verveeld(wat denk ik niet gauw zal gebeuren)kan je beginnen aan het schrijven van een boek.Je schrijfstijl is aangenaam om te lezen en het lijkt net of ik er zelf was ,zo levendig. Ik sluit me aan bij Kirsten.Ik heb een aapje op mijn bureau staan en die roept dat je in Februari terug komt.Naat een Fijn congres in Hoima.en een dikke knuffel.Groetjes aan die geweldige Rosa,Mirjam en Henry en die Eng. br. Was leuk nu ook een foto zien van Rosa`s man
Bij alles Jehovah`s zegen tot mails Liefs Omie. -
06 September 2012 - 19:12
Toos Jeijsman:
Hoi lieve Naat,
Wat worden we toch aangemoedigd door jou verslag.Als je je ooit verveeld(wat denk ik niet gauw zal gebeuren)kan je beginnen aan het schrijven van een boek.Je schrijfstijl is aangenaam om te lezen en het lijkt net of ik er zelf was ,zo levendig. Ik sluit me aan bij Kirsten.Ik heb een aapje op mijn bureau staan en die roept dat je in Februari terug komt.Naat een Fijn congres in Hoima.en een dikke knuffel.Groetjes aan die geweldige Rosa,Mirjam en Henry en die Eng. br. Was leuk nu ook een foto zien van Rosa`s man
Bij alles Jehovah`s zegen tot mails Liefs Omie. -
06 September 2012 - 19:12
Toos Jeijsman:
Hoi lieve Naat,
Wat worden we toch aangemoedigd door jou verslag.Als je je ooit verveeld(wat denk ik niet gauw zal gebeuren)kan je beginnen aan het schrijven van een boek.Je schrijfstijl is aangenaam om te lezen en het lijkt net of ik er zelf was ,zo levendig. Ik sluit me aan bij Kirsten.Ik heb een aapje op mijn bureau staan en die roept dat je in Februari terug komt.Naat een Fijn congres in Hoima.en een dikke knuffel.Groetjes aan die geweldige Rosa,Mirjam en Henry en die Eng. br. Was leuk nu ook een foto zien van Rosa`s man
Bij alles Jehovah`s zegen tot mails Liefs Omie. -
06 September 2012 - 19:35
Ellen:
Hey 'Naat-greater'! Heftig verhaal, wat een bureaucratie. Maar jij hebt voor hetere vuren gestaan!
Laat je niet afleiden van je werkelijke doel door al die fratsen!
Veel plezier nog en tot horen/zien maar vooral schrijven! Kus E -
07 September 2012 - 09:28
Kitty Schuuring:
Lieve Naat,
Ik denk enorm veel aan je en ben blij met je verhaal. Wat gaat de tijd toch snel...Andere plaats, andere problemen, geen zonnescherm die naar beneden valt, geen koffers inpakken en wegen... ben wel benieuwd of je ook je tijd goed kunt verdelen; of dat ook heel anders is dan hier?
Geniet verder.
Groetjes,
Kitty -
07 September 2012 - 19:28
Kim:
hai Naat,
wow wat een gedoe maar met een goed einde!
geweldig Jehovah helpt altijd.
Thanx voor al die reisverslagen van jou.
ben benieuwd naar de volgende.(ben ook benieuwd hoe de pioschool daar zal zijn) (:
Jehovah`s zegen en geniet ervan!
xxx
Kim -
07 September 2012 - 21:41
Jan En Joyce Hofland:
Hoi Natalie,
Wat is je geduld en zelfbeheersing op de proef gesteld zeg!! Je zou ze bijna achter hun bureau willen trekken om het zelf te regelen. Gelukkig is je visum nu dik in orde en kun je echt gaan genieten van je 2e zendingsreis :-) We gaan ervan uit dat er nu alleen nog maar fijne en positieve dingen gebeuren en dat alle bureaucratische rompslomp hierbij achter de rug is. Je weet dat Jehovah bij je is en de engelen werken met je mee! Ga er lekker van genieten en we zien al weer uit naar de volgende "zendings"brief.
Liefs voor onze broers en zussen in Hoima e.o. Knuffel en Jehovah's zegen! Jan en Joyce -
07 September 2012 - 22:56
Marco En Natascha Van Eijsden:
hoi nathalie,
wat een avonturen allemaal zeg.
laten we met zijn allen in nederland maar nooit meer zeuren over de bureaucratie als we iets langer moeten wachten.
wat een toestand allemaal , maar goed dat je al ervaring hebt opgedaan van de vorige reis. en dat je positief blijft en de zaken ziet als een beproeving van satan of een zegen van jehovah want dat zijn het ook.
blijf positief en geniet ervan daar, leuke foto's ook allemaal zeg , en een aapje ja dat is toch wel wat we in goes bij het congres hebben gemist in de zaal, wat leuk zeg.
gr marco en natas een dikke knuffel uit het zonnige zwijndrecht -
08 September 2012 - 09:25
Marielle:
Zo bijzonder is je dienstjaar wellicht nog nooit begonnen... Heel veel vreugde in de dienst en wie weet wordt je halfjaar Uganda wel een langer verblijf...
Geef Mirjam & Henry een dikke knuffel van me! Liefs Marielle -
08 September 2012 - 23:10
Mams:
Hoi lieverd,
Ken je het nieuwste boek van Frank van Rijn?Het heet "Stempelstan". Waarom zou dat nu zijn? : )
Maar ja die heeft natuurlijk geen mzungubroeder op de juiste tijd en en juiste plek!! Waarom zou dat nou zijn? : )
Prachtig commentaar trouwens van br.Andreas.........zo is dat!!
Bemàni khodà rà donbàl koni. alle Liefs, je Mams
-
09 September 2012 - 19:55
Henk En Diny Den Boestert:
Lieve Natalie,
Nou hum------ Wij denken niet dat wij ons zo beheerst zouden kunnen hebben, maar ja dan had er ook geen oplossing gekomen en dan hadden we denkelijk in de gevangenis beland. Alle gekheid op een stokje, het is allemaal heel spannend geweest. Had je dat aapje niet kunnen vangen en meenemen?
Zo'n theocratisch diertje! We genieten evenals al die anderen ontzettend van jouw verslagen.
Doe ze daar allemaal de groeten, Jehovah's zegen en tot de volgende ervaringen. We zijn het ermee eens, dat het echt iets is voor een jaarboek of een "OW" - artikel, dan kunnen de brs. en zrs. wereldwijd meegenieten!
Groetjes Diny en Henk. -
11 September 2012 - 17:38
Irma:
Lieve Natalie!
Hoe gaat het? Wat een gedoe met grensoversteek Kenia/Uganda... Heel avontuur.
Mooie foto's trouwens van congres! En geweldig dat we zo mee kunnen genieten van je verhalen.
Jehovah's zegen toegewenst en een dikke knuffel van je Mzungu zusje.
Doe ook de lieve groeten aan family Ssenyonga!!! Ik mis ze heel erg.
Heel veel liefs,
Irma
-
14 September 2012 - 16:53
Debora:
Hoi Natalie!
Wat een verhaal met dat visum zeg, die mensen nemen er echt de tijd voor... Maar gelukkig heb je nu een visum, en dan nog voor een jaar ook! Wat ben je ermee van plan??? ;p
Maar het is inderdaad een zegen van Jehovah dat alles goed komt en ook dat je zoveel lieve broeders en zusters om je heen hebt!!! De foto's van het congres zijn echt mooi, zoveel dopelingen, dat is echt aanmoedigend om te zien...
Heel veel succes met prediken en Jehovah's zegen daarbij!!!
Lieve groetjes
Debora -
15 September 2012 - 11:01
Chiljon&Mona:
he naat,
je zus vertelde ons dit allemaal paar weekjes geleden: het is net of je het jaarboek leest!! Geniet van deze bijzondere tijd/ervaring en Jehovah's zegen bij al je harde werk in zijn dienst.
Liefs ons -
17 September 2012 - 14:24
Omid:
Hey Nadine!
Brilliant experiences! Thanks for sharing in English - so pleased that you have got your visa and experiencing Jehovah's continued blessings - give our brothers out there all our love. Can't wait for your next episode and more pictures! Take care OMID :-) -
17 September 2012 - 14:28
Omid:
Hey Natalie - I'm about to send Nadine an email and swapped your names around! Typical me - confused and tired whilst I'm at work.
Sorryyyyyy - Omid -
30 September 2012 - 22:03
Christa En Jules, En Ramon Haye:
Lieve Natalie, Zo je hebt in zo,n korte tijd al wat meegemaakt, ik heb echt bewondering voor je.
Dat geregel met je visum, dat heb je bij elkaar toch wel aardig wat geld gekost , maar je ziet alles is
toch goed op z,n pootjes terrecht gekomen, daarom zien we dat het goed is om ons vertrouwen op Jehovah te stellen. Hij is de enige die ons kan helpen. We laten ons niet pakken door Satan.
En wat fijn dat Rosa jou zo geholpen heeft.
Wij kijken uit naar jou volgende verslag, Jehovah,s Zegen toegewenst.
Veel Liefs van jules, christa, en ramon Haye.
-
30 September 2012 - 22:03
Christa En Jules, En Ramon Haye:
Lieve Natalie, Zo je hebt in zo,n korte tijd al wat meegemaakt, ik heb echt bewondering voor je.
Dat geregel met je visum, dat heb je bij elkaar toch wel aardig wat geld gekost , maar je ziet alles is
toch goed op z,n pootjes terrecht gekomen, daarom zien we dat het goed is om ons vertrouwen op Jehovah te stellen. Hij is de enige die ons kan helpen. We laten ons niet pakken door Satan.
En wat fijn dat Rosa jou zo geholpen heeft.
Wij kijken uit naar jou volgende verslag, Jehovah,s Zegen toegewenst.
Veel Liefs van jules, christa, en ramon Haye.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
